Για τις νέες συνδικαλιστικές διώξεις που αντιμετωπίζει από την εργοδοσία, εξαιτίας της αγωνιστικής και ταξικής στάσης του συνδικάτου στο οποίο ανήκει, μιλά ο Νίκος Γουρλάς στο Πριν. Παράλληλα, χαρακτηρίζει το Συντονισμό των Πρωτοβάθμιων Σωματείων «διακριτό και ορατό κομμάτι του ταξικού εργατικού κινήματος».
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΛΑΟΥΤΑΡΗ
– Τι συνέβη και μεθοδεύεται η απόλυσή σου;
– Ένα πρωί βρήκα το γραφείο μου κλειστό. Μου είπαν φεύγεις από εκεί και θα πας τρία χιλιόμετρα μακριά. Με βγάζουν δηλαδή από εκεί όπου βρίσκονται οι εργαζόμενοι και με πηγαίνουν στα κεντρικά της εταιρείας για να μη μπορώ να κουνιέμαι. Εγώ αρνήθηκα, γιατί με είχαν μετακινήσει ξανά πριν έξι μήνες με αστείες δικαιολογίες. Είχαμε φέρει την Επιθεώρηση Υγιεινής και Ασφάλειας και τους είχε επιβάλει να έχουν οι πωλήτριες σκαμπό ανατομικά, που τα είχαν αφαιρέσει, και παράλληλα τους υπέδειξε ότι πρέπει να υπάρχει χώρος για τα ρούχα μας, ένας χώρος ανάπαυσης και ερμαρίων, όπως είναι υποχρεωμένες όλες οι εταιρείες που απασχολούν πάνω από 30 άτομα. Τότε η εργοδοσία είπε «θα φύγεις Γουρλά από το γραφείο σου και θα κάνουμε εκεί τα ερμάρια». Έφυγα από το παλιό μου γραφείο και πήγα 800 μέτρα μακριά. Ήταν φανερός ο εκδικητικός χαρακτήρας της ενέργειας αυτής. Τώρα θέλουν να με πάνε ακόμη μακρύτερα. Η εργοδοσία προχώρησε ακόμη στη στέρηση του μισθού μου. Όταν μου είπαν να μετακινηθώ, εγώ αρνήθηκα. Είπα ότι έχω γραφείο και ότι θα πηγαίνω εκεί. Ο εργαζόμενος δεν είναι αντικείμενο να τον πηγαίνουμε όπου θέλουμε! Όπως διαπίστωσε και η Επιθεώρηση Εργασίας, είναι μια ολοφάνερη δυσμενής μεταβολή, η οποία γίνεται για συνδικαλιστικούς λόγους. Αυτή την εντολή αρνήθηκα να την εφαρμόσω και χωρίς αιτιολογία δεν μου κατέβαλαν το μισθό, με τσαμπουκά. Αυτή τη στιγμή λοιπόν μεθοδεύεται η απόλυσή μου, με το σκεπτικό της άρνησης παροχής εργασίας.
– Τι πιστεύεις ότι θορύβησε την εργοδοσία;
– Κατ’ αρχήν, μετά την ίδρυση του επιχειρησιακού σωματείου στην οποία πρωτοστάτησα, υπήρξε μια σοβαρότατη επίθεση και στο πρόσωπό μου αλλά και σε όλα τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου. Τρία μέλη του αναγκάστηκαν να παραιτηθούν από τη δουλειά, μετά από μια συστηματική επίθεση. Υπάρχει μια διαμάχη εδώ και καιρό που δείχνει ότι η εργοδοσία με τίποτα δεν μπορεί να δεχτεί οποιαδήποτε μορφή συνδικαλιστικής οργάνωσης στο χώρο της. Είχαν βέβαια προηγηθεί όλες ανεξαιρέτως οι απεργίες στις οποίες συμμετείχαμε σαν συνδικάτο. Πέρα από αυτά, κάναμε τρεις παρεμβάσεις που είχαν σημαντικό αντίκτυπο: Στη νέα Ολυμπιακή του Βγενόπουλου, δεν δίνονταν υπερωρίες, Κυριακές και αργίες. Το συνδικάτο έκανε παρέμβαση στην Επιθεώρηση Εργασίας και τους ανάγκασαν να τα δώσουν όλα. Επίσης, κάναμε παρέμβαση σε εταιρεία καθαρισμού που έκανε το ίδιο κόλπο με την εταιρεία της Κούνεβα, δηλαδή απασχολούσε τους εργαζόμενους μισή ώρα λιγότερο για να μη δίνει βαρέα και ανθυγιεινά. Ακόμα, κάναμε καταγγελίες για το κόλπο των εταιρειών σεκιούριτι, που απολύουν τον εργαζόμενο εικονικά μετά από τρία χρόνια εργασίας και τον επαναπροσλαμβάνουν για να μην έχει ποτέ δικαιώματα και να παραμένει ο μισθός του στα 600 ευρώ. Είμαστε ένα συνδικάτο με συνολική αναφορά στο αεροδρόμιο, που έχει ιστορία μηνών, μόλις από τον Σεπτέμβριο του 2009. Ακόμα είμαστε με προσωρινή διοίκηση για λόγο που δεν νομίζω ότι είναι τυχαίος. Το δικαστήριο για τη σύσταση του συνδικάτου μας το Γενάρη του 2010 δεν απέρριψε μεν το καταστατικό μας αλλά ανέπεμψε το άρθρο εκείνο που έδινε τη δυνατότητα να γίνουν μέλη εργαζόμενοι με μπλοκάκι, τετραωρίτες κ.λπ. Αυτή είναι όλη η ουσία του συνδικάτου και μας ζητήθηκε να το επανεξετάσουμε.
– Το φάσμα της απόλυσης αντιμετωπίζουν χιλιάδες εργαζόμενοι σήμερα. Από τη στιγμή που ένας εκλεγμένος συνδικαλιστής απειλείται, οι εργαζόμενοι πώς θα προστατευθούν;
– Οι εργαζόμενοι θα προστατευθούν από το κίνημα. Τι να το κάνω αν εγώ δικαιωθώ από τα δικαστήρια σε τρία χρόνια και μου δώσουν και τις νόμιμες αποζημιώσεις; Θα έχουν πετύχει το σκοπό τους, που δεν είναι άλλος από το να φύγω από το αεροδρόμιο. Το 95% της υπόθεσης των απολύσεων περνάει στα χέρια του κινήματος, των αγωνιστών. Έχουμε σοβαρές κατακτήσεις τελευταία, από την ανάκληση της απόλυσης Παλαιστίδη, τώρα με τις απολύσεις στο Σύγχρονο, παλιότερα την απόλυση του προέδρου του ΣΕΦΚ που την ανατρέψαμε. Ελπίζω ότι και η δική μου υπόθεση μεθόδευσης της απόλυσης θα ανατραπεί από το ίδιο το κίνημα. Η εργοδοσία συνολικά πιστεύω ότι βρίσκει το κατάλληλο κλίμα για να περάσει την επίθεση. Αξιοποιούν δηλαδή όλες τις μορφές και τα μέσα, αλλά και το κλίμα. Λένε «τι θες εσύ και φωνάζεις για δικαιώματα, διεκδικήσεις μισθών, δεν βλέπεις την κατάσταση;».
– Μπορούν όμως τα μέτρα να ανατραπούν;
– Αυτό θα εξαρτηθεί από τους συσχετισμούς. Έχει μεγάλη σημασία η μάχη για τις συμβάσεις που πρέπει να δώσουν τα σωματεία και τα συνδικάτα. Εμείς επί δύο χρόνια σπάσαμε τη σύμβαση της ΓΣΕΕ και υπογράφαμε παραπάνω μαζί με θεσμικά ζητήματα. Υπάρχει η δυνατότητα, αρκεί οι εργαζόμενοι να είναι συσπειρωμένοι γύρω από τα σωματεία τους και να έχουν μια προοπτική. Και τα συνδικάτα βέβαια να είναι σε χέρια ταξικά.
– Πώς κρίνεις τη διαπραγμάτευση της εθνικής συλλογικής σύμβασης από τη ΓΣΕΕ με τους εργοδότες;
– Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα. Και οι δύο είναι ξένοι προς τα πραγματικά συμφέροντα, τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, τις πραγματικές τους ανάγκες. Ας πούμε ότι υπογράφουν σύμβαση με 1% ή και 0% αυξήσεις. Ακόμη και αυτό το αίσχος, ποιος εγγυάται ότι θα τηρηθεί; Κάτω στους εργαζόμενους και τις εταιρείες του ιδιωτικού τομέα τα πράγματα είναι μαύρα και άραχνα. Η εργοδοσία έχει ξεσαλώσει. Από την άλλη μεριά, η εικόνα ενός προέδρου της μεγαλύτερης υποτίθεται συνδικαλιστικής οργάνωσης στη χώρα, ο οποίος κάθεται και διαπραγματεύεται ψίχουλα στο όνομα μιας θεσμικής κατοχύρωσης των συμβάσεων, δεν δικαιολογείται. Πάει σαν δαρμένος σκύλος, αντί να βγει μαχητικά και να κηρύξει πολιτική απεργία. Να σταματήσει τις τουφεκιές στον αέρα με τις 24ωρες απεργίες και να προχωρήσει σε ένα αγώνα διαρκείας για να επιβάλει όχι το 1%, αλλά περισσότερα από τα κόκαλα που μας πετάνε λες και είμαστε ζητιάνοι.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Να δοκιμάσουμε πενθήμερη απεργία, πέρα από τις 24ωρες - τουφεκιές στον αέρα
– Όλοι οι εργαζόμενοι συμφωνούν ότι τα μέτρα δεν πρέπει να περάσουν, από την άλλη όμως υπάρχει ακόμη ένα φράγμα στην αγωνιστική συμμετοχή. Πώς θα λυθεί αυτή η αντίφαση;
– Για να μπορέσει ο κόσμος να πιστέψει και να αγωνιστεί πρέπει να δει πολιτική προοπτική και να είναι αξιόπιστος αυτός ο οποίος καλεί σε αγώνα. Δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στις ηγεσίες οι εργαζόμενοι. Έχει σημασία πώς οι ίδιοι οι συνδικαλιστές πρέπει να πηγαίνουν στους χώρους εργασίας. Ο κόσμος έχει μάθει με αυτό τον κομματικό - παραταξιακό συνδικαλισμό να λειτουργεί με τη λογική της ανάθεσης.
– Το ζήτημα αναξιοπιστίας που ανέφερες δεν αγγίζει και την Αριστερά;
– Βεβαίως. Ο κόσμος κατά κύριο λόγο αναζητά, έστω θολά, ανατρεπτική πολιτική απάντηση. Χωρίς αξιόπιστη προγραμματική πρόταση της Αριστεράς δεν μπορείς να εμπνεύσεις τους ανθρώπους, ειδικά τους αγωνιστές σε μια μακροχρόνια περίοδο σύγκρουσης, που θα έχει κόστος. Η κοινωνική Αριστερά, όχι η πολιτική, ξεπερνά το 20%. Αυτό σημαίνει ότι ένα μεγάλο κομμάτι της βρίσκεται και στη βάση του ΠΑΣΟΚ που οργίζεται. Πρέπει εδώ να βρούμε εκείνες τις μορφές που να ενώνουν σε μια προοπτική ανατροπής ένα κόσμο που έχει σαν αναφορά τα απελευθερωτικά οράματα της Αριστεράς και να σπάσουμε την άποψη που λέει ότι «αυτοί διασπώνται σαν τις αμοιβάδες». Οι απόπειρες που γίνονται, τόσο με την Πρωτοβουλία Οικονομολόγων, όσο και η τελευταία με το Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης, παρά τις αντιφάσεις τους, είναι ενθαρρυντικές.
– Το σωματείο σου πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Ποιος είναι ο απολογισμός δράσης μέχρι στιγμής του Συντονισμού;
– Ο Συντονισμός είναι η πιο μακρόχρονη συσπείρωση πρωτοβάθμιων σωματείων που έγινε όλο αυτό το διάστημα. Σε πάνω από 15 πόλεις υπάρχουν τοπικοί Συντονισμοί Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Τα σωματεία αυτά συσπειρώνονται πάνω σε τρεις άξονες: Πρώτο, σε μια λογική αντιπαράθεσης, νίκης και διεκδικήσεων ενάντια σε κυβέρνηση, ΔΝΤ και ΕΕ. Δεύτερο, εκφράζουν την ανάγκη υπέρβασης της καθήλωσης που πρεσβεύει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία για ένα πιο μαχητικό, και πιο ταξικό κίνημα ανατροπής, περιφρουρημένο από το κράτος αλλά και την τυφλή βία. Τέτοια κατεύθυνση δεν μπορεί να εκφράσει η περιχαράκωση του ΠΑΜΕ. Τρίτο, ενώνει μέσα από τις διαφορές και την πολυμορφία πλειοψηφίες σωματείων και επιχειρεί να συμμετέχουν και οι αυθεντικές μειοψηφίες, μαζικές επιτροπές αγώνα εργαζόμενων, όπως οι συμβασιούχοι της ΕΡΤ. Πρόκειται πλέον για ένα διακριτό και ορατό κομμάτι του ταξικού εργατικού κινήματος. Πρέπει, ωστόσο, να ξεπεράσει τη λογική της ανάθεσης και να αντιμετωπίσει μικρο-κομματικές λογικές.
– Ο Συντονισμός επιδιώκει να απαντήσει στο ζήτημα της αξιοπιστίας των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Στο ζήτημα της προοπτικής πώς απαντά;
– Υπάρχει φως στο τούνελ. Μπορούμε να νικήσουμε. Από Σεπτέμβρη πρέπει να δυναμώσει ο Συντονισμός αλλά και μεγάλες ομοσπονδίες με αγωνιστική παράδοση να καλέσουν σε ένα μεγάλο, παλλαϊκό πολιτικό μέτωπο που θα ξεκινήσει ένα δεύτερο γύρο αγώνων, πιο έντονων, αποφασιστικών και μακροχρόνιων. Με εναλλασσόμενες μορφές αγώνα για να μπορέσει να δημιουργήσει ρήγμα στην κυβέρνηση, με αίτημα πια να πέσει η κυβέρνηση. Μαζική ανυπακοή, να προτείνουμε να μην ξεκινήσουν τα σχολεία, να κηρυχθούν μαχητικές απεργίες, όχι οι 24ωρες τουφεκιές στον αέρα. Να δούμε 48ωρες επαναλαμβανόμενες, να δοκιμάσουμε μια φορά πενθήμερη απεργία, να δούμε τότε τι θα γίνει.
