Δελτίο του ελληνικού τηλεοπτικού καναλιού Μέγκα
θυμίζει το τρέχον τεύχος του υποτίθεται σοβαρού γερμανικού περιοδικού Σπίγκελ.
«Όταν διαλυθεί το ευρώ – ένα σενάριο», είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος στο
εξώφυλλο, ενώ το περιεχόμενό του είναι γραμμένο σαν να βγαίνει μέσα από τις πιο
ζοφερές ταινίες τρόμου. Στις αντίστοιχες σελίδες όπου παρουσιάζεται το
«σενάριο», δεσπόζει κύριο άρθρο με τον ανατριχιαστικό τίτλο «Ματιά στην
άβυσσο», εννοώντας, φυσικά, τη διάλυση του ευρώ. Εκεί, κυριαρχούν λέξεις και
φράσεις, όπως: Ευρωκράχ, το αδιανόητο γίνεται πραγματικότητα, εφιάλτης για την
οικονομία, σενάριο τρόμου, επιταχυντής της πυρκαγιάς, τυφώνας, ημέρα Χ,
τραπεζικός πανικός, καταποντισμός στο έδαφος, καταστροφή, απειλούμενες
συνέπειες, ευρωσυντριβή και πολλά ακόμα ανάλογης ποιότητας.
του Κώστα Μάρκου
Για να εμπεδωθεί το σενάριο τρόμου, ανάμεσα στο
κείμενο παρατίθενται δύο υπότιτλοι, που βγαίνουν μέσα από τα γραφόμενα. Ο
πρώτος είναι: «Η έξοδος πολλών χωρών (από το ευρώ) θα κλόνιζε τα θεμέλια
ύπαρξης των ευρωπαϊκών τραπεζών». Αλλά αυτός ο υπότιτλος, που θα αφορούσε ίσως
μόνο τους τραπεζίτες και όσους έχουν παχυλές καταθέσεις, δεν είναι τίποτε
μπροστά στον επόμενο: «Οι πολίτες της Γερμανίας δεν έχουν καν αντιληφθεί ότι
βρίσκονται στο χείλος της αβύσσου»! Τι θα πάθει, λοιπόν, ο γερμανικός λαός εάν
διαλυθεί το ευρώ; Ιδού μερικές από τις πληγές του φαραώ, οι οποίες ξεπερνούν
κατά πολύ τις δέκα:
Την επομένη από την «Ημέρα Χ», γράφει το Σπίγκελ,
όπου θα διαλυόταν το ευρώ μέσω της αποχώρησης πολλών χωρών, «θα έκλειναν τα
τραπεζικά γκισέ», για να «σφραγιστούν τα ευρώ» σε μια νέα υποτιμημένη ισοτιμία
και να προετοιμάσουν το νέο νόμισμα, το οποίο όμως, θα χρειαζόταν έναν ολόκληρο
χρόνο για να κυκλοφορήσει. Οποιαδήποτε ομοιότητα με τα δικά μας δεν είναι
καθόλου τυχαία. Μόνο που οι δικοί μας «αναλυτές» έκαναν λόγο για κάποιες
εβδομάδες ή μήνες. Συνεχίζοντας το Σπίγκελ, χρησιμοποιεί τον πασίγνωστο πλέον
σε μας αγγλικό όρο, «μπανκ ραν», εκτιμώντας ότι θα σχηματίζονταν ουρές έξω από
τις τράπεζες από πανικόβλητους πολίτες, οι οποίοι θα ζητούσαν τις καταθέσεις
τους. Λείπει όμως από το περιοδικό η πρόβλεψη Παγκάλου για τα τανκς που θα
καλούνταν να τις φρουρήσουν. Στη διάρκεια του ενός έτους μέχρι το τύπωμα του
νέου νομίσματος, θα εκτινασσόταν η μαύρη αγορά από κανονικά ευρώ, ενώ οι
πολίτες και οι επιχειρήσεις αυτό το διάστημα θα έκαναν τις συναλλαγές τους με
το «σφραγισμένο» και υποτιμημένο ευρώ.
Παράλληλα, θα εκτινασσόταν ο πληθωρισμός, ενώ η
ανεργία θα χτυπούσε διπλάσια νούμερα από ό,τι σήμερα, ξεπερνώντας το 9%. Σε
αυτό το σημείο, πρέπει να τονίσουμε, βρίσκουμε ασθενή τη φαντασία των συντακτών
του Σπίγκελ, των οικονομολόγων και των υπαλλήλων του γερμανικού υπουργείου
Οικονομικών, τους οποίους επικαλείται. Φυσικά, το ΑΕΠ της χώρας θα βυθιζόταν
στο πλην 10,4% για τα επόμενα δυο χρόνια στη μετα-ευρώ εποχή. Οι εκτιμήσεις
τρόμου όμως, δεν σταματούν εκεί. Απλώνονται σε όλο το μήκος και πλάτος της
γερμανικής οικονομίας, όπως στις εξαγωγές, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στις
τεράστιες, υποτίθεται, δυσκολίες τις οποίες θα έβρισκαν οι γερμανικές
θυγατρικές στις χώρες του Nότου, εάν ήταν αναγκασμένες να πληρώνουν σε
εσκούδος, πεσέτες, λιρέτες ή δραχμές. Φυσικά, δεν μένουν απ’ έξω οι γερμανοί
συνταξιούχοι, οι οποίοι θα έχαναν ό,τι καλό έχουν μέχρι σήμερα κατακτήσει.
Τι έγινε όμως και το περιοδικό, το οποίο προωθούσε
λίγο ως πολύ τη θέση για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, ως την καλύτερη επιλογή
τόσο για τη χώρα μας όσο και για τη Γερμανία, τρομοκρατεί τόσο ξεδιάντροπα τους
Γερμανούς εργαζόμενους με ένα σενάριο διάλυσης του ευρώ;
Η απάντηση είναι ότι εμφανίστηκε η πολύ πιο
επικίνδυνη κρίση χρέους της Ισπανίας και της Ιταλίας, η οποία κάνει πολύ πιθανή
τη διάλυση του ευρώ, εάν δεν παρθούν επείγοντα και πολύ πιο μαζικά και επώδυνα
για τους λαούς μέτρα. Και ακριβώς γι’ αυτά τα μέτρα προετοιμάζονται, σιγά -
σιγά, ειδικά οι Γερμανοί εργαζόμενοι, οι οποίοι, πολύ γρήγορα θα κληθούν να
πληρώσουν τεράστια ποσά. Ολόκληρη η «έρευνα» γράφτηκε μόνο και μόνο για την
παρακάτω φράση: «Συγκρινόμενη με τέτοια σενάρια, η πανάκριβη σωτηρία (του ευρώ)
εμφανίζεται ως παιχνιδάκι». Με άλλα λόγια: «Γερμανικέ λαέ, δεν πρόκειται πλέον
για τη σωτηρία των τεμπέληδων του Νότου. Πρόκειται για τη σωτηρία της Γερμανίας
από μια διάλυση του ευρώ. Ετοιμάσου λοιπόν, να βάλεις βαθιά το χέρι στην
τσέπη».
Και αφού μέσα από 13 σελίδες σεναρίων πανικού
τρομοκρατούνται οι Γερμανοί, αλλά και οι ξένοι αναγνώστες του περιοδικού,
εμφανίζεται μια τόσο καταπραϋντική και ελπιδοφόρα συνέντευξη του υπουργού
Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που σου έρχεται να τον
αγκαλιάσεις όπως αγκαλιάζει μια αθώα κοπελίτσα τον Σούπερμαν τη στιγμή που τη
σώζει λίγο πριν γλιστρήσει από την ταράτσα του ουρανοξύστη στην άβυσσο κάποιας
αμερικανικής λεωφόρου.
Η συνέντευξη κινείται στην ίδια γραμμή με την οποία
καταλήγει το περιοδικό, στο κύριο άρθρο του: «Εάν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση
υποχωρούσε στις πιέσεις των νοτιο-ευρωπαίων για κοινοτικοποίηση των χρεών, οι
κίνδυνοι (για τους Γερμανούς πολίτες) θα ήταν πιθανόν ακόμη μεγαλύτεροι», από
αυτούς που περιγράφηκαν. «Χρόνο με το χρόνο», γράφει, «θα έπρεπε οι Γερμανοί να
μεταφέρουν πολλά δισεκατομμύρια στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου». Γι’ αυτό, «το
καθήκον είναι τεράστιο»: «Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί πρέπει να παραδώσουν εξουσίες
στις Βρυξέλλες, ώστε να συμπληρώσουν τη νομισματική ένωση με τη μέχρι τώρα
ανεπαρκή πολιτική ένωση». Αυτό είναι το «καθήκον» που θέτει προς τους λαούς της
Ευρώπης το γερμανικό –και όχι μόνο– κεφάλαιο.
Για να μην υπάρχουν αμφιβολίες ότι το γερμανικό
κεφάλαιο σκέφτεται στα σοβαρά την έξοδο χωρών (βλέπε Ελλάδα) από το ευρώ, αρκεί
η παρακάτω φράση από την κατακλείδα των προτάσεων σωτηρίας του ευρώ: «Ακόμα και
φιλοευρωπαίοι πολιτικοί, δεν πιστεύουν πλέον ότι είναι ασύλληπτο να έχει η
νομισματική ένωση λιγότερα μέλη απ’ ό,τι μέχρι τώρα»…
Ας δούμε τώρα τι προωθεί ο υπουργός Οικονομικών και
η γερμανική κυβέρνηση, μέσω του Σπίγκελ. «Μέχρι τώρα, τα κράτη - μέλη είχαν
πάντα τον τελευταίο λόγο στην Ευρώπη», λέει ο Σόιμπλε. «Αυτό δεν μπορεί να
συνεχιστεί. Πρέπει σε σοβαρούς πολιτικούς τομείς να δώσουμε στις Βρυξέλλες
μεγαλύτερες αρμοδιότητες, χωρίς να μπορεί κάθε εθνικό κράτος να μπλοκάρει τις
αποφάσεις». Τα σχόλια περιττεύουν.
Έχοντας επίγνωση των ιδιομορφιών, ο Γερμανός
συντηρητικός πολιτικός εκτιμά ότι «το μέλλον της Ευρώπης δεν είναι ένα
ομοσπονδιακό κράτος όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ή η Ομοσπονδιακή
Γερμανία». Αλλά, «πρόκειται πάνω απ’ όλα για τη δημιουργία μιας δημοσιονομικής
ένωσης, στην οποία τα εθνικά κράτη θα παραιτούνται από αρμοδιότητες της
πολιτικής των κρατικών προϋπολογισμών».
Χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει ευρω-ομόλογο.
Ακόμη, λέει ότι «χρειαζόμαστε μια ευρωπαϊκή εποπτεία το λιγότερο των μεγάλων
χρηματοπιστωτικών οίκων, ώστε να ασκούμε απευθείας επιρροή σε αυτούς». Ο
Σόιμπλε προτείνει «έναν ευρωπαίο υπουργό Οικονομικών», ο οποίος «θα είχε δικαίωμα
βέτο απέναντι στους εθνικούς προϋπολογισμούς και θα ενέκρινε το ύψος των
χρεών». Δεν σταματά όμως εκεί: «Η Κομισιόν πρέπει να εξελιχθεί σε μια αληθινή
κυβέρνηση. Γι’ αυτό πρέπει να εκλέγεται απευθείας, είτε από τα κοινοβούλια,
είτε με την απευθείας εκλογή του προέδρου της». Για να διευκρινίσει ότι είναι
υπέρ του δεύτερου, εκτιμώντας ότι κάτι τέτοιο «θα ηλέκτριζε όλους τους πολίτες,
από την Πορτογαλία μέχρι τη Φινλανδία». Παράλληλα, προτείνει να μεταφερθούν οι
νομοθετικές αρμοδιότητες από την Κομισιόν –κάτι που χαρακτηρίζει αναχρονισμό–
στην ευρωβουλή. Στο εύλογο ερώτημα του συντάκτη του Σπίγκελ «και πού υπάρχει ο
ρόλος των κρατών - μελών», ο Σόιμπλε αντιπροτείνει την εκπροσώπησή τους σε ένα
σώμα ανάλογο με αυτό του γερμανικού «Μπουντεσράτ» ή του αμερικανικού Κογκρέσου,
που έχουν συμβουλευτικό ή αποτρεπτικό ρόλο.
Αυτή λοιπόν είναι η στρατηγική του γερμανικού και
ευρύτερα του ηγεμονικού ευρωπαϊκού κεφαλαίου: Κάτι αρκετά περισσότερο από μια
ευρωπαϊκή νομισματική ένωση μεταξύ μισοκυρίαρχων κρατών - μελών, όπως είναι
σήμερα και κάτι αρκετά λιγότερο από μια αντιδραστική και καταπιεστική
ομοσπονδιακή ένωση υποτελών στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο λαών. Το αν θα
πραγματοποιηθεί και με ποια ακριβώς μορφή θα εξαρτηθεί από τους ανταγωνισμούς
των κρατικών καπιταλισμών και την ταξική πάλη σε κάθε χώρα ξεχωριστά και στη
διεθνική αλληλεπίδρασή της.
Το σίγουρο είναι ότι για να περάσει αυτή η
στρατηγική θα χρειαστεί κάποιο είδος πολέμου: Είτε ένας νέος ευρωπαϊκός πόλεμος
μεταξύ κρατών, είτε ένας ευρωπαϊκός κοινωνικός πόλεμος. Για την ώρα, επικρατεί
ο δεύτερος. Δεν μπορεί να αποκλειστεί όμως και ο συνδυασμός τους στο μέλλον. Σε
κάθε περίπτωση, ο αγώνας για τη ματαίωση αυτών των αντιδραστικών σχεδίων, με
στόχο τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελεί ύψιστο καθήκον των λαών. Και ο
καλύτερος τρόπος γι’ αυτό είναι η έξοδος των αδύνατων κρίκων από την ΕΕ, ως
συνεισφορά στον αγώνα για μια αντικαπιταλιστική και επαναστατική διεθνοποίηση
στα Βαλκάνια (που θα «επανέλθουν»), τη Μεσόγειο, την Ευρώπη και σε όλο τον
κόσμο.
