του Γιώργου Λαουτάρη
Το φαινόμενο «Χρυσή Αυγή» στην Ελλάδα και όλη την
Ευρώπη συνιστά καταρχάς σύμπτωμα της πολιτικής και κοινωνικής κρίσης αλλά
παράλληλα όπλο του ίδιου του συστήματος. Η σφοδρή και άνευ προηγουμένου επίθεση
του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, σπρώχνει αναπόφευκτα εργαζόμενους από τα
λαϊκά και τα μεσαία στρώματα σε μια ενεργητική και μαχητική απόρριψη του
κατεστημένου. Την ίδια στιγμή όμως, η εκτροπή της αγανάκτησης στην
αντιμεταναστευτική ρητορεία, την ολοκληρωτική διακυβέρνηση και το εθνικιστικό μίσος,
συνιστά αντικειμενικά μια ασπίδα θωράκισης του αστικού συστήματος, που πλέον
χρειάζεται ένα ειδικό καθεστώς καταστολής των δημοκρατικών ελευθεριών. Κι αυτό
γιατί οι εσωτερικοί διχασμοί της εργατικής τάξης, το αντικομμουνιστικό και
αντιαριστερό μένος, η απροκάλυπτη ρατσιστική και πολιτική βία, όλα στοιχεία
ταυτότητας της εγχώριας και όχι μόνο ακροδεξιάς, είναι χαρακτηριστικά που
στρέφουν ολόκληρο το πολιτικό κλίμα προς το δεξιό συντηρητισμό και την τυφλή
αποδοχή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Μάλιστα, όσο εντονότερα χρώματα
έχει η αντικαθεστωτική προβιά της ακροδεξιάς αντίδρασης, τόσο περισσότερο
αποτελεσματική είναι στην καταστολή με κάθε τρόπο του λαϊκού και εργατικού
κινήματος.
Η οικονομική εξαθλίωση, η ανεργία, η κοινωνική
περιθωριοποίηση και τα ατομικά αδιέξοδα είναι οι παράγοντες που τροφοδοτούν την
αυξανόμενη επιρροή της Χρυσής Αυγής. Η απάντηση στο φαινόμενο αυτό περνά από
την επίπονη και βασανιστική αντιστροφή των όρων γέννησής του: Την επεξεργασία
ενός πειστικού πολιτικού σχεδίου τακτικής για την ανατροπή της επίθεσης, την
έμπρακτη στήριξη των εργαζομένων που πλήττονται, την οργάνωση δικτύων
κοινωνικής αλληλεγγύης και συλλογικού αγώνα, την ιστορική και θεωρητική
τεκμηρίωση θέσεων για τη μετανάστευση, τη συγκρότηση λαϊκών θεσμών για συλλογικές
αποφάσεις.
Σε πολιτικό επίπεδο, η συμμορία του Μιχαλολιάκου
είναι το δύσοσμο και πνιγηρό υπόγειο της δεξιάς πολυκατοικίας. Κάθε κατάβαση με
όρους στρατιωτικής αντιπαράθεσης σε αυτό ενέχει σοβαρούς κινδύνους όχι μόνο για
τη σωματική αλλά και για την πολιτική ακεραιότητα της αντικαπιταλιστικής
Αριστεράς. Οι θεωρίες για τη συνάντηση των άκρων, που κατάρτισαν τα αστικά
επιτελεία για να ακυρώσουν την αποτελεσματικότητα των αγώνων και το ηθικό κύρος
της Αριστεράς, περιμένουν εναγωνίως κάθε επιβεβαίωση από την ειδησεογραφία μιας
«σύγκρουσης στον Άγιο Παντελεήμονα» μεταξύ «ακροκινούμενων ομάδων». Στόχος δεν
είναι άλλος από την προβολή της δήθεν ενδιάμεσης μνημονιακής και πολίτικαλ
κορέκτ ορθοδοξίας, ως εγγυητή της τάξης και του ορθολογισμού.
