Το χτύπημα στο Μάριο Λώλο είναι χτυπημα σε όλους μας». «Δε
θα σταματήσουμε τις κινητοποιήσεις μας αν δεν βρεθεί ο ένοχος, ώστε το
δολοφονικό αυτό χτύπημα να είναι το τελευταίο». «Θα επιστρατεύσουμε ακόμα και
“μαύρη λίστα” ώστε να μην καλύπτονται δημοσιογραφικά οι εχθροί της ενημέρωσης».
Αυτά, και πολλά ακόμα ακούστηκαν την περασμένη Τετάρτη στην αίθουσα εκδηλώσεων
της ΕΣΗΕΑ στη συνέντευξη Τύπου για το δολοφονικό χτύπημα ενάντια στον πρόεδρο
της Ένωσης Ελλήνων Φωτορεπόρτερ Μάριο Λώλο, από κλομπ αστυνομικού στο Σύνταγμα.
της Αφροδίτης Πολίτη
Η συνέντευξη Τύπου, που διοργανώθηκε με πρωτοβουλία του
σωματείου των Φωτορεπόρτερ, και τη συμμετοχή των Ενώσεων του Τύπου, δώθηκε έξι
μέρες μετά τη δολοφονική απόπειρα κάτα του Μάριου και τον τραυματισμό
τουλάχιστον άλλων έξι δημοσιογράφων, στις διαδηλώσεις που ακολούθησαν τη
δημόσια-πολιτική αυτοκτονία του Δ. Χριστούλα. Οπως έχει καταγραφεί, τη στιγμή
που το αστυνομικό κλομπ κατέβηκε με φονική δύναμη στο κεφάλι του φωτορεπόρτερ,
δεν συνέβαιναν επεισόδια και η αστυνομία είχε περικυκλώσει τους ρεπόρτερ με
σκοπό να τους διαλύσει.
Ευτυχώς που υπάρχουν οι ιατροδικαστικές εκθέσεις και τα
πορίσματα των γιατρών που εξέτασαν και χειρούργησαν το Μάριο, που κάνουν καθαρά
λόγο για χτύπημα από κλομπ, αλλιώς η ανεκδιήγητη συμμορία της ΕΛ.ΑΣ θα χρέωνε
άλλη μια παρα λίγο δολοφονία σε ζαρντινιέρες, αυτοτραυματισμούς κατά το γνωστό
“επεσε και χτύπησε” και άτυχες στιγμές. Δεν είναι τυχαίο ότι την ημέρα που ο
Μάριος Λώλος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Υγεία για να υποβληθεί σε λεπτή
χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο – καθώς το κρανίο του μετατοπίστηκε κατά
ενάμιση ολόκληρο εκατοστό, ένα μόλις χιλιοστό από το μοιραίο – η ελληνική
δικαιοσύνη έκλεισε την υπόθεση της δολοφονικής απόπειρας κατά της διαδηλώτριας
Αγγελικής Κουτσουμπού, χαρακτηρίζοντάς την “τροχαίο ατύχημα”.
Για να μη μπει και η υπόθεση του Μ. Λώλου στο αρχείο των
εγκλημάτων δίχως ένοχο, όπως μπαίνουν όλα τα ατιμώρητα αστυνομικά εγκλήματα των
τελευταίων χρόνων, χρειάζεται αυτή τη φορά κάτι περισσότερο από ευχολόγια για
“άπλετο φως” και τυπικές διαμαρτυρίες. Ήδη οι εργαζόμενοι στην ενημέρωση εκτός
από τους χιλιάδες πλέον απολυμένους και απλήρωτους μετράνε δεκάδες θύματα
προπηλακισμού και τραυματίες από αστυνομική βία. Η περίπτωση του Μανώλη
Κυπραίου που έχασε την ακοή και την ισορροπία του από χειροβομβίδα κρότου –
λάμψης και έκτοτε περπατά με μπαστούνι και η Τατιάνα Μπόλαρη της οποίας η
φωτογραφία να χτυπιέται κατά πρόσωπο από άνδρα των ΜΑΤ έκανε το γύρο του
κόσμου, είναι μόνο δυο από τις δεκάδες πρόσφατες περιπτώσεις αστυνομικής
βίας κατά εργαζομένων στην ενημέρωση.
Παρά τη δημοσιότητα που πήραν και οι δύο υποθέσεις, σε αντίθεση με άλλες που
θάφτηκαν κυριολεκτικά, οι ένοχοι είτε
δεν τιμωρήθηκαν ειτε έπεσαν στα μαλακά. Χωρίς όνομα παραμένει από την ΕΛΑΣ ο
παρά λίγο δολοφόνος του Κυπραίου – αν και είναι γνωστή η διμοιρία και τα
χαρακτηριστικά των ΜΑΤ– ενώ με ένα ελαφρύ πλημμέλημα “τιμωρήθηκε
παραδειγματικά” ο ένοχος για τον ξυλοδαρμό της Μπόλαρη.
Την ώρα που οι εκπρόσωποι των σωματείων του Τύπου – ο Γ.
Σαββίδης της ΠΟΕΣΥ, ο Δ. Τρίμης της ΕΣΗΕΑ, ο Γ. Παπαθανασίου αντιπρόεδρος της
ΕΦΕ, η σύντροφος του Μ. Λώλου Ντίνα Δασκαλοπούλου, ο Μανώλης Κυπραίος και ο
δικηγόρος Παλαιολόγος Παλαιολόγος, έδιναν συνέντευξη Τύπου στην αίθουσα της
ΕΣΗΕΑ, είχε πια σβήσει από την επικαιρότητα ο φονικά άγριος ξυλοδαρμός του
19άχρονου από το Ηράκλειο από κουκουλοφόρους αστυνομικούς. Όπως στα αζήτητα των
ειδήσεων είναι οι σχεδόν καθημερινοί ξυλοδαρμοί και η κακοποίηση
μεταναστών στα αστυνομικά τμήματα και
στους δρόμους, όπως σπάνια περισσεύει περισσότερο από μια αράδα για τους
δεκάδες τραυματίες από δακρυγόνα και κλομπ κάθε πορείας. “Η αστυνομική βία δεν
μπορεί να σκοτώσει την αλήθεια”, έγραφαν τα πανώ των φωτορεπότερ, στη
διαμαρτυρία που ακολούθησε έξω από το Προεδρικό Μέγαρο. Ομως η αλήθεια
δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να ακουστεί, να διαδοθεί και να γίνει όπλο στα
χέρια των καταπιεσμένων, κρυμμένη κάτω από τον ορυμαγδό των κατασκευασμένων
ειδήσεων. Η αστυνομική βία, που εξαπολύεται με τις ευλογίες και τις εντολές
κράτους και κυβέρνησης, είναι μόνο ένα κομμάτι της καταστολής. Αμεσα δολοφονική
και μόνιμα ατιμώρητη, η αστυνομική βία δρα ως συμπλήρωμα της οικονομικής και
πολιτικής βίας που μας σκοτώνει λίγο λίγο κάθε μέρα. Το αίμα των θυμάτων της
δεν βάφει μόνο τα χέρια των ενστολων δολοφόνων -φυσικών αυτουργών, αλλά και των
ηθικών και πολιτικών ενόχων, των οικονομικών δολοφόνων με τις γραβάτες, τα
κυβερνητικά γραφεία, και τα πρόθυμα παπαγαλάκια τους που ουρλιάζουν για περισσότερη αστυνομία,
μνημόνια, τάξη και ασφάλεια.
