Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς

Μαύρη απαισιοδοξία σε όλους του λαούς της Ευρώπης


Το έκανε πάλι το θαύμα του το ...«ευρωπαϊκό ιδεώδες» και η πολιτική της ΕΕ που το υλοποιεί στην πράξη, βοηθούντος βεβαίως και του ευρώ: Ομογενοποίησαν τις απόψεις των ευρωπαίων πολιτών σε βαθμό ...σοβιετικών εκλογικών αποτελεσμάτων! Μόνο που εδώ πρόκειται για αποτελέσματα δημοσκοπήσεων, όχι όμως οποιασδήποτε εταιρείας σφυγμομετρήσεων, αλλά του Ευρωβαρόμετρου, της περιοδικής δημοσκόπησης που διενεργείται επί δεκαετίες για λογαριασμό της ίδιας της ΕΕ.





Αγωνιστική αλληλεγγύη, όχι «εθελοντικός» εξευτελισμός

Μαζική διεκδίκηση από κράτος, κεφάλαιο, ΕΕ για αξιοπρεπή ζωή

Ευθέως ανάλογα της εξαθλίωσης αναπτύσσεται  και ο «βομβαρδισμός αλληλεγγύης», που κορυφώνεται με το εμπόριο των «αγίων ημερών». Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις «αλληλεγγύης» και «ανθρωπιάς» φυτρώνουν επιχορηγούμενες από το κράτος. Η Διαμαντοπούλου καλεί σε εθελοντισμό για να αντιμετωπιστούν ιδιωτικά τα προβλήματα που η ίδια με την πολιτική της δημιούργησε στα σχολεία. Όσο καταστρέφονται οι «παγκοινωνικές λειτουργίες» του αστικού κράτους σε όφελος των στενά ταξικών αναγκών του κεφαλαίου, τόσο πυκνώνουν οι οργανωμένες «δράσεις εθελοντισμού» του μιντιακού επιχειρηματικού συμπλέγματος, με ιεραποστόλους τον Αλαφούζο του Σκάι και τον Ψυχάρη του Βήμα FΜ. 

                                  φωτό: Αφού απέλυσε εκατοντάδες εργαζομένων στα Ελληνικά Γράμματα, το Βήμα και αλλού, ο ΔΟΛ έδειξε το "φιλανθρωπικό" του πρόσωπο κάνοντας παζάρι φτηνών βιβλίων ξεπουλώντας το αδιάθετο στοκ του στο Golden Hall στο Μαρούσι. 



του Κώστα Μάρκου

«Τσίρκο» ο Παπαδήμος


Σούργελο έχει γίνει η κυβέρνηση Παπαδήμου! Δεν υπάρχει άνθρωπος στην Ελλάδα που να την παίρνει στα σοβαρά και να τη σέβεται, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει. Αυτό δεν νοιάζει καθόλου τους κύκλους που επέβαλαν ως πρωθυπουργό τον τραπεζίτη της ΕΚΤ. Τους νοιάζει όμως ότι ο Παπαδήμος δεν έφερε τα λεφτά των δανείων από τη Μέρκελ, ούτε κατάφερε να πείσει τους ιδιώτες τραπεζίτες να χάσουν τα μισά λεφτά που έχουν επενδύσει σε ελληνικά κρατικά ομόλογα. Τους νοιάζει επίσης το γεγονός ότι λόγω αυτής της αρχικής αποτυχίας του, οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ που συναπαρτίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου γράφουν πλέον δημοσίως στα παλιά τους τα παπούτσια τον πρωθυπουργό.

του Γιώργου Δελαστίκ

ΘEMA: H ιδεολογία ως καταστολή


Οι τάσεις συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης που επιταχύνονται στο χώρο των ΜΜΕ λόγω της κρίσης με το κλείσιμο δεκάδων μέσων και τη συρρίκνωση πολλών άλλων θα ενισχύσει το ρόλο τους ως ιδεολογικών μηχανισμών και την πολιτική τους επιρροή στην κοινωνία. Βασικό γνώρισμα της αστικής προπαγάνδας και αλάνθαστο τεκμήριο της βαθιάς παρακμής της είναι ο εκφοβισμός της κοινωνίας και η απάλειψη κάθε ελκτικού στοιχείου από το λόγο και το όραμά της.




του Δημήτρη Γρηγορόπουλου

Σαμίρ Αμίν: Mακρά περίοδος ριζοσπαστικοποίησης


 Με την Αίγυπτο να συνεχίζει αγωνιζόμενη και εν μέσω εκλογικής διαδικασίας, ενώ την ίδια στιγμή οι νεκροί στη Συρία αυξάνονται καθημερινά και οι διαβουλεύσεις του καθεστώτος Άσαντ με τον Αραβικό Σύνδεσμο ξεκινούν εκ νέου, οι εξελίξεις στην περιοχή και η πορεία της Αραβικής Άνοιξης αποτέλεσαν την αφορμή για τα ερωτήματα που απευθύναμε στον κορυφαίο αιγύπτιο οικονομολόγο και διανοητή Σαμίρ Αμίν, που ήταν για άλλη μια φορά ρηξικέλευθος και διαφωτιστικός.



συνέντευξη στην Κατερίνα Σταυρούλα

Ανάπηρη Δημοκρατία


 Μια ασυνήθιστη συγκέντρωση και πορεία έγινε την περασμένη Τρίτη στην Αθήνα. Κάποιοι διαδηλωτές δεν μπορούσαν να φωνάξουν συνθήματα, άλλοι δεν μπορούσαν να περπατήσουν και κάποιοι άλλοι δεν μπορούσαν να δουν. Όχι επειδή τους τύφλωναν τα δακρυγόνα και οι χειροβομβίδες κρότου - λάμψης και τους παρέλυαν τα χημικά, αλλά γιατί πολλοί από αυτούς είναι κωφάλαλοι, παραπληγικοί, τυφλοί. Ήταν μια πολύ μεγάλη και μαχητική εκδήλωση διαμαρτυρίας των ΑμεΑ, των ατόμων με αναπηρίες, που δοκιμάζονται σκληρά αυτές τις άγριες μέρες.


                                               ΜΑΤ από τη μια, ΑμεΑ από την άλλη.
                                                              (Φωτ.: Γιάννης Μπεχράκης, Reuters)

της Μαριάννας Τζιαντζή

Κύπρος: Ο αντικαπιταλιστικός αγώνας και το κοινωνικό ζήτημα


Για άλλη μια φορά η «αριστερή» κυβέρνηση Χριστόφια με την πολιτική της απέδειξε στον κυπριακό λαό ότι υπηρετεί πειθήνια τις επιλογές της ντόπιας και ξένης αστικής τάξης. Μετά το δεύτερο πακέτο περικοπών, που συμφώνησαν η κυβέρνηση και τα κόμματα πριν λίγους μήνες, η κυβέρνηση Χριστόφια προωθεί νέα μέτρα λιτότητας, συμμορφώνοντας την πολιτική της στους σκληρούς όρους της ευρωζώνης, της ΕΕ και της κυπριακής αστικής τάξης, που με νύχια και με δόντια πιέζουν να θέσουν την Κύπρο στην ίδια καταστροφική τροχιά με την Ελλάδα. Μέτρα που κτυπούν τον κόσμο της εργασίας αντί το κεφάλαιο και ασφαλώς, όχι μόνο δεν θα αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της κυπριακής οικονομίας, αλλά αντίθετα θα τη σπρώξουν σε βαθύτερη ύφεση απ’ ό,τι τώρα, θα φτωχοποιήσουν την εργαζόμενη πλειοψηφία και θα αυξήσουν κι άλλο την ανεργία, η οποία εκτινάχθηκε ήδη αυτό το μήνα κατά 27,2%, συγκριτικά με τον Νοέμβριο του 2010.



Πέτρος Κοσμάς
Γιάννης Σωκράτους

Απέτυχε ο Παπαδήμος


Δεν υπάρχει δημοσκόπηση που να μη δείχνει ότι οι Έλληνες απορρίπτουν την κυβέρνηση Παπαδήμου και θεωρούν βέβαιο πως θα αποτύχει να υλοποιήσει όσα υποτίθεται ότι υποσχέθηκε. Ούτε ένας στους πέντε ερωτώμενους δεν απαντά ότι της έχει εμπιστοσύνη! Συχνά δεν είναι ούτε ένας στους δέκα! Αυτό όμως είναι αναμενόμενο. Ουδέποτε ισχυρίστηκε κανένας ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου φτιάχτηκε για τα συμφέροντα του λαού και γι’ αυτό ποτέ ο λαός δεν τον είδε με θετικό μάτι.

του Γιώργου Δελαστίκ 

Χούντα με τα ούλα της η κυβέρνηση Παπαδήμ(ι)ου

Από την αρχή του 2012 θα εφαρμοστούν ήδη ψηφισμένα σκληρά αντεργατικά νέα μέτρα 

H δικαιοσύνη της ανάπηρης, αστικής μεταπολίτευσης του 1974 είχε κρίνει ότι το αδίκημα των συνταγματαρχών της χούντας ήταν «στιγμιαίο»! Αλλά η κατάλυση των πολιτικών ελευθεριών και ο βιασμός των κοινωνικών δικαιωμάτων δεν είναι ποτέ στιγμιαίος. Εμείς έχουμε έγκαιρα προειδοποιήσει ότι οι συνέπειες και της τωρινής χούντας των τραπεζιτών και του κεφαλαίου, θα είναι πολύχρονες, εξαιρετικά βαριές και με ιδιαίτερη ποιότητα για τους εργαζόμενους και τους ανέργους. 
Ακόμα κι αν επρόκειται για μια «προσωρινή κυβέρνηση», η «ενόχληση θα είναι μόνιμη». Να όμως, που έχουν ξαμολυθεί οι δοτοί υπουργοί, με επικεφαλής τον ίδιο τον Παπαδήμ(ι)ο, συνεπικουρούμενοι από την πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ για να πετύχουν μακρόχρονη παράταση του βίου της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου. Δηλαδή μιλάμε για κοινοβουλευτική χούντα με τα ούλα της!

του Γ. Ελαφρού 

«Πραξικοπήματα» αποπροσανατολισμού


Από την αρχή του πρώτου Μνημονίου και κάθε φορά που ο λαός της χώρας εκβιάζεται με μια δανειακή δόση, δίνουν και παίρνουν τα σενάρια για «πραξικόπημα» στην Ελλάδα. Αυτή την εβδομάδα ήρθε το δημοσίευμα της Γουόλ Στριτ Τζέρναλ, το οποίο δίκην «παλπ φίξιον», αφού παρουσιάζει την έξοδο της χώρας από το ευρώ σαν κάτι πολύ πιθανό, εμφανίζει μια χώρα χάους, στην οποία την εξουσία αναλαμβάνουν ο στρατός με τα τανκς στους δρόμους.

Οι απεργοί χαλυβουργοί επιμένουν και δηλώνουν ότι «τίποτα δεν θα είναι ίδιο αν εδώ σπάσουν τα μούτρα τους»

Ενας αγώνας που συγκλονίζει

Χρόνια πολλά είχε να ζήσει μια τέτοια πανεργατική απεργιακή κινητοποίηση το Θριάσιο. Την περασμένη Τρίτη εργάτες από μεγάλες και μικρές βιομηχανίες άφησαν το μεροκάματο του τρόμου και κατέβηκαν στην 24ωρη απεργία, όχι μόνο σε ένδειξη συμπαράστασης στους απεργούς χαλυβουργούς που συμπληρώνουν πενήντα μέρες αγώνα, αλλά και ενάντια στα δικά τους αφεντικά, που υιοθετούν το ένα μετά το άλλο την αντεργατική συνταγή της ελληνικής Χαλυβουργίας.



του Δημήτρη Σταμούλη

Το ΔΝΤ φοβάται μέρες του ...’30

Το σκιάχτρο επανάληψης στις καπιταλιστικές χώρες των εφιαλτικών ημερών της κρίσης του 1930, η διέξοδος από την οποία ήρθε μόνο μέσω του ασύλληπτα καταστροφικού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πρόβαλε η διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ σε ομιλία της στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
«Δεν υπάρχει καμιά οικονομία στον κόσμο που θα παραμείνει απρόσβλητη από την κρίση, η οποία όχι μόνο εξαπλώνεται αλλά και κλιμακώνεται», δήλωσε. «Δεν πρόκειται για κρίση που μπορεί να αντιμετωπιστεί από την ανάληψη δράσης εκ μέρους μόνο μιας ομάδας χωρών», υπογράμμισε.
Στο μεταξύ, η κρίση οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών σε ασυνήθιστα τα τελευταία χρόνια επίπεδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρωθυπουργός(!), ο υπουργός Οικονομικών και ο διοικητής της Τράπεζας της Γαλλίας με δηλώσεις τους απαίτησαν δημοσίως από τους αμερικανικούς οίκους αξιολόγησης να υποβαθμίσουν πρώτα την ...Αγγλία, πριν από τη Γαλλία, επειδή η βρετανική οικονομική κατάσταση είναι χειρότερη από τη γαλλική!

ΑΡΓΕΝΤΙΝΑΖΟ: Η πρώτη εξέγερση του 21ου αιώνα


Τις μέρες αυτές συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τη λαϊκή εξέγερση στην Αργεντινή που κορυφώθηκε το διήμερο 19-20 Σεπτέμβρη του 2001 και έμεινε γνωστή ως Αργεντινάζο. Με αυτή την αφορμή ξεκινάμε από το σημερινό φύλλο ένα αφιέρωμα τόσο στα ίδια τα γεγονότα της περιόδου όσο και στα κρίσιμα ερωτήματα και συμπεράσματα που μπορούμε να εντοπίσουμε σήμερα. Η επικαιρότητα που απέκτησε η Αργεντινή τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας είναι ένας παραπάνω λόγος. Το παράδειγμά της είναι κρίσιμο από όλες τις απόψεις, από το συμβολισμό μιας λαϊκής εξέγερσης που οδηγεί στην πτώση της κυβέρνησης και τη φυγή της με ελικόπτερο μέχρι τις πρωτόγνωρες και πρωτότυπες μορφές οργάνωσης και πάλης των εργαζομένων και των ανέργων και από την κατάρρευση μιας χώρας - πρότυπο του ΔΝΤ μέχρι τη διαγραφή ενός μέρους του δημόσιου χρέους. Από τις σελίδες μας λοιπόν θα δώσουμε χώρο σε αγωνιστές και διανοούμενους στην Ελλάδα και διεθνώς ώστε να μελετήσουμε την πορεία, τα διδάγματα και τα όρια της εξέγερσης που εγκαινίασε το νέο αιώνα. Ξεκινάμε σήμερα με ένα συνοπτικό χρονικό και κάποιες πρώτες εκτιμήσεις πάνω στα μεγάλα επαναστατικά ερωτήματα.







Γράφουν οι:
Θάνος Ανδρίτσος
Κώστας Γούσης


Πανεπιστήμια: Δεν περνά ο νόμος – έκτρωμα


Της Τίνας Ζορμπαλά*
Από τη μία το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ που αποφάσισε για τα συμφέροντα του κεφαλαίου την πλήρη παράδοση του πανεπιστημίου στις δυνάμεις της αγοράς. Από την άλλη η πλειονότητα των συλλογικών οργάνων των πανεπιστημίων που αντιδρούν στις εκλογές για την ανάδειξη των μελών του Συμβουλίου Ιδρύματος, το οποίο συμπυκνώνει θεσμικά την κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατικής αυτοδιοίκησης στα πανεπιστήμια.

* μέλος της ΔΕ της ΠΟΣΔΕΠ, με το Δίκτυο Πανεπιστημιακών

Πυκνώνουν οι εστίες αντίστασης

Σε ΕΡΤ, Κέρδος, Άλτερ, Ελευθεροτυπία και αλλού γίνονται μάχες


Tα ΜΜΕ φλέγονται. Ο πόλεμος εκτυλίσσεται σε όλα τα μέτωπα. Αυτή τη φορά, τα πάντσερ της εργοδοσίας και της κυβέρνησης δεν περνούν χωρίς αντίσταση. Οι εκβιασμοί δεν παράγουν πια το ίδιο αποτέλεσμα και σίγουρα δεν περνούν εξίσου εύκολα. Εκατοντάδες εργαζόμενοι προσπαθούν να αποτινάξουν τα βαρίδια του φόβου και των αυταπατών. Η ραγδαία επιδείνωση της κατάστασης στον κλάδο καταστρέφει μαζικά τα μεσαία στρώματά του, αυτά που εξασφάλιζαν σχεδόν ακλόνητη κυριαρχία στην τάση της υποταγής. Σπίθες ριζοσπαστικοποίησης και οργανωμένης αντίστασης ξεπηδούν ολοένα πιο συχνά. Μια εποποιία αγώνων γράφεται σε αρκετά «μαγαζιά», όπως είναι το Άλτερ, η ΕΡΤ και η εφημερίδα Κέρδος.

της Ντίνας Χαριτάτου

ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ: Ψωμί, δημοκρατία, απελευθέρωση


Αντικαπιταλιστική απάντηση στο σύγχρονο «εθνικό και δημοκρατικό ζήτημα»
Πολιτική Επιτροπή

Στην πρόσφατη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής του Νέου Αριστερού Ρεύματος συζητήθηκε το σύγχρονο «δημοκρατικό και εθνικό ζήτημα» και το πώς εντάσσεται στο συνολικό αντικαπιταλιστικό πολιτικό αγώνα.

Οι άνεργοι οργανώνονται και διεκδικούν


Αφετηρία η πορεία της Πέμπτης που διοργανώθηκε από πρωτοβουλίες ανέργων και σωματεία

της Νατάσας Κεφαλληνού

Πάνω από 1.200 άτομα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για πορεία και αγωνιστική κοινή δράση ενάντια στην ανεργία, το απόγευμα της Πέμπτης 15 Δεκέμβρη. Διαδηλώνοντας την αντίθεσή τους με την πολιτική που στέλνει στην ανεργία χιλιάδες εργαζομένους, πορεύτηκαν από το Σύνταγμα ως το υπουργείο Εργασίας. «Ταμείο ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις για όλους τους ανέργους – Δουλειά για όλους – Να φύγουν κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ» έγραφε το προπορευόμενο πανό, που υπέγραφαν συλλογικότητες ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων. Πρόκειται για την πρώτη πορεία ενάντια στην ανεργία στην Ελλάδα της κρίσης και του Μνημονίου. Κι η κυβέρνηση φυσικά την υποδέχτηκε δεόντως: Με κλούβες στα λουλουδάδικα και διαρκή αστυνομική επιτήρηση με διμοιρίες στην κεφαλή και στο τέλος της πορείας…


Ολομέτωπη επίθεση κυβέρνησης - τρόικας με παλιά και νέα μέτρα


Νέα φάση στην αντεργατική τρομοκρατική επίθεση του κεφαλαίου, της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) και της τρόικας φέρνει το 2012. Στόχος, η γενίκευση των ελαστικών μορφών εργασίας, έτσι ώστε να αυξηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Κυνικός και αποκαλυπτικός σε σχέση με την παραπάνω στόχευση ήταν ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Π. Τόμσεν, από το βήμα του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου που ζήτησε «βελτίωση της εργασιακής ευελιξίας, σύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα και αναστολή της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας».

του Βασίλη Γάτσιου

Να στείλουμε στο διάβολο τρόικα και ΔΝΤ


του Σπύρου Κοτσια*

Ο Παπανδρέου έπεσε κάτω από το βάρος των λαϊκών αντιδράσεων, η λύση όμως που δόθηκε με τη συγκρότηση της τρικομματικής κυβέρνησης Παπαδήμου προήλθε μέσα από το σύστημα, αφού οι λαϊκές κινητοποιήσεις παρά τον έντονο χαρακτήρα τους, δεν μπόρεσαν να κλονίσουν τη συνοχή του. Η νέα κυβέρνηση, που αποτελείται κυρίως από στελέχη του ΠΑΣΟΚ και οκτώ υπουργούς και υφυπουργούς προερχόμενους από τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ, ανέλαβε την υποχρέωση να εφαρμόσει όλα τα μέτρα που είχαν αποφασιστεί από την προηγούμενη κυβέρνηση και ψηφισθεί από τη Βουλή και ταυτόχρονα να προωθήσει τις αποφάσεις του Συμβουλίου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου και την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης και του νέου Μνημονίου με σκληρότερους όρους για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. 

ΘEMA: ΕΕ κατά φτωχών αγροτών

Συγκέντρωση της γης, ενίσχυση του κεφαλαίου


Την τελευταία 20ετία ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε ραγδαία στην αγροτική παραγωγή με εμφανείς επιπτώσεις στους κοινωνικούς συσχετισμούς σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες. Οι εξελίξεις αυτές αποτυπώνονται σε έξι βασικές και ευδιάκριτες τάσεις. Την έντονη συγκέντρωση της γης και της παραγωγής διαμέσου της αύξησης της άμεσης ιδιοκτησίας και κυρίως της ενοικίασης.

του Γιώργου Κάργα

Η κυβέρνηση προωθεί την ιδιωτικοποίηση των σκουπιδιών


Ασφυκτικές είναι οι πιέσεις των εργολάβων, που δραστηριοποιούνται στη διαχείριση των απορριμμάτων προς την κυβέρνηση, ώστε να παραδοθεί κι αυτός ο κρίσιμος τομέας στις αδηφάγες διαθέσεις τους. Το «κλειδί» των εξελίξεων σε αυτή τη φάση είναι η εσκεμμένη καθυστέρηση της κυβέρνησης και του αρμόδιου υπουργείου των Εσωτερικών στη διαμόρφωση του πλαισίου και τη σύσταση του Φορέα Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων (ΦΟΔΣΑ), ο οποίος προβλεπόταν από τον «Καλλικράτη» ότι θα είναι η διάδοχη κατάσταση του Ενιαίου Συνδέσμου Δήμων και Κοινοτήτων της Αττικής (ΕΣΔΚΝΑ).

του Μάκη Γεωργιάδη

«Λαϊκή Δημοκρατία της Ελλάδας» εναντίον «Βασιλείου της Ελλάδας»


Μια εντελώς παράδοξη ιστορία αφηγείται ο Γιώργος Αλεξάτος στο βιβλίο του Πλατεία Μπελογιάννη, η οποία εκτυλίσσεται στη ...λαοκρατούμενη βόρεια Ελλάδα, εκεί που ο Δημοκρατικός Στρατός ουδέποτε ηττήθηκε, ο Γράμμος ποτέ δεν παραδόθηκε και η Θεσσαλονίκη ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα μετά την εκδίωξη του Eθνικού Στρατού.



της Νατάσας Κεφαλληνού



«Περιμένοντας τον Γκοντό» στο Θέατρο Τέχνης

Πολύ πετυχημένο γυναικείο κάστινγκ


Ο Βλαντίμιρ και ο Εστραγκόν, οι δύο βασικοί ήρωες του έργου, δεν περιμένουν την έλευση της ιστορίας. Ούτε την προκαλούν. Δεν προετοιμάζουν κάποια ανατροπή. Στην πραγματικότητα δεν πιστεύουν σε τίποτα. Ούτε σε Θεό ούτε σε ανθρώπους. Πνίγονται σε ένα υπαρξιακό αδιέξοδο και φλερτάρουν διαρκώς με την ιδέα του θανάτου. Μισοαστεία, μισοσοβαρά. Ο θάνατος πάντως είναι εκεί, στο σκοινί που τους λείπει για να κρεμαστούν από το ξεραμένο δέντρο.



του Παναγιώτη Φραντζή

Κινούμενη (πολιτική) άμμος η Αίγυπτος


Δύο ισλαμικά κόμματα, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και το (ακραίο σαλαφιστικό) Αλ Νουρ, αναδείχθηκαν στις πρώτες θέσεις των εκλογών στην Αίγυπτο. Την ίδια ώρα ο στρατός αρνείται να παραδώσει τα ηνία της εξουσίας κι επιμένει να ελέγχει
τα κρίσιμα κέντρα του κράτους, με αποτέλεσμα τα δύο αυτά κόμματα να τίθενται προ των ευθυνών τους...

της Κατερίνας Σταυρούλα

ΠΕΡΙσκοπιο

Ζυμώσεις στην Ιταλία

«Χλιαρή» είναι η πρώτη απάντηση των μεγάλων συνδικάτων της Ιταλίας στα μέτρα λιτότητας που ανακοίνωσε την εβδομάδα που πέρασε η κυβέρνηση Μόντι. Η έκτακτη δέσμη οικονομικών μέτρων συνολικού ύψους 30 δισ. ευρώ περιλαμβάνει την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης για τις γυναίκες στα 62 χρόνια και για τους άντρες στα 66, αύξηση και των απαιτούμενων χρόνων εισφορών και το πάγωμα το 2012 και 2013 της τιμαριθμικής προσαρμογής των συντάξεων. Ανάμεσα στα μέτρα υπάρχει και η επιβολή νέων φόρων, με άυξηση του φόρου προστιθέμενης αξίας. Ως απάντηση στα σκληρά μέτρα λιτότητας, τα τρία μεγάλα συνδικάτα της χώρας η CGIL, η CISL και η UIL ανακοίνωσαν στάσεις εργασίας τεσσάρων και δύο ωρών αντίστοιχα για τη Δευτέρα ενώ προγραμμάτισαν και συνάντηση με τον πρωθυπουργό. Στο συνδικαλιστικό αντίποδα, οι COBAS που καταγγέλλουν τα μεγάλα συνδικάτα για ολιγωρία, αξιώνουν γενική απεργία και καλούν απ’ την πλευρά τους τη Δευτέρα σε απεργιακές κινητοποιήσεις.



EKTOΣ OPIΩN : Σε πρωτοφανή δοκιμασία το καθεστώς Πούτιν


Xαστούκι έκπληξη για τον Πούτιν» γράφει η γαλλική Λιμπερασιόν. «Ο Πούτιν χάνει τη σκληρή λαβή του» υποστηρίζει ο Εκόνομιστ. «Η Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν αποσυντίθεται», προβλέπει το Σπίγκελ. «Η Ρωσία αρχίζει να αμφισβητεί την εξουσία του Πούτιν» σημειώνει η ισπανική Ελ Παΐς. Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους τίτλους των πλέον σοβαρών δυτικών εντύπων για τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στη Ρωσία την περασμένη Κυριακή.


του Μιχάλη Ψύλου

Είμαστε καταδικασμένοι να πεινάσουμε;


Τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης βομβαρδίζουν καθημερινά την κοινή γνώμη με το στερεότυπο μιας Ελλάδας- μεταμοντέρνας Ψωροκώσταινας, που δεν παράγει τίποτα, είναι αναγκασμένη να τείνει διαρκώς το καπέλο του ζητιάνου στους δανειστές της για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, επομένως δεν της μένει καμιά επιλογή παρά να σφίγγει διαρκώς το ζωνάρι και να υπακούει αγόγγυστα στους όποιους όρους των Γερμανών. Το ίδιο στερεότυπο έρχεται να στηρίξει την ιδεολογική τρομοκρατία για το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, που εμφανίζεται περίπου ως επιστροφή στη Λίθινη Εποχή, αφού μια Ελλάδα που δεν θα παράγει τίποτα και δεν θάχει να δανειστεί κι από κανένα, δεν θα μπορεί να εισάγει ούτε τρόφιμα, ούτε πετρέλαιο και θα πρέπει να επιβιώσει ως έθνος τροφοσυλλεκτών, που θα φοράνε προβιές και θα ζεσταίνονται γύρω από τη φωτιά.



του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Η ταξική πλευρά της εξέγερσης στη Συρία


Το κείμενο του Σαλαμε Καϊλε που ακολουθεί, σε μετάφραση και επιμέλεια της Έλλης Καυκιά, διερευνά τα κοινωνικά αίτια της εξέγερσης στη Συρία. Ο συγγραφέας του είναι παλαιστίνιος. Γεννήθηκε το 1955 στη Βαγδάτη και έχει σπουδάσει Νομική και Πολιτικές Επιστήμες. Συμμετέχει ενεργά στους κοινωνικούς αγώνες, αρθρογραφεί στον Τύπο ενώ έχει γράψει και πολλά βιβλία μαρξιστικής Πολιτικής Οικονομίας που αναφέρονται στην παγκοσμιοποίηση κι άλλα που αναφέρονται στο σοσιαλισμό, το μαρξισμό, κ.λπ.  




Οικονομικός μετασχηματισμός

Τον τελευταίο καιρό η Συρία γνωρίζει εξεγέρσεις σε αρκετές πόλεις της, γεγονός που την καθιστά κομμάτι του αραβικού κόσμου, ο οποίος επίσης βιώνει πολλές εξεγέρσεις. Κάποιες από τις εξεγέρσεις αυτές κατόρθωσαν να νικήσουν, ενώ κάποιες άλλες αγωνίζονται ακόμη για τη νίκη. Αρχικά, αξίζει να σημειωθεί η βία με την οποία αντιμετωπίζονται αυτά τα κινήματα, με εκστρατείες για συλλήψεις δεκάδων χιλιάδων νεολαίων.

Καπιταλισμός & Δημοκρατία

Κριτικές παρατηρήσεις

του Αλέξανδρου Χρύση
          
Ι. Στις μέρες μας, και καθώς η δομική κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει και οξύνεται, με πολλές αφορμές, τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς, γίνεται λόγος για ‘υποβάθμιση της δημοκρατίας’, ‘κτύπημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών’, ‘αντιδημοκρατικές πρακτικές’ κ.α. Ωστόσο, μια περιγραφική προσέγγιση του περιεχομένου και των μορφών με τις οποίες εκδηλώνεται η ‘κρίση της δημοκρατίας’ ή μια ηθικολογικού χαρακτήρα καταδίκη πολιτικών που πλήττουν στον πυρήνα της τη θεμελιώδη συνταγματική αρχή της λαϊκής κυριαρχίας δεν ωφελεί. Ο προσανατολισμός μιας  αντι-καπιταλιστικής αρθρογραφίας προς μια φαινομενολογία της κρίσης των λεγόμενων δημοκρατικών θεσμών και των συναφών προς αυτούς διαδικασιών δεν ανταποκρίνεται στις βαθύτερες και ουσιαστικές ανάγκες ενός σύγχρονου εργατικού κινήματος με στόχο τη ρήξη προς τις καπιταλιστικές δομές εξουσίας και την υλοποίηση του κομμουνιστικού προτάγματος.

Θέμα: Η σκλήρυνση της αστικής δημοκρατίας

Θόλωσε το φωτοστέφανο του Παπαδήμου

Η σχεδόν απόλυτη πλέον υποταγή του αστικού κράτους στα μονοπώλια είναι η βάση της αυταρχικής μετάλλαξης και η κινούσα αιτία της κυριαρχίας του κατασταλτικού του ρόλου. Κορυφαίο παράδειγμα η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από οικονομικούς παράγοντες καθώς τα οικονομικά κέντρα φαίνεται ότι δεν εμπιστεύονται τους αστούς πολιτικούς, τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα.

Εδώ και μερικές μέρες «έχουμε Παπαδήμο» (κατά το «χαμπέμους πάπαμ» των ρωμαιοκαθολικών καρδιναλίων). Και όπως για τους πιστούς του ο Πάπας έχει το αλάθητο, έτσι και ο Παπαδήμος από τα γκεμπελικά μίντια προβάλλεται νυχθημερόν με την τήβεννο του σοφού και σοβαρού τεχνοκράτη (το λάιφ στάιλ στην πολιτική) που θα σώσει τη χώρα από την καταστροφή, στην οποία όλοι την οδηγήσαμε, πολιτικοί και πολίτες, με την ασωτία και αφροσύνη μας.

του Δημήτρη Γρηγορόπουλου 

Νέο-κεϋνσιανά σχέδια: «Ένας άλλος καπιταλισμός είναι εφικτός;»


Είναι τυχαίο που το γαλλικό περιοδικό Μαριάν έχει αυτή την εβδομάδα ένα 40σέλιδο αφιέρωμα με τίτλο «ναι, ένας άλλος καπιταλισμός είναι δυνατόν να υπάρχει»; Δεν νομίζω. Μία επιλογή άρθρων δηλώνει ότι υπήρχε ένας «καλός» καπιταλισμός μέχρι και τη δεκαετία του ’80 και άρχισε να γίνεται «κακός» μετά.




του Μάκη Ζέρβα

Το δημόσιο χρέος δεν είναι μαύρο κουτί!


«Οποιοσδήποτε αγώνας για τον έλεγχο και την ακύρωση του δημόσιου χρέους δεν γίνεται στο όνομα και στη βάση των κοινών (ταξικών) συμφερόντων των “από κάτω”, πέρα από εθνικά σύνορα, είναι καταδικασμένος σε αποτυχία», τονίζει ο Γιώργος Μητραλιάς στην εισαγωγή του αποκαλυπτικού και χρήσιμου βιβλίου Ανοίγουμε τα βιβλία του δημόσιου χρέους (εκδ. Αλεξάνδρεια).



του Λεωνίδα Βατικιώτη

Σε δεινή θέση οι γυναίκες στην Τουρκία

Μια άλλη Τουρκία, την Τουρκία των γυναικών που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους στην εργασία και τη ζωή φέρνει στην επιφάνεια το οδοιπορικό που ακολουθεί. Πρόκειται για μια εικόνα που σπανίως βγαίνει προς τα έξω και ειδικά στις τηλεοράσεις. Είναι όμως η πραγματικότητα εκατομμυρίων γυναικών.



Οδοιπορικό στη Σμύρνη:
Ματώ Σπαθάκη
Ευαγγελία Καραϊσαλίδου
(Αδέσμευτη Κίνηση Γυναικών)  

Αφύπνιση των ναζί στη Γερμανία

Σοκαρισμένη είναι η γερμανική κοινωνία από τις αποκαλύψεις τρομοκρατικών επιθέσεων που εκπορεύονται από πυρήνες νεοναζιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης. Μέσα σε 13 χρόνια εκτυλίχθηκε μια ιστορία αποτρόπαιων δολοφονιών. Αυτά τα φασιστικά εγκλήματα πέρασαν στη συλλογική μνήμη ως «φόνοι του κεμπάπ».  Δράστες ήταν ένας νεοναζιστικός πυρήνας από την οργάνωση «Προστασία της Πατρίδας» που λειτουργεί υπό την ομπρέλα της μεγαλύτερης ένωσης νεοναζιστών που έχει γνωρίσει η Γερμανία από την πτώση του Χίτλερ, το «Εθνικοσιαλιστικό Υπόγειο».

του Πέτρου Κοσμά

Ιταλία: Χούντα τεχνοκρατών επέβαλε η ΕΕ

Με απεργίες και διαδηλώσεις έγινε  δεκτός ο νέος πρωθυπουργός

Η παρουσίαση του πακέτου μέτρων λιτότητας αποτέλεσε την πρώτη πράξη της χούντας των τεχνοκρατών με επικεφαλής τον Μάριο Μόντι στην Ιταλία, αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων της. Ο νέος πρωθυπουργός που ανέλαβε και το υπουργείο Οικονομικών, πρώην επίτροπος, εκλεκτός του Βερολίνου και των αγορών, κατέστησε σαφή το σκοπό του διορισμού του με το «καλημέρα σας». Οι αγορές τον διόρισαν, σε αυτές θα λογοδοτεί.

της Ειρήνης Κοσμά

ΙΣΠΑΝΙΑ - ΙΤΑΛΙΑ - ΓΕΡΜΑΝΙΑ: «Δεν πουλάμε την εκπαίδευση!»


Η 17η Νοέμβρη, με αφορμή τις ναζιστικές θηριωδίες εναντίων των αγωνιζόμενων φοιτητών στην Πράγα, καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Μέρα των Φοιτητών. Και στην Ευρώπη της κρίσης αυτή η επέτειος πήρε για πρώτη φορά πραγματικές διαστάσεις, με μαζικές διαδηλώσεις να πραγματοποιούνται στην Ισπανία, την Ιταλία αλλά και τη Γερμανία.

ΗΠΑ: Στο κενό έπεσε η καταστολή


Χωρίς αποτελέσματα αποδείχθηκε η συντονισμένη επιχείρηση της αστυνομίας να εκκενώσει τις πλατείες της Νέας Υόρκης και άλλων πόλεων από τους διαδηλωτές. Το κίνημα των καταλήψεων επέστρεψε δριμύτερο και το σημαντικότερο, συντονισμένο με εργατικά σωματεία, θέτοντας το αίτημα πανεργατικής απεργίας, για πρώτη φορά μετά το 1946.

της Κατερίνα Σταυρούλα

ΠΕΡΙσκόπιο

Λιτότητα στην Πορτογαλία

Εγκρίνεται από την τρόικα η καταβολή της νέας δόσης από το δάνειο 78 εκατομμυρίων ευρώ που έχει συνάψει η Πορτογαλία. Οι επιθεωρητές της τρόικας μετά την επίσκεψη και επιθεώρηση των στοιχείων «προόδου» της χώρας, δήλωσαν πολύ ικανοποιημένοι και πρότειναν την απελευθέρωση της δόσης 8 εκατομμυρίων ευρώ, που θα πάρει η χώρα μεταξύ Δεκεμβρίου και Ιανουαρίου. Μέχρι τώρα και στο πλαίσιο της «βοήθειας», η Πορτογαλία έχει ήδη λάβει 31,3 δισ. ευρώ. Όλα αυτά τα «ευχάριστα», τη στιγμή που οι προοπτικές της οικονομίας της χώρας είναι δυσοίωνες, με προβλέψεις για μείωση του ΑΕΠ κατά 2,8%. Φαίνεται ότι αυτό που ευχαρίστησε τους ελεγκτές αφορά την ψήφιση του νέου προϋπολογισμού, που επειδή περικόπτει το 13ο και 14ο μισθό και αυξάνει το χρόνο εργασίας, χαρακτηρίστηκε ως «τολμηρός και ευπρόσδεκτος». Οι εργαζόμενοι στη χώρα βέβαια έχουν μάλλον διαφορετική άποψη, αν κρίνει κανείς από την προκύρηξη 24ωρης απεργίας την ερχόμενη εβδομάδα.

Εκτός Ορίων: Οργή των ευρωπαίων σοσιαλιστών για το «γάμο» ΠΑΣΟΚ-ακροδεξιάς


Το γαλλικό Σοσιαλιστικό Kόμμα δηλώνει «σοκαρισμένο» με την απόφαση του ΠΑΣΟΚ να συνεργαστεί με την άκρα Δεξιά στην Ελλάδα για το σχηματισμό κυβέρνησης. «Ο Νικολά Σαρκοζί μπορεί να συνεχάρη τη νέα ελληνική κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά οι γάλλοι σοσιαλιστές αρνούνται κατηγορηματικά να συγχαρούν μια τέτοια κυβέρνηση στην οποία μετέχουν υμνητές της χούντας». «Ντροπή σε εκείνους που δέχονται να συγκυβερνούν με τους επιγόνους των συνταγματαρχών», δηλώνει ο επιφανής γάλλος σοσιαλιστής βουλευτής, Ζυλιάν Ντρεΐ, ενώ ο εικονιζόμενος υποψήφιος του Αριστερού Μετώπου για τις προεδρικές εκλογές, Ζαν Λικ Μελανσόν, καλεί όλα τα προοδευτικά κόμματα να επανεξετάσουν τις σχέσεις τους με το ΠΑΣΟΚ.

του Μιχάλη Ψύλου 

Κούρεμα του χρέους κρέμασμα του λαού


Τι σας θυμίζουν οι πανηγυρισμοί του Β. Βενιζέλου και του Γ. Παπανδρέου, ύστερα από τη συμφωνία για το ελληνικό χρέος στις Βρυξέλλες; Με τον ίδιο τρόπο δεν πανηγύριζαν και μετά την 21η Ιουλίου; Το αποτέλεσμα; Αμέσως μετά το τρομακτικό Μεσοπρόθεσμο, ήρθε το ακόμα πιο άθλιο πολυνομοσχέδιο, η ληστρική φοροεπιδρομή, οι απολύσεις και όλα τα σχετικά. Όσο για την περιβόητη συμφωνία της 21ης Ιουλίου κατέρρευσε και απαιτήθηκαν νέα μέτρα. Πόσοι αμφιβάλλουν ότι το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο; Νέα, ακόμα πιο σκληρά, αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα, υποβιβασμό του λαού σε σύγχρονους σκλάβους του κεφαλαίου και μετατροπή της χώρας σε άθλια επαρχία μιας γερμανικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το κούρεμα του χρέους είναι στην πραγματικότητα σφάξιμο των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Η συμφωνία προβλέπει αιματηρά μέτρα λιτότητας, με κορυφαίο τις συνταγματικές αναθεωρήσεις που θα απαγορεύουν τη δημιουργία δημοσιονομικών ελλειμμάτων, αναθεώρηση των καταστατικών Συνθηκών της ΕΕ ώστε να βοηθούν την επιβολή μέτρων λιτότητας και τέλος, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, τη δημιουργία μηχανισμών στενότερης εποπτείας, δηλαδή επιβολή οικονομικής κατοχής!

Στόχος δεν είναι βεβαίως η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, αλλά η περιφρούρηση της ΕΕ και η σωτηρία του ευρώ, η διάσωση των τραπεζών που θα αρπάξουν πολλά δισεκατομμύρια ακόμα από τον ιδρώτα και τον πλούτο των εργαζομένων. Σε δεινή θέση θα βρεθούν τα ασφαλιστικά ταμεία, που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους κατόπιν κυβερνητικών εντολών ομόλογα αξίας 22 περίπου δισ. ευρώ. Θα καταγράψουν απώλειες άνω των 11 δισ. ευρώ, με οδυνηρές συνέπειες για τις συντάξεις, την υγειονομική κάλυψη και τις παροχές. Όλα αυτά όχι μόνο δεν πρέπει να περάσουν αλλά πρέπει να ανατραπούν και να μην εφαρμοστούν. Διέξοδος υπάρχει, στην ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της επίθεσης κεφαλαίου, ΕΕ, ΔΝΤ, με την παύση πληρωμών στους τοκογλύφους (κράτη και τράπεζες), διαγραφή του χρέους σε αυτούς (με τη συμφωνία της ΕΕ το χρέος σε κράτη δεν αγγίζεται, ενώ οι απώλειες των τραπεζών καλύπτονται), αυστηρή προστασία της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων, ρήξη και έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, κρατικοποίηση των τραπεζών υπό εργατικό έλεγχο, ριζική αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των εργαζομένων.

Το σύγχρονο λαϊκό «Όχι»


Ήρθε η ώρα ξανά για ένα μεγάλο, για ένα αποφασιστικό «Όχι» του λαού μας. Σαν κι αυτά που κρίνουν την πορεία της ιστορίας. Σαν κι εκείνο του Οκτώβρη του ’40, που έβγαλε το λαό στους δρόμους και πάνω στα βουνά, να παλέψει και να ματώσει για τη λευτεριά ενάντια στο φασισμό. Όπως αργότερα, όταν όλα τα έσκιαζε η φοβέρα της κατοχής και τα πλάκωνε ο τρόμος των αήττητων ακόμα γερμανών ναζί και υψώθηκε η σημαία της αντίστασης. Κι άλλες φορές μετά. Τον Δεκέμβρη, στο δεύτερο αντάρτικο, στα Ιουλιανά, στο Πολυτεχνείο. Η ζωή έχει δείξει ότι όταν ένας λαός ξεσηκώνεται, δεν υπάρχει δύναμη που να μπορεί να τον σταματήσει.

Έτσι και τώρα. Τα αρπακτικά των τραπεζών, των αγορών, του κεφαλαίου, πολυεθνικά και ελληνικά, με γενικό επιτελείο την Ευρωπαϊκή Ένωση και αιχμή του δόρατος τα οικονομικά τεθωρακισμένα του γερμανικού Τέταρτου Ράιχ, προελαύνουν σε όλη την Ευρώπη, καταπατούν εργατικές κατακτήσεις, κοινωνικά δικαιώματα, λαϊκές ελευθερίες.

Τότε ήταν τα SS, τώρα τα CDS της χρεωκοπίας. Απειλούν να μετατρέψουν τους εργαζόμενους όμηρους σε ένα εργασιακό Νταχάου διαρκείας. Η Ελλάδα είναι στην πρώτη γραμμή του πυρός, με την κυβέρνηση Παπανδρέου να έχει αποκτήσει ήδη το προσωνύμιο κυβέρνηση Τσολάκογλου.
Το νέο «Όχι» είναι αναγκαίο, για να μη βρεθεί ο εργαζόμενος λαός σε ένα κοινωνικό σκοτάδι χωρίς τέλος. Για να ανατρέψει τη σύγχρονη χούντα κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ και να πάρει το τιμόνι της χώρας στα χέρια του.

Κοινωνικό μέτωπο αγώνα και ανατροπής


Του Γιάννη Ελαφρού

Θα είχε πλάκα, εάν δεν αφορούσε με τραγικό τρόπο τη ζωή μας. Σαν πλασιέ της καταστροφής, οι Παπανδρέου - Βενιζέλος, βγήκαν χαράματα Πέμπτης στις Βρυξέλλες για να «πουλήσουν» την καινούργια συμφωνία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που φέρνει νέα πολυετή δεσμά και σκληρή φτώχεια κι ανεργία για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα. Επανέλαβε με διάγγελμα ο πρωθυπουργός της εξαθλίωσης από την Αθήνα την Πέμπτη το βράδυ. Σαν σκηνή από φτηνή ταινία τρόμου στην είσοδο του κουρείου, που διαφημίζει κούρεμα 50%, στέκεται ο χασάπης, για να παρασύρει τα θύματά του στο σφαγείο. Γιατί, το περιβόητο κούρεμα του ελληνικού χρέους, δεν είναι τίποτα άλλο παρά «σφάξιμο των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων», όπως εύστοχα σημείωσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Όμως μην κακολογείτε την κυβέρνηση, βλέποντας τους Παπανδρέου - Βενιζέλο να ξεροσταλιάζουν όλο το βράδυ της Τετάρτης για να μάθουν από τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί ή κανέναν παρατρεχάμενο ποια θα είναι ακριβώς η συμφωνία. Μια τόσο σημαντική συμφωνία, δεν μπορεί παρά να τη συζητήσει νωρίτερα η Bουλή. Βεβαίως, η …γερμανική Bουλή. Η οποία συνεδρίασε Τετάρτη πρωί για να εγκρίνει το σχέδιο συμφωνίας που θα καθορίσει το μέλλον του ελληνικού, ιταλικού και των άλλων λαών της Ευρώπης, φυσικά ερήμην τους. Ένα καθεστώς άθλιας εποπτείας προς όφελος των συμφερόντων των ηγεμονικών τμημάτων του κεφαλαίου (ευρωπαϊκών και ελληνικών) εγκαθιδρύεται. Η «νέα κατοχή» δεν επιβάλλεται με τανκς και αγκυλωτό σταυρό, αλλά με …μπανκς, με τράπεζες και το ευρώ.

Η κυβέρνηση και τα κυρίαρχα ΜΜΕ θέλουν τους εργαζόμενους σε καθεστώς μοιρολατρίας, μπροστά στις τηλεοράσεις να παίζουν στοίχημα για το ύψος του κουρέματος (40%, 50% ή 60%) σε αποφάσεις που άλλοι παίρνουν για μας, χωρίς εμάς. Κι όμως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Δεν είναι αναπόφευκτο να «κουρευτούν» μισθοί και συντάξεις, να περάσουν από τη λαιμητόμο δικαιώματα και όνειρα για το μέλλον. Θα κριθεί από την ταξική πάλη, από την απόφαση που θα πάρει ο λαός μας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να πάει –με δική τουλάχιστον πρωτοβουλία– σε εκλογές. «Ο λαός θέλει αλλαγές, όχι εκλογές» είπε από τις Βρυξέλλες. Η άθλια κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να μείνει γαντζωμένη στην καρέκλα μέχρι να ολοκληρώσει τη βρόμικη δουλειά. Ξεφουσκώνουν οι σκόπιμες διαρροές από κυβερνητικούς κύκλους για πρόωρες εκλογές, ψήφιση της νέας συμφωνίας από 180 βουλευτές και άλλες «πολιτικές εξελίξεις». Όλα αυτά φιλοδοξούν να διαμορφώσουν ένα κλίμα εκτόνωσης της δυσαρέσκειας, μέσω της προσμονής εξελίξεων από τα πάνω, μέσα από το κοινοβούλιο, σε ελεγχόμενο περιβάλλον, μακριά από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα και του μαζικού κινήματος, που μπορεί να λάβει ενοχλητικές, απροσδόκητες και ανατρεπτικές διαστάσεις. Το συμπέρασμα είναι ότι η κυβέρνηση αυτή δεν φεύγει μόνη της, πρέπει να την ανατρέψει ο λαός!

Πώς όμως ανατρέπεται μια κυβέρνηση, που διαθέτει τη στήριξη –για ένα ορισμένο διάστημα έστω– ισχυρότατων ιμπεριαλιστικών και αστικών κέντρων; Βεβαίως όχι με εκλογικές αντιμνημονιακές συμμαχίες, ούτε με την κομματική περιχαράκωση (με άμεσο στόχο πάλι την εκλογική καταγραφή) από μια Αριστερά που δεν στέκεται ανατρεπτικά απέναντι στο σύστημα. Ούτε βεβαίως από τη στιγμιαία λάμψη μιας μολότοφ, πολύ περισσότερο όταν πέφτει πάνω σε διαδηλωτές. Η σχεδόν 40χρονη, μετά την πτώση της χούντας, ήρεμη κοινοβουλευτική πολιτική περίοδος έχει διαποτίσει τον λαό, το κίνημα και την Αριστερά με μια μονόπλευρη θέαση των εξελίξεων μέσω εκλογών και κοινοβουλευτικών διαδικασιών, με το μαζικό κίνημα το πολύ σε ρόλο «βασικού χορηγού». Το πώς μπορεί να επιβάλλει ο οργανωμένος λαός και το εργατικό κίνημα τη θέλησή τους, μέσα από ένα μαζικό πολιτικό εκβιασμό, μέσα από συνειδητή πολιτική αγωνιστική (εξ)έγερση διαρκείας, στηριγμένη στα δικά τους όργανα, παραμένει ζητούμενο για τις ανατρεπτικές δυνάμεις της Αριστεράς και του αγώνα, στα αζήτητα για την ενσωματωμένη Αριστερά.

Κι όμως, καθώς η κυβέρνηση των τραπεζών και των αγορών ετοιμάζεται, παρότι είναι βαθιά πολιτικά τραυματισμένη, να υποθηκεύσει το μέλλον του λαού για πολλές δεκαετίες (για να κάνει το χρέος το 2020 120%, από 115% που ήταν το 2009), ο στόχος του να πέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και να διαμορφωθεί ταυτόχρονα ένα αντίπαλο δέος για την απόκρουση, ήττα και ανατροπή κάθε επόμενης κυβέρνησης κοινωνικού πολέμου, αποκτά εξαιρετικά κρίσιμη σημασία.

Το ΝΑΡ καταθέτει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος ως πρόταση «άμεσου πολιτικού στόχου τη συγκρότηση ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου αγώνα, με στόχο την άμεση ανατροπή κυβέρνησης και επίθεσης για βαθιά ρήγματα αντικαπιταλιστικής ανατροπής» (βλ. σελ. 15) Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα «κοινωνικό μέτωπο αγώνα και ανατροπής της άθλιας ταξικής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και συνολικά του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, για να σαρωθεί η χούντα κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ, για την απαλλαγή από τη δικτατορία των αγορών, των τραπεζιτών, του κέρδους και της ΕΕ. Ενός μετώπου που και με την εμπειρία του θα κατακτά την αναγκαία προοπτική της επαναστατικής ανατροπής του βάρβαρου καπιταλισμού της εποχής μας. Κρίσιμο ζητούμενο, στην κατεύθυνση αυτή είναι ο σχηματισμός ανεξάρτητων οργάνων επιβολής της λαϊκής εργατικής θέλησης, στο πλαίσιο της ανερχόμενης λαϊκής πάλης και της πορείας ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος».

Η πρόταση αυτή, μια βαθιά πολιτική (και όχι απλά «κοινωνική» πρόταση) πατά πάνω στην πρωτοφανέρωτη τάση αγωνιστικής κινητοποίησης (και στην ανάπτυξη - μετασχηματισμό της), στην τάση πολιτικοποίησης - ριζοσπαστικοποίησης εργαζομένων και νέων, στην αποσάρθρωση της πολιτικής επιρροής αλλά και των κοινωνικών συμμαχιών του ΠΑΣΟΚ κι ευρύτερα του αστικού μπλοκ εξουσίας. Στηρίζεται στην ενότητα της εργατικής τάξης, που πρέπει να καταχτηθεί, στην αγωνιστική ταξική ενότητα στη βάση και στην κοινωνικη - λαϊκή συμμαχία των εργαζομένων με μικρομεσαία στρώματα που πλήττονται, φτωχοποιούνται και προλεταριοποιούνται.

Καθώς οι απαιτήσεις του αγώνα ανεβαίνουν και η καπιταλιστική κρίση θέτει στρατηγικά ερωτήματα στους εργαζόμενους, είναι απαραίτητο μέσα στο κοινωνικό μέτωπο αγώνα και ανατροπής να δρα ένα πολιτικό μέτωπο - πόλος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, με επαναστατική κατεύθυνση και κομμουνιστική προοπτική. Η 1η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αρχίζει σήμερα στο εργατικό Περιστέρι θα συμβάλλει αποφασιστικά σε αυτή την αναγκαιότητα.

Καθαρή κλοπή χρημάτων των ασφαλισμένων


Βομβαρδισμός διαβεβαιώσεων από κυβερνητικά στελέχη ότι «τα ταμεία δεν κινδυνεύουν» ακολούθησε την υπογραφή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στην επαίσχυντη συμφωνία της ελεγχόμενης πτώχευσης, με προεξάρχοντες τον ίδιο τoν πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών. «Τα ασφαλιστικά ταμεία είναι διασφαλισμένα», είπε στη ΝΕΤ από τις Βρυξέλλες και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ηλ. Μόσιαλος, αλλά αμέσως συμπλήρωσε ότι «η κυβέρνηση θα διαθέσει την επόμενη δεκαετία σημαντικά κονδύλια για τις συντάξεις». Τα ίδια και ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Γιώργος Κουτρουμάνης, ο οποίος σε δηλώσεις του στο Mέγκα είπε «ότι δεν υπάρχει άμεσο πρόβλημα για ταμεία» αλλά παραδέχτηκε έμμεσα ότι θα υπάρξει «μακροπρόθεσμα η επίδραση του κουρέματος» η οποία όμως «δεν θα είναι μεγάλη». Ωστόσο, είπε καθαρά ότι υπάρχει «απώλεια της τάξης ακόμη και των 12 δισ. ευρώ» αλλά πρόσθεσε καθησυχαστικά πως «δεν θα είναι καθοριστική», δηλαδή ότι δεν θα σταματήσουν να πληρώνουν συντάξεις, εφάπαξ και μισθούς στους υπαλλήλους τους. Και αποπροσανατόλισε το λαό, λέγοντας ότι «τα περισσότερα ομόλογα λήγουν μέχρι το 2025. Η χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος μέχρι τότε θα απαιτήσει περί τα 600 δισ. ευρώ», οπότε μια απώλεια των 12 δισ. «δεν θα είναι καθοριστική».

Κανένας εφησυχασμός δεν πρέπει να υπάρχει. Αντίθετα, η απώλεια των 12 δισ. είναι τεράστια και θα έχει σαν επίπτωση νέα μείωση των ήδη μειωμένων συντάξεων, ενώ για να πληρώσουν τα ταμεία ακόμη και αυτές τις πετσοκομμένες συντάξεις, σε συνθήκες εκτίναξης της ανεργίας και των λουκέτων μικρομεσαίων, θα χρειαστούν να καταφύγουν ή στον κρατικό προϋπολογισμό ή σε νέο, πιο επαχθή δανεισμό, που είναι και σχεδόν απίθανο. Ποιος δανείζει σήμερα και ειδικά χρεωκοπημένα ταμεία; Και αν γίνει μερική αναπλήρωση από τον κρατικό προϋπολογισμό, το έλλειμμα θα μεγαλώσει, ενώ θα χρειασθεί πρόσθετος δανεισμός, που θα αυξάνει το χρέος!
Ταυτόχρονα, το «κούρεμα» αποτελεί καθαρή κλοπή χρημάτων των ασφαλισμένων. Με μια πράξη, με μια υπογραφή, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ χάρισε στους τραπεζίτες τοκογλύφους, 12 ολόκληρα δισ.

ΛΑΟΣ: Μνημόνιο και περηφάνια


Το ρόλο του άτυπου εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ διεκδικεί ο Γ. Καρατζαφέρης, ο οποίος ήταν αυτός που δημοσιοποίησε πρώτος την πρόθεση της κυβέρνησης να επικυρωθεί η νέα αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση από 180 βουλευτές. Μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό Άλτερ υποστήριξε ότι αυτός ήταν που έβαλε στον B. Βενιζέλο την ιδέα το νομοσχέδιο να πάει σε μια ευρεία πλειοψηφία των 180 ψήφων στη Βουλή και πως ο υπουργός Οικονομικών τον διαβεβαίωσε ότι έτσι θα γίνει. Ο αρχηγός του ξενοφοβικού κόμματος ο οποίος μόλις πριν δύο βδομάδες είχε ζητήσει να αναλάβει ο στρατός τη διακυβέρνηση της χώρας, θεωρεί τώρα πως ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσει η Ελλάδα την κρίση είναι να καθίσουν στο τραπέζι οι πολιτικοί αρχηγοί, οι μεγάλοι τραπεζίτες και άλλοι παράγοντες και να «συνεννοηθούμε και να συμφωνήσουμε τι μας συμφέρει και τι επιδιώκουμε ως χώρα».

Ο ΛΑΟΣ που έχει στηρίξει το Mνημόνιο με την ψήφο του στη Bουλή επιμένει στην ανάγκη συγκρότησης μια κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας και ταυτόχρονα γνωρίζοντας ότι οι κάλπες περιμένουν στη γωνία, πετάει αντιμνημονιακές κορώνες: «Αυτό που σήμερα συμβαίνει στις Βρυξέλλες είναι η θεσμοποίηση της ταπείνωσής μας. Πριν από 71 χρόνια οι πατεράδες και οι παππούδες μας αγωνίστηκαν ενάντια σε μια τέτοια ταπείνωση και σήμερα ο Γ. Παπανδρέου πάει εθελοντικά σε αυτήν»!

Είναι φυσικά τραγελαφικό λίγο πριν τις εκλογές ο στενότερος συνεργάτης της κυβέρνησης και υπερασπιστής της «εθνικής σωτηρίας» να επιχειρεί να αποστασιοποιηθεί με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα από μια πορεία ταπείνωσης την οποία ο ίδιος ευλόγησε. Ο ιδιαίτερα ευέλικτος ακροδεξιός πολιτικός, με 24ωρη προνομιακή και προκλητική προβολή από όλα τα Μέα Μαζικής Ενημέρωσης, έχει πετύχει να αποτελεί μια επιλογή μπαλαντέρ για το πολιτικό σύστημα, από τη μια να ενσωματώνει λαϊκές μάζες στην αναγκαιότητα της αιώνιας λιτότητας, ρίχνοντας τις ευθύνες για την κατάσταση είτε στην Αριστερά, είτε τους ξένους και από την άλλη να επιχειρεί σε ένα βαθμό να εκφράσει και την αγανάκτηση μερίδας των «νοικοκυραίων» που βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να συρρικνώνεται δραματικά.

Αν η εσωτερική πληροφόρηση του αρχηγού του ΛΑΟΣ είναι σωστή, θα γίνουν πρόωρες εκλογές στις αρχές Δεκεμβρίου. Με αυτή την προοπτική δηλώσεις όπως «όσο δεχόμαστε τον Ράιχενμπαχ στο κεφάλι μας, τόσο θα επιδεινώνεται η κατάσταση», μπορούν να ερμηνευτούν ποικιλοτρόπως. Το σίγουρο είναι ότι η ακροδεξιά παρά την ενσωμάτωσή της στο μνημονιακό τόξο αποτελεί όπλο του συστήματος και ταυτόχρονα σύμπτωμα της κρίσης του. Αποτελεί περισσότερο από ποτέ έναν ιδιαίτερα επικίνδυνο μοχλό πίεσης ολόκληρου του πολιτικού συστήματος προς τα δεξιά.

Το ευρώ μας παρασύρει στο βυθό


Του Γιώργου Δελαστίκ

Κούρεμα με την ...ψιλή κατά 50% της αξίας των ελληνικών ομολόγων που βρίσκονται στα χέρια «ιδιωτών» –δηλαδή ασφαλιστικών ταμείων, ελληνικών και ξένων τραπεζών, ασφαλιστικών εταιρειών, εταιρειών διαχείρισης κεφαλαίων κ.λπ.– αποφάσισε η έκτακτη σύνοδος κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης τη νύχτα της Τετάρτης προς τα ξημερώματα της Πέμπτης. Πέραν του ότι τα κράτη της ευρωζώνης είναι διατεθειμένα να χορηγήσουν στις ιδιωτικές τράπεζες που θα συμμετάσχουν στο «κούρεμα» μέχρι 30 δισεκατομμύρια ευρώ και να παράσχουν χρηματοδότηση ως 100 δισ. ευρώ μέχρι το 2014, τίποτα άλλο δεν αναφέρεται στο κείμενο της απόφασης των «17» της ευρωζώνης.

Μέσα στα 100 δισ. ευρώ, όπως τονίζεται ρητά στο κείμενο της απόφασης, «συμπεριλαμβάνεται η απαιτούμενη κεφαλαιακή αναπλήρωση των ελληνικών τραπεζών». Πουθενά βεβαίως δεν υπάρχει αναφορά από τους ηγέτες της ευρωζώνης στα 100 δισ. ευρώ που υποτίθεται ότι θα κερδίσει η χώρα από αυτό το «κούρεμα» του δημόσιου χρέους. Αντιθέτως, ο στόχος που βάζει η απόφαση των «17» είναι το ...2020(!), μετά από δέκα και πλέον χρόνια ανελέητης λεηλασίας και ανείπωτων μαρτυρίων του ελληνικού λαού, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας να πέσει στο 120% του ΑΕΠ. Να γίνει δηλαδή λίγο περισσότερο από το 115% που το παρέλαβε ο Γιωργάκης Τσολάκογλου το Σεπτέμβρη του 2009, ο οποίος από κοινού με την ΕΕ και το ΔΝΤ το εκτίναξε ο πανάθλιος στο 160% φέτος και θα το εκτοξεύσει στο 180% και πλέον του χρόνου! Μιλάμε για τέτοια φοβερή προοπτική και «επιτυχία». Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι στην απόφαση των ηγετών της ευρωζώνης, ενώ υπάρχει και ολόκληρο ειδικό παράρτημα για το πακέτο διάσωσης των τραπεζών, δεν υπάρχει ούτε μία λέξη για τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία! Όλα όσα λέει ο Παπανδρέου και τα υπόλοιπα λαμόγια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι δικά τους, άρα εξ ορισμού ψέματα!

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου θα φάει αμέσως το 50% των χρημάτων που έχουν επενδύσει τα ασφαλιστικά ταμεία σε ελληνικά κρατικά ομόλογα (δηλαδή πάνω από 10 δισ. ευρώ) και στη συνέχεια θα ενισχύει σταδιακά και κατά την κρίση της τα ταμεία για να δίνουν συντάξεις. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τους πρώτους μήνες οι συντάξεις θα πληρωθούν κανονικά για να αποκοιμηθεί ο κοσμάκης, αλλά από ένα σημείο και πέρα η όποια κυβέρνηση υπάρχει θα αρχίσει να προβάλλει το λογικοφανές επιχείρημα «αφού το ταμείο σας δεν έχει λεφτά, μέχρι πότε θα δανείζεται το κράτος από τους ξένους για να σας δίνει συντάξεις;». Η ζημιά των ασφαλιστικών ταμείων θα είναι αρκετά μεγαλύτερη μάλιστα επειδή π.χ. τέσσερα ταμεία καταγγέλλουν ότι ενώ αυτά είχαν υποχρεωτικά καταθέσει ποσά πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ στην Τράπεζα της Ελλάδος, όπως τα υποχρεώνει ο νόμος, η Τράπεζα της Ελλάδος χωρίς να τα ρωτήσει είχε μετατρέψει τις καταθέσεις τους σε ομόλογα και τώρα θα τους φάει τα μισά λεφτά! Είναι απίστευτοι αυτοί οι κλέφτες του ΠΑΣΟΚ!

Οι Ευρωπαίοι κάνουν φυσικά το κορόιδο, γιατί με το κόλπο της λεηλασίας των αποθεματικών των ταμείων, θα επιτευχθεί ο κοινός στόχος που έχουν με την κυβέρνηση Παπανδρέου να μειώσουν ακόμη περισσότερο τις συντάξεις που χορηγούνται στους Έλληνες. Πέρα από τα κρισιμότατα οικονομικά θέματα, η σύνοδος κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης ενέκρινε ρητά και κατηγορηματικά στη δημόσια δήλωσή της το κατοχικό καθεστώς που επέβαλε η Γερμανία μέσω τυπικά της ΕΕ στην Ελλάδα, με την αποστολή του γκαουλάιτερ Χορστ Ράιχενμπαχ. «Υποστηρίζουμε πλήρως τη δύναμη κρούσης για τεχνική βοήθεια που συγκρότησε η Κομισιόν», αναφέρεται απερίφραστα στο σημείο 11 της Δήλωσης της Συνόδου Κορυφής της ευρωζώνης. Το κωμικοτραγικό είναι ότι αυτή η πλήρης υποδούλωση της χώρας μας στις κατοχικές δυνάμεις της ΕΕ από την κυβέρνηση των πολιτικών δοσίλογων του ΠΑΣΟΚ λαμβάνει χώρα σε μια εποχή όπου οι διαρκώς οξυνόμενες αντιθέσεις στον πυρήνα της ΕΕ μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας καθιστούν όλο και πιο πιθανή τη διάλυση της νομισματικής ένωσης και την κατάργηση του ευρώ με τη σημερινή του μορφή – ως κοινού δηλαδή νομίσματος των 17 και προσεχώς σχεδόν όλων των κρατών - μελών της ΕΕ. «Η πικρή αλήθεια είναι ότι το σύστημα του ευρώ φαίνεται όλο και πιο πολύ ότι είναι καταδικασμένο», έγραφε την Τρίτη στους Τάιμς της Νέας Υόρκης ο αμερικανός νομπελίστας της Οικονομίας, Πολ Κρούγκμαν, ο οποίος ανήκει στην προοδευτική πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ ιδεολογικά και ο οποίος υπήρξε (τυπικά μάλλον παραμένει ακόμη) και σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου. «Και η ακόμη πιο πικρή αλήθεια είναι ότι δεδομένου του τρόπου που έχει δράσει αυτό το σύστημα, η Ευρώπη μπορεί να είναι καλύτερα αν το σύστημα αυτό καταρρεύσει νωρίτερα μάλλον παρά αργότερα», υπογράμμιζε δηκτικά ο Πολ Κρούγκμαν κλείνοντας το άρθρο του.

Το κακό είναι ότι το ευρώ που ψυχορραγεί, παρασύρει ελέω Παπανδρέου και τον ελληνικό λαό σε έναν οικονομικό τάφο.

ΝΔ: Από όχι σε όχι μέχρι το τελικό ναι...


Του Δημήτρη Τζιαντζή

Τα όρια της θολής «αντιμνημονιακής» στρατηγικής της ΝΔ δοκιμάζει η διαφαινόμενη πρόταση της κυβέρνησης να ζητήσει την κύρωση της ευρωσυμφωνίας για κούρεμα - χρεωκοπία από διευρυμένη πλειοψηφία 180 βουλευτών. Η πρόταση φυσικά θεωρείται εξαιρετικά απίθανο να υλοποιηθεί, καθώς αυτό θα σημαίνει είτε ότι θα καταψηφιστεί, κάτι που και τα δύο κόμματα του κεφαλαίου θέλουν να αποφύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι, είτε ότι θα «καεί» η άμεση εφεδρεία του πολιτικού συστήματος στην περίπτωση που η Νέα Δημοκρατία συρθεί –με πολύ βαριά καρδιά– να συναινέσει στο έγκλημα.
 
Από την πλευρά της κυβέρνησης, η ανεπίσημη πρόταση Βενιζέλου αποσκοπεί από τη μια μεριά στην επικοινωνιακή διαχείριση της ευθύνης για τη διακήρυξη πρόωρων εκλογών. Από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ η «ενθάρρρυνση» της συναίνεσης έχει σαν στόχο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πειθάρχηση της επόμενης κυβέρνησης σε ό,τι σχεδιάζεται σε Βερολίνο, Παρίσι και Βρυξέλλες. Το παιχνίδι με τις λέξεις και τις κάλπες ωστόσο κρίνεται λάθος ακόμα και από ταξική σκοπιά, με την αστική τάξη να εμφανίζεται βαθιά διχασμένη στην προοπτική νέας δραματικής υποβάθμισης του ελληνικού καπιταλισμού, την ίδια ώρα που τραπεζικές μελέτες κάνουν λόγο για καταστροφικές συνέπειες.

Αυτές τις ανησυχίες επιχειρεί να εκφράσει –σε ένα μικρό βαθμό– ο Αντώνης Σαμαράς ο οποίος τόνισε τη Δευτέρα ότι η αναθεώρηση της συμφωνίας του Ιουλίου εμπεριέχει μεγάλους κινδύνους για την Ελλάδα, για τις αντοχές και τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και των ασφαλιστικών ταμείων. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας εκτιμά πλέον ότι η Ελλάδα θα μείνει εκτός αγορών για πολύ μεγάλο διάστημα και αναφέρεται χαρακτηριστικά στον κίνδυνο της επιβολής βαρύτερης και παρατεταμένης λιτότητας στην ελληνική κοινωνία. Ο Α. Σαμαράς γνωρίζει φυσικά ότι το πιθανότερο είναι πως η δική του κυβέρνηση είναι που θα επιβάλλει αυτό το νέο στάδιο της διαρκούς λιτότητας, ωστόσο για μια ακόμα φορά τηρεί στάση αναμονής με τη φράση «ναι στο λάθος δεν πρόκειται να πούμε» και ελπίζει να αντιπαρέλθει το σκόπελο της πρότασης περί αυξημένης πλειοψηφίας.

«Μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συνιστά κοινοβουλευτική χούντα», τόνισε μιλώντας στο Βήμα ο στενός συνεργάτης και πολιτικός σύμβουλος του προέδρου της ΝΔ Δημ. Σταμάτης, επιμένοντας ότι «η ΝΔ δεν πρόκειται να συμπράξει σε καμία κυβέρνηση εθνικής ενότητας η σωτηρίας». Ο συνεργάτης του Α. Σαμαρά αναρωτήθηκε γιατί προτείνονται άπειρες λύσεις με στόχο να μην μιλήσει και να μην κρίνει ο λαός: «Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή;», υπογράμμισε. Επισήμως, ο εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Γιάννης Μιχελάκης, στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών επιχείρησε να αποφύγει την καραμπόλα, τονίζοντας ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα 180 ψήφοι απαιτούνται σε αποφάσεις για την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, που βάζουν άλλους πάνω από την όποια εκλεγμένη κυβέρνηση. Αυτές τις αποφάσεις η Νέα Δημοκρατία σύμφωνα με τον εκπρόσωπό της «δεν τις συζητά, δεν τις δέχεται».

Η πραγματικότητα είναι ότι η Νέα Δημοκρατία γνωρίζει ότι η νέα συμφωνία –όπως και οι παλιότερες για τα Μνημόνια 1 και 2– συνιστούν σε κάθε περίπτωση παραχώρηση θεμελιακών κυριαρχικών δικαιωμάτων και οι υπεκφυγές ότι οι επιδράσεις και οι συνέπειες θα είναι δήθεν πιο ήπιες και αναστρέψιμες αν αυτές ψηφιστούν με την απλή πλειοψηφία του κυβερνώντος κόμματος αποτελούν απλά μέρος της επικοινωνιακής της στρατηγικής. Αν η Δεξιά είχε την παραμικρή επιθυμία να καταψηφιστούν αυτές οι συμφωνίες, αντί να βγάλει απλά την ουρά της απ’ έξω, θα απαιτούσε απλούστατα την υπερψήφισή τους με ευρεία πλειοψηφία, οπότε θα οδηγούμασταν αναπόφευκτα σε εκλογές. Η ΝΔ όσο και αν μιλάει για «διαφορετικό μείγμα» και «επανεκκίνηση» της οικονομίας, έχει δεσμευτεί μέσω του αρχηγού της ότι θα τηρήσει και θα εφαρμόσει αυτές ακριβώς τις αποικιοκρατικού χαρακτήρα δεσμεύσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, προσθέτοντας απλώς το δικό της άρωμα αυταρχικότητας, καταστολής και νεοφιλελευθερισμού.

Την ίδια στιγμή που συνεργάτες του Σαμαρά μιλούν για «κοινοβουλευτική χούντα» προς εσωτερική κατανάλωση, η πιο ακραία φιλομνημονιακή τάση της ΝΔ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο υπερψήφισης της συμφωνίας με κριτήριο «το εθνικό συμφέρον».

«Αν πιστεύουμε ότι η είναι εθνικώς ορθό (!) θα το πράξουμε ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους» τόνισε μιλώντας στο ραδιόφωνο ο πρώην υπουργός Ν. Δένδιας και υποστήριξε ότι η ΝΔ δεν πρέπει να προκαταλάβει τις εξελίξεις! Ανάλογες θέσεις ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν έχουν τοποθετηθεί ακόμα δημόσια φέρονται να έχουν και οι βουλευτές Μητσοτάκης, Χατζηγάκης, Χατζηδάκης και Σπηλιωτόπουλος.

Πολιτικά σενάρια γεννά η επικείμενη κηδεμονία


Του Βασίλη Γάτσιου

Ραγδαίες αναμένονται οι πολιτικές εξελίξεις το προσεχές διάστημα με καταλύτη την απόφαση της συνόδου κορυφής των Βρυξελλών για το ύψος του «κουρέματος» του ελληνικού δημόσιου χρέους που θα κυμαίνεται τελικά στο 50%, χωρίς ωστόσο να έχουν αποσαφηνιστεί οι λεπτομέρειες. Όλοι οι αστοί περιμένουν με την αγωνία στο κατακόρυφο για να δουν με ποιο τρόπο θα διευθετηθεί το πρόβλημα του κρατικού χρέους. Αγωνιούν για το πόσα κεφάλαια θα χάσουν. Το μεγάλο τους άγχος είναι αν η χρεωκοπία θα είναι «επιλεκτική» ή «αναγκαστική», όπως λένε.

Ποια είναι όμως η διαφορά μεταξύ επιλεκτικής και αναγκαστικής χρεωκοπίας; Με απλά λόγια, η διαφορά είναι ότι στη μεν επιλεκτική χρεωκοπία το κούρεμα των ομολόγων που κατέχουν οι ιδιώτες (κατά κύριο λόγο τράπεζες) γίνεται με τη σύμφωνη γνώμη τους (τραπεζών), όποτε σε αυτή την περίπτωση «όλα καλά», ενώ στην αναγκαστική χρεωκοπία το κούρεμα των ομολόγων γίνεται χωρίς τη σύμφωνη γνώμη τους, όποτε λαμβάνει χώρα το λεγόμενο «πιστωτικό γεγονός», ενεργοποιούνται τα ασφάλιστρα έναντι πιστωτικού κινδύνου (CDS) και είναι βέβαιη η εξάπλωση του φαινομένου μέσω της διαδικασίας του ντόμινο, όποτε μπαίνει σε κίνδυνο ολόκληρη η ευρωζώνη.

Και ενώ για τους κεφαλαιοκράτες η επιλογή της μιας ή της άλλης μορφής χρεωκοπίας, στο πλαίσιο του καπιταλισμού, έχει διαφορά και μάλιστα μεγάλη για το πόσα και ποια κεφάλαια θα καταστραφούν, για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν υπάρχει καμία διαφορά για το ως προς το «ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο». Γι’ αυτό άλλωστε όπως έλεγε ο Μαρξ, οι εργάτες απέναντι στο αίτημα των δημοκρατών για ρύθμιση των κρατικών χρεών πρέπει να «ζητούν να κηρυχτεί το κράτος σε κατάσταση χρεωκοπίας», εννοώντας τη χρεωκοπία του αστικού κράτους που θα έρθει ως αποτέλεσμα της κοινωνικοπολιτικής επανάστασης και της εργατικής εξουσίας που θα διαγράψει το κρατικό χρέος και θα απαλλάξει τους εργαζόμενους από αυτό το βάρος.

Για τους εργαζόμενους όποια μορφή ρύθμισης του ελληνικού κρατικού χρέους κι αν επιλεγεί με την απόφαση των Βρυξελλών, θα σημαίνει νέα δάνεια, νέα μνημόνια, ακόμα μεγαλύτερη φορομπηξία, ανεργία, φτώχεια, δυστυχία και εξαθλίωση. Θα συνεχιστεί η εφαρμοζόμενη πολιτική της μείωσης του κόστους εργασίας για το κεφάλαιο, μέσω της «εσωτερικής υποτίμησης» της άξιας της εργατικής δύναμης, που σε συνδυασμό με τα «φορολογικά κίνητρα» και την εκποίηση αντί πινακίου φακής της δημόσιας περιουσίας, στοχεύει στην αύξηση της κερδοφορίας του ελληνικού και ξένου κεφαλαίου.

Αυτή τη φορά όμως τα νέα δάνεια και τα νέα μνημόνια θα συνοδεύονται όπως αποκάλυψε το Έθνος της προηγούμενης Κυριακής από ομάδες εποπτείας. Η πρώτη απ’ αυτές θα βρίσκεται στις Βρυξέλλες και θα έχει το γενικό πρόσταγμα, ενώ από τις άλλες δύο που θα βρίσκονται στην Αθήνα, η μια θα ελέγχει το Μαξίμου και η άλλη θα χωριστεί σε υποομάδες πέντε έξι ατόμων και θα ελέγχουν όλα τα υπουργεία. Οι εταίροι μας αυτό το ονομάζουν «τεχνική βοήθεια», θέλοντας να κρύψουν την πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από το ότι η Ελλάδα θα βρίσκεται υπό καθεστώς κηδεμονίας.

Πρόκειται για κηδεμονία που επιδιώκουν, αναζητούν και στηρίζουν οι πιο ισχυρές μερίδες της ελληνικής αστικής τάξης, γιατί έτσι αποσπούν μεγαλύτερα κέρδη και προνόμια για τον εαυτό τους. Δεν τους επιβάλλεται δίχως τη θέλησή τους. Είναι σχέση κηδεμονίας - εθελοντικής συνεργασίας. Οι Γερμανοί ξανάρχονται λοιπόν. Και η ειρωνεία της τύχης είναι ότι ξανάρχονται μετά από 67 χρόνια με την ιδιότητα όχι του στρατιωτικού αλλά του οικονομικού κατακτητή και μάλιστα τον ίδιο μήνα που έφυγαν όταν απελευθερώθηκε η Αθήνα (Οκτώβριος 1944).

Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Ο B. Βενιζέλος από τις Βρυξέλλες με δήλωσή του άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να ζητήσει η κυβέρνηση από τη Bουλή πλειοψηφία 180 βουλευτών για την επικύρωση της συμφωνίας των Βρυξελλών. Στόχος της κυβέρνησης με αυτή την κίνηση ήταν να καταστήσει τη ΝΔ μέρος του πολιτικού προβλήματος και να της χρεώσει την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες σε περίπτωση αρνητικής ψήφου. Από την άλλη, η ΝΔ σε αυτή την κατηγορία απάντησε με το επιχείρημα ότι αυξημένη πλειοψηφία απαιτείται από το Σύνταγμα σε περίπτωση εκχώρησης εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, οπότε είναι δικαιολογημένη η αρνητική της ψήφος και έτσι την αναγκαστική προσφυγή στις κάλπες δεν τη χρεώνεται αυτή, αλλά η κυβέρνηση. Άλλο σενάριο προβλέπει την προσφυγή στις κάλπες μέσω δημοψηφίσματος όπου θα τεθεί το ερώτημα αν πρέπει η Ελλάδα να αποδεχτεί την εποπτεία των δανειστών. Τέλος, υπάρχει και το σενάριο του σχηματισμού κυβέρνησης «εθνικής ανάγκης - σωτηρίας» χωρίς τη μεσολάβηση εκλογών με διάφορες εκδοχές σε ό,τι αφορά το κυβερνητικό σχήμα αλλά και το πρόσωπο του πρωθυπουργού. Ίδωμεν...

Ρόλο αναζητά η Ντόρα


Μετά τη βροχή βγαίνουν τα σαλιγγάρια. Την πρόλαβε την πρόεδρο της ΔΗΣΥ ο Γ. Καρατζαφέρης στην αποκάλυψη ότι το ΠΑΣΟΚ προσανατολίζεται στην έγκριση της νέας δανειακής σύμβασης με αυξημένη πλειοψηφία. Ωστόσο η Ντόρα Μπακογιάννη δεν μπορούσε να χάσει την ευκαιρία να πάρει για μια ακόμα φορά θέση υπέρ της εθνικής συνεννόησης: «Η κυβέρνηση αυτή έχει αποτύχει, η κυβέρνηση αυτή έχει τελειώσει, η ευθύνη όμως των τριακοσίων της Βουλής υπάρχει», υπογραμμίζοντας ότι η ευθύνη της έγκρισης της νέας σύμβασης «ανήκει και στους 300 της Βουλής», κλείνοντας το μάτι σε κυβέρνηση και τρόικα ότι είναι ακόμα «εδώ», έτοιμη να προσφέρει τις υπηρεσίες της αν της ζητηθούν.

Η νεοφιλελεύθερη πολιτικός δείχνει να επενδύει ακόμα πολιτικό κεφάλαιο στη μικρή πιθανότητα στην περίπτωση που η ΝΔ αρνηθεί τη συγκυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ να συγκροτήσει κυβέρνηση με τη στήριξη από το ΛΑΟΣ και τη ΔΗΣΥ και τη συμμετοχή τεχνοκρατών και άλλων προσωπικοτήτων της αγοράς. Η Ντόρα τόνισε την αναγκαιότητα ακόμα και αυτή τη στιγμή της συγκρότησης μιας κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας προκειμένου να ληφθούν οι απαραίτητες αποφάσεις», καθώς «ο Γ. Παπανδρέου ό,τι είχε να δώσει το έδωσε». H βουλευτής εμφανίστηκε ωστόσο απαισιόδοξη για τις προοπτικές του εγχειρήματος και παραδέχτηκε ότι όσο περνάει ο καιρός, τόσο και απομακρύνεται αυτό το ενδεχόμενο. Η πρόεδρος της ΔΗΣΥ επιχειρεί να αποδείξει ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν έχουν από μόνοι τους την πολιτική βούληση και νομιμοποίηση να προχωρήσουν σε δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις και πως είναι απαραίτητο να ενισχυθεί η δική της νεοφιλελεύθερη φωνή.

Η Μπακογιάννη έχει κάθε λόγο να ανησυχεί, καθώς οι κυβερνητικές προοπτικές της ΝΔ δείχνουν να έχουν αρνητικό αντίκτυπο τόσο στη χρηματοδότηση του κόμματος όσο και στα ήδη πενιχρά εκλογικά ποσοστά της. Συνεργάτες της ωστόσο φροντίζουν να διαψεύδουν διαρκώς τις εντεινόμενες φήμες ότι σκέφτεται να ακολουθήσει το παράδειγμα του Δ. Αβραμόπουλου και να μην προχωρήσει τελικά σε μια εκλογική δοκιμασία με ένα προδιαγεγραμένο αρνητικό αποτέλεσμα.

Η πολιτική και οικονομική συγκυρία μάλλον δεν αφήνει πολλά περιθώρια στις προοπτικές ενός ανοιχτά ακραίου νεοφιλελεύθερου κόμματος. Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι το πολιτικό σύστημα θα αφήσει αναξιοποίητες τις υπηρεσίες που η αρχηγός του απλόχερα προσφέρει.

Κούρεμα 50% στο χρέος, κρεματόριο 100% για το λαό


Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Συμφωνία λιτότητας και μεταβατική
ΕΚΤΟΣ ΑΓΟΡΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2020

Με χαρές και πανηγύρια έγινε δεκτή η απόφαση των ηγετών της συνόδου κορυφής της ευρωζώνης που ολοκληρώθηκε τα ξημερώνατα της Πέμπτης. Τα χρηματιστήρια κινήθηκαν ανοδικά σε Ελλάδα και εξωτερικό, η ισοτιμία του ευρώ ανέβηκε και η μία διθυραμβική δήλωση διαδεχόταν την άλλη. Όπως ακριβώς είχε συμβεί και την επομένη της 21ης Ιουλίου. Και τότε –για να μην ξεχνιόμαστε– τόσο εντός όσο και εκτός της Ελλάδας περίσσεψαν τα επινίκια για την «ιστορική συμφωνία» και το «τέλος της κρίσης της ευρωζώνης» για να φτάσουμε τρεις ακριβώς μήνες μετά σε μια νέα συμφωνία που την αναθεωρεί πλήρως.

Οι αποφάσεις που πάρθηκαν την Τετάρτη στις δύο διαδοχικές συνεδριάσεις των ηγετών της ΕΕ το απόγευμα και της ευρωζώνης στη συνέχεια αφορούν: Τον ορισμό της τελευταίας ημέρας του Ιουνίου ως καταληκτική ημερομηνία για την αύξηση των κεφαλαίων των τραπεζών στο επίπεδο του 9% και τη διεύρυνση της δύναμης πυρός του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). Σε ό,τι αφορά τα θέματα που ενδιαφέρουν τους εργαζόμενους, αποφασίστηκε το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους κατά 50% (για τους ιδιώτες κατόχους) με στόχο μέχρι το 2020 να φτάσει στο 120% του ΑΕΠ και η δημιουργία ενός ακόμη ταμείου διάσωσης ύψους 130 δισ. ευρώ εκ των οποίων τα 30 δισ. θα δοθούν για τη στήριξη των ελληνικών τραπεζών. Η τρίτη δέσμη αποφάσεων αφορά το αντίτιμο που απαίτησε η Γερμανία για να εγκρίνει το «κούρεμα»: Aιματηρά μέτρα λιτότητας με κορυφαίο τις συνταγματικές αναθεωρήσεις που θα απαγορεύουν τη δημιουργία δημοσιονομικών ελλειμμάτων, την αναθεώρηση των καταστατικών Συνθηκών της ΕΕ ώστε να βοηθούν την επιβολή μέτρων λιτότητας και τέλος, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα τη δημιουργία μηχανισμών στενότερης εποπτείας, που στην πράξη σημαίνουν την επιβολή καθεστώτος οικονομικής κατοχής με το διορισμό τεχνοκρατών που θα εγκατασταθούν μόνιμα στην Ελλάδα, ελέγχοντας εξονυχιστικά τις δαπάνες κάθε υπουργείου και δημόσιας υπηρεσίας.

Με βάση τα παραπάνω, η δήλωση του Γιωργάκη Τσολάκογλου μετά το τέλος της συνόδου ότι πλέον «έχουμε τη δύναμη να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν και να μπούμε σε μια εποχή αναπτυξιακή βασισμένη στις δικές μας δυνάμεις» ήταν ένα ακόμα τεράστιο ψέμα. Γιατί η Ελλάδα θα μείνει εκτός αγορών μέχρι το 2020, ανάπτυξη δεν προβλέπεται λόγω του ότι η ύφεση θα βαθύνει και η φτώχεια θα αγγίξει επίπεδα ρεκόρ, ενώ πρόκειται για μια συμφωνία μεταβατική. Ακόμη κι αυτό το κούρεμα της τάξης του 50% επομένως (που στην πράξη είναι πολύ λιγότερο) δεν επιλύει το πρόβλημα του δημόσιου χρέους, ενώ θα βυθίσει το λαό στη δυστυχία.

Παρότι οι ηγέτες της ΕΕ συμφώνησαν στο περίγραμμα της λύσης, οι τεχνικές της λεπτομέρειες θα καθορισθούν μέχρι το τέλος του χρόνου, με τη βοήθεια του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF) που έχει αναλάβει όλο αυτό το διάστημα τις διαπραγαμτεύσεις με τις τράπεζες και τους πιστωτές. Αρχικά μάλιστα το τραπεζικό αυτό λόμπι πρόβαλε ενστάσεις στο αίτημα της Γερμανίας για κούρεμα του ελληνικού χρέους ακόμη και για 60%, όπως ήταν η πρώτη πρόταση, αντιτείνοντας μαζί με τη Γαλλία και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ένα μικρότερο κούρεμα, της τάξης του 40%. Τελικά η μπίλια ...έκατσε στο 50%, με τη συναίνεση όλων των ενδιαφερομένων μερών: τόσο της Γερμανίας όσο και των ομολογιούχων.

Το ελληνικό κούρεμα έπρεπε άλλωστε να γίνει με τον πιο αριστοτεχνικό και υποδειγματικό τρόπο, γιατί είναι η πρώτη μεγάλης έκτασης αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους που συντελείται σε ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα του βόρειου ημισφαιρίου τις τελευταίες δεκαετίες. Όπως ακριβώς η προηγούμενη μαζική αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους που έγινε πριν 20 χρόνια με ευθύνη των ΗΠΑ μέσω της κυκλοφορίας των ομολόγων Μπρέιντι, αφορώντας 20 σχεδόν κράτη, αποδείχθηκε καταλυτική στο βαθμό που άλλαξε εκ βάθρων την αγορά ομολόγων, δίνοντάς της το σχήμα που έχει σήμερα, έτσι ακριβώς και η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα ανοίξει το δρόμο για πολλά ακόμη κουρέματα που θα ακολουθήσουν, ώστε να επιλυθεί με ένα βίαιο τρόπο η κρίση χρέους στην ευρωπαϊκή ήπειρο και όχι μόνο. Λάθη επομένως δεν συγχωρούνται.

Από τις άμεσες συνέπειες της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, αυτή που ξεχωρίζουν κυβέρνηση και ΕΕ αφορά τις τράπεζες. Συγκεκριμένα, με ποιον τρόπο θα καλύψουν τα κενά που θα δημιουργηθούν από τη διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους. Σε ό,τι αφορά τις 70 σχεδόν τράπεζες της ευρωζώνης, οι πιο συντηρητικές εκτιμήσεις ανεβάζουν τα απαιτούμενα, νέα κεφάλαια σε 100 δισ. ευρώ. Το ίδιο το ΔΝΤ μάλιστα, μέσω της νέας του γενικής διευθύντριας, Κριστίν Λαγκάρντ, που ως πρώην υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τα σαθρά θεμέλια του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, πήγε τον λογαριασμό τον Αύγουστο στα 200 δισ. ευρώ και στις 18 Οκτώβρη ο ίδιος ο μισητός οργανισμός έκανε λόγο για 300 δισ. ευρώ.

Οι αποφάσεις των ευρωπαίων ηγετών που παραπέμπουν την επίλυση του προβλήματος χρηματοδότησης των κεφαλαίων των τραπεζών κατ’ αρχήν στην αγορά, κατά δεύτερο στα κράτη και τέλος, αν αποτύχουν όλα αυτά, στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, συνιστούν μια εικονική πραγματικότητα και δεν σημαίνουν τίποτε το ουσιαστικό. Αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου δεν μπορεί να γίνουν λόγω του αρνητικού οικονομικού κλίματος, τα κράτη δεν θα προχωρήσουν σε εκταμιεύσεις για να μην χάσουν τη βαθμολογία τους από τους οίκους αξιολόγησης και δουν το κόστος δανεισμού να αυξάνει, ενώ η γερμανική Bουλή ψήφισε την Τετάρτη να μην αυξηθεί η συμμετοχή της στο ΕΤΧΣ, που ανέρχεται σε 221 δισ. ευρώ από ένα σύνολο κεφαλαίων ύψους 440 δισ. ευρώ. Μέρος της προσαρμογής θα γίνει με το κλείσιμο τη στρόφιγγας των δανείων από τη μεριά των τραπεζών (αντί δηλαδή να αυξήσουν τον παρανομαστή θα μειώσουν τον αριθμητή) που θα μειώσει τις δυνητικές πηγές κέρδους τους και θα οξύνει την κρίση. Άμεσο αποτέλεσμα των παραπάνω περιορισμών θα είναι τους αμέσως επόμενους μήνες να συντελεστεί μια εκ βάθρων αναμόρφωση του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα, στην εξής διπλή κατεύθυνση: κλείσιμο για πολλές τράπεζες και για άλλες, εκτεταμένες εξαγορές και συγχωνεύσεις. Λιγότερες τράπεζες αριθμητικά και πιο εύρωστες από άποψη κεφαλαίων θα προκύψουν επομένως από την κρίση χρέους στην οποία παραδέρνει η Ευρώπη, με τεράστιες επιπτώσεις στην απασχόληση των τραπεζοϋπαλλήλων και νέα ποιοτικά δεδομένα για τη λειτουργία του καπιταλισμού. Αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος.

Στην Ελλάδα οι συνέπειες θα είναι πιο καταλυτικές για τις εγχώριες τράπεζες που διατηρούν στα χαρτοφυλάκιά τους ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου αξίας 45-50 δισ. ευρώ. Ο κίνδυνος αφορά στον αφελληνισμό των ελληνικών τραπεζών και το πέρασμα της ιδιοκτησίας τους σε ξένα χέρια. Το κρίσιμο στοιχείο εδώ είναι η πρόβλεψη του Μεσοπρόθεσμου για στήριξη του ελληνικού Δημοσίου στις τράπεζες, η οποία θα πάρει την μορφή κοινών μετοχών – που έχουν δικαίωμα λόγου στη διοίκηση και όχι προνομιούχων όπως πρόβλεπε ο αντίστοιχος νόμος του Αλογοσκούφη, ο οποίος συνιστούσε πρόκληση στο βαθμό που η δαπανηρή συμμετοχή του ελληνικού Δημοσίου στα κεφάλαια των τραπεζών δεν συνοδευόταν από συμμετοχή στη διοίκηση, έτσι ώστε να μη διαταραχθούν οι ισορροπίες μεταξύ των μετόχων. Κυρίως όμως για να μη δημιουργηθούν όροι που θα επέτρεπαν ακόμη και την εθνικοποίησή τους. Σύμφωνα μάλιστα με το ρεπορτάζ, η αρχική πρόταση του Β. Βενιζέλου προέβλεπε πως οι μετοχές θα ήταν προνομιούχες, προς όφελος των τραπεζιτών, αλλά άλλαξε κατόπιν πρότασης του Τσολάκογλου, προς όφελος προφανώς των διεθνών πιστωτών. Γιατί στο Μεσοπρόθεσμο προβλέπεται ότι το Δημόσιο μέχρι δύο χρόνια το πολύ έχει το δικαίωμα να διατηρήσει τις μετοχές που θα πάρει ως αντάλλαγμα για το ρευστό που θα παραχωρήσει στα τραπεζικά ιδρύματα και μετά πρέπει να τις ξεφορτωθεί. Ξέροντας το καθεστώς ασφυκτικής επιτήρησης που θα έχει επιβληθεί μετά από δύο χρόνια είναι προφανές ότι οι μετοχές θα περάσουν στα χέρια των ξένων τραπεζών και ειδικά της Ντόιτσε Μπανκ. Εν είδει παρενθέσεως αξίζει να τονίσουμε ότι σε κάθε χώρα απ’ όπου πέρασε το ΔΝΤ, από το Μεξικό μέχρι τη Νότια Κορέα, οι τράπεζες άλλαξαν χέρια, με σχεδόν πανομοιότυπες διαδικασίες. Γιατί η Ελλάδα να αποτελέσει εξαίρεση;

Αξίζει εδώ να αναφέρουμε τις πιέσεις που ασκούν ακόμη και τώρα στο «και πέντε» οι τραπεζίτες για την αλλαγή του σχετικού νόμου που θα επαναφέρει το παλιό καθεστώς, δίνοντας στο κράτος προνομιούχες μετοχές. Προσπάθεια που δεν έχει σοβαρές ελπίδες, δεδομένου ότι το σχέδιο είναι αδύνατο να εκπορεύτηκε από το Μαξίμου. Εκεί μάλλον γράφτηκε...

Η αλλαγή του καθεστώτος των τραπεζών ωστόσο δεν θα σημάνει μόνο τεράστιας σημασίας οικονομικές αλλαγές, με τις αρτηρίες της ελληνικής οικονομίας να μην ελέγχονται πλέον από την εγχώρια αστική τάξη, αλλά θα έχει και συμβολική σημασία. Συγκεκριμένα, θα σηματοδοτήσει το οικτρό τέλος, τη συντριβή που είχε το όραμα της αστικής τάξης να αναβαθμίσει τη θέση της στο διεθνή ανταγωνισμό και έναντι του ιστορικού της αντιπάλου, με εργαλείο την συμμετοχή της στο ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο, που πλέον έγινε μπούμερανγκ. Το αποτέλεσμα του στοιχήματος που έπαιξε ήταν να τα χάσει όλα και να διαπραγματεύεται με το εξωτερικό από τις χειρότερες θέσεις. Είναι μια νέα Μικρασιατική Kαταστροφή, μια τραγωδία ανώτερη πιθανά κι από αυτή της Κύπρου το ’73-’74, που τη γυρίζει πολύ πιο πίσω από εκεί που βρισκόταν για παράδειγμα στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν υπέγραφε πανηγυρικά την ένταξη στην ΕΟΚ, επιδιώκοντας να κλειδώσει και να επαυξήσει τα κέρδη της από την αναβάθμιση του ρόλου της που είχε πράγματι πετύχει τις δύο προηγούμενες δεκαετίες.

Η ραγδαία υποβάθμιση της θέσης του ελληνικού καπιταλισμού, με αλλαγές που δεν θα αφήσουν ανεπηρέαστο το πολιτικό σύστημα, θα επέλθει επίσης και μέσω του καθεστώτος οικονομικής κατοχής που θα επιβάλλουν οι Γερμανοί. Τυπικά, η δικαιολογία για να γίνει ο Ράιχενμπαχ πραγματικός πρωθυπουργός, θα είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στην ελληνική κρατική μηχανή και η ανάγκη αυστηρότερου ελέγχου των δημόσιων οικονομικών έτσι ώστε το χρέος να παραμείνει υπό έλεγχο και να μην αυξηθεί μέσω της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων που σιγά σιγά θα μετουσιώνονται σε δημόσιο χρέος.

Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα θα βυθιστεί σε ένα φαύλο κύκλο λιτότητας - υπερχρέωσης από τον οποίο δεν θα εξέλθει ποτέ, με όσο μεγαλύτερη πειθαρχία κι αν εφαρμοστεί η λιτότητα όσα χρόνια κι αν διαρκέσει. Ήδη τα νούμερα προκαλούν γέλιο: Το αποτέλεσμα του κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους, με βάση προσομοιώσεις που έγιναν από Γερμανούς και στελέχη της ΕΕ, κατά 50%, θα είναι το δημόσιο χρέος να φτάσει το 2020 στο 120%. Το πρώτο που ξεχωρίζει είναι ότι ακόμη και τότε, παρά τα όσα λένε σήμερα για προπαγανδιστικούς λόγους, το δημόσιο χρέος δεν θα είναι βιώσιμο. Αν είναι βιώσιμο το χρέος στο ύψος του 120% του ΑΕΠ το 2020 γιατί δεν ήταν βιώσιμο το 115% του Οκτώβρη του 2009 ή το σημερινό δημόσιο χρέος της Ιταλίας, που κινείται στα ίδια επίπεδα και παρόλ’ αυτά οι Ευρωπαίοι βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό του Μπερλουσκόνι για να ψηφίσει επιπλέον αντιλαϊκά μέτρα; Κατά συνέπεια, πρόκειται για μια διαδικασία που δεν έχει τέλος, όπως λίγο πολύ συνέβη τον τελευταίο ενάμισι χρόνο, που κάθε επιχείρηση διάσωσης στο βαθμό που συνοδευόταν από μέτρα βαθιάς λιτότητας και αναδιανομής το εισοδήματος, μας οδηγούσε όλο και πιο βαθιά στην υπερχρέωση, για να φτάσουμε τώρα στην τρίτη επιχείρηση «διάσωσης» που κι αυτή θα αποδειχθεί περιορισμένου βεληνεκούς, ημίμετρο.

Η διάσωση και η χρεωκοπία το μέσο και όχι ο σκοπός
ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΩΝ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Το συμπέρασμα που συνάγεται από τη μέχρι τώρα εμπειρία είναι ότι όπως και οι δύο μέχρι στιγμής επιχειρήσεις διάσωσης πέτυχαν πλήρως τον πραγματικό στόχο τους, που ήταν ένα νέο σημείο ισορροπίας στη διελκυστίνδα μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας από τη μια και διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου από την άλλη, προς όφελος του πρώτου μέρους της κάθε αντίθεσης, παρότι απέτυχαν πλήρως στον ονομαστικό τους στόχο, να διασωθεί η Ελλάδα, έτσι και η χρεωκοπία θα αποδειχθεί ένας πρώτης τάξης μηχανισμός αλλαγής ταξικών συσχετισμών έστω κι αν αποτύχει πλήρως σε ό,τι υπόσχεται.

Η χρεωκοπία δηλαδή θα καταφέρει πάρα πολύ καλά να χαρίσει στο κεφάλαιο της Γερμανίας και των άλλων χωρών του κέντρου τις ελληνικές επιχειρήσεις, όπως και να επιβάλλει ένα μηχανισμό πρωτοφανούς λιτότητας στο πλαίσιο του οποίου ό,τι ζήσαμε από το Μάη του 2010 μέχρι τον Οκτώβρη του 2011 θα είναι προπόνηση... Το χρέος όμως ως ποσοστό του ΑΕΠ θα συνεχίσει να κινείται σε μη βιώσιμα επίπεδα, δημιουργώντας την ανάγκη για συνεχείς παρεμβάσεις στην κατεύθυνση εξαθλίωσης του λαού και μετατροπής της Ελλάδας σε τριτοκοσμικό προτεκτοράτο.

Ο άμεσος λόγος για τον οποίο το κούρεμα του δημόσιου χρέους ακόμη και κατά 60% θα οδηγήσει σε εντελώς οριακά επίπεδα τη μείωση του χρέους έγκειται στο γεγονός ότι το κούρεμα δεν θα είναι οριζόντιο. Δεν πρόκειται δηλαδή να επιβληθεί κατά τον ίδιο τρόπο σε όλους τους πιστωτές. Τα δάνεια για παράδειγμα της τρόικας ύψους 65 δισ. ευρώ, παρότι αποτελούν υποδειγματική περίπτωση παράνομου χρέους το οποίο δεν πρέπει να πληρωθεί λόγω του ότι δεν έχει την απαιτούμενη έγκριση της Βουλής με 180 μάλιστα βουλευτές όπως απαιτείται επειδή πρόκειται για διεθνή σύμβαση, θα εξαιρεθούν από το κούρεμα.

Την ίδια τύχη θα έχουν και τα ομόλογα που έχουν ενεχυριαστεί στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αξίας 60 δισ. ευρώ, γιατί τότε θα κινδύνευε η αξιοπιστία του θεματοφύλακα του ενιαίου νομίσματος, με αποτέλεσμα να απαιτούνταν νέοι πακτωλοί χρήματος για να διασωθεί η ΕΚΤ.

Αν ακολουθηθεί η διαδικασία της 21ης Ιουλίου, που είναι και το πιθανότερο, θα εξαιρεθούν επίσης τα ομόλογα που λήγουν μετά το 2020 (η αξία των οποίων φθάνει τα 40-45 δισ. ευρώ), ο βραχυχρόνιος δανεισμός διά των εντόκων γραμματίων (γύρω στα 15 δισ. ευρώ) και τα διακρατικά δάνεια που έχει υπογράψει το ελληνικό Δημόσιο, τα οποία διέπονται από ξεχωριστές δανειακές συμβάσεις.

Οι ευρωπαίοι ηγέτες επομένως άφησαν έξω από τη σφαγή τα δικά τους χρήματα!

ΑΠΩΛΕΙΕΣ 11 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ
Χαριστική βολή στις συντάξεις
ΝΕΟ ΝΟΜΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ

Αυτός που μένει να πληρώσει το λογαριασμό του κουρέματος, μαζί φυσικά με τις ξένες και ελληνικές τράπεζες, είναι τα ασφαλιστικά ταμεία που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους κατόπιν κυβερνητικών εντολών, ομόλογα αξίας 22 περίπου δισ. ευρώ.

Οι απώλειες επομένως που θα καταγράψουν θα φτάσουν τα 11,5 δισ. ευρώ. Το αποτέλεσμα θα είναι μια κάθετη μείωση των συντάξεων τα επόμενα χρόνια γιατί φυσικά η κυβέρνηση δεν πρόκειται να προσφέρει χρήματα, όπως θα κάνει με τις τράπεζες, ώστε να παραμείνουν αλώβητα τα αποθεματικά τους από το κούρεμα.

Δεν μπορεί να μας διαφύγει μάλιστα το γεγονός ότι οι ριζικές νομοθετικές αλλαγές που έκανε η κυβέρνηση στο ασφαλιστικό σύστημα τα προηγούμενα χρόνια, εξαρτώντας το ύψος των συντάξεων από τα ρευστά διαθέσιμα των ταμείων, απεξαρτώντας δηλαδή πλήρως τις συντάξεις από τις εισφορές, προετοίμασε το νομικό έδαφος ώστε η σημερινή αρνητική μεταβολή να περάσει χωρίς κραδασμούς στις συντάξεις.

Το αποτέλεσμα επομένως του κουρέματος θα είναι να τιναχθεί στον αέρα το ασφαλιστικό σύστημα που θα μειώσει κάθετα τις συντάξεις λόγω έλλειψης ρευστού.

Ο αρμόδιος υπουργός Eργασίας και Kοινωνικών Aσφαλίσεων, Γ. Κουτρουμάνης, επιχείρησε να διασκεδάσει τις αλγεινές εντυπώσεις που δημιουργούνται (αρκεί σκεφτούμε πόσοι έχουν φάει από τα αποθεματικά των ελληνικών ταμείων όλες αυτές τις δεκαετίες) υποστηρίζοντας ότι μπροστά στα 600 δισ. ευρώ που είναι οι υποχρεώσεις των ταμείων μέχρι το 2025, τι ...ψυχή έχουν τα 11 δισ. ευρώ! Αν είναι έτσι, γιατί η κυβέρνηση που χρεώνεται και τις σχετικές εντολές για αγορές ομολόγων δεν σπεύδει να καλύψει τις απώλειες που θα υποστούν τα ταμεία;

Η σχεδιαζόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους δεν συνιστά μια μεγάλη οπισθοδρόμηση μόνο επειδή υποθηκεύει κυριαρχικά δικαιώματα, επειδή θα μας βυθίσει στη φτώχεια και θα αποτελέσει τη χαριστική βολή στο ασφαλιστικό σύστημα.

Το κούρεμα που αποφασίστηκε συνιστά και μια αρνητική εξέλιξη επειδή με βεβαιότητα θα αλλάξει το νομικό καθεστώς που διέπει τα ομόλογα.

Μέχρι σήμερα αρμόδια για την επίλυση κάθε διαφοράς ήταν τα ελληνικά δικαστήρια. Στο εξής, τα νέα ομόλογα που θα εκδοθούν (με ονομαστική αξία στο 50% της αρχικής ονομαστικής) είναι βέβαιο ότι θα διέπονται από το διεθνές δίκαιο, που σημαίνει ότι για κάθε διαφορά αρμόδια θα είναι τα δικαστήρια του Λονδίνου.

Κίνηση στρατηγικής σημασίας που δένει χειροπόδαρα το ελληνικό Δημόσιο, περιορίζοντας σημαντικά στο εξής τις δυνατότητες μονομερούς παύσης πληρωμών και αθέτησης δανειακών υποχρεώσεων, χωρίς βαριές επιπτώσεις.

Δεν καταργεί όμως τη δυνατότητα της αθέτησης πληρωμών, που σε αυτό το ζοφερό τοπίο φαντάζει μονόδρομος – ακόμη και τώρα!

Όπως δηλαδή έγινε στην Αργεντινή έτσι και στην Ελλάδα κάθε «διευκόλυνση» των πιστωτών σφίγγει ακόμη πιο πολύ τη θηλιά, φέρνοντας πιο κοντά το ενδεχόμενο της παύσης πληρωμών και της εξόδου επιπλέον από το ευρώ, στο βαθμό που οι ασυμμετρίες οξύνονται, ελέω ύφεσης και η σύγκλιση –προϋπόθεση ύπαρξης ενιαίου νομίσματος– γίνεται το πιο σύντομο ανέκδοτο.

Ο παροξυσμός δε του κοινωνικού ζητήματος με τις χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που θα ακολουθήσουν εν είδει θυσίας στο βωμό των πρωτογενών πλεονασμάτων, τη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και την έκρηξη της ανεργίας δημιουργεί τους όρους ώστε ο ίδιος ο λαός να ανατρέψει αυτή την εγκληματική πολιτική.

Υπαινιγμοί του παρόντος


Του Θανάση Σκαμνάκη

Υπάρχει μια πλευρά στην Ιστορία που συνήθως προτιμάμε να μη σκεφτόμαστε σε όλη την έκταση και τις πλευρές της, γιατί μας τρομάζει. Μιλάει γι’ αυτήν ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν στο βιβλίο του Ρευστός φόβος (εκδόσεις Πολύτροπον): «Πριν το Άουσβιτς (ή τα σοβιετικά Γκουλάγκ ή τη Χιροσίμα…) δεν ξέραμε πόσο ακριβώς φρικτή και τρομακτική μπορούσε να γίνει η ποικιλία του κακού ανθρώπινης προέλευσης, κακού ηθικού που μεταστράφηκε σε φυσικό, αφ’ ης στιγμής αυτό ήταν σε θέση να επωφεληθεί των νέων εργαλείων και όπλων που παρείχε η μοντέρνα επιστήμη και τεχνολογία. Άλλο τόσο δεν ξέραμε σε αυτό το μακρινό πλέον “πριν” … ότι η λογική της μοντέρνας ζωής επεκτείνει ριζοσπαστικά και σε ανήκουστη κλίμακα, τη δεξαμενή στρατολόγησης δυνητικών δραστών του κακού. Το τρομακτικότερο μάθημα είναι ότι, παρά τα κοινώς λεγόμενα, δεν είναι μόνο τα τέρατα που διαπράττουν τερατώδη εγκλήματα. Αν ήταν μόνον αυτά υπαίτια, τα πιο τερατώδη και τρομακτικά εγκλήματα που γνωρίζουμε δεν θα είχαν συμβεί ποτέ. Δεν θα είχαν καν καταστρωθεί, ελλείψει επαρκούς εξοπλισμού, και οπωσδήποτε δεν θα είχαν περατωθεί, ελλείψει επαρκών “ανθρώπινων πόρων”. Το καταστροφικότερο από ηθικής άποψης μάθημα του Άουσβιτς, των Γκουλάγκ ή της Χιροσίμα δεν είναι ότι μπορούμε να κλειστούμε πίσω από συρματοπλέγματα ή σε θαλάμους αερίων, αλλά ότι (υπό τις κατάλληλες συνθήκες) μπορούμε να γίνουμε δεσμοφύλακες… Τα θύματα του Άιχμαν ήταν “άνθρωποι όπως εμείς”. Το ίδιο ήταν όμως –Θεός φυλάξοι!– και πολλοί από τους εκτελεστές του Άιχμαν, οι σφαγείς των θυμάτων^ και ο Άιχμαν. Ο Άιχμαν δεν ήταν το κακό προσωποποιημένο, ο Διάβολος. Ήταν ένα συνηθισμένο, πεζό, βαρετά “καθημερινό” πλάσμα: κάποιος που προσπερνάς στο δρόμο χωρίς να τον προσέξεις. Ήταν ο μέσος όρος, η μέση τιμή, το αντιπροσωπευτικό δείγμα των δημογραφικών στατιστικών πινάκων. Απλώς, όπως όλοι μας, προτιμούσε τη δική του βολή από τη βολή των άλλων. Αυτό ακριβώς το κοινό, συνηθισμένο παράπτωμα ή ολίσθημα, σε ασυνήθιστους καιρούς, οδηγεί σε ασυνήθιστα αποτελέσματα. Άπαξ και το γνωρίζουμε αυτό δεν χρειαζόμαστε άλλο τον Διάβολο». Λέει κι άλλα ενδιαφέροντα ο Μπάουμαν που δεν χωρούν στο λίγο χώρο.

Ακούγονται ίσως μακρινά. Αλλά πιστεύω δεν είναι. Γιατί το κακό δεν αφορά μόνον την άλλη πλευρά. Το παρόν μας βρίσκεται αντιμέτωπο με παρόμοιους υπαινιγμούς. Μερικές φορές ακούγεται ανατριχιαστικά απλό: αρκεί να πείσουμε τους εαυτούς μας πως είμαστε οι κάτοχοι της μόνης αλήθειας κι ότι οφείλουμε να υπερασπίσουμε με κάθε τρόπο αυτή την αλήθεια απέναντι σε όσους, με οποιοδήποτε τρόπο, την επιβουλεύονται, αρκεί να πειστούμε πως οι άλλοι την επιβουλεύονται ακόμα κι αν είναι οι διπλανοί μας στη δράση. Αν αφεθούμε, μπορεί να αφήσουμε να ξετυλίγεται ένα νήμα που πάει πολύ μακριά.

Τιμάμε τους νεκρούς με αγώνες ή περιχαράκωση;


Του Θάνου Ανδρίτσου

Η 20ή του Οκτώβρη θα μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη όλων για τον άδικο χαμό του αγωνιστή Δημήτρη Κοτζαρίδη, αλλά και για μια από τις πιο βίαιες επιθέσεις ενάντια σε εργατικά μπλοκ απεργιακών διαδηλώσεων. Από τη μεριά μας αυτή είναι η σοβαρότερη πλευρά των γεγονότων. Ότι ένα τεράστιο κομμάτι μιας μεγαλειώδους εργατικής κινητοποίησης που βρισκόταν στο δρόμο με τα σωματεία και τα συλλογικά του όργανα, δέχτηκε δολοφονική επίθεση, κάτι που μονάχα κυβερνητικές ή παρακρατικές - ακροδεξιές στοχεύσεις μπορεί να ικανοποιεί.

Είναι ξεκάθαρο ότι το κράτος και οι μηχανισμοί του στοχεύουν σε συγκεκριμένα πολιτικά οφέλη. Να πλήξουν το ίδιο το εργατικό κίνημα, να σπείρουν μια διάχυτη αναμέτρηση εντός αγωνιζόμενων κομματιών, να εμποδίσουν τα βήματα συμπόρευσης και κοινού αγώνα μεταξύ των δυνάμεων της Αριστεράς και του κινήματος ενισχύοντας την περιχαράκωση και την απομόνωση. Το πιο λυπηρό, λοιπόν, για την επόμενη μέρα θα είναι αν εν τέλει πετύχουν τους στόχους τους.

Δυστυχώς, για άλλη μια φορά η ηγεσία του ΚΚΕ διαλέγει ένα δρόμο αντίθετο τόσο στην κοινή λογική, όσο και σε αυτόν που έχει ανάγκη το λαϊκό κίνημα και αναζητούν οι εκατοντάδες χιλιάδες απεργοί. Ένα δρόμο που δείχνει ότι οι παραπάνω κίνδυνοι μπορεί και να επαληθευτούν. Αντί να βγει μαχητικά και αντικυβερνητικά, να δώσει ένα στίγμα συνέχισης και διεύρυνσης του αγώνα, αντί να κάνει βήματα προς την κοινή ανατρεπτική δράση, πάει ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Αρκείται στο να περιγράψει ότι η επίθεση που δέχτηκε ήταν προαποφασισμένη, ωστόσο περιορίζεται σε μια καταγγελία μηχανισμών και όχι της κυβέρνησης, της κρατικής καταστολής, του χημικού πολέμου. Φτάνουμε στο ανήκουστο να υπάρχει νεκρός αγωνιστής σε εργατική διαδήλωση και μετά από δέκα μέρες να μην έχει γίνει μια αγωνιστική εμφάνιση. Και ειδικά μετά από μια περίοδο που οι απεργίες και οι διαδηλώσεις είχαν κλονίσει τη λαομίσητη κυβέρνηση και η συνέχισή τους ήταν και παραμένει απαράβατος όρος για την ανατροπή των μέτρων διάλυσης του λαού. Μα πραγματικά, έτσι τιμά το κίνημα τους νεκρούς του; Έτσι εμπνέει το ΚΚΕ τα μέλη του απέναντι στο φόβο, απέναντι στην καταστολή και την κρατική τρομοκρατία;

Η πίεση του ίδιου του κόσμου του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ είναι που ανάγκασαν στο σημαντικό βήμα της παρουσίας του στο Σύνταγμα τη μέρα εκείνη, γεγονός καθοριστικής σημασίας, όποια κριτική και αν κάνει κανείς στη στάση του. Το ίδιο και η υιοθέτηση στον επίσημο λόγο του κόμματος των αιτημάτων για πτώση της κυβέρνησης, διαγραφή του χρέους κ.ά. Μήπως όμως η ηγεσία του κόμματος φοβούμενη τις μετατοπίσεις και τους τριγμούς που μπορούν να συμβούν, οδηγείται στο να υλοποιεί τελικά το στόχο αυτών που της επιτέθηκαν, που δεν είναι άλλος από τη ίδια την ήττα και τον κατακερματισμό του εργατικού κινήματος; Γιατί τα αιτήματα αυτά χρειάζονται και τρόπο για να υλοποιηθούν. Και εμείς λέμε ότι μόνο η πάλη του λαού μπορεί να το κάνει, ένα αναγεννημένο πολιτικό εργατικό κίνημα που περνά και από την κοινή ανατρεπτική δράση της Αριστεράς. Πώς αλλιώς; Με την περιχαράκωση; Με τη διαμαρτυρία μονάχα και την άνοδο στα εκλογικά ποσοστά;

Τι φοβάται το ΚΚΕ και αντί να πρωτοστατήσει ώστε να μην υποταχτεί η κοινωνία στην απόγνωση και το φόβο και να αναθαρρήσουν οι αγωνιστές όλων των χώρων, μετά από μια δολοφονία, επιτίθεται στην υπόλοιπη Αριστερά; Δεν είναι θλιβερό που ενώ οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλαν αποφασιστικά την επίθεση, βρίσκονται συχνά μέσα στο κάδρο αυτών που καταγγέλλονται; Δεν γνωρίζει η Αλ. Παπαρήγα τη διαφορά της ακροδεξιάς με την ακροαριστερά, τις οποίες ταύτισε στην πρώτη της δήλωση; Μπορεί να δικαιολογηθεί η ανακοίνωση της νομαρχιακής επιτροπής Ιωαννίνων του ΚΚΕ ότι «το ΝΑΡ και οι παρατρεχάμενοί του» ευθύνονται μεταξύ άλλων για το νεκρό; Φρονούμε ότι μόνο απορία και θλίψη δημιουργεί η στάση αυτή σε όλο τον εργαζόμενο κόσμο που στενάζει από τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική και επιδιώκει να αλλάξει η σελίδα στο εργατικό κίνημα.

Εμείς ξέρουμε ότι το να αναγνωρίζεις τον εχθρό σου δίπλα σου, στα αριστερά και όχι απέναντι, προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες στο σύστημα. Ο μόνος δρόμος είναι να μην αφήσουμε ούτε ένα λεπτό ήσυχη την κυβέρνηση και να ξημερώσει μια νέα μέρα με απεργίες και διαδηλώσεις. Αυτό που πρέπει τελικά να καταλάβουν όλοι είναι ότι η κοινή δράση της Αριστεράς και όλων των μαχόμενων τάσεων του κινήματος δεν είναι μια εμμονή μας, δεν είναι μια επιλογή που προκύπτει από τη στάση που κρατούν οι υπόλοιπες δυνάμεις. Είναι ανάγκη, είναι προϋπόθεση για τη μέγιστη συσπείρωση δυνάμεων και στο κοινωνικό επίπεδο, για τη μεγάλη αναμέτρηση που βρίσκεται ακόμα μπροστά μας για την αντικαπιταλιστική ανατροπή. Σε αυτή την υπόθεση κρίνονται όλοι, πρώτα και κύρια από την ιστορία.