Ο ελληνικός λαός κλήθηκε στις 17 Ιουνίου να εκλέξει
κυβέρνηση υπό την τρομοκρατική απειλή «ευρώ ή πλήρης καταστροφή». Η εντολή της
τρόικας και της Μέρκελ ήταν ρητή: «Υποταγή στα μνημόνια ή έξοδος από το ευρώ»
συνοδευόμενη από όλα τα τέρατα της Αποκάλυψης. Προσωποποίησαν την «έξοδο» στον
ΣΥΡΙΖΑ παρά τους όρκους του στο ευρώ ή ορθότερα, εξαιτίας αυτών.
της Φλώρας Παπαδέδε
Ο λαός άκουσε και
υπολόγισε σοβαρά τις απειλές. Παρόλ’ αυτά, το 40% δεν τρομοκρατήθηκε. Ψήφισε
ανατροπή των μνημονίων, ακόμα και με συνέπεια την έξοδο από το ευρώ. Αυτό το
40% δεν αποτελεί συντριπτική πλειοψηφία, ούτε είναι ίσως έτοιμο για μεγάλες ρήξεις,
αλλά δεν είναι μικρό, ούτε αξιοκαταφρόνητο. Ούτε μόνο αριστερό. Και σε καμία
περίπτωση δεξιόστροφο επειδή οι περισσότεροι ψήφισαν το ΣΥΡΙΖΑ όπου κυριαρχεί
μια δεξιά ηγεσία. Τον ψήφισαν για δυνατότητα αριστερής κυβέρνησης, σαν άμεση
αντιμνημονιακή λύση ή έστω ανακούφιση στα προβλήματά τους, διαισθανόμενοι τις
παλινωδίες του. Ο κόσμος αυτός διατηρεί προσδοκίες για ανατροπή της κατάστασης
και ψάχνει δρόμους γι’ αυτή. Κι αυτό δεν είναι μικρή υπόθεση.
Μπροστά στο «νέο» Μνημόνιο που θα «διαπραγματευτεί» η παλιά
μνημονιακή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με το δεκανίκι της ΔΗΜΑΡ αντί του Καρατζαφέρη,
αυτός ο κόσμος θα κάθεται να υπομένει και να περιμένει εκλογές για να βγάλει
κυβέρνηση το ΣΥΡΙΖΑ; Αλλά και ο κόσμος που ψήφισε ΝΔ, σημαίνει πως αποφάσισε να
υποστεί τα μνημόνια διά παντός;
Η ανοιχτή χρεοκοπία της χώρας εντός του «σωτήριου» ευρώ αλλά
και η χρεοκοπία ολόκληρης της ευρωζώνης είναι περισσότερο από υπαρκτή
πιθανότητα. Ο κοινωνικός πόλεμος θα ενταθεί. Τα πραγματικά όπλα του είναι πολύ
πιο ισχυρά από την τρομοκρατία της τρόικας, των ΜΜΕ, των κατασταλτικών κρατικών
ή παρακρατικών μηχανισμών. Είναι η φτώχεια, η ανεργία, η πείνα, η ανημπόρια.
Μια Αριστερά που δεν μπορεί να δώσει λύση και διέξοδο στις
πιο άμεσες κι επιτακτικές λαϊκές ανάγκες, δεν είναι Αριστερά. Η ανάγκη για φαΐ,
δουλειά, σχολείο και νοσοκομείο δεν μπορεί να θυσιάζεται για το ευρώ ή να
παραπέμπεται στη σοσιαλιστική επανάσταση. Μια Αριστερά που καλεί σε νηστεία και
υπομονή μέχρι τις επόμενες εκλογές ή μέχρι να βγάλουν οι εργαζόμενοι τα
συμπεράσματά τους, καθίσταται αχρείαστη στο λαό. Όποιο εκλογικό ποσοστό κι αν
κατέγραψε.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατέγραψε ένα κακό, μικρό ποσοστό. Θα κλειστούμε
στην ντουλάπα; Και πώς να αντιμετωπίσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα; Αισιόδοξα ή
απαισιόδοξα; Απλώς πραγματικά. Όσο λάθος είναι να μην αναλογιστούμε αυτοκριτικά
γιατί δεν μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε με τις λαϊκές προσδοκίες, χρεώνοντας
στον κόσμο «οπισθοχώρηση», άλλο τόσο είναι να θεωρούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με τον
οποίο εκφράστηκαν, μπορεί ή θέλει να βαθύνει αυτές τις προσδοκίες, να τις
οργανώσει σε πλατύ λαϊκό κίνημα ή ότι αποτελεί κάτι τέτοιο ο ίδιος επειδή τον
ψήφισαν στις 17 Ιουνίου.
Μαζί με το εκλογικό ποσοστό συρρικνώνεται και ο ρόλος της
αντικαπιταλιστικής Αριστεράς; Μόνο αν έπαψε να υπάρχει ανάγκη για μονομερή
διαγραφή του χρέους κι έξοδο από ευρώ και ΕΕ. Μόνο αν δεν υπάρχει ανάγκη για
οργάνωση της αντίστασης και της επιβίωσης ενός ολόκληρου λαού.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έβαλε το πρόγραμμά της επί τάπητος κι απευθύνθηκε
στον λαό. Πολύς κόσμος προβληματίστηκε και το σκέφτηκε κι ας μην την επέλεξε.
Αυτό αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη και μεγάλη υποχρέωση. Απαιτεί συνέχεια κι
ακόμα πλατύτερα καλέσματα. Όχι με όρους προειδοποίησης για την «αφερεγγυότητα»
άλλων, αλλά με συγκεκριμένες πολιτικές πρωτοβουλίες μετωπικής και αγωνιστικής
δράσης πάνω σε κάθε κρίσιμο ζήτημα που αντιμετωπίζει ο λαός κι η χώρα.
Όχι υποδεικνύοντας εκ του μακρόθεν τι πρέπει να κάνουν οι
εργαζόμενοι, αλλά δίπλα και μέσα τους, οργανώνοντας και δείχνοντας στην πράξη
πώς πρέπει να γίνεται. Απαιτεί συνεχή παρέμβαση σε κάθε χώρο δουλειάς και σε
κάθε γειτονιά, συνεχή κάλεσμα και συντονισμό με κάθε λαϊκή κίνηση που υπάρχει.
Σημαίνει δημιουργία εκτεταμένων δικτύων λαϊκής αλληλεγγύης, καθημερινή στήριξη
του εργαζόμενου, του άνεργου. Σημαίνει γιατρό και δάσκαλο. Ειδικά όταν αποδομείται
κάθε δημόσια παροχή και συλλογικό δικαίωμα. Ένα τέτοιο δίχτυ λαϊκής αντίστασης
και συλλογικής αντιμετώπισης των πιο άμεσων και ζωτικών αναγκών αποτελεί
πραγματική βάση οργάνωσης από τα κάτω και τη μόνη ασπίδα ενάντια στον κοινωνικό
εμφύλιο και τον φασισμό.
Το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμπυκνώνει τα αναγκαία σήμερα
προτάγματα για την άμεση σωτηρία του λαού. Δεν αρκεί. Επείγει η επεξεργασία κι
η τεκμηρίωση της αναγκαιότητας αλλά και της ρεαλιστικότητας του άλλου δρόμου,
των δυνατοτήτων της χώρας και του λαού να βαδίσει σε αυτόν. Χρειάζεται δηλαδή,
ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα εξουσίας, το Σχέδιο Β για διέξοδο σε όφελος του
λαού. Οι αγωνιστές της διαθέτουν και εμπειρία και γνώση. Είναι υποχρέωσή τους
στον λαό να το προβάλουν και να τον προετοιμάσουν. Κι αν επιλέξει να το κάνει
μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ του 0,33%, είναι η μόνη που δεν θα πρέπει να ντρέπεται.
