Δεν φτάνει που οι τράπεζες –οι ευρωπαϊκές σε ό,τι αφορά την
Ευρώπη– βύθισαν σε βαθύτατη οικονομική κρίση τις χώρες στις οποίες
δραστηριοποιούνται εξαιτίας των εξωφρενικά τυχοδιωκτικών παιχνιδιών τους. Δεν
φτάνει το γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν ξοδέψει πάνω από 5
τρισεκατομμύρια ευρώ σύμφωνα με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς –γύρω στα 8
ή και περισσότερα τρισεκατομμύρια κατ’ άλλους– για να σώσουν το ευρωπαϊκό τραπεζικό
σύστημα, εξαθλιώνοντας τους λαούς τους για να μαζέψουν από τον κοσμάκη τα
τρισεκατομμύρια που έδωσαν στους τραπεζίτες. Δεν φτάνει το ότι η Ευρωπαϊκή
Κεντρική Τράπεζα μέσα σε τρεις μήνες «έκοψε χρήμα» ύψους άνω του ενός
τρισεκατομυρίου ευρώ για να το δώσει στις τράπεζες.
του Γιώργου Δελαστίκ
Προχτές οι ηγέτες της ευρωζώνης αποφάσισαν να επιτρέψουν
στις τράπεζες να βάλουν απευθείας χέρι και στα λεφτά που έχει ο Ευρωπαϊκός
Μηχανισμός Σταθεροποίησης (ΕSΜ), ο οποίος υποτίθεται ότι φτιάχθηκε για να
βοηθάει τα κράτη της ευρωζώνης που έχουν ανάγκη! Αυτό σημαίνει η απόφαση άμεσης
χρηματοδότησης των τραπεζών από τον μηχανισμό αυτόν. Σε απλά Ελληνικά δηλαδή,
οι τράπεζες θα φάνε και τα λεφτά που υποτίθεται ότι θα έσωζαν, κατά την
αντίληψη της ΕΕ, όσα ευρωπαϊκά κράτη έφταναν στο χείλος του γκρεμού! Σώζονται
οι τράπεζες και χρεοκοπούν τα κράτη!
Αυτή η «σωτηρία» των τραπεζών έχει δύο
ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Πρώτον, μέχρι τώρα καθώς την ανακεφαλαιοποίηση των
τραπεζών την έκαναν οι κυβερνήσεις των κρατών, οι τράπεζες παρέμεναν υπό τον εθνικό
έλεγχο. Από εδώ και πέρα όμως, όσες τράπεζες παίρνουν λεφτά απευθείας από τον
μηχανισμό στήριξης, θα περνούν σταδιακά υπό ευρωπαϊκό έλεγχο – δηλαδή υπό
γερμανικό έλεγχο μέσω Βρυξελλών! Το Βερολίνο δηλαδή θα αποκτά όλο και
μεγαλύτερο έλεγχο ολόκληρου του ευρωπαϊκού συστήματος! Δεύτερον, καθώς τα
εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ του μηχανισμού στήριξης τα βάζουν τα κράτη της
ευρωζώνης αναλογικά με το μέγεθος της οικονομίας τους, η απευθείας πρόσβαση των
τραπεζών στον μηχανισμό σημαίνει ότι όλα τα κράτη της ευρωζώνης μαζί
χρηματοδοτούν την κάθε τράπεζα που θέλει λεφτά!
Όλα στη διάθεση των τραπεζών, λοιπόν. Αυτό αποφάσισαν οι
άθλιοι ηγέτες της ΕΕ. Για να καταλάβουμε δε την έκταση της απάτης και της
κοροϊδίας, αρκεί να κάνουμε μια σύγκριση: Το περιβόητο «αναπτυξιακό πακέτο» που
θα αναπτύξει, υποτίθεται, την οικονομία και των 27 κρατών της ΕΕ, ανέρχεται στο
ποσό των 120 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ισούται δηλαδή με το ...1% του συνολικού ΑΕΠ
της! Μόνο η πρώτη δόση όμως για τη σωτηρία μόνο των ισπανικών τραπεζών θα είναι
...100 δισεκατομμύρια! Με 100 δισεκατομμύρια δηλαδή θα σωθούν οι ισπανικές
τράπεζες και 120 δισεκατομμύρια θα αναπτυχθούν 27 χώρες! Σαν δεν ντρέπονται, οι
πολιτικά αλητήριοι ηγέτες της ΕΕ! Ποιον νομίζουν ότι κοροϊδεύουν; Ενδιαφέρον
πάντως έχει και η δεύτερη απόφαση της ΕΕ αναφορικά με την Ιταλία. Η δυνατότητα
δηλαδή που της παρασχέθηκε να μπορεί ο μηχανισμός στήριξης να αγοράζει ιταλικά
κρατικά ομόλογα μέσω ΕΚΤ χωρίς να υποχρεώνεται η χώρα να τεθεί επισήμως υπό
καθεστώς Μνημονίου, όπως έχει ήδη γίνει με την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την
Πορτογαλία. Ούτε και η Ισπανία θα τεθεί επισήμως σε καθεστώς Μνημονίου, παρά τα
100 δισ. που θα αντλήσουν οι ισπανικές τράπεζες από τον μηχανισμό.
Είναι φανερό ότι στην ΕΕ και στην ευρωζώνη υπάρχουν δύο
κατηγορίες κρατών. Οι ισπανικές τράπεζες χρηματοδοτούνται χωρίς καν τα λεφτά
που παίρνουν να εμφανίζονται στο δημόσιο χρέος της χώρας. Στην περίπτωση της
Ιρλανδίας όμως, φορτώνει η ΕΕ τις ζημιές των ιρλανδικών τραπεζών στο ιρλανδικό
κράτος και στη συνέχεια λιώνει τον ιρλανδικό λαό στη λιτότητα μέσω Μνημονίου
για να πληρώσει αυτός τα χρέη των ιρλανδικών τραπεζών! Αντιστοίχως, η Ιταλία
πουλάει κρατικά ομόλογα στον μηχανισμό της ΕΕ χωρίς καμιά συνέπεια, ενώ την
Ελλάδα ή την Πορτογαλία τις υποχρεώνει η ΕΕ να δανειστούν με επαχθέστατους
όρους και να υπαχθούν θέλοντας και μη σε καθεστώς Μνημονίου για να τους δώσουν
τα δάνεια και να κάνουν τους λαούς τους να φτύσουν αίμα από τη λιτότητα! Τι να
πει κανείς; Όταν όμως μια χώρα έχει μια τόσο κατάπτυστη, εθελόδουλη,
γερμανόδουλη αστική τάξη όπως η Ελλάδα, που δεν τολμάει ούτε καν να
διαπραγματευτεί –πόσω μάλλον να διεκδικήσει ή να απαιτήσει!– λογικό είναι και
οι πολιτικοί της εκπρόσωποι να είναι του αξιοθρήνητου επιπέδου του Γιωργάκη
Παπανδρέου, του Βενιζέλου ή του Σαμαρά και των υπόλοιπων κομπάρσων του αστικού
πολιτικού θιάσου. Υπό τις συνθήκες αυτές, επόμενο είναι να μην αφορούν την
Ελλάδα ούτε καν εκείνες οι πτυχές των αποφάσεων που λήφθηκαν στις Βρυξέλλες που
θα μπορούσαν να έχουν εν μέρει θετικές επιπτώσεις στα δημόσια οικονομικά. Να
μπορούσαν π.χ. να αφαιρεθούν από το δημόσιο χρέος τα σχεδόν 60 δισεκατομμύρια
ευρώ που δανείστηκε το κράτος για να ανακεφαλαιοποιήσει τις ελληνικές τράπεζες
και να μείνουν μόνο ως ιδιωτικό χρέος των τραπεζών.
Παπανδρέου, Βενιζέλος, Σαμαράς έσπευσαν να υπογράψουν
μνημόνια και δανειακές συμβάσεις που δένουν τη χώρα χειροπόδαρα. Έτσι, τώρα πια
μόνο να ζητιανέψουν τον οίκτο των Γερμανών και των άλλων Ευρωπαίων μπορούν αυτά
τα πολιτικά ερπετά της αστικής τάξης. Δεν είναι σε θέση να διεκδικήσουν
τίποτα...
