Πολλή είναι η σκόνη που σηκώνεται στα μπαλκόνια των
πολιτικών, στα παράθυρα των καναλιών, στις ατέλειωτες «γιγαντομαχίες» για το
μέλλον. Το οποίο μέλλον εν τω μεταξύ έχει εισβάλλει απειλητικά και διεκδικεί
ανελέητο τη θέση του παρόντος. Σχέδια καταστρώνονται και ποικιλοτρόπως
εκτίθενται, εκθέτοντας μαζί τους σκέψεις, πολιτικές και ανθρώπους.
Του Θανάση Σκαμνάκη
Τόσο που σιγά σιγά
πιστεύεις πως εσύ ζεις άλλο απ’ αυτό που είναι, και πως ονειρεύεσαι λάθος
σχέδιο. Με έναν τρόπο διαφορετικό από παλιότερα, ξαναγυρίζουν συνήθειες και
ψευδαισθήσεις, οι οποίες διεκδικούν ρόλο πραγματικότητας. Οδηγούν την εντύπωση
και θολώνουν την κρίση, παρασύροντας σ’ ένα παραλήρημα ελπίδων και προσδοκιών.
Μακάρι να βγουν αληθινές. Μακάρι να νικήσουν. Τόσο πολύ θητεύσαμε ως άνθρωποι
και ως αριστεροί στον ρεαλισμό και την απαισιοδοξία, που ψάχνουμε μιαν ελπίδα,
ακόμα και μάταιη, για να κρατηθούμε. Αλλά καιροφυλακτούν απειλές. Διότι
δυστυχώς μια ψευδαίσθηση δεν αρκεί για ν’ αλλάξει την πραγματικότητα στ’
αλήθεια. Δεν αρκούν ούτε και πολλές ψευδαισθήσεις. Καθώς εκεί που αμελείς με
την ψευδαίσθηση και τις αναπτερωμένες ελπίδες, καιροφυλακτούν ανοικτίρμονες
πραγματικότητες που απαιτούν απάντηση. Και καλά είναι να μη σε αιφνιδιάσουν.
Μίζερες σκέψεις σε ένα αίθριο αριστερό τοπίο; Μήπως να
χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε τη γοητεία μιας πλάνης; (Η οποία στο κάτω-κάτω
δεν έχει αποδειχθεί ως πλάνη.) Μήπως συμπεριφερόμαστε σαν παλαιοκομμουνιστικές
γεροντοκόρες που περιμένουν μια ήττα, μια ακόμα ήττα, για να δικαιώσουν το
προκαταβολικό μοιρολόι; Μήπως μεταξύ της Αλέκας και του Αλέξη συνθλίψαμε τα
αυτοτελή μας όνειρα και ξαναδιασχίζουμε το παρελθόν μας δίνοντάς του λέξεις
(και εμφάνιση) μέλλοντος;
Δεν είμαι σε θέση να δώσω σαφή απάντηση. Σκέφτομαι μόνο πως
μας περιμένει ακόμα πολύ ξηρασία, όπως έλεγε κι ο ποιητής, και πως στερεύουν οι
πηγές του νερού, ενώ μπροστά μας τρέχουν λαχταριστοί χείμαρροι. Και σκέφτομαι
πως, τουλάχιστον εμείς που ξέρω, σχεδιάσαμε με μεγάλα σχήματα τις απαιτήσεις
μας, είπαμε πως θέλουμε ολόκληρο το μερίδιο του κομμουνιστικού ανθρώπου, ακόμα
κι όταν δεν ξέραμε (και δεν ξέρουμε) πώς να το διεκδικήσουμε, κι όταν δεν
μπορούσαμε (και δεν μπορούμε) να ξεπεράσουμε τον δύσκολο εαυτό μας κι όταν
λιποψυχούσαμε (και λιποψυχούμε). Και σκέφτομαι επίσης πως μέσα σε έναν καιρό
που βράζει θ’ αλλάξει κι ο κόσμος κι εμείς. Στη δοκιμασία περίπλοκων κοινωνικών
πράξεων, σε θηριώδεις απειλητικούς στροβίλους, σε αμείλικτες διελκυστίνδες με
οριακά διλήμματα. Όποιος φαντάστηκε έναν ήρεμο περίπατο με ρομαντικές ενοράσεις
ας επιστρέψει στην πραγματικότητα των αδιέξοδων, των μικροτήτων και των
ηρωισμών. Χρειάζεται υπομονή, επιμονή και γνώση ο κόσμος. Όπως και τα όνειρα,
εξάλλου!
