Πριν λίγες μέρες αναρτήσαμε στο διαδίκτυο
( Νέα εποχή, νέα ματιά, νέα καθήκοντα. Από το αδιέξοδο στη χρεοκοπία. Μετά τι;) ένα κείμενο πρώην στελεχών της ΚΟΕ, το οποίο περιγράφει
κάποιες γενικές κατευθύνσεις μιας νέας προσπάθειας που θεωρούμε ότι πρέπει να
γίνει. Η κρίση που εκφράστηκε στο εσωτερικό της συγκεκριμένης οργάνωσης δεν
αφορά μόνο αυτήν. Αφορά την κρίση όλης της Aριστεράς και ειδικά των δυνάμεων
εκείνων που αναφέρονται στην επανάσταση και σε μια άλλη κοινωνική οργάνωση.
Όλοι οι πολιτικοί χώροι της Αριστεράς θα δοκιμαστούν και το τι συνέβηκε στην
ΚΟΕ ήταν προπομπός. Δεν ήταν μονόδρομος, οι διασπάσεις δεν είναι θετική επίλυση
μιας διαφωνίας, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν και θέματα πολιτικής
λειτουργίας, εσωκομματικής δημοκρατίας κ.ο.κ.
του Δημήτρη Μητρόπουλου, πρώην μέλος του καθοδηγητικού οργάνου της ΚΟΕ
Ποιο ακριβώς είναι το αδιέξοδο; Θα μπορούσαμε να
απαντήσουμε με βάση το λαϊκό αισθητήριο. Αν δηλαδή η Αριστερά προβάλλει έναν
άλλο πειστικό δρόμο απέναντι στον επιβαλλόμενο δρόμο της χρεοκοπίας. Ο Γκράμσι
στα Tετράδια της φυλακής, γύρω από το θέμα του κράτους και των κομμάτων,
προσεγγίζει τις διεργασίες στα κόμματα σε περιόδους κρίσης. Κάνει τις εξής
διαπιστώσεις, ανάμεσα σε άλλες. Πρώτον, σε αυτές τις περιόδους δημιουργείται
μία ρήξη ανάμεσα στα κόμματα και στους οπαδούς τους, ανάμεσα σε «εκπροσώπους
και εκπροσωπούμενους». Δεύτερον, η αστική τάξη προσπαθεί να οργανωθεί για να
ξαναπάρει τον έλεγχο και έχει ικανά και πολυάριθμα επιτελεία που τάχιστα ή όπως
λέει ο ίδιος ο Γκράμσι «στην πραγματικότητα σχεδόν σαν κεραυνός σε σύγκριση με
περιόδους ηρεμίας», προσπαθούν, ακόμα κι αν πρόσκαιρα διασπαστούν σε πολλά
κόμματα, να ξαναδημιουργήσουν μία ηγεμονική πολιτική μορφή. Τρίτον, οι
υποτελείς τάξεις «αργοπορούν» στη δημιουργία μιας αντίρροπης κίνησης για την
«σύντηξη μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης κάτω από μία και μόνο ηγεσία».
Εδώ και δύο χρόνια βρισκόμαστε σε ένα ειδικό
καθεστώς ή «κράτος έκτακτης ανάγκης». Της τρόικας και των μνημονίων. Οι «από
κάτω» δεν θέλουν να κυβερνηθούν όπως πριν. Μαζικά αποδεσμεύεται λαϊκός κόσμος
από τα δύο παραδοσιακά κόμματα του δικομματισμού. Νέα κόμματα δημιουργούνται ή
αναδιατάσσονται με μεγάλη ταχύτητα. Καμμένος, Ψωμιάδης, Καστανίδης, Βενιζέλος,
Μαριάς, Κουρουμπλής, Κουβέλης και ΔΗΜΑΡ, Κοτζιάς και σχέδιο για την
ανοικοδόμηση της «Δημοκρατικής Παράταξης», «κόμμα» Παπαδήμου και τεχνοκρατών.
Βρισκόμαστε στην καρδιά των φαινομένων που περιγράφει ο Γκράμσι. Αλλά όχι από
τις υποτελείς τάξεις. Από τα «πολυάριθμα αστικά επιτελεία». Από την Aριστερά
όλα συνεχίζουν όπως πριν. Με εξαίρεση την εμφάνιση του ΕΠΑΜ που δεν
αυτοπροσδιορίζεται έτσι. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεχίζουν με τα ίδια
εργαλεία, με τις ίδιες μεθόδους.
Όλα τα αριστερά σχέδια έχουν δείξει τα όριά τους. Το
ΚΚΕ παραμένει στο «κάστρο» του και προσδοκά τη λαϊκή εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει
ευρωπαϊκά και διαγκωνίζεται με τη ΔΗΜΑΡ να αναγεννήσει την κεντροαριστερά και
τη Δημοκρατική Παράταξη, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δείχνει αμήχανη χωρίς κοινωνική γείωση και
λαϊκότητα και αυτοπεριθωριοποιείται, καθώς δεν προβάλλει σαν ελπιδοφόρο σχέδιο.
Και κανείς δεν παιδαγωγείται και δεν δουλεύει επίμονα και υπομονετικά μέσα και
με τον κόσμο. Τα παραπάνω ως διαπιστώσεις δεν επιχειρούν να ακυρώσουν τις επί
μέρους θετικές παρεμβάσεις. Προσπαθούν να θέσουν το κεντρικό πρόβλημα.
Χρειάζεται επειγόντως ανασύνθεση των υπαρχόντων πολιτικών σχεδίων. Αν μιλάμε
για ανατροπή των συσχετισμών δυνάμεων υπέρ του κόσμου της εργασίας. Γιατί
επιστροφή στην προ κρίσης κατάσταση δεν υπάρχει. Ο συσχετισμός ή θα γείρει
αποφασιστικά υπέρ των εργαζομένων ή υπέρ του κεφαλαίου. Η γραμμή της συντήρησης
και της διάσωσης της οργάνωσης ή του κόμματος και στην ουσία των μηχανισμών,
για να «αντέξουμε στην κρίση» και «να υπάρχουμε μετά», είναι μια αυτοκτονική
γραμμή και γι’ αυτούς που την υπερασπίζονται και για το λαό που υποτίθεται
υπηρετούν. Αντικειμενικά πατάει σε μια «ιδεολογία», της υπαρκτής Αριστεράς που
υπερτιμώντας τον καπιταλισμό, αποφεύγει τη σύγκρουση μαζί του. Αυτό θα
προϋπόθετε καταρχάς τη σύγκρουση με τον εαυτό της, με ζητούμενο την υπέρβαση
της έλλειψης της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Υπάρχει μέσα στο κοινοβούλιο η επίθεση του Παπαδήμου
και του Βενιζέλου «στην Αριστερά της δραχμής». Σε ένα φάντασμα. Μια Aριστερά
ανύπαρκτη εντός και εκτός κοινοβουλίου, σαν μία πειστική εναλλακτική πολιτική
δύναμη που συγκρούεται επί της ουσίας με τις Βρυξέλλες και τη Μέρκελ. Η
αντίφαση αυτή βοούσε στο τριήμερο της συζήτησης για το νέο Μνημόνιο, στις 10-12
Φεβρουαρίου. Στο «ευρώ ή καταστροφή» δεν δόθηκε καμία μάχη, ενώ υπάρχει και
αυξάνεται ένα κοινωνικό ρεύμα ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ.
Υπάρχει ένα βουβό μαζικό ρεύμα σε όλους τους χώρους
της Αριστεράς, που «συγκροτείται» πάνω στην αμηχανία, στην έλλειψη
αυτοπεποίθησης, στη σύγχυση, στο «κάτι δεν κάνουμε καλά». Αναδείχνονται
αδιέξοδα, αυξάνονται οι πιέσεις σε όλους τους οργανισμούς, μολονότι υπάρχουν
δυνατότητες για άλλη πορεία. Η άλλη πορεία δεν είναι αναμονή, ούτε οι εκλογικοί
υπολογισμοί για προσωρινές πιθανές εκλογικές επιτυχίες ή αποτυχίες.
Υπάρχει η ανάγκη του πολιτικού προγράμματος (ευρώ,
παραγωγική ανασυγκρότηση, ποιο κράτος και ποια δημοκρατία) για έναν άλλο δρόμο
υπέρ των εργαζομένων. Υπάρχει η ανάγκη για διάλογο και σύνθεση της
κομμουνιστικής Αριστεράς, που θα βαπτιστεί μέσα από την ηγεμονία της σε ιδέες και
πρακτικές μέσα στις ευρύτερες μετωπικές πολιτικές αντίστασης και διεξόδου από
την κρίση. Υπάρχει τόλμη και θέληση; Ή περιμένουμε ο Κανένας να επιβάλλει το
δίκιο του;
