2011: Μαύρος ορίζοντας με κόκκινο ήλιο

Σε ολοµέτωπη επίθεση θα περάσει η κυβέρνηση - δούλος του κεφαλαίου και της τρόικας από τη Δευτέρα κιόλας, καθώς το πρώτο τρίµηνο του 2011 θεωρείται από πολλούς ως το πλέον κρίσιµο µέχρι τώρα. Με δέλεαρ την επικείµενη τέταρτη δόση του δανείου - παγίδα από ΕΕ και ΔΝΤ, η κυβέρνηση είναι έτοιµη να προχωρήσει σε νέες πρωτοφανείς αντιδραστικές τοµές παντού. Μετά την καρατόµηση των µισθών και των συντάξεων σε δηµόσιο και ιδιωτικό τοµέα (τυπικά ή άτυπα), µετά τη φορολογική ληστεία σε βάρος των µισθωτών, προετοιµάζουν τώρα νέα φοροεισπρακτική επιδροµή, ύψους 14 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό είναι το ίδιο σχεδόν µε την τέταρτη δόση του µνηµονιακού δανείου (15 δισ.), αποδεικνύοντας περίτρανα ποιος πληρώνει το… γιατρό Στρος Καν και τις τράπεζες (ευρωπαϊκές, ελληνικές και αµερικάνικες). Ταυτόχρονα έρχονται περικοπές στο Δηµόσιο (ακόµα και τα δωρεάν σχολικά βιβλία θέλουν να καταργήσουν), ιδιωτικοποιήσεις, ξεχαρβάλωµα και αύξηση των εισιτηρίων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και στους σιδηροδρόµους, απολύσεις στον ιδιωτικό τοµέα, αλλά και στο Δηµόσιο, µαζί µε χιλιάδες µετατάξεις. Eπίσης, η κυβέρνηση δηλώνει αποφασισµένη να ανοίξει τα «κλειστά επαγγέλµατα», δηλαδή να ανοίξει τις θύρες για την είσοδο των εταιρειών και του µεγάλου κεφαλαίου. Το αποτέλεσµα θα είναι η αύξηση του κόστους και η πτώση της ποιότητας των υπηρεσιών αυτών για τους εργαζόµενους, µε ταυτόχρονο µεγάλο πλήγµα σε εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούµενους. Στην πραγµατικότητα, το πιο προκλητικό «κλειστό επάγγελµα» στην Ελλάδα είναι το επάγγελµα του αστού πολιτικού, του πολιτικού που είναι πάντα πρόθυµος να ικανοποιεί τις επιθυµίες των µεγάλων «συντεχνιών»: των τραπεζιτών, των βιοµηχάνων, των εφοπλιστών, των αρχόντων του µαύρου ή του γκρίζου χρήµατος. Λαµπρό παράδειγµα του προκλητικού αυτού επαγγέλµατος ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του. Οι εργαζόµενοι, τα εκατοµµύρια αυτής της χώρας που στενάζουν και οργίζονται µπορούν να ανατρέψουν αυτή την καµαρίλα, να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, να κάνουν πολιτική για τον εαυτό τους. Με ελπίδα και αισιοδοξία, βγαλµένη από τις δυνατότητες του κινήµατος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αντικρίζουµε το 2011.