του Λεωνίδα Βατικιώτη
Στην
πράξη, στη μεγαλύτερη σε έκταση αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους που έγινε στην
ιστορία, τα κράτη ανέλαβαν μια πολύ πιο βρόμικη δουλειά από το να σώσουν τις
τράπεζες, όπως κάνουν συστηματικά τα τελευταία τρία χρόνια: Με το λογικοφανές,
εκ πρώτης όψεως, επιχείρημα να αναλάβουν οι ιδιώτες που κέρδισαν μέχρι τώρα τα
μέγιστα από τους τόκους των ελληνικών ομολόγων τη ζημιά, τα κράτη έσωσαν τους
ομολογιούχους. Και ποιους ομολογιούχους; Όχι τα ασφαλιστικά ταμεία που θέλοντας
και μη (έπειτα από την ενεργοποίηση των ρητρών συλλογικής δράσης – CAC) θα
πάρουν μέρος στο κούρεμα των ομολόγων τους, χάνοντας περίπου 11 δισ. ευρώ από
τοποθετήσεις χρόνων που έκαναν μάλιστα παρά τη θέλησή τους και κατόπιν
κυβερνητικής εντολής. Τα κράτη δεν σώζουν ούτε τους μικροαποταμιευτές που
επέλεγαν να καταθέσουν τις οικονομίες τους στα ομόλογα, θεωρώντάς τα μια ασφαλή
λύση. Αυτοί θα υποστούν καθαρές ζημιές, καθώς οι θολές δηλώσεις του υπουργού
Οικονομικών για αποζημίωση γρήγορα θα ξεχαστούν όπως τόσες άλλες που έχουν
δοθεί ως τώρα.
Τα κράτη της ΕΕ ανέλαβαν να σώσουν όλους αυτούς που αγόραζαν
μανιωδώς ελληνικά ομόλογα από τον χειμώνα και το καλοκαίρι του 2010 (όταν είχε
αργά και μεθοδικά αρχίσει να χαράσσεται η πορεία που οδήγησε στη σημερινή
χρεοκοπία) στο 30% της ονομαστικής τους τιμής, περιμένοντας αυτήν ακριβώς τη
στιγμή, που θα αποζημιωθούν για την κερδοσκοπική τοποθέτησή τους παίρνοντας το
46,5% της αρχικής τιμής σε νέα ομόλογα τα οποία θα διέπονται από το αγγλικό
δίκαιο – η μεγαλύτερη δυνατή εξασφάλιση για τους πιστωτές. Τα κράτη της ΕΕ και
το ΔΝΤ ανέλαβαν επίσης να σώσουν και τις ελληνικές τράπεζες, που θα
αποζημιωθούν γενναιόδωρα για την απομείωση που θα δεχθούν στις ομολογιακές
τοποθετήσεις τους με ενέσεις ρευστού ύψους άνω των 30 δισ. ευρώ (έτσι ώστε οι
Γερμανοί να τις πάρουν κερδοφόρες μετά από δύο χρόνια). Τα ασφαλιστικά ταμεία
αντίθετα δεν είχαν τέτοια τύχη, καθώς καμία σημαντική πρόβλεψη δεν υπάρχει για
αποζημίωσή τους.
Το πραγματικό κόστος της συμφωνίας για την ανταλλαγή των
ομολόγων ωστόσο δεν είναι άλλο από τα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας που έχουν
εφαρμοστεί στην Ελλάδα την τελευταία διετία. Για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία
δηλαδή η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους σημαίνει: Εκτίναξη της ανεργίας στο
20%, μείωση μισθών ακόμη και κατά 50% αν πλάι στις προβλέψεις του δεύτερου
Μνημονίου για μειώσεις της τάξης του 22% και 32% για τους νέους συνυπολογίσουμε
και τις μειώσεις που έχουν ήδη συντελεστεί, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων,
πολλαπλασιασμός της κρατικής φορολογίας κάθε είδους (έμμεσης, άμεσης, χαράτσια
κ.ά.) και αθρόες ιδιωτικοποιήσεις που θα παρασύρουν κάθε ίχνος δημόσιας
περιουσίας: Aπό ΔΕΚΟ μέχρι και δημόσια οικόπεδα με θέα (βλέπε περίπτωση
Κασσιώπης στην Κέρκυρα που βγήκε στο σφυρί από το Ταμείο «αξιοποίησης» δημόσιας
περιουσίας την προηγούμενη εβδομάδα). Όλα αυτά τα μέτρα ήταν η αυστηρή και
απαράβατη προϋπόθεση για να δοθεί το «πράσινο φως» στην αναδιάρθρωση του
δημόσιου χρέους από το ΔΝΤ και την ΕΕ, η οποία θα κερδίσει τα μέγιστα από την
υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού σε μια εσωτερική αποικία. Όχι μόνο από
τις ΔΕΚΟ που θα βάλουν στο χέρι οι γαλλικές και γερμανικές πολυεθνικές, αλλά
και από την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου και της ελληνικής εργατικής τάξης
που θα δουλεύει στο εξής έναντι ψιχίων.
Μάλιστα, αντίθετα με τους κυβερνητικούς διθυράμβους, τα
μέτρα που έχουν ήδη ληφθεί δεν θα είναι και τα τελευταία. Δεν ξεφεύγουμε με
άλλα λόγια «από την κινούμενη άμμο των τελευταίων μηνών», όπως δήλωσε με
διάγγελμά του ο Λουκάς Παπαδήμος από την τηλεόραση την Παρασκευή το βράδυ. Τον
Ιούνιο χαρακτηριστικά αναμένονται νέα αντιλαϊκά μέτρα. Το θύμα τότε θα είναι ο
13ος και 14ος μισθός. Ο πρωθυπουργός επίσης απέκρυψε ότι ακόμη και οι πιο
αρμόδιοι, όπως το ΔΝΤ και η Τρόικα, προδικάζουν ότι αργά ή γρήγορα θα απαιτηθεί
νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, καθώς αντίθετα με τις εφησυχαστικές
διαβεβαιώσεις ότι το 2020 θα μειωθεί στο 120% του ΑΕΠ, πιο αξιόπιστες απόρρητες
εκθέσεις εκτιμούν ότι θα ανέρχεται στο 140% ακόμη και στο 160%. Στο επίπεδο
δηλαδή που βρίσκεται και σήμερα.
Τέλος, η αποτυχία της ακολουθούμενης πολιτικής φάνηκε από
την επίσημη κήρυξη της Ελλάδας σε κατάσταση χρεοκοπίας, μετά την ενεργοποίηση
των ρητρών συλλογικής δράσης που μετέτρεψε την εθελοντική συμμετοχή των ιδιωτών
σε υποχρεωτική (επιτρέποντας έτσι στη συμμετοχή να φτάσει από το 85,8% στο
95,7%) και την επακόλουθη πληρωμή των CDS ύψους 3,2 δισ. Ενδεχόμενο που μέχρι
πριν λίγους μήνες κράδαιναν ως φόβητρο απέναντι σε κάθε αίτημα μονομερούς
παύσης πληρωμών του δημόσιου χρέους, που πλέον γίνεται αδήριτη αναγκαιότητα.
