Εξαιρετικά σημαντική για το μέλλον του εργατικού
λαϊκού κινήματος και της Αριστεράς, μπροστά στην κρίσιμη κοινωνική σύγκρουση που
ωριμάζει με ταχύτητα, αποτελεί η πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να απευθυνθεί με
επιστολή της ζητώντας συνάντηση με το Πολιτικό Γραφείο της ΚΕ του ΚΚΕ και τη
Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και με άλλες δυνάμεις της ανατρεπτικής,
επαναστατικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς.
του Κώστα Μάρκου
Την περασμένη Τρίτη, παραδόθηκε στον Περισσό και στη
Βαλτετσίου, στα γραφεία του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα, το «δημόσιο κάλεσμα»
της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την κοινή δράση της
Αριστεράς και όλων των αγωνιζόμενων δυνάμεων στο μαζικό κίνημα, με στόχο τη
συγκρότηση ενός «αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής» της αντιδραστικής
επίθεσης του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ και των κυβερνήσεών τους. Στη
διαβιβαστική επιστολή της Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που
συνοδεύει το «δημόσιο κάλεσμα» (η οποία εστάλη και με το ηλεκτρονικό
ταχυδρομείο), καλούνται το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ σε
ξεχωριστές συναντήσεις με αντιπροσωπείες, για να συζητήσουν, υπό το βάρος της
ιστορικού χαρακτήρα, γενικευμένης και σαρωτικής επέλασης του κεφαλαίου σε όλα
τα μέτωπα, που γνωρίζει νέα κορύφωση. Σε τέτοιες συνθήκες, οι ηγεσίες όλης της
Αριστεράς επωμίζονται με ιστορικές ευθύνες.
Εντωμεταξύ, μετά τις συναντήσεις με το Μέτωπο
Ανατροπής και Αλληλεγγύης και την Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη,
πραγματοποιήθηκαν συναντήσεις αντιπροσωπειών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την ΟΚΔΕ, το ΚΚΕ
(μ-λ) και το ΕΕΚ (βλ. σελ. 5), ενώ την ερχόμενη εβδομάδα θα ακολουθήσουν και
άλλες, ενώ η πολιτική πρότασή της παρουσιάζεται πλατιά στο λαό με πολλές και
ιδιαίτερα μαζικές εκδηλώσεις (βλ. σελ. 14).
Την αναγκαιότητα για ένα μέτωπο αγώνα, που θα
συνενώνει τις αγωνιστικές και ταξικές μαζικές οργανώσεις των εργαζομένων και
του λαού σε μια ενιαία πολιτική κατεύθυνση ανατροπής, υπογραμμίζουν με δραματικό
τρόπο οι τελευταίες εξελίξεις. Καταρχάς, το νέο, απότομο και βάρβαρο «κούρεμα»
των μισθών, των συντάξεων, του λαϊκού εισοδήματος, όλων των κοινωνικών δαπανών
και της δημόσιας περιουσίας. Δεύτερο, η νέα αντιδραστική μετάλλαξη της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, με το ESM (το ευρωπαϊκό ΔΝΤ) και τη νέα «ευρω-συνθήκη».
Τρίτο, η γενικευμένη πολύμορφη τρομοκρατία του κράτους, του παρακράτους και των
αστικών μέσων ενημέρωσης. Τέλος, αλλά όχι τελευταίο σε σημασία, τα σύννεφα των
πολεμικών προετοιμασιών και της εθνικιστικής πατριδοκαπηλείας, που πυκνώνουν
στην περιοχή των Βαλκανίων, της ανατολικής Μεσογείου, της Εγγύς και της Μέσης
Ανατολής.
Την ίδια στιγμή, η Αριστερά, χωρίς να πανικοβληθεί,
δεν επιτρέπεται να μη «λάβει τα μέτρα της» μπροστά σε ιδιαίτερα ανησυχητικά
φαινόμενα: Παρά το γεγονός της μεγάλης, πρωτοφανούς και παρατεταμένης
αντίστασης του ελληνικού λαού, πυκνώνουν τα σημάδια απελπισμένης οργής, τυφλής
καταστροφής, κοινωνικού κατακερματισμού, ακόμη και ατομικών πράξεων δολοφονικής
βίας (όπως του εργαζόμενου σε εργοστάσιο της Κομοτηνής), φαινόμενα με τα οποία
«παίζουν» οι μηχανισμοί του κράτους και η συνεργαζόμενη με αυτό, νέα Ακροδεξιά,
ειδικά μπροστά στην 25η Μαρτίου και τις πολύ πιθανές εκλογές. Η Αριστερά, χωρίς
να σνομπάρει τη λαϊκή οργή και απελπισία, χωρίς να αποφεύγει φοβισμένα τις
συγκρούσεις, αλλά και χωρίς να παρασύρεται από το «συρμό», με την κοινή
μετωπική δράση της μπορεί να βάλει φρένο σε αυτές τις τάσεις, να ανασυστήσει
την αυτοπεποίθηση, να δώσει το μαχητικό πρόγραμμα πάλης, να ανεβάσει τη
συνείδηση και να συμβάλει στην απαραίτητη οργάνωση του εργατικού και λαϊκού
κινήματος.
Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δεν μπορούν, από τη
γραφειοκρατική και ταξικά συμβιβασμένη φύση τους, να οδηγήσουν το εργατικό
κίνημα στη νίκη. Από εκεί και πέρα, ο καθένας μόνος του δεν φτάνει. Όπως έδειξε
η εμπειρία, δεν μπορεί να σταματήσει την επίθεση μόνο του το ΠΑΜΕ, ούτε ο
Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, ούτε κάποιες μαχόμενες ομοσπονδίες, όπως η
ΠΟΕ-ΟΤΑ, παρά τον επιμέρους ηρωικό αγώνα τους. Χρειάζεται δημοκρατικό,
πολυτασικό αλλά πάνω από όλα ενιαίο κέντρο πάλης για τον πολύμορφο, πολύχρονο
και περίπλοκο αγώνα κατά της επίθεσης. Για ένα τέτοιο ενιαίο κέντρο αγώνα,
απαραίτητη είναι η κοινή δράση της Αριστεράς. Χωρίς αυτήν, δεν υπάρχει
προοπτική νίκης.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την πρότασή της επιχειρεί (χωρίς,
βεβαίως, να έχει αποφύγει αντιφάσεις και λάθη) να συμβάλει σε όλα τα παραπάνω.
Οι πολιτικοί «άξονες» για την κοινή αριστερή και αγωνιστική δράση που προτείνει
σε ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, στην ανατρεπτική Αριστερά και σε όλα τα αγωνιζόμενα ρεύματα και
δυνάμεις, είναι οι παρακάτω: Ανατροπή των μνημονίων, των κυβερνήσεων του
κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Παύση πληρωμών προς τους πιστωτές, μη αναγνώριση
και διαγραφή του χρέους. Εθνικοποίηση - κρατικοποίηση όλων των τραπεζών και των
μεγάλων, στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό και
λαϊκό έλεγχο. Έξοδος από το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ. Ριζική μείωση του χρόνου
εργασίας, σταθερή εργασία με αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, εισόδημα
εργαζομένων και λαού σε βάρος των κερδών του κεφαλαίου. Σε αυτά τα αιτήματα,
προστέθηκε και η κοινή δράση για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών
ελευθεριών και της περιφρούρησης των αγώνων και των μαζικών οργάνων του
εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Όπως τονίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή
η δυνατότητα για μια πολιτική ή εκλογική ενότητα με τις δυνάμεις του ΚΚΕ και
του ΣΥΡΙΖΑ, εξαιτίας των σοβαρών προγραμματικών διαφορών μεταξύ των τριών
δυνάμεων. Αυτό, όμως, δεν εμποδίζει την κοινή δράση μέσα στο μαζικό κίνημα για
την ανατροπή της επίθεσης με συγκεκριμένους αντικαπιταλιστικούς στόχους πάλης.
Ούτε εμποδίζει, αντίθετα επιβάλλει την αυτοτέλεια της κάθε ξεχωριστής δύναμης.
Το ΚΚΕ μπορεί να προβάλει την προοπτική της «λαϊκής εξουσίας και οικονομίας». Ο
ΣΥΡΙΖΑ, την «αριστερή προοδευτική κυβέρνηση». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα προβάλει τη δική
της προοπτική: την κοινωνική επανάσταση και τη νέου τύπου εργατική εξουσία προς
το σοσιαλισμό και κομμουνισμό της εποχής μας.
