Πρώτα τα λεφτά ή πρώτα οι υπογραφές; Σε αυτό το
ερώτημα μπορεί να συμπυκνωθεί η σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή την
περίοδο στην ΕΕ, στο φόντο της βαθιάς και παρατεταμένης κρίσης (και) του
ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Από τη μία πλευρά βρίσκεται η Γερμανία με τους
συμμάχους της στον ευρωπαϊκό Βορρά, ενώ από την άλλη οι βασικοί ανταγωνιστές
του γερμανικού κεφαλαίου στην Ευρώπη, δηλαδή οι Γάλλοι, οι Ιταλοί και οι
Ισπανοί.
του Γιώργου Παυλόπουλου
Το Βερολίνο, ευρισκόμενο σε θέση οικονομικής ισχύος,
απαιτεί από όλους τους άλλους να υπογράψουν τη «θανατική τους καταδίκη», προτού
βάλει το χέρι στην τσέπη ή δεχθεί να τυπωθεί χρήμα για να σωθούν οι τράπεζες
και να εξυπηρετηθεί το χρέος τους. Αυτό σημαίνει, άλλωστε, η γραμμή που
προβάλλουν Μέρκελ και Σόιμπλε περί οικονομικής διακυβέρνησης και ευρωπαϊκής
ενοποίησης: την εκχώρηση μέρους της κυριαρχίας των Γάλλων, των Ιταλών και των
Ισπανών (φυσικά, και όλων των άλλων) στις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη, όπου
είναι προφανές ότι κάνουν κουμάντο οι Γερμανοί.
Ολάντ, Μόντι και Αθνάρ προσπαθούν, όπως είναι
φυσικό, να αντισταθούν με κάθε μέσο στη νέα επέλαση των γερμανικών πάντσερ.
Ζητούν, δηλαδή, από τους Γερμανούς να αποδείξουν εμπράκτως (με λεφτά) ότι
θέλουν την ευρωπαϊκή ενοποίηση και μετά να βάλουν οι ίδιοι τις υπογραφές τους
στις νέες συνθήκες που ετοιμάζονται. Αυτό σημαίνει, πρακτικά, η δική τους
εμμονή στα ευρωομόλογα και την τραπεζική ένωση, που συνεπάγονται ευθέως την
«αμοιβαιοποίηση» του χρέους των χωρών-μελών της ευρωζώνης και της ΕΕ.
Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν πρέπει να λησμονούμε
δύο θεμελιώδη στοιχεία: Το ένα, ότι η κρίση είναι τόσο βαθιά και συστημική,
ώστε τίποτε δεν μπορεί να θεωρείται σήμερα δεδομένο ή φετίχ – ούτε καν το ευρώ.
Και το δεύτερο, ότι όλοι αυτοί, παρά τις μεταξύ τους διαφωνίες, ομονοούν πλήρως
όσον αφορά τις προθέσεις τους να «κουρέψουν» τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις
των εργαζομένων όλης της Ευρώπης.
Εξάλλου, ούτε ο Ολάντ, ούτε ο Μόντι, ούτε ο Αθνάρ
έχουν αμφισβητήσει την αναγκαιότητα των μέτρων λιτότητας και του Δημοσιονομικού
Συμφώνου. Κάθε άλλο, μάλιστα…
