Με το συγκλονιστικό συλλαλητήριο των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων και νεολαίας, ο μαζικός και ανυποχώρητος αγώνας του λαού μας εισέρχεται σε αποφασιστική καμπή. Είναι η ώρα της κλιμάκωσης και της όξυνσης της πάλης, τόσο απέναντι στην κυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και των παραφυάδων του, όσο και απέναντι σε ΕΕ-ΔΝΤ.
του Μάκη Βάσιλα
Για όσους θέλουν ο λαός να νικήσει, τα πράγματα πρέπει να είναι συγκεκριμένα. Απέναντι στο λαό δεν βρίσκονται κάποιοι «προδότες» πολιτικοί γενικά, ούτε κάποιοι κακοί ξένοι ειδικότερα. Απέναντί μας είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, δύο βασικοί οργανισμοί του πολυεθνικού κεφαλαίου, ηγεμονικά καπιταλιστικά - ιμπεριαλιστικά κράτη (όπως η Γερμανία και η Γαλλία) και το ελληνικό κεφάλαιο, μαζί με το πολιτικό προσωπικό του, σε μια ανίερη Ιερή Συμμαχία. Δεν μπορείς να καλείς το λαό σε «παλλαϊκό ξεσηκωμό» γενικά, «να φύγουν όλοι» κ.λπ. αλλά να σφυρίζεις αδιάφορα για την ΕΕ γιατί τάχα διασπά το «ενιαίο μέτωπο» και δεν ενώνει τον λαό, όπως για παράδειγμα θεωρεί η ΚΟΕ. Βέβαια αυτό το «μικρό» ζητηματάκι που υποτίθεται ότι διασπά την ενότητα του λαού, ενώνει προγραμματικά την ΚΟΕ με την «μεγάλη αγκαλιά» του Συνασπισμού.
Ιδιαίτερα όμως αυτή η σκόπιμα μονομερής και επικίνδυνη στην τελική κατάληξή της λογική, που πολύ καλύτερα επιχειρεί να την εκφράσει το ΕΠΑΜ, συσκοτίζει την ταξική φύση του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε. Ξεμπερδεύει με τις ευθύνες του ελληνικού κεφαλαίου (ραγιάδες, υποταγμένοι, άχρηστοι) χωρίς να μπορεί να δει τη στρατηγική επιλογή που έχει εδώ και δεκαετίες κάνει, να παραμείνει πάση θυσία στον πυρήνα της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.
Μάλιστα, σε ανακοίνωση που εξέδωσε το ΕΠΑΜ, αλλά και ο ίδιος ο Δ. Καζάκης μέσω συνέντευξης που παραχώρησε σε ενημερωτική ιστοσελίδα, δείχνει να προσεγγίζει πραγματικά επικίνδυνες λογικές. Όταν καλείς την εκκλησία(!) να ενωθεί με το λαό και να οργανώσει κληρικολαϊκές συνελεύσεις σε κάθε ενορία, τότε μάλλον δεν έχεις κατανοήσει το ρόλο της ή ελπίζεις αφελώς(;) ο Ιερώνυμος να παίξει αντιστασιακό ρόλο. Οι αναφορές στο λαϊκό κλήρο του ΕΑΜ ξεχνούν ότι ήταν μειοψηφία και πάντα σε σύγκρουση με την ιεραρχία της εκκλησίας. Ακόμα χειρότερα δε, όταν εναποθέτεις την ομαλή διεξαγωγή για παράδειγμα των εκλογών στους εισαγγελείς και τους δικαστές –αυτούς που βγάζουν κάθε απεργία παράνομη– το στρατό και την αστυνομία, αγνοώντας πάλι αφελώς(;) ότι αποτελούν βασικό κομμάτι του σκληρού πυρήνα του αστικού μηχανισμού εξουσίας, τότε καλείς ουσιαστικά τον κόσμο που απεγκλωβίζεται από τα κόμματα εξουσίας να επιστρέψουν στο μαντρί από την πίσω πόρτα και μάλιστα με χειρότερους όρους.
Είναι δυνατόν, απέναντι στην πολιτική χούντα, ουσιαστικά να καλείς σε μια ...κρατική - στρατιωτική χούντα που θα σώσει για άλλη μια φορά τη χώρα; Δεν βλέπουμε τι έγινε στην Αίγυπτο; Αυτό όμως είναι το τραγικό αδιέξοδο μιας ανάλυσης που μένει μόνο στη –χρήσιμη οπωσδήποτε– αποκάλυψη, αλλά αδυνατεί να κάνει την απαραίτητη σύνδεση με την αδήριτη ανάγκη η αντίσταση να συναντηθεί με το κοινωνικό ζήτημα της εκμετάλλευσης, με τη ρήξη με την ΕΕ και την αντικαπιταλιστική ανατροπή.
