Όταν ενσκήπτουν θύελλες υπάρχουν πάντοτε εκείνοι που
τρομοκρατημένοι το μόνο που κάνουν είναι να κοιτάζουν επίμονα στον ορίζοντα
μήπως και φανεί μια αλλαγή ή μήπως περάσει γρήγορα το φαινόμενο ή προσεύχονται
ώστε το προαναγγελθέν κακό να στρίψει και να καταστρέψει τους διπλανούς.
Υπάρχουν επίσης κι οι άλλοι που κατεβάζουν τα μάτια προς το χώμα για να μην
δούνε το επερχόμενο, κι ίσως, πού ξέρεις, για να ανακαλύψουν μέσα στην
αναταραχή κάποιο χαμένο νόμισμα, ένα απρόβλεπτο κέρδος. Και υπάρχουν πάντα οι
μερικοί που αποφασίζουν να κοντραριστούν στα ίσα.
του Θανάση Σκαμνάκη
Σα να ’ναι μια μοίρα που τους
τραβάει προς τον ηλεκτρισμό της καταιγίδας. Όταν περάσει η ταραχή, οι πρώτοι κι
οι δεύτεροι θα σπεύσουν να λεηλατήσουν ξανά τ’ αποκαΐδια, να πάρουν τη γη που
εγκατέλειψαν οι αναχωρητές, τις θέσεις που έμειναν κενές, τις ευκαιρίες. Οι
τρίτοι, εκείνοι οι μερικοί, θα αποσυρθούν και πάλι, σ’ αυτή την αιώνια έπαρσή
τους, που δεν επιτρέπει στον εαυτό τους να συναλλάσσεται στις αγορές. Όσο κι αν
κουρελιάζουν την ισχύ τους κάθε φορά σε κάθε θύελλα, όσο κι αν καμιά φορά δεν
καταφέρνουν παρά να συντριβούν στην αναμέτρηση, και με όσα σφάλματα κι αν
κάνουν, παραμένουν εκεί (οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι σαν κι αυτούς, που σπεύδουν
πάντα προς αντικατάσταση όσων, για κάποιο λόγο, χάνονται) προκειμένου να μην
επαναπαυθούν οι καταιγίδες και θεωρήσουν πως μπορούν να επέρχονται
ανεμπόδιστες.
Λόγια και ρητορείες θα πει κανείς. Ποιητικές
αοριστίες και ρομαντισμοί που θέλουν να μιλήσουν για πράγματα πεζά και
χειροπιαστά, για συσχετισμούς και για κατανομές προνομίων. Ένας μη ρεαλισμός
για πράγματα που μετρούνται με ψήφους, έδρες, ποσοστά, δηλαδή κατ’ εξοχήν
ταπεινού ρεαλισμού. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Ή μήπως όπου κυριάρχησε το παζάρι
και η συναλλαγή –με εμπορεύματα ψυχές και συνειδήσεις– εκεί όσο ποτέ άλλοτε κι
όσο πουθενά αλλού χρειάζεται να επιστρέψουν ιδέες που θα υψώνονται πιο πάνω από
τα αγοραία αισθήματα; Ή μήπως όσο ποτέ άλλοτε είναι ρεαλισμός τα αιτήματα και
τα αισθήματα μιας ανατροπής, ένας οδηγός του παρόντος με εγγυήσεις μέλλοντος;
Αυτή η φορά είναι μια ακόμα ευκαιρία, η μεγαλύτερη
ως τώρα. Μια ευκαιρία όχι δική μας, αλλά όλων εκείνων που πιστεύουν στους
δικούς τους αγώνες και τις ανατροπές. Που μπορούν να διεκδικούν την «υγεία της
καταιγίδας» σε μια ανταρσία διαρκή!
