της Μαριάννας Τζιαντζή
Ξανά η Πελοπόννησος, με εξαίρεση το τμήμα Κόρινθος-Κιάτο,
γιορτάζει το Πάσχα χωρίς τρένο, μια απουσία την οποία ίσως αναλογιστούν μόνον
οι πιο ταπεινοί και καταφρονεμένοι, οι πιο φτωχοί και οι πιο ηλικιωμένοι, οι
πολύτεκνες οικογένειες, οι μετανάστες εργάτες γης, οι απένταροι φαντάροι.
Χορταριασμένες οι ράγες, ρημαγμένοι οι σταθμοί, πολλοί από τους οποίους είναι
διατηρητέα αρχιτεκτονικά μνημεία.
Mια
σφηκοφωλιά διαφθοράς, σπατάλης και κομματαικών προνομίων ήταν ο ΟΣΕ. Μόνο που
αυτοί που πλήρωσαν το τρελό γλέντι δεν ήταν οι «επώνυμοι», οι διορισμένες
διοικήσεις του ΟΣΕ και οι ηγεσίες του υπουργείου Μεταφορών, αλλά οι εργαζόμενοι
στον Οργανισμό και ο ανώνυμος λαός, έστω ένα κομμάτι του λαού. (Την έκταση του
εγκλήματος κατά του δημόσιου συμφέροντος και την ατιμωρησία των ενόχων μάς
υπενθύμισε πρόσφατα ο Κώστας Βαξεβάνης στην εκπομπή «Κουτί της Πανδώρας».)
Μεγάλη ήταν
κάποτε η πληρότητα των τρένων για την Πελοπόννησο τη Μεγάλη Εβδομάδα. Γεμάτα τα
βαγόνια με Αθηναίους, στην πλειονότητά τους μη γηγενείς, που κατέβαιναν στην
επαρχία, ενώ στην επιστροφή γέμιζαν με επαρχιώτες που ετοιμάζονταν να γίνουν
ξανά Αθηναίοι. Στον πηγαιμό, τα δώρα της πόλης στο χωριό: λαμπάδες, σοκολατένια
αβγά, παπούτσια για το βαφτιστήρι, άπλυτα ρούχα του φοιτητή για να τα πλύνει η
μαμά, άδεια ταπεράκια. Στον ερχομό, οι αποσκευές άλλαζαν: ωμό και ψητό αρνί,
πασχαλινά κουλούρια, τοπικό κρασί, τάπερ με σπιτικά φαγητό, κόκκινα αυγά και τα
ρούχα πλυμένα και σιδερωμένα. Συνωστισμός στα ράφια, καβγάδες, συμφιλίωση.
Παιδιά που
τσίριζαν ή κοιμούνταν αγγελικά, σοφτ τραμπούκοι, ταλαίπωροι βιοπαλαιστές,
θεούσες με κότσο και επικριτικό βλέμμα, ζωηροί έφηβοι, αριστεροκήρυκες,
συντηρητικά στερεότυπα και αφορισμοί «δεν είμαστε λαός εμείς», ρατσιστικές
σπόντες, επιβάτες φλύαροι και λιγομίλητοι, διεκδικητικοί και υποχωρητικοί.
Περασμένες γραφικότητες. Το να ζητάμε σήμερα την ανάσταση των σιδηροδρόμου
φαίνεται το ίδιο εξωφρενικό με το να ονειρευόμαστε την αναβίωση των Ελευσίνιων
Μυστηρίων.
Τα τρένα που
δεν σφυρίζουν πια δεν χωρούν στην προεκλογική περίοδο. Έχουμε σχεδόν ξεχάσει
ότι το σύγχρονο τρένο είναι το πιο ταχύ, άνετο και αξιόπιστο μέσο μαζικής
μεταφοράς, το πιο φιλικό και προς το περιβάλλον και προς την ανθρώπινη ζωή,
αφού το οδικό δίκτυο της Πελοποννήσου είναι από τα πιο φονικά στην Ευρώπη.
