Αν σήμερα υψωνόταν ξανά μπροστά στη Βουλή το αιματοβαμμένο πανό του κόκκινου Δεκέμβρη του ’44 θα έγραφε: «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της οικονομικής τυραννίας και της κοινωνικής χρεοκοπίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή την εξέγερση». Ακούγεται υπερβολικό, όμως οι σημερινές προκλήσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε ένα σημείο καμπής. Με σταθμό την υπογραφή του Μνημονίου, ένα μόλις χρόνο πριν, ξεκίνησε μια διαδικασία ραγδαίων αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων και εισοδημάτων. Πλέον η επίθεση έχει φτάσει σε ένα σημείο μετάβασης «από τις ποσοτικές στις ποιοτικές» αλλαγές: Από τις επικαιροποιημένες μορφές του Μνημονίου, στο Μνημόνιο για πάντα. Αυτή είναι η ουσία του μεσοπρόθεσμου προγράμματος λιτότητας και του «συμφώνου για το ευρώ». Σ’ αυτή την ουσία έρχεται να απαντήσει η απεργία της Τετάρτης.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΟΥΤΑΡΗΣ
Όταν ο συναγερμός ηχεί επανειλημμένα, τα αντανακλαστικά ατονούν. Αυτός είναι ίσως ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχει το εργατικό κίνημα στην ανάγκη του να απαντήσει στην επίθεση. Οι κλιμακωτές ανακοινώσεις μέτρων μοιάζουν με αλλεπάλληλα χτυπήματα σ’ ένα σώμα που δεν καταφέρνει να σηκωθεί. Σήμερα όμως βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα φάση. Στις 18-20 Μαΐου ανακοινώνει η κυβέρνηση το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων, ενός δηλαδή αντεργατικού οικονομικού προγράμματος που ξεπερνά τον ορίζοντα της παρούσας κυβέρνησης και φιλοδοξεί να αποκτήσει χαρακτηριστικά μόνιμης «οικονομικής χούντας», δεσμεύοντας την οικονομική και κοινωνική πολιτική για αρκετά χρόνια, ανεξάρτητα από τις εκλογές.
Η «ατζέντα» περιλαμβάνει νέες μειώσεις μισθών στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, επαχθέστερες αλλαγές στο Ασφαλιστικό, περαιτέρω κατάργηση κοινωνικών παροχών. Ήδη γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς συρρίκνωσης των πιο πολύτιμων δημόσιων αγαθών, της υγείας και της παιδείας. Με το πρόσχημα των συγχωνεύσεων και το ψεύτικο σύνθημα του εξορθολογισμού, σχολεία και νοσοκομεία βάζουν λουκέτο, υποβαθμίζοντας καίρια το βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο του λαού. Ενώ μέσα σε αυτό το πολεμικό κλίμα, επιχειρείται παράλληλα και η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Εδώ πρώτο σε σημασία είναι το σχέδιο για ξεπούλημα της μεγαλύτερης εταιρείας της χώρας, της ΔΕΗ. Παρά τις φαινομενικές ταλαντεύσεις, ο πρωθυπουργός φέρεται αποφασισμένος να πουλήσει ο 17% σε ιδιώτες, ακόμη και σε σύγκρουση με την εξασθενημένη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Έπονται τα δημόσια «φιλέτα» στην παραλιακή ζώνη, με πρώτο υποψήφιο το χώρο στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού αλλά και άλλες τουριστικές εκτάσεις. Το μήνυμα της τρόικας και των δανειστών είναι: «Κόψτε από παντού για να πληρώσετε τις δόσεις. Πουλήστε τα όλα για να ξεχρεώσετε». Στο τρομοκρατικό αυτό κάλεσμα δεν υπακούει τυφλά μόνο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Παρά τις φραστικές κορόνες και η Νέα Δημοκρατία υποκλίνεται στα κελεύσματα των δανειστών με το «Ζάππειο 2». Παράλληλα, έχει ήδη δημιουργηθεί και ζητά μερίδιο εξουσίας ένας «κύκλος των χαμένων μνημονιακών» που αποτελείται από ΔΗΜΑΡ, ΔΗΣΥ και ΛΑΟΣ και φιλοδοξεί να διαχειριστεί τον υποτιθέμενο μονόδρομο.
Η πορεία αυτού του ατέρμονου καθοδικού σπιράλ που μόνο φτώχεια και εξαθλίωση μπορεί να φέρει στο λαό, πρέπει να ανακοπεί. Κομβικής σημασίας στην πάλη αυτή για την ανατροπή της επίθεσης είναι και η απεργία της Τετάρτης, η οποία πρέπει με κάθε μέσο να πετύχει. Χρειάζεται μάχη στους χώρους εργασίας για να πετύχει η απεργία, μάχη για να πετύχει η συγκέντρωση και να σταλεί μήνυμα ανατροπής όσων πέρασαν και προειδοποίησης για όσα έρχονται.
Το πρώτο αίτημα είναι φυσικά η ριζική αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, σε βάρος των κερδών (που και εν μέσω κρίσης καταγράφουν άνοδο) και σε όφελος των μισθών. Όρος για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο είναι η απαλλαγή από το Μνημόνιο και τα πραξικοπηματικά του μέτρα. Δεύτερον, να σταματήσει αμέσως το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και να πάει η φορά του βέλους αντίστροφα: Στις εθνικοποιήσεις και κρατικοποιήσεις στρατηγικών τομέων της οικονομίας με εργατικό έλεγχο στην προοπτική της κοινωνικοποίησής τους. Τρίτον, ένα μεγάλο «όχι» στο δημόσιο χρέος που καλούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Η άρνηση του χρέους και η συνολική διαγραφή του είναι η μόνη ρεαλιστική διέξοδος, κάτι που μπορεί φυσικά να πραγματοποιηθεί μόνο σε κατεύθυνση εξόδου από την ΟΝΕ και την ΕΕ.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα διεκδικήσεων είναι φανερό ότι χρειάζεται για να προωθηθεί και να επιβληθεί στην κυβέρνηση, μια άλλη μορφή εκπροσώπησης των εργαζομένων. Είναι επιτακτική η ανάγκη για δημιουργία ανεξάρτητων οργάνων του μαζικού λαϊκού κινήματος, που θα υπερβούν τις συμβιβασμένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος. Οργάνων εργατικής δημοκρατίας, που θα προωθούν την αγωνιστική συμμετοχή και θα ακυρώνουν τον εκφυλισμό και την υποταγή. Στο πλαίσιο αυτό, πρέπει να ακυρωθούν όλα τα σενάρια για μια αντιδραστική αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος, με την εγκαθίδρυση μιας «οικονομικής χούντας τεχνοκρατών». Και βέβαια, πρέπει να πέσει αυτή η κυβέρνηση και κάθε προαλειφόμενος διαχειριστής της ίδιας πολιτικής.
Όπως τονίζει ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα στο κάλεσμά του για την απεργία της Τετάρτης, «για να ανατραπεί το καταθλιπτικό τοπίο απαιτείται συνολικός, πανεργατικός αγώνας. Όλοι οι διάσπαρτοι αγώνες να συγκροτηθούν σε ένα ισχυρό αντίπαλο δέος στο δημόσιο τομέα, τις ΔΕΚΟ και τον ιδιωτικό τομέα, εργαζόμενων και ανέργων, Ελλήνων και μεταναστών εργατών, μόνιμων και ελαστικά απασχολούμενων». Όπως έδειξε και η Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση, το Μουσείο και το μπλοκ του Συντονισμού αναδεικνύεται σε μια σταθερή και μαχητική εστία συσπείρωσης των ταξικών δυνάμεων στο εργατικό κίνημα που θέλουν μια διαφορετική πορεία, σε ανεξαρτησία και κόντρα με τις γραφειοκρατίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που έχουν χάσει κάθε αξιοπιστία. Η ίδια η γέννηση και πορεία του Συντονισμού αναδεικνύει την ανάγκη ύπαρξης και γιγάντωσης ενός νέου, ταξικά ανασυγκροτημένου εργατικού κινήματος, ικανού να εμπνεύσει εκ νέου ενωτικούς και νικηφόρους αγώνες.
