Την εβδομάδα που πέρασε, την Τρίτη 26 Ιουνίου ήταν η
παγκόσμια μέρα κατά των ναρκωτικών. Για να συνδεθεί με την ημέρα και να δείξει
το βαθύ σκοτάδι όπου έχει βυθιστεί η κοινωνία, την επομένη συνέβη το πρωτοφανές
γεγονός του λιντσαρίσματος ενός μετανάστη μετά από διένεξη μεταξύ τοξικομανών
που κατέληξε στο να κείτεται γυμνός στη μέση του δρόμου, στο κέντρο της Αθήνας.
του Θάνου Ανδρίτσου
Το υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, το
πρώην υπουργείο του δολοφόνου της κοινωνίας, Λοβέρδου, που θα μείνει στην
ιστορία ότι έκοψε τα φάρμακα και κατέστρεψε τα νοσοκομεία και τους εργαζόμενους
στην υγεία, εξέδωσε μια ανακοίνωση, μάλλον από υποχρέωση. Σε αυτήν αναφέρεται
ότι δίνεται μάχη ενάντια στα ναρκωτικά, η οποία ενισχύθηκε από τις σημαντικές
νέες πρωτοβουλίες που πήρε η προηγούμενη κυβέρνηση.
Ποιες πρωτοβουλίες άραγε μνημονεύουν; Την
καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου ενός ολόκληρου λαού, που οδηγεί στην
απόγνωση, την κατάθλιψη, την εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά; Ή μήπως την
προσπάθεια διάλυσης όλων των κοινωνικών υποδομών, την οικονομική αφαίμαξη των
ιδρυμάτων της δημόσιας υγείας και την εγκατάλειψη των δομών πρόληψης και
απεξάρτησης; Περισσεύει η υποκρισία από ένα κοινωνικά ανάλγητο και ακραία
ταξικό κράτος, το οποίο με την πολιτική του όχι μόνο δεν καταπολεμά, αλλά
ενισχύει την αγοραπωλησία ναρκωτικών ουσιών, επιτίθεται κατασταλτικά στους
χρήστες, ενώ αφήνει στο απυρόβλητο τα μεγάλα κυκλώματα των εμπόρων.
Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια στιγμή που το
υπουργείο παρουσίαζε το έργο των προγραμμάτων απεξάρτησης, οι εργαζόμενοι σε
αυτά κινητοποιούνταν εναντίον της μνημονιακής πολιτικής. Σε κοινή ανακοίνωση
των εργαζομένων στο ΚΕΘΕΑ, τα Κέντρα Πρόληψης, τον ΟΚΑΝΑ και το 18 Άνω
αναφέρεται: «Ο χώρος της αντιμετώπισης των εξαρτήσεων χτυπήθηκε πολύ κατά την
τελευταία διετία των μνημονίων. Οι περικοπές των προϋπολογισμών του υπουργείου
Υγείας για τους φορείς που ασχολούνται με την αντιμετώπιση των εξαρτήσεων … όχι
απλά εμποδίζουν την παραγωγή ποιοτικού έργου ή έστω επαρκούς, αλλά και
εμπρόθετα προκαλούν τη διάλυσή τους. Οι περικοπές αυτές συνδέονται με μια
αποφασιστική στροφή των κυβερνητικών πολιτικών … με την προσήλωση στην επέκταση
της χορήγησης υποκαταστάτων ουσιών … και με παράλληλη συρρίκνωση των «στεγνών»
θεραπευτικών προγραμμάτων και ακόμη περισσότερο, της πρόληψης».
Φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα η επιλογή του συστήματος.
Ενώ στα λόγια «θλίβονται» για τα προβλήματα, στην πραγματικότητα θέλουν μια
κοινωνία διαλυμένη, ένα άθροισμα ατομικοτήτων σε έναν αέναο εμφύλιο, που τα
προσωπικά αδιέξοδα δεν θα βρίσκουν συλλογικό δρόμο επίλυσης αλλά απεγνωσμένες
προσωπικές επιλογές. Βρείτε διέξοδο στις εξαρτήσεις, στη μικροπαραβατικότητα,
αυτοκτονήστε, μεταναστεύστε, κάντε ό,τι θέλετε, αρκεί να μη διεκδικήσετε
συλλογικά. Αυτή είναι η πρότασή τους για τη νέα γενιά. Όμως όχι, η μάχη για μια
άλλη κοινωνία, για μια ζωή άξια να τη ζεις, είναι και μάχη ενάντια σε κάθε
εξάρτηση. Και θα τη δώσουμε, δεν μπορούμε να μην τη δώσουμε, όλοι μαζί.
