Είναι γνωστό ότι δεν αρκεί για κάποιον ή κάποια να πιστεύει
ότι είναι όμορφος όπως ο Τζορτζ Κλούνεϊ ή όμορφη όπως η Μόνικα Μπελούτσι. Το
θέμα είναι αν πράγματι είναι τέτοιος ή τέτοια. Το ίδιο ισχύει, κατ’ αναλογία,
για τις πραγματικές επιδιώξεις και δυνατότητες κάθε αριστερής δύναμης. Δεν
αρκεί, επομένως, να πιστεύει κάποιος ή ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί πράγματι να
«ανακουφίσει» το λαό και πολύ περισσότερο να αναχαιτίσει την επίθεση του
κεφαλαίου και να καταργήσει τα μνημόνια της ΕΕ και του ΔΝΤ.
του Κώστα Μάρκου
Από αυτή τη σκοπιά, ανεξάρτητα από τις προθέσεις, τα λόγια
και τις υποσχέσεις των ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα ακόμη και από τις ελπίδες
ή αυταπάτες λαϊκών τμημάτων, το αντικειμενικό περιεχόμενο και όριο της
κυρίαρχης στρατηγικής και τακτικής του είναι μια επαναδιαπραγμάτευση για
ελάφρυνση ή επιμήκυνση των όρων της επίθεσης και όχι η ανατροπή της. Φυσικά,
κάποια πρώτα μέτρα κατάργησης δύο ή τριών εφαρμοστικών νόμων, ίσως και με την
«ανοχή» της τρόικας, θα έχουν στήριξη από τους εργαζόμενους και θα σκορπίσουν
αρχικά κάποια αισιοδοξία. Ωστόσο, μέτρα ουσιαστικής βελτίωσης του λαϊκού
εισοδήματος θα προσκρούσουν στη λυσσαλέα αντίσταση της ίδιας της τρόικας, των
Ελλήνων μεγιστάνων του πλούτου και του βαθέος κράτους. Φαίνεται προετοιμασμένος
ο ΣΥΡΙΖΑ για κάτι τέτοιο; Όχι βέβαια.
Πολύ περισσότερο, που το αντικειμενικό περιεχόμενο και όριο
μιας ενδεχόμενης «προοδευτικής κυβέρνησης» με τον ΣΥΡΙΖΑ «κορμό» αλλά και όμηρο
της ΔΗΜΑΡ, των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ίσως και του ΠΑΣΟΚ, θα είναι ακόμη πιο πίσω
και από τις κωλοτούμπες των φιλοξενούμενων στο Βήμα, γνωστών οικονομολόγων του.
Οι οποίοι, φανατικοί ευρωλάγνοι όπως είναι, δεν έχουν κατανοήσει το βάθος, τις
αιτίες και το δομικό χαρακτήρα της παγκόσμιας και ειδικά της ευρωπαϊκής
καπιταλιστικής κρίσης.
Δεν βλέπουν ή δεν λένε (εάν βλέπουν) ότι η ελληνική οικονομία
βαδίζει προς ένα κραχ και ότι οι ευρωπαίοι «εταίροι» έχουν ήδη έτοιμο το σχέδιο
B, ώστε να πετάξουν οι ίδιοι τη χώρα έξω από το ευρώ, για να φορτωθούν οι
Έλληνες εργαζόμενοι όσο το δυνατόν περισσότερες από τις τραγικές οικονομικές
συνέπειες αυτού του κραχ. Ως αποτέλεσμα, οι πολιτικοί του «προεδρικού ρεύματος»
του Συνασπισμού, οι οποίοι κυριαρχούν με τη γραμμή τους επί όλων των άλλων
ρευμάτων και συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζουν με τη συμπαθητική Αλίκη στη Χώρα
των Θαυμάτων, τη στιγμή που όλα τα παραπάνω οδηγούν πιθανότατα σε οξύτατη
κοινωνική σύγκρουση μετά τις εκλογές. Σύγκρουση που θα λυθεί όχι με το όπλο της
κριτικής στην κοινοβουλευτική «ώρα του πρωθυπουργού» Αλέξη, αλλά με την κριτική
των όπλων του μαζικού κινήματος στους δρόμους, στις επιχειρήσεις, στις
πλατείες, στα αστυνομικά τμήματα, ίσως και στους στρατώνες.
Με βάση αυτές τις εκτιμήσεις, η ανατρεπτική Αριστερά δεν
μπορεί να αφήνει περιθώρια για «κριτική στήριξη» ή «ανοχή» στην κυβερνητική
πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου, η πρόταση αυτή, μόνο στα λόγια έχει σχέση με
μισολαϊκές κυβερνήσεις, όπως του Τσάβες ή του Μοράλες, οι οποίες αναδείχτηκαν
μετά από σκληρές ταξικές συγκρούσεις, στηριζόμενες σε έναν έστω και
ρεφορμιστικά οργανωμένο (και εν μέρει ένοπλο) λαό. Απέναντι σε τέτοιες
κυβερνήσεις και μόνο, η επαναστατική και αντικαπιταλιστική Αριστερά θα μπορούσε
να χρησιμοποιήσει το δίκοπο μαχαίρι της «κριτικής στήριξης» ή «ανοχής», με
πολλή περίσκεψη και για ένα διάστημα, με προϋπόθεση την αυτοτέλεια και τη μη
συμμετοχή της σε αυτές.
Ωστόσο, οι πραγματικές λαϊκές διαθέσεις και ανάγκες των
ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ υπερβαίνουν κατά πολύ την πολιτική του και είναι
συγκεκριμένες: Για να επιβιώσουν, χρειάζονται την άμεση μονομερή κατάργηση των
μνημονίων, όλων των εφαρμοστικών νόμων και των δόσεων αποπληρωμής του χρέους.
Αυτό το συγκεκριμένο είναι που θολώνει καιροσκοπικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για
χάρη του ευρώ.
Το εργατικό και λαϊκό κίνημα μπορεί να ανατρέψει με σκληρό
αγώνα μια πιθανή, καθαρά αστική και δεξιά κυβέρνηση ή να υπερβεί από τα κάτω,
από τα πάνω και από τα αριστερά, μια επίσης πιθανή κυβέρνηση αριστερής
διαχείρισης, εάν αυτή ηττηθεί: Με ένα σαφές άμεσο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα
επαναστατικής προοπτικής, με την κοινή δράση της μαχόμενης Αριστεράς στο κίνημα
και με τη βοήθεια ενός μαζικού πόλου της αντικαπιταλιστικής,
αντιιμπεριαλιστικής, ανατρεπτικής και αντιΕΕ Αριστεράς. Έτσι, ο λαός μπορεί να
αντιμετωπίσει ακόμη και το ενδεχόμενο ενός κραχ και μιας προεπαναστατικής
κατάστασης, που μπορεί να γεννηθεί από μια εθελούσια ή αναγκαστική αποχώρηση ή
από μια ιμπεριαλιστική εκδίωξη της χώρας από το ευρώ. Και η ψήφος στο ενωτικό
ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η καλύτερη συμβολή σε μια τέτοια προοπτική.
