Ένας αγαπημένος σύντροφος μου έστειλε την περασμένη βδομάδα ένα ποίημα που βρήκε (και βρήκα κι εγώ) ενδιαφέρον και που με πολλούς τρόπους μας αφορά. Ο ποιητής είναι βραζιλιάνος, λέγεται Μάριο ντε Αντράντε και είναι επίσης δοκιμιογράφος και μουσικολόγος. Ακόμα κι αν η μετάφραση δεν είναι η πιο καλή, το ποίημα αξίζει τον κόπο (Πολύ περισσότερο που αυτές οι υπόγειες επικοινωνίες των φίλων είναι σαν άχραντα μυστήρια):
του Θανάση Σκαμνάκη
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα,/ ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος/ ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα.../ Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις/ πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση./ Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά,/ νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά./ Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη/ χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει./ Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες./ Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί./ Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους./ Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους/ για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους./ Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα/ μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο.../ μετά βίας για την επικεφαλίδα./ Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες./ Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται.../ Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα.../ Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση./ Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους./ Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους./ Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους./ Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους./ Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια/ και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια./ Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή./ Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων.../ Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως/ μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή./ Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η/ ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει./ Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν... Είμαι σίγουρος/ ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει./ Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με/ τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου./ Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...».
