Υλοποιήθηκε μέσω του αποτελέσματος των εκλογών ο ύψιστος
στόχος του προέδρου της ΝΔ, Αντώνη Σαμαρά, να γίνει πρωθυπουργός. Δικαιώθηκαν
έτσι αντικειμενικά οι επιλογές του – τόσο η πολιτική κουλτούρα του περασμένου
Νοέμβρη που προσχώρησε στο μνημονιακό στρατόπεδο όσο και η επιμονή του να
προκηρυχθούν εκλογές τον Μάιο. Μπορεί οι εκλογές της 6ης Μαΐου να κατεδάφισαν
το μεταπολιτευτικό σκηνικό. Μπορεί να ωφελήθηκε απο τις εκλογές αυτές πρωτίστως
ο ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί η ΝΔ να σημείωσε το χειρότερο ποσοστό της ιστορίας της
(18,85%). Η ουσία είναι ότι με τις εκλογές της περασμένης Κυριακής, ο Σαμαράς
έγινε πρωθυπουργός, έστω και αν η ΝΔ σημείωσε το δεύτερο χειρότερο ποσοστό της
ιστορίας της (29,66%).
του Γιώργου Δελαστίκ
Η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία οδήγησε τελικά στην πολιτική
νομιμοποίηση του Μνημονίου. Σχηματίστηκε νέα μνημονιακή κυβέρνηση με κορμό τη
ΝΔ και «τσόντες» το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Τα κόμματα που συγκροτούν την κυβέρνηση
ξεπερνούν συνολικά το 48% των ψήφων (29,66% η ΝΔ και 12,28% το ΠΑΣΟΚ συν 6,26%
η ΔΗΜΑΡ) και έχουν 179 έδρες – 129, 33 και 17 αντιστοίχως. Τους λείπει μόλις 1
έδρα για να περνούν και νόμους που απαιτούν αυξημένη πλειοψηφία. Εννοείται ότι
εύκολα θα βρουν τους απαραίτητους βουλευτές, αν χρειαστεί κάτι τέτοιο. Στη
Βουλή η μνημονιακή κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ δεν πρόκειται να συναντήσει
προβλήματα. Το ζήτημα είναι αν το λαϊκό κίνημα θα έχει το σθένος να συνεχίσει
να αντιστέκεται τόσο μαχητικά στην ασκούμενη πολιτική όσο πέρυσι. Σε πολιτικό
επίπεδο αυτό εξαρτάται μόνο από τα κόμματα της Αριστεράς και δευτερευόντως
πλέον από τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου που σημείωσαν αισθητή
κάμψη, πέφτοντας στο 7,51% από το 10,61% του Μαΐου. Αυτό δείχνει ότι υποχωρούν
μεν οι αντιμνημονιακές διαθέσεις στον κόσμο της Δεξιάς, αλλά ακόμη αντέχουν.
Οι εκλογές αυτές επέφεραν στρατηγικής σημασίας αλλαγές στον
εσωτερικό συσχετισμό δυνάμεων των κομμάτων της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκε
στο 26,89%. Το ΚΚΕ καταβυθίστηκε στο χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα της
μεταπολιτευτικής ιστορίας του παίρνοντας μόνο 4,50% – λιγότερο δηλαδή οριακά
και από το 4,54% του 1993. Μάλιστα, το αποτέλεσμα αυτό του ΚΚΕ είναι το
χειρότερο εδώ και ...75(!) χρόνια, χειρότερο και από το αποτέλεσμα του 1936.
Για πρώτη φορά δηλαδή μετά τη διάσπαση του 1968, το ιστορικό ρεύμα που με τις
μεταλλάξεις του εκπροσωπεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς υπερτερεί, αλλά έχει
εξαπλάσια (!) εκλογική απήχηση από το ΚΚΕ. Τελειώνει έτσι η αδιαφιλονίκητη επί
σχεδόν σαράντα χρόνια πολιτική ηγεμονία του ΚΚΕ στον χώρο της Αριστεράς, την
οποία ουδείς διενοείτο να αμφισβητήσει πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Το
ΚΚΕ πλήρωσε βαρύτατο τίμημα για την καινοφανή θεωρία της ηγεσίας του ότι το
«ΚΚΕ δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την Αριστερά» και την απορρέουσα από αυτή
τη θεωρία στάση της άρνησης συζήτησης οποιασδήποτε ενωτικής δράσης με
οποιοδήποτε αριστερό κόμμα ή οργάνωση. Στο πλαίσιο αυτό, η αυτοαπομόνωση του
ΚΚΕ και η βαριά εκλογική ήττα του προσλαμβάνουν χαρακτηριστικά στρατηγικής
πανωλεθρίας. Ας ελπίσουμε να μην επαληθευτούν τα χειρότερα σενάρια για το
μέλλον του.
Τηρουμένων των αναλογιών, βαρύτερη ακόμη από εκείνη του ΚΚΕ
που έπεσε από το 8,48% στο 4,50% είναι η ήττα σε αυτές τις εκλογές της
ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Έχασε το 70% των ψηφοφόρων της 6ης Μαΐου και το ποσοστό της έπεσε από
το 1,19% στο 0,33% – ποσοστό δηλαδή ελαφρά χαμηλότερο και από το 0,36% του
2009. Είναι προφανές ότι το σύνθημα του σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης που
πρόβαλε ο Αλέξης Τσίπρας δημιούργησε τεράστια ροή αριστερών ψηφοφόρων προς τον
ΣΥΡΙΖΑ. Περίπου 350.000 ψηφοφόροι άλλων αριστερών κομμάτων που αντιστοιχούν σε
ποσοστό περίπου 5,5% μετακινήθηκαν από τον Μάιο ως τον Ιούνιο στον ΣΥΡΙΖΑ
(260.000 από το ΚΚΕ, 55.000 από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πάνω από 20.000 που είχαν
ψηφίσει μικρότερα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς). Πάνω δηλαδή από
το μισό της κατά 10 εκατοστιαίες μονάδες αύξησης του ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ από
τον Μάιο στον Ιούνιο προήλθε από ενδοαριστερές μετακινήσεις, αποδεικνύοντας
εμπράκτως πόσο μεγάλη γοητεία άσκησε σε ψηφοφόρους πιο αριστερών κομμάτων από
τον ΣΥΡΙΖΑ η ελπίδα σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης. Είναι αυτονόητο ότι το
θέμα χρειάζεται σοβαρή ανάλυση και μελέτη. Ευνόητο είναι επίσης ότι η χαλάρωση
της πίεσης από αριστερά προς τον ΣΥΡΙΖΑ (τον Μάιο το συνολικό ποσοστό του ΚΚΕ,
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των άλλων εξωκοινοβουλευτικών αριστερών οργανώσεων υπερέβαινε
το 10%, τον Ιούνιο μόλις προσεγγίζει το 5%) θα έχει αναπότρεπτες συνέπειες και
στην πολιτική του.
Αντικειμενικά το γεγονός αυτό ευνοεί τις δεξιές τάσεις στους
κόλπους του, οι οποίες ούτως ή άλλως ενισχύονται από το γεγονός ότι σχεδόν ένα
εκατομμύριο ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που
προέρχονται κυρίως από το ΠΑΣΟΚ αλλά και τη ΝΔ είναι επιρρεπείς στην άτυπη
συνεργασία (αυτό που οι αστοί ονομάζουν κομψά «υπεύθυνη αντιπολίτευση») με τη
μνημονιακή κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ. Δύσκολοι, πολύ δύσκολοι καιροί μας
περιμένουν...
