Όταν λένε πατρίδα εννοούν παρτίδα και απλώς κάνουν σκόπιμα
αναγραμματισμό. Πατρίδα λοιπόν είναι ένα παιχνίδι που παίζεται 30 χρόνια τώρα
και κερδίζουν μόνιμα οι ίδιοι. Από την άλλη η Αριστερά δεν είναι η λύση.
Αριστερά είναι η διαρκής αναζήτηση της αλήθειας για τη λύση, χωρίς ιδιοτέλεια για
την προκοπή των ανθρώπων.
Πέρασαν δύο και πλέον χρόνια και ακόμα να μας σώσουν.
Καταβάλλουν είναι αλήθεια υπεράνθρωπες προσπάθειες, ξεπερνώντας μερικές φορές
κάθε ανθρώπινο όριο αντοχής, διακινδυνεύοντας ακόμα και αυτήν ταύτην την
πολιτική τους καριέρα. Σ’ αυτούς έλαχε ο κλήρος να υπερασπιστούν τα ιερά και τα
όσια. Όπου ιερά και όσια, βλέπε μισθούς και συντάξεις που είναι και η μόνιμη
επωδός κάθε φορά που μας σώζουν. Αυτή η Ευρώπη βρε παιδί μου είναι σαν τη
Λερναία Ύδρα. Πέντε φορές μας σώσαν οι «Αντρείοι» μας, έξι θέλει να μας
καταπιεί η Μέρκελ και ο «δικός μας» Σόιμπλε (Σόι μπλε =γαλάζιος συγγενής).
Αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί και γιατί θέλουν να σώσουν την πατρίδα όπως λένε,
ντε και καλά; Έχω την εντύπωση ότι όταν λένε πατρίδα, εννοούν παρτίδα και απλώς
κάνουν σκόπιμα αναγραμματισμό. Πατρίδα λοιπόν είναι ένα παιχνίδι που παίζεται
30 χρόνια τώρα και κερδίζουν μόνιμα οι ίδιοι. Τους χαμένους δεν χρειάζεται να
σας τους συστήσω, τους ξέρετε.
Πού είχαμε μείνει; Α! Να σώσουμε την πατρίδα. Τι κοινό
μπορεί να έχουμε εμείς μ’ αυτούς τους αυτόκλητους σωτήρες; Πώς μπορεί να μας
σώσουν αυτοί που μας φτάσαν ως εδώ; Δεν μπορούμε να υπερασπιζόμαστε όλοι την
ίδια πατρίδα γιατί τι κοινό συμφέρον έχουμε εμείς με τον Καρατζαφέρη, τον
Πάγκαλο, τον Γιωργάκη, τον Σαμαρά, τον Άκη, τον Παπαντωνίου, τον Παυλόπουλο,
την Ντόρα, τον Αλέξις, τον Πρετεντέρη, τον Μπάμπη, την Όλγα, τους Νταλάρες
(είχαμε έναν και έγινε double play, νούμερο 1: Νταλάρας, νούμερο 2: Dalara$), τον
Αλαφούζο και τους όμοιούς του. Δεν με φοβίζουν εμένα οι Μέρκελ, ο Σαρκοζί , η
Λαγκάρντ και η ΕΚΤ, ΜΕΚΤ, ΣΕΚΤ και οι άλλοι σέχτες της Ευρώπης και της
Αμερικής. Δεν τα ’χω καταρχάς μ’ αυτούς. Οι «δικοί μας», μας φτάσαν ως εδώ και
για να ισορροπήσει η κατάσταση, πρέπει να επέλθει δικαιοσύνη και να πληρώσουν
οι ένοχοι. Αυτό σιγά - σιγά ενεργοποιείται, γιγαντώνεται και θα ’χουμε άσχημες
εξελίξεις. Είναι βαρύ ποινικό αδίκημα για διαρκές έγκλημα κατά συρροή. Η λογική
δεν κατοικεί πια στα κεφάλια τους ακόμα και τούτη την ώρα της κρίσης. Μας
θεωρούν ακόμα από χέρι σφαγμένους, δεν ακούνε τη βουή που έρχεται. Τι άλλη
τιμωρία πια πρέπει να υποστούμε; Θα μας στείλει ο κόσμος στα σπίτια μας λένε,
αν δεν μας εγκρίνει, λίγο είναι αυτό; Αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη.
Είναι μόνο πολιτική ευθύνη ότι 1.760 συνάνθρωποί μας
οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία (ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος);
Είναι μόνο πολιτική ευθύνη το ότι η νεολαία μας δεν έχει καν το δικαίωμα στην
ελπίδα για ένα αύριο, αφού 45% επισήμως έχουν οδηγηθεί στην ανεργία και στην
απόγνωση, παίρνοντας το δρόμο της ξενιτιάς (γνώριμος δρόμος των γονιών τους);
Είναι μόνο πολιτική ευθύνη δεκάδες χιλιάδες νεόπτωχοι που περιμένουν το
σούρουπο για να ψάξουν στα σκουπίδια; Ντρέπονται στο φως της μέρας, χθεσινοί νοικοκυραίοι
και σημερινοί ζητιάνοι. Είναι μόνο πολιτική ευθύνη να αλωνίζουν δύο κόμματα για
30 χρόνια τούτον τον τόπο χωρίς σταθερές, χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς κανόνες,
χωρίς ντροπή με χιλιάδες αντικρουόμενους νόμους, εξυπηρετώντας έτσι το
πελατειακό τους σύστημα, διαλύοντας εν τη γενέσει του κάθε τι πρωτότυπο,
εμπνευσμένο, αληθινά παραγωγικό και ισορροπημένο; Έτσι ήρθε η κατάρρευση.
Απέναντι σ’ αυτή την παγκόσμια κλίκα εκβιαστών, μια παγκόσμια αλάνα αλληλεγγύης
σχηματίζεται από αγανακτισμένους στην αρχή, σχηματοποιημένους στην πορεία,
οργανωμένους και συνειδητούς στο εγγύς μέλλον ελπίζω, αρκεί να
συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούνε να πάνε πουθενά χωρίς εμάς. Το μόνο που
τους νοιάζει είναι το κέρδος και ας μείνουμε λιγότεροι και φτωχότεροι. Το
κέρδος όμως για να προκύψει χρειάζεται εργασία, κατανάλωση, υπεραξία και τα
ρέστα.
Η άνοιξη είναι πάλι εδώ, οι σπόροι έχουν πέσει στο χώμα σιγά
- σιγά γίνεται συνείδηση των πολλών ότι είμαστε μόνοι μας. Για να βγούμε απ’ το
τρελάδικο πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Η Αριστερά, όλη τούτη
εδώ η Αριστερά και κυρίως ο λαός της, έχει μια τελευταία ευκαιρία να ξεπεράσει
την τυπολατρία, τα «ορθογραφικά λάθη», να κατέβει απ’ τον άμβωνα (ένα κομμάτι
της) να γίνει Οδηγός μπροστάρης, βοηθώντας τον κόσμο να κατανοήσει ιδεολογικά
αλλά και πρακτικά, τι μας συμβαίνει, πώς θα πάμε, από πού θα περάσουμε για να
’χουμε επιτέλους δικαίωμα να χαμογελάμε.
Για μένα, τον καθημερινό άνθρωπο που δίνω τη μάχη μου μ’ όλα
τα τέρατα και δεν κατανοώ και καλά τις μαρξιστικές αναλύσεις, Αριστερά δεν
είναι η λύση, Αριστερά είναι η διαρκής αναζήτηση της αλήθειας για τη λύση,
χωρίς ιδιοτέλεια για την προκοπή των ανθρώπων.
ΞΕΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ
ΤΟΝ ...ΝΤΑΛΑΡΑ
Εμείς θα βρούμε το δρόμο μας
Παρακολουθώντας τα τελευταία γεγονότα με τον Γιώργο Νταλάρα
και τις αντιδράσεις του κόσμου, αισθάνομαι την ανάγκη να πω δυο λόγια και είναι
η πρώτη φορά στη ζωή μου που το κάνω δημόσια.
Γιώργο μου, είσαι νούμερο ένα τραγουδιστής στην ελληνική
δισκογραφία και έχεις πει τα περισσότερα ωραία τραγούδια τα τελευταία 40
χρόνια.
Άλλοι το πιστεύουν δικαίως και άλλοι όχι. Δεν έχει και τόση
σημασία όμως αυτό. Δεν μπορείς όμως, Γιώργο μου να έχεις και την πίτα ολόκληρη
και το σκύλο χορτάτο… Δικαίωμά σου να ζεις όπως θέλεις με τα λεφτά που νόμιμα
έβγαλες.
Ο κόσμος σε ακολουθούσε και το εισέπραξες.
Μιλούσες όλα αυτά τα χρόνια για κάθε σημαντικό γεγονός που
συνέβαινε στη χώρα, ακόμα και στο εξωτερικό, προωθώντας και μια επαναστατική
πλευρά του χαρακτήρα σου, προβάλλοντας εκατοντάδες παραστάσεις στις οποίες
συμμετείχες αφιλοκερδώς, όπως ο ίδιος έλεγες, χωρίς να σε πειράξει κανείς.
Όμως, να θέλεις Γιώργο μου (σαν λαϊκό παιδί που λες ότι
είσαι) να πας στις φτωχογειτονιές, για να βοηθήσεις σε αυτή την καταιγίδα που
σπρώχνει τον κόσμο στην ανεργία, την απόγνωση και την αυτοκτονία, τον οδηγεί να
ξεπεράσει κάθε όριο ευπρέπειας, σεβασμού και αντοχής.
Εν πάση περιπτώσει, είναι λες οι απόψεις σου. Μην περνάς
όμως πρώτα από τα κανάλια, υπερασπίζοντας το Μνημόνιο με κάθε τρόπο και μετά
πας να διασκεδάσεις αυτούς που τους ζητάς να σκύψουν το κεφάλι και να υποστούν
τις συνέπειες.
Κάνε τη δουλειά σου παλικάρι μου, ζήσε όπως θες και μην μας
εξηγείς τι είναι καλό για μας. Θα το αποφασίσουμε εμείς που μας αφορά. Σωστά
είσαι με το Μνημόνιο και με όλο το σύστημα που το στηρίζει. Θα βρούμε εμείς το
δρόμο μας.
Υ.Γ.1: Διαφωνώ ριζικά με τις καρέκλες και τη βία. Δεν θέλω
και δεν πρέπει να πάθεις τίποτα. Δεν είμαι αυτής της άποψης!
Υ.Γ.2: Ποιος είμαι εγώ που δηλώνω όλα αυτά και με ποιο
δικαίωμα; Είμαι ένας απ’ το σύνολο, είμαι εγώ ένας απέναντί σου. Σε ξέρω και με
ξέρεις καλά και δεν είμαστε οι μόνοι που το γνωρίζουν αυτό.
Δεν σου δίνω συμβουλές για το πώς θα πορευτείς. Δεν μ’
ενδιαφέρει και δεν έχω καμία αρμοδιότητα. Αισθάνθηκα την ανάγκη να παρέμβω,
γιατί αυτή τη φορά Γιώργο μου, ξεπέρασες και τον Νταλάρα...
Γιώργος Μεράντζας
