Εχουμε μπει σε μια σκληρή πολιτική και κοινωνική αναμέτρηση,
της οποίας οι επερχόμενες εκλογές αποτελούν μόνο μια σημαντική στιγμή και όχι
το τέλος της. Με βάση αυτό, τόσο τα αριστερά πολιτικά σχέδια όσο και η ψήφος
των εργαζομένων, δεν μπορεί να έχουν ημερομηνία λήξης την 17η Ιουνίου, αλλά
πρέπει να τοποθετούνται στην ανάγκη να αποκρουστεί και να ανατραπεί συνολικά η
επίθεση του κεφαλαίου, ελληνικού και διεθνούς, να ανακοπεί η πορεία εξαθλίωσης
του λαού, να τσακιστεί το μαύρο μέτωπο και να κλονιστούν οι πυλώνες της Ιερής
Συμμαχίας πλουτοκρατών, ΕΕ, ΔΝΤ για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος προς όφελος
των εργαζομένων.
του Γιάννη Ελαφρού
Η νέα απαράδεκτη και τρομοκρατική παρέμβαση της Κομισιόν
(ότι η συνέχιση της χρηματοδότησης από τη δανειακή σύμβαση προϋποθέτει την
απαρέγκλιτη υλοποίηση του Μνημονίου) γελοιοποιεί τις όψιμες εξαγγελίες
«επαναδιαπραγμάτευσης» από τα πρασινογάλαζα γιουσουφάκια της τρόικας και
αποκαλύπτει τελικά τι εννοούν οι Κουβέλης και Καμμένος με την «απαγκίστρωση» ή
το «όχι» στο Μνημόνιο, αλλά φανατικά μέσα στο ευρώ. Αλλά και το επίδοξο κυβερνητικό
πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που διατυμπανίζει την «ακύρωση του μνημονίου» (με πολλά
από τα μέτρα ουσιαστικής του κατάργησης να ...ετεροχρονίζονται στο αόριστο
μέλλον), χωρίς όμως μονομερή αμφισβήτηση της επαίσχυντης δανειακής σύμβασης που
επέβαλλαν οι τοκογλύφοι της ΕΕ και των τραπεζών (αυτή προβλέπεται να τεθεί υπό
επαναδιαπραγμάτευση), χωρίς παύση πληρωμών στα αρπακτικά της αφαίμαξης μέσω
χρεομηχανής και διαγραφή του χρέους και χωρίς σύγκρουση και έξοδο από το ευρώ
και την ΕΕ, μοιάζει περισσότερο με μαζική καλλιέργεια κυβερνητικών αυταπατών
παρά με αριστερό πρόγραμμα διακυβέρνησης.
Όλα αυτά, μέσα σε μια συγκυρία που ο ελληνικός λαός
αντιμετωπίζει το φάσμα της φτώχειας, οι εργαζόμενοι μια πρωτοφανή εργοδοτική
επίθεση και η οικονομία συνολικά τον κίνδυνο της κατάρρευσης και της ασφυξίας,
ενώ η ευρωζώνη (Ισπανία) συγκλονίζεται και η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία
έχει πυρετό. Η ανάγκη μιας ισχυρής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, με
συγκροτημένο πρόγραμμα ανατροπής και επαναστατικής προοπτικής, έρχεται επιτακτικά
στο προσκήνιο. Γι’ αυτό πρέπει να ενισχυθούν αποφασιστικά, πολιτικά και
εκλογικά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι δυνάμεις που συμπαρατάσσονται μαζί της (ΚΟ
Ανασύνταξη, αγωνιστές της αντιΕΕ και αντισυστημικής Αριστεράς και των
κινημάτων).
Απέναντι σε αυτή τη μαχητική αριστερή τάση υψώνονται το
τελευταίο διάστημα διάφορα επιχειρήματα, με κύριο την προσπάθεια να συμπιεστεί
για μια ακόμα φορά σε ένα νέο δίλημμα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ (όπως το αλήστου
μνήμης «ΠΑΣΟΚ ή Δεξιά»), με δέλεαρ την «αριστερή» ή «προοδευτική» κυβέρνηση.
Αυτή η άποψη θεωρεί υψίστης σημασίας να βγει κυβέρνηση με
κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, ρωτώντας συχνά: «Τι προτιμάς; Σαμαρά ή Τσίπρα;». Αλίμονο
όμως εάν η ζωή και η πολιτική αντιπαράθεση μπορούσε να περιγραφεί με ένα τέτοιο
δίλημμα. Καταρχάς, η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί κατά τη γνώμη μας την πιο
αποφασιστική καταδίκη και αντίθεση στον Σαμαρά και συνολικά στο μαύρο μέτωπο,
γιατί είναι στον προγραμματικό τους αντίποδα. Από ’κει και πέρα, η διεκδίκηση
της κυβέρνησης από δυνάμεις της Αριστεράς, όσο κι αν επικοινωνεί με τις ελπίδες
και τις αγωνίες του κόσμου, δεν δίνει από μόνη της διέξοδο. Εάν δεν έχει ένα
σαφές αριστερό (αντικαπιταλιστικό στην εποχή μας) πρόγραμμα, δεν σπάει τα δεσμά
της τρόικας και της ΕΕ, της δανειακής σύμβασης του χρέους, των τραπεζών και των
βιομηχάνων και δεν συγκρούεται με τους μηχανισμούς του κράτους και την
πολύπλευρη αστική εξουσία (από τους χώρους εργασίας μέχρι τα ΜΜΕ), είναι
ρεπλίκα. Εάν δεν είναι στηριγμένη σε ένα αναγεννημένο και πανίσχυρο μαζικό
κίνημα της εργατικής τάξης και του λαού, με τα δικά του όργανα επιβολής της
λαϊκής θέλησης, ενταγμένη σε μια επαναστατική διαδικασία, μια τέτοια κυβέρνηση
μπορεί να οδηγήσει στην ενσωμάτωση ή στην τραγωδία! Σε κάθε περίπτωση, στοιχείο
δύναμης, απαραίτητο για τον κόσμο της εργασίας και την ανυπόταχτη νεολαία είναι
να υπάρχει στην πράξη, στο δρόμο, στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές αυτό
το πολιτικοποιημένο μαζικό κίνημα, που θα βάλει φραγμό στην κινητοποίηση της
αντίδρασης (από Χρυσή Αυγή μέχρι «κατσαρόλες»). Να γίνονται βήματα αποφασιστικά
και σε ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ αλλά και των
ομοσπονδιών (η ΓΕΝΟΠ με πράσινη, μπλε και ροζ σφραγίδα υπέγραψε αυτή την
εβδομάδα σύμβαση ντροπής, δείχνοντας τη λογική ενός νέου συμβιβαστικού τέως
μαχητικού συνδικαλισμού) γενικότερα με τη θεσμολάγνα Αριστερά που αποθεώνει τον
κοινοβουλευτικό δρόμο και τη διαχείριση (κυβερνητική ή μη). Και σε αυτό το
μέτωπο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά.
Μία άλλη άποψη θεωρεί σωστό και αναγκαίο το πρόγραμμα πάλης
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υποστηρίζει όμως ότι είναι καλύτερο να γίνει ένα βήμα με τον
ΣΥΡΙΖΑ και όταν φτάσουν τα πράγματα στην ανάγκη της σύγκρουσης, τότε θα είναι η
ώρα για τη γραμμή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. «Δεν το λέμε τώρα, για να μη φοβίσουμε τον
κόσμο, αλλά την κρίσιμη ώρα θα προχωρήσουμε. Στο κάτω κάτω θα έχει γίνει ένα
βήμα». Οι παλιότεροι θα θυμούνται ανάλογα επιχειρήματα το 1981, όταν καλούνταν
οι αριστεροί να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ. Το «σκαλοπάτι» (για να πλησιάσουμε το στόχο) ή
ακόμα και το ...καρπούζι: Έξω πράσινο, μέσα κόκκινο. Τέτοιες θεωρίες, ακόμα κι
όταν λέγονται καλόπιστα από κόσμο που θέλει να ξεκολλήσουν τα πράγματα,
υποτιμούν τραγικά δύο κρίσιμες πλευρές. Πρώτο, ότι η βασική δύναμη της
Αριστεράς –τόσο στην αντιπολίτευση, όσο και στην κυβέρνηση– είναι ο
συνειδητοποιημένος και οργανωμένος λαός. Χωρίς αυτόν τα εκλογικά ποσοστά είναι
τίποτα. Δεν μπορεί λοιπόν να παραμυθιάζεις τον κόσμο ότι όλα μπορούν να γίνουν
εντός του ευρώ και της ΕΕ, λέγοντας μάλιστα ότι εγγυάσαι την παραμονή της χώρας
εκεί και ξαφνικά να τεθεί θέμα σύγκρουσης και ο λαός να ανταποκριθεί... Απλώς
διαμορφώνεις τους όρους για τη μεγάλη υποχώρηση. Δεύτερο, οι συνθήκες δεν
επιτρέπουν σήμερα παρόμοιες ακροβασίες, καθώς ο κίνδυνος της χρεοκοπίας
παραμονεύει και το κεφάλαιο δεν έχει διάθεση να δώσει κάτι, παρά μόνο εάν του το
αρπάξεις…
Γι’ αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να ενισχυθεί αποφασιστικά. Δεν
εκφράζει την τάση της παραίτησης ή του «δεν γίνεται» χωρίς «λαϊκή εξουσία»,
αλλά το ρεύμα της ελπίδας και της απαιτητικότητας για μια νικηφόρα σύγκρουση,
με όπλο την Αριστερά της ανατροπής σε πρόγραμμα και σε μορφές. Ψήφο για ισχυρή
ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για δυνατό μαζικό κίνημα.
