Δύο μόλις εβδομάδες μας χωρίζουν από την ώρα της κάλπης,
αλλά τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμη οριστικά. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε πάντως, ο
ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει κεφάλι αυτή την εβδομάδα. Έχει πολύ ισχυρό ρεύμα υπέρ του και
όλα δείχουν ότι δεν αποκλείεται καθόλου να αναδειχθεί πρώτο κόμμα στις 17
Ιουνίου. Για να είμαστε ακριβέστεροι, αν οι αστοί με τους μηχανισμούς
επηρεασμού που έχουν στη διάθεσή τους δεν κατορθώσουν να τρομοκρατήσουν εκ νέου
τον κόσμο με κάποιο εύρημα πιο αποτελεσματικό από το ...χαζοδίλημμα «ευρώ ή
δραχμή», ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει – και ενδεχομένως πιο άνετα από όσο φαντάζεται ο πολύς
κόσμος.
του Γιώργου Δελαστίκ
Αυτή τη στιγμή επικρατεί απερίγραπτος πανικός στα επιτελεία
του ντόπιου κατεστημένου. Μέσα σε κλίμα ασυνήθιστης παράνοιας επεξεργάζονται
σχέδια για τις 18 Ιουνίου, καθώς βρίσκονται σε ψυχολογική κατάσταση
προεξόφλησης νίκης του Τσίπρα. Το οικονομικό πρόγραμμα που εξήγγειλε, το οποίο
συμπεριλαμβάνει κυρίως μέτρα που θίγουν πολύ σοβαρότερα τους Έλληνες
καπιταλιστές, επιτείνει τον εκρηκτικό εκνευρισμό τους. Ατμόσφαιρα κηδείας και
εκλογικού πανικού έχει φωλιάσει στα ηγετικά κλιμάκια της ΝΔ, σε βαθμό που δεν
αποκλείεται την τελευταία εβδομάδα να σημειωθεί ακόμη και σοβαρή μείωση της
εκλογικής επιρροής της. Ο «κωλοτούμπας» Αντώνης Σαμαράς αποδεικνύεται και
εντελώς ανίκανος να συνενώσει με μαχητικό τρόπο τα κόμματα, κομματίδια και
αποκόμματα της Δεξιάς και έτσι να δημιουργήσει εκλογικό ρεύμα υπέρ του αστικού
στρατοπέδου. Με πολύ κόπο αποσπά ποσοστά της τάξης του 1%-2% από τους προ μηνός
ψηφοφόρους της Ντόρας, του Καρατζαφέρη, του Μάνου, του Καμμένου. Έτσι όμως πολύ
δύσκολα μπορεί να σπάσει το φράγμα του 25%. Τελευταία ελπίδα του Σαμαρά είναι
να πέσει γραμμή να «μετακομίσει» εκλογικά την ύστατη ώρα στη ΝΔ το αστικό
κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, με όλα τα λαμόγια και τους μηχανισμούς τους. Θεωρείται
εξαιρετικά πιθανό να γίνει κάτι τέτοιο, χωρίς και πάλι να είναι βέβαιο ότι
αρκεί για να δώσει την πρωτιά στον «ψόφιο» Σαμαρά.
Η διαδικασία κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ σε μια τέτοια περίπτωση
απειλείται να προσλάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, πράγμα που έχει φέρει τον
Βενιζέλο στα όρια της αποπληξίας και τα υπόλοιπα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να έχουν
εξαφανιστεί από το εκλογικό προσκήνιο, αφήνοντας τον Βενιζέλο να δώσει τη μάχη
των εκλογών εντελώς μόνος του και φυσικά να καρατομηθεί για το σίγουρα οικτρό
αποτέλεσμα. Όλοι παίρνουν θέσεις μάχης για τις μετεκλογικές εξελίξεις, για το
κόμμα που θα αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ, το οποίο σε ελάχιστους μήνες δεν θα
υπάρχει καν με αυτό το όνομα. Αν στις εσωτερικές εξελίξεις προστεθεί και η
οξυνόμενη πανευρωπαϊκή κρίση, αυτή τη φορά με επίκεντρο την Ισπανία, η οποία
απειλεί να οδηγήσει σε διάλυση την ευρωζώνη, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί όλο
και λιγότερο φοβίζουν τους Έλληνες ψηφοφόρους τα διλήμματα περί ευρώ. Όλο και
περισσότερο φαντάζει το ευρώ ως πεθαμένο νόμισμα, ως ξοφλημένη υπόθεση που η
υπεράσπισή της δεν έχει κανένα νόημα. Πιο πιθανό φαίνεται πλέον όχι ότι θα
διώξουν την Ελλάδα από το ευρώ, αλλά ότι το ευρώ θα διαλυθεί και θα εξαφανιστεί
από μόνο του!
Αυτή η διαμορφούμενη κατάσταση αυξάνει τις πιθανότητες νίκης
του ΣΥΡΙΖΑ. Αν όντως φτιάξει κυβέρνηση ο Τσίπρας –και σίγουρα θα φτιάξει, αν
βγει ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα– η Ελλάδα θα μπει στην οξύτερη φάση ταξικής πάλης που
έχει γνωρίσει ποτέ μετά τη λήξη του εμφύλιου πολέμου. Η σύγκρουση θα είναι
βιαιότατη, άσχετα από το γεγονός ότι τα πιο πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ούτε έχουν
πάρει χαμπάρι τι πρόκειται να γίνει και απλώς εποφθαλμιούν διάφορα υπουργεία.
Στην ανελέητη αναμέτρηση με την αστική τάξη θα κριθεί η τύχη και το μέλλον
ολόκληρης της Αριστεράς, όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ. Στις συνθήκες αυτές έχει ζωτική
σημασία η ύπαρξη μιας ισχυρής, όσο το δυνατόν πιο ισχυρής αντικαπιταλιστικής,
επαναστατικής Αριστεράς, ει δυνατόν με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της
ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αλίμονό μας αν δεν κατορθώσουμε να ενισχύσουμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ
σε καμιά περίπτωση δεν αρκεί για να δώσει μόνος του τη μάχη της Αριστεράς
εναντίον του κεφαλαίου, πόσω μάλλον μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που θα στηρίζεται
στους δοσίλογους της ...ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ! Ούτε ψύλλος στον κόρφο μας! Με τον
Τσίπρα κοινοβουλευτικό όμηρο του Κουβέλη και του Βενιζέλου, η ήττα της
Αριστεράς θα είναι συντριπτική, αν δεν υπάρχει ως αντίβαρο μια ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ
για να ηγείται του εργατικού και λαϊκού κινήματος μαζί με όλες εκείνες τις
πολιτικές και κοινωνικές ομάδες της μαχόμενης Αριστεράς που θα συγκρούονται
ασταμάτητα με τις δυνάμεις της αστικής τάξης στον πόλεμο για την εφαρμογή και
την υλοποίηση μιας πολιτικής υπέρ των εργαζομένων.
Αν δεν υπάρχει μια ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να δίνει διαρκώς
μάχες από τις θέσεις της επαναστατικής Αριστεράς, οι πιθανότητες εγκλωβισμού
και τελικά ενσωμάτωσης στο αστικό πλαίσιο μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αυξάνονται
κατακόρυφα. Αυτό σημαίνει ότι η στρατηγική ήττα ολόκληρης της Αριστεράς θα
προσλάβει εφιαλτικές διαστάσεις. Κάθε πρόσθετη ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ συντείνει
στο να μη συμβεί αυτό.
