Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς

Η φούσκα της συζήτησης περί δημοσίων υπαλλήλων


Θυμάστε τις ατέλειωτες πολιτικές συζητήσεις στην τηλεόραση, όπου υπουργοί, πολιτικοί, επιστήμονες, μελετητές και δημοσιογράφοι μιλούσαν για «το τέρας του Δημοσίου» στην Ελλάδα, που χρέωσε τη χώρα και παρέθεταν τεράστια νούμερα δημοσίων υπαλλήλων; Οι πιο μετριοπαθείς μιλούσαν για ένα εκατομμύριο, άλλοι για 1.200.000, κάποιοι ανέβαζαν το νούμερο των εχθρών του λαού στο 1,5 εκατομμύριο! Για δεύτερη φορά το τελευταίο διάστημα έρχεται μια απογραφή του ίδιου του κράτους να τους διαψεύσει: 710.000 υπολογίζονται οι δημόσιοι υπάλληλοι της χώρας τώρα, συμπεριλαμβάνοντας όλες τις μορφές των εργασιακών σχέσεων (και ιδιωτικού δικαίου). Μεγάλο μέρος του αριθμού αυτού, πάνω από 150.000, είναι ένστολοι (στρατιωτικοί, αστυνομικοί κλπ.), ενώ συμπεριλαμβάνονται και οι παπάδες.



Μήπως ήταν τεράστιος ο αριθμός προ διετίας και μειώθηκε δραστικά; Καθόλου αμελητέα η μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων στη διετία, έφτασε τις 50.000, αριθμός που κρύβει παραπέρα ελλείψεις στην κοινωνική φροντίδα ή ανεπιθύμητες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί το φούσκωμα του αριθμού των υπαλλήλων. Έτσι μαζί με την «φούσκα των υποσχέσεων» σκάει και η φούσκα των ψεμάτων, με βασική ανάμεσά τους τη φούσκα των δημοσίων υπαλλήλων.

Παρόλα αυτά, όπως δήλωσε ο Δ. Ρέππας, ο στόχος για μείωση του αριθμού των κρατικών υπαλλήλων κατά 150.000 την επόμενη διετία παραμένει! Μάλιστα ένας μεγάλος αριθμός πρέπει, σύμφωνα και με το Μνημόνιο 2, να απολυθεί φέτος. Η μονιμότητα είναι ταμπού, δήλωσε ο Τόμσεν του ΔΝΤ, ενώ και η ΕΕ ζητά απολύσεις με κάθε τρόπο. Με 150.000 απολύσεις, από τις οποίες προφανώς θα εξαιρεθούν οι δυνάμεις καταστολής, θα προχωρήσει ακόμα περισσότερο η διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών και θα την πληρώσει διπλά και τριπλά ο εργαζόμενος, ο άνεργος και ο νεόπτωχος.
Το δημόσιο στην Ελλάδα δεν χρειάζεται απολύσεις και άγριες περικοπές στις κοινωνικές υποδομές. Χρειάζεται ενίσχυση και αλλαγή του ρόλου του και του χαρακτήρα του, έτσι ώστε να γίνει πραγματικό δημόσιο, να υπάρχει προς όφελος του λαού και όχι του κεφαλαίου και των ιδιωτών.