Ο δολοφόνος γυρνά στον τόπο του εγκλήματος. Οι οικονομικοί
δολοφόνοι στην Ελλάδα γυρίζουν και στον χρόνο, στην επέτειο, του εγκλήματος.
Για τις 6 Μάη ορίστηκαν από τον τραπεζίτη – πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο οι εκλογές
φαστ–τρακ. Ακριβώς στην επέτειο της ψήφισης του επαίσχυντου Μνημονίου 1, από
τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, του ΛΑΟΣ και την Ντόρα Μπακογιάννη, στις 6 Μάη του 2010.
Είχε προηγηθεί στις 5 Μάη η τρομερή απεργία και διαδήλωση, που ανακόπηκε με το
σκοτεινό έγκλημα στην Μαρφίν. Ενάμιση χρόνο αργότερα, στη μνημονιακή παρέα
μπήκε και ο Σαμαράς με τη ΝΔ, της νέας αντιδραστικής επίθεσης.
του Γιάννη Ελαφρού
Έξι Μάη λοιπόν. Σε τρεις εβδομάδες. Η πιο κρίσιμη εκλογική
αναμέτρηση των τελευταίων δεκαετιών τουλάχιστον. Ο στόχος του συστήματος
ξεκάθαρος. Τον είπε ο σημερινός δοτός πρωθυπουργός του κεφαλαίου, στο διάγγελμά
του την Τετάρτη: «Μια νέα κυβέρνηση, με νωπή λαϊκή εντολή, θα κληθεί να συνεχίσει
την προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της οικονομίας». Να συνεχίσει την
προσπάθεια. Να συνεχίσει την ίδια πολιτική, που έχει οδηγήσει τον εργαζόμενο
λαό και τη νεολαία σε μια πρωτοφανή κοινωνική καταστροφή. Ξεκάθαρο και το
δίλημμα που θα τεθεί: «Να επιλέξουμε το δρόμο που διασφαλίζει τη θέση της χώρας
μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ. Το δρόμο της δημοσιονομικής εξυγίανσης
και των διαρθρωτικών αλλαγών που θα οδηγήσει σε μια σύγχρονη ανταγωνιστική
οικονομία, σε βιώσιμη αύξηση των εισοδημάτων και σε μείωση της ανεργίας»,
συνέχισε ο Λ. Παπαδήμος. Οι λέξεις δεν είναι τυχαίες. Η αστική τάξη μας θέλει
μέσα στην ΕΕ και στο ευρώ, με δημοσιονομική εξυγίανση (δηλαδή με αιματηρή
λιτότητα) και ανταγωνιστική οικονομία (δηλαδή με μισθούς του 500άρικου).
Αυτή είναι η πολιτική που θα εφαρμόσουν και ο Σαμαράς κι ο
Βενιζέλος, το πιο πιθανό συνασπισμένοι. Παρά την προσπάθεια να εμφανιστούν ως
αντίπαλοι, σε ένα κακόγουστο προεκλογικό σενάριο, μοιάζουν σαν δυο σταγόνες
νερό, από την καταιγίδα του μνημονίου. Δεν εμπνέουν για μια ουσιαστική και
μέχρι το τέλος θέση για την ανατροπή αυτής της πολιτικής τα διάφορα
«αντιμνημονιακά» κόμματα που ξεπήδησαν μέσα από τις σάρκες της Δεξιάς ή του
ΠΑΣΟΚ, καθώς και οι λάιτ εκδοχές της κεντροαριστεράς, που ζητούν «ισοδύναμα»
μέτρα, λίγο διαφορετικά αλλά στο πλαίσιο της ίδιας πολιτικής.
Στις 6 Μάη υπάρχει η δυνατότητα να γίνει μια μεγάλη εκλογική
ανταρσία εκατομμυρίων ψηφοφόρων, που μέχρι πρότινος ακολουθούσαν τα κόμματα του
δικομματισμού, γενικότερα της κυρίαρχης πολιτικής. Τοποθετούμενα ανατρεπτικά σε
τρία βασικά ερωτήματα – προκλήσεις των εκλογών και του μέλλοντος.
Πρώτο, τι μπορούμε να κάνουμε για να μην συνεχιστεί (όπως
θέλει ο Παπαδήμος και οι ταξικοί του φίλοι) η μέχρι τώρα πολιτική; Καταρχήν, να
μαυρίσουμε το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ - ΛΑΟΣ, τα κόμματα των επιχειρηματιών και
των εκατομμυριούχων (Δράση, ΔΗΣΥ), τους νεοναζί τραμπούκους τη Χρυσής Αυγής, τα
κόμματα – αναχώματα της οργής. Να εμποδίσουμε –και με την ψήφο- Σαμαρά και
Βενιζέλο (και λοιπές μνημονιακές δυνάμεις) να συγκροτήσουν κυβέρνηση κλιμάκωσης
του κοινωνικού πολέμου, να εμφανίσουν δήθεν πλειοψηφία υπέρ των μνημονίων και
της ευρω-χούντας. Όσο πιο αδύναμοι είναι τόσο το καλύτερο για το λαό. Δεν
φοβόμαστε την αστάθεια, αλλά τη σταθερότητα της άγριας αντιλαϊκής επίθεσης. Σε αυτόν
τον πρώτο στόχο της ανατροπής, η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η πιο χρήσιμη για το
λαό επιλογή. Γιατί αποτελεί την πιο κατηγορηματική, την πιο «ακραία» καταδίκη
της κυρίαρχης πολιτικής. Γιατί βρίσκεται στον αντίποδά της, απαντώντας ξεκάθαρα
ανατρεπτικά στα διλήμματα και χωρίς να «κολώνει» στο όριο της παραμονής στο
ευρώ και στην ΕΕ (όπως η κολοβή αντιπολίτευση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), ίσα–ίσα
παλεύοντας για την έξοδο από την ιμπεριαλιστική αυτή παγίδα. Κι ακόμα γιατί η
ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την πρόταση για το αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής (που
αρνείται το ΚΚΕ και με άλλο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ), με θεμέλιο ένα ταξικά
ανασυγκροτημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα που πρέπει να γίνει ο πρωταγωνιστής
της επόμενης μέρας, θέτει μπροστά σε όλη την Αριστερά και το λαό το δρόμο και
τον τρόπο που η επίθεση μπορεί να ανατραπεί.
Δεύτερο κρίσιμο ερώτημα: Υπάρχει άλλος δρόμος ή το μέλλον
μας είναι ο άγριος καπιταλισμός και η σύνθλιψη κοινωνικών και δημοκρατικών
δικαιωμάτων από την Ιερή Συμμαχία κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει θέσει
έγκαιρα το ζήτημα ότι υπάρχει άλλος δρόμος, ο δρόμος της αντικαπιταλιστικής
ανατροπής της επίθεσης. Ταυτόχρονα ανέδειξε το πολιτικό πρόγραμμα που τον
«ξεκλειδώνει»: παύση πληρωμών στους τοκογλύφους και διαγραφή του χρέους, έξοδος
από το ευρώ και την ΕΕ, πέρασμα στο δημόσιο όλων των τραπεζών, των ΔΕΚΟ, των
επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση και υπό εργατικό – κοινωνικό
έλεγχο, ριζική ανακατανομή πλούτου υπέρ των εργαζομένων και των ανέργων και σε
βάρος των κερδών και του κεφαλαίου, πραγματική δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία,
λευτεριά από τη σύγχρονη τυραννία των αγορών. Το πρόγραμμα αυτό είναι
ρεαλιστικό γιατί είναι ανάγκη του λαού, μπορεί να προκαλέσει ρήγματα στην
επίθεση με ένα άλλο επίπεδο του κινήματος, ολοκληρώνεται και συνδέεται επαναστατικά
με μια κοινωνία ελπίδας και δημιουργίας, όπου ο πλούτος και η εξουσία θα είναι
στα χέρια των εργαζομένων. Είναι πρόγραμμα ανατροπής και όχι ΣΥΝ-διαχείρισης ή
στρίβειν δια της λαϊκής εξουσίας.
Τρίτο, ποιος μπορεί να τα υλοποιήσει όλα αυτά; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απαντά
καθαρά ο ίδιος ο λαός, με μπροστάρη τους εργαζόμενους, μέσα από τη δική του
οργάνωση. Η αποφασιστική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι συμβολή σε αυτό. Αλλά
χρειάζεται και μια άλλη Αριστερά. Δεν είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βεβαίως αυτή, έχει τις
δικές της ανεπάρκειες και αδυναμίες. Αλλά έχει δείξει τη διάθεση και τη
δυνατότητα για ένα μεγάλο άλμα, για την επανένωση της Αριστεράς με το σκοπό
της, δηλαδή την κοινωνική απελευθέρωση, για μια μεγάλη συνάντηση με ευρύτερες
κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που κινούνται ανατρεπτικά, που στέκονται
μαχητικά ενάντια στον εκβιασμό των ευρωλάγνων και αναζητούν ένα ταξικό εργατικό
κίνημα και μια επανεξόρμηση των επαναστατικών και κομμουνιστικών ιδεών. Η
ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν υπόσχεται τίποτα. Καλεί σε αγώνα, διάλογο και συμμετοχή.
