Ποικίλο το «μενού» της ποδοσφαιρικής επικαιρότητας – κάτι σαν πλούσιο πασχαλινό τραπέζι... Σταχυολογούμε: Πρώτο, ο Ολυμπιακός γιορτάζει τον τίτλο του πρωταθλήματος κι οι τέσσερις επόμενες ομάδες της βαθμολογίας ετοιμάζονται για τα πλέι οφ – έναν θεσμό που «γεννήθηκε» μόνο και μόνο για να εισρεύσουν μερικά λεφτά παραπάνω στα ταμεία των ομάδων. Δεύτερο, ο περσινός πρωταθλητής Παναθηναϊκός προσπαθεί να βρει «όρεξη» εν όψει πλέι οφ, μαζεύοντας ταυτοχρόνως τα κομμάτια της θρυμματισμένης «πολυμετοχικότητας».
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ
Οι επίδοξοι «Μεσίες» που –κατά την περίφημη ρήση Βγενόπουλου– ισοδυναμούσαν με «δέκα Αμπράμοβιτς» έγιναν ανέκδοτο στη συνείδηση των φίλων του ΠΑΟ, οι οποίοι, όπως και οι οπαδοί των άλλων συλλόγων, στο εξής δεν θα είναι τόσο εύπιστοι όταν ακούν μπαρούφες για «αγνές αγάπες» και για «ομάδες - ιδέες» στην καρδιά διάφορων επιχειρηματικών πόλων. Τρίτο: Τα ύποπτα ματς των τριών μεγαλύτερων κατηγοριών και του Κυπέλλου έγιναν 39 – όσα και τα σκαλοπάτια της γνωστής ταινίας του Χίτσκοκ. Σε ότι αφορά όμως στα διάφορα «θα» περί «κάθαρσης», το πράγμα περισσότερο ...φέρνει προς κωμωδία. Ο ΟΠΑΠ δεν καλείται καν να πει για ποιους λόγους εξαιρεί από το κουπόνι του Στοιχήματος παιχνίδια (χωριό που φαίνεται...), όπως το πρόσφατο Ηλιούπολη - Λεβαδειακός, αλλά κατά τ’ άλλα η «πολιτική βούληση να χυθεί άπλετο φως» παραμένει ακλόνητη... Τέταρτο: Ο Αχιλλέας Μπέος επιδίδεται σε επιδείξεις «ψευτομαγκιάς», αδιαφορώντας για το εάν έτσι τείνει να παραδώσει στη γενική αντιπάθεια την –εξαιρετική κατά τα άλλα – ομάδα του, το Βόλο. Τι θα έκαναν όμως χωρίς βαρβάρους και οι «καθώς πρέπει» παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου; Οι βάρβαροι ανέκαθεν «ήσαν μια κάποια λύσις»... Κι αν ο Καβάφης το συμπέραινε αυτό «περιμένοντας τους βαρβάρους», η Σούπερ Λιγκ δεν άφησε να κυλήσει λεπτό αναμονής: Με συντριπτική πλειοψηφία εξέλεξε τον Αχ. Μπέο ως εκπρόσωπό της στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία, (ΕΠΟ), ακριβώς την ημέρα που ο αθλητικός εισαγγελέας ασκούσε εναντίον του ποινική δίωξη για την υπόθεση του διαιτητή Δαλούκα. Οι «βάρβαροι» είναι πολλαπλώς χρήσιμοι στους «καθώς πρέπει». Ως σύμμαχοι - ευκαιριακοί φυσικά, αλλά ποιος περιμένει σταθερότητα και μόνιμες «φιλίες» στο θαυμαστό κόσμο των «λυκοσυνεταιρισμών»; Ως σύμβολα «σκληρής στάσης» - μην τυχόν και σκεφτεί στα σοβαρά η κρατική εξουσία να κάνει οικονομικά και θεσμικά καψώνια στις ΠΑΕ. Κυρίως όμως οι «βάρβαροι» είναι χρήσιμοι ως αλεξικέραυνα, αλλά και ως βολικό μέτρο σύγκρισης: Τραβούν δυσμενείς κριτικές και αιτιάσεις και επιτρέπουν στους «μέινστριμ» παράγοντες να φαντάζουν ...ανεκτοί, σε σύγκριση με τις «καλτ φιγούρες» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αν ο Αχ. Μπέος κάνει μια - δυο εξυπνάδες ακόμη, θα ξεχαστούν όλα τα άλλα – και ...οι άλλοι: Η ανεκδιήγητη στάση του Β. Μαρινάκη έπειτα από τη λήξη του ντέρμπι των «αιωνίων» στο Φάληρο, η εμπλοκή του Ν. Πατέρα στην υπόθεση Δαλούκα, κ.λπ. Πριν από μερικά χρόνια ο (τότε) υφυπουργός Αθλητισμού Γ. Λιάνης έκανε «σταυροφορία» εναντίον του Μ. Ψωμιάδη, που ήταν «αφεντικό» της ΑΕΚ, αξιοποιώντας την κόντρα του «Μάκαρου» με τον –ποδοσφαιριστή ακόμη– Ντέμη Νικολαΐδη. Ε, αυτό ήταν το εύκολο κρατικό «ξεκάρφωμα»! Αρκεί να σκεφθεί κανείς πόσο χρήμα χάρισε η κρατική εξουσία από τότε στις ΠΑΕ, με... καθαρό το κούτελό της – διότι «στρίμωξε» τον Ψωμιάδη...
Είπαμε: οι βάρβαροι είναι χρήσιμοι σε κόσμο και κοσμάκη...
