Δώστε μας επιτέλους τα ευρωομόλογα για να σωθούμε!
Αν πιστέψει κανείς τις αναλύσεις και τα πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ –ειδικά των
ελληνικών– τότε στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής, η Μέρκελ δεν είχε παρά να πει το
μεγάλο «ναι» για να μετατραπεί από δήμιος σε σωτήρας της ευρωζώνης και των λαών
που στενάζουν από τη λιτότητα. Η Ελλάδα δεν θα ασχολούνταν πλέον με τα
μνημόνια, τις απολύσεις, τις περικοπές μισθών και τα χάλια των σχολείων και
νοσοκομείων, οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι θα ξεχνούσαν το χρέος τους, ενώ ο
Ολάντ θα γινόταν, αίφνης, ο καλύτερος φίλος των Γερμανών!
του Γιώργου Παυλόπουλου
Είναι, όμως, τόσο απλά τα πράγματα; Και τι
αντιπροσωπεύουν τελικά αυτά τα «θαυματουργά» ευρωομόλογα για τους εργαζόμενους
της Ευρώπης – αλλά και για τις αστικές τάξεις; Ας επιχειρήσουμε να βάλουμε τα
πράγματα σε μια ρεαλιστική βάση.
Η αρχική ιδέα ήταν η έκδοση ομολόγων για τον δημόσιο
δανεισμό στην ευρωζώνη να μην αφορά το κάθε κράτος ξεχωριστά, αλλά να φέρει την
εγγύηση και των «17». Πρακτικά, αυτό θα σήμαινε ότι η αξιοπιστία των ελληνικών
και ιρλανδικών χρεογράφων θα ήταν ισότιμη με εκείνη των γερμανικών, ολλανδικών
και γαλλικών – ενώ στα παιχνίδια που γίνονται καθημερινά στις αγορές και τα
χρηματιστήρια, οι «κερδοσκόποι» θα είχαν να κάνουν όχι με τη μικρή Αθήνα, αλλά
με το Βερολίνο και τις άλλες υπερδυνάμεις.
Όπως ήταν φυσικό, βλέποντας την κατάσταση στην
πραγματική οικονομία να χειροτερεύει διαρκώς και θέλοντας να την εκμεταλλευτεί
προς δικό του όφελος για να επιβληθεί των ανταγωνιστών του, το γερμανικό
κεφάλαιο (μαζί με τους συμμάχους του στην πλούσια βόρεια Ευρώπη) αρνήθηκε
εξαρχής και κατηγορηματικά αυτή την ιδέα. Σιγά μην αναλάβουμε εμείς το δικό σας
χρέος, λένε με μια φωνή η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, έχοντας μάλιστα τη σύμφωνη
γνώμη και των σοσιαλδημοκρατών. Ευρωομόλογα θα υπάρξουν, συνεχίζουν, μόνο όταν
δεχθείτε να εφαρμόσετε το πακέτο των μέτρων που σας επιβάλλουμε και μπείτε κάτω
από την μπότα μας.
Προφανώς δε, ο στόχος των Γερμανών δεν είναι κυρίως
η Ελλάδα και οι άλλοι μικροί, αλλά η Ισπανία, η Ιταλία και τελικά, η Γαλλία.
Ελπίζουν ότι έχοντας το προβάδισμα στην οικονομία, θα καταφέρουν να δημιουργήσουν
μια πιο γερμανική Ευρώπη, κατοχυρώνοντάς τη με μια νέα συνθήκη – μέρος της
οποίας θα είναι και το περιβόητο Δημοσιονομικό Σύμφωνο. Τότε ναι, δεν θα έχουν
αντίρρηση να υπάρξουν ενιαία ομόλογα για όλους.
Επειδή, όμως, αυτό μάλλον θα αργήσει και θα έρθει
μόνο μετά από σκληρές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις –ειδικά μετά την εκλογή
Ολάντ, ο οποίος θα διεκδικήσει μια αναβαθμισμένη θέση της χώρας του στην
Ευρώπη– οι Γάλλοι έχουν ρίξει στο τραπέζι μια άλλη, εναλλακτική πρόταση, τα
«ευρωομόλογα έργου». Φαίνεται δε πως ούτε οι Γερμανοί έχουν ουσιώδη αντίρρηση
στην καθιέρωσή τους, κάτι που κάθε άλλο παρά ανεξήγητο είναι. Διότι τα ομόλογα
αυτά (τα οποία θα συνδεθούν με την «ανάπτυξη» και θα επιτρέψουν στους πάντες να
μας κοροϊδεύουν ότι ενδιαφέρονται για τους εργαζόμενους) αφορούν τη
χρηματοδότηση των μεγάλων έργων υποδομής στην Ευρώπη με απευθείας δανεισμό από
τις αγορές.
Αυτό, αυτομάτως, θα έχει τις εξής συνέπειες: Πρώτον,
τα έργα αυτά θα φύγουν οριστικά από τον έλεγχο των κρατών - μελών, των θεσμών
και των κοινωνιών τους και θα περάσουν στην ΕΕ και τους ιδιώτες. Δεύτερον,
καθώς είναι άλλοι αυτοί που θα δίνουν τα λεφτά, θα απαιτήσουν οι αναθέσεις των
έργων να πηγαίνουν στις δικές τους εταιρίες –κυρίως δηλαδή τις γερμανικές και
τις γαλλικές– οδηγώντας στην αποδυνάμωση τις εθνικές αστικές τάξεις των άλλων
χωρών της Ευρώπης, οι οποίες θα έχουν ελπίδα να πάρουν κανένα ξεροκόμματο μόνο
ως υπεργολάβοι των μεγάλων κοινοπραξιών που θα στηθούν.
Υπάρχει, τέλος, και μια τρίτη εκδοχή ευρωομολόγων,
την οποία δείχνουν να προωθούν οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες. Πρόκειται για
χρεόγραφα με κοινή εγγύηση, τα οποία όμως θα καλύπτουν το ποσοστό του δημόσιου
χρέους το οποίο φτάνει μέχρι το 60% του ΑΕΠ κάθε χώρας, δηλαδή βρίσκεται εντός
των κριτηρίων του Μάαστριχτ. Από εκεί και πάνω, το κάθε μέλος θα καλείται να
...κόψει τον λαιμό του για να βρει τα λεφτά που χρειάζονται, πληρώνοντας φυσικά
ληστρικά επιτόκια. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ένα είναι βέβαιο: Στην έκτακτη
σύνοδο κορυφής της Τετάρτης δεν κυριάρχησαν τα ευρωομόλογα. Οι «27», όπως
κάνουν και στις μεταξύ τους συναντήσεις, ασχολήθηκαν πρωτίστως με τον κίνδυνο
να τους ξεφύγει η κατάσταση από κάθε έλεγχο και με τη διαχείριση των εξελίξεων
στην Ελλάδα. Όπου, παρεμπιπτόντως, αυτό που φοβούνται κυρίως δεν είναι οι
επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης εξόδου από το ευρώ, αλλά η πιθανότητα η επιλογή
αυτή να αποδειχθεί επιτυχημένη. Και να ανοίξει, έτσι, τον δρόμο στους
εργαζόμενους και των άλλων χωρών, δίνοντας τη χαριστική βολή στο ολοκληρωτικό
καπιταλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ!
