Η θεωρία των «δύο άκρων», γέννημα θρέμμα της
ψυχροπολεμικής περιόδου, ανανεώνεται. Ο όρος «αριστεροχουντισμός»
χρησιμοποιήθηκε στην αρχή της μεταπολίτευσης με σκοπό να συκοφαντηθεί η
Αριστερά ώστε να ανακοπεί το ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης του λαού και ταυτόχρονα,
να ξεχαστεί η συνεργασία τμήματος της Δεξιάς με τη χούντα και η απουσία του
Κέντρου από τους αντιδικτατορικούς αγώνες.
Για «ακροδεξιά και ακροαριστερά τάγματα
εφόδου» μιλά σε κύριο άρθρο της η Καθημερινή, ισχυριζόμενη ότι το ρατσιστικό
μίνι πογκρόμ στη Ραφήνα ταυτίζεται με τον περιβαλλοντικό αγώνα των κατοίκων της
Χαλκιδικής, ενώ ο Γ. Πρετεντέρης γράφει στα Νέα ότι η αντίληψη «νόμος είναι το
δίκιο του εργάτη» οδηγεί κατευθείαν στο «νόμος είναι το δίκιο του τραμπούκου».
Είναι πάμπολλοι οι «πρόθυμοι» αρθρογράφοι και πολιτικοί σχολιαστές που χρησιμοποιούν
αυτό το θλιβερό μπαγιάτικο επιχείρημα.
Στο καταδικαστικό ψήφισμα της Επιτροπής
Δεοντολογίας της Βουλής για τη δράση βουλευτών της Χρυσής Αυγής, δεν αναφέρεται
καν το επίθετο «ρατσιστικός», απλώς αποδοκιμάζονται τα φαινόμενα βίας, μια
διόλου τυχαία παράλειψη που ανάγκασε ακόμα και τη ΔΗΜΑΡ να ψηφίσει λευκό μαζί
με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Με άλλα λόγια, η εγκληματική δράση των ρατσιστικών
συμμοριών και οι λαϊκοί αγώνες υπαγορεύονται από τα ίδια (ψυχολογικά και όχι
πολιτικά!) κίνητρα: τον τσαμπουκά και το πνεύμα της ανομίας! Ίδια φταίνε ο
νεοναζί με το στιλέτο και ο διαδηλωτής που κλείνει το δρόμο!
Αυτή η πολιτικά πρωτόγονη εξίσωση απευθύνεται
στις στρατιές των εξαθλιωμένων ώστε να δείξουν καρτερία, να μη βγουν στους
δρόμους, να μην απεργήσουν. Η θεωρία των «δύο άκρων» επιστρατεύεται όχι τόσο
για να συκοφαντηθεί η «επώνυμη» Αριστερά, αλλά για να συκοφαντηθούν οι λαϊκοί
αγώνες, οι χθεσινοί, οι σημερινοί και οι μελλούμενοι, για να εκχυδαϊστεί ή να
εξουδετερωθεί η ριζοσπαστικοποίηση την οποία αναπόφευκτα η κρίση και οι
κυβερνητικοί διαχειριστές της γεννούν.
