Ασταμάτητο συνεχίζει την πορεία του προς την πλήρη εξαθλίωση των ελλήνων εργαζομένων, νέων, συνταξιούχων και μεσαίων στρωμάτων το... Εξπρές του Μνημονίου. Αυτή την εβδομάδα έφτασε σε δύο νέους σταθμούς. Πρώτον, ο επίτροπος Οικονομικών Όλι Ρεν απαίτησε εκ μέρους της ΕΕ να συμφωνήσει και ο A. Σαμαράς στη γραμμή Παπανδρέου και εκβίασε ωμά και δημόσια ότι αν δεν συναινέσει στη μνημονική πολιτική ο αρχηγός της ΝΔ, τότε ΕΕ και ΔΝΤ δεν θα δώσουν τη δόση του δανείου στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ! Δεύτερον, ο πρόεδρος της ευρωζώνης Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ δήλωσε ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος επί του παρόντος «δεν είναι βιώσιμο», με άλλα λόγια είπε ότι η χρεοκοπία είναι αναπότρεπτη.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Κερασάκι στην τούρτα η ιερή αγανάκτηση της γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ. Μιλώντας σε ένα «κωλοχώρι» στα βάθη της Γερμανίας –στο Μέσεντε του Ζάουερλαντ– η Μέρκελ είπε ότι δεν είναι δυνατόν να έχουμε κοινό νόμισμα και οι Γερμανοί να παίρνουν λιγότερες μέρες άδεια από τους κατοίκους των μεσογειακών χωρών της ΕΕ και να βγαίνουν στη σύνταξη νωρίτερα! Πώς είναι δυνατόν οποιοσδήποτε Ευρωπαίος να έχει σε οποιονδήποτε τομέα καλύτερες συνθήκες από τους Γερμανούς που είναι η άρεια φυλή και οι ανώτεροι όλου του πλανήτη, εννοούσε η Μέρκελ χωρίς να το πει. Παράλληλα, σύσσωμος ο ευρωπαϊκός και αμερικανικός Τύπος έχει υιοθετήσει πλέον τη θέση ότι η ελληνική χρεοκοπία είναι αναπότρεπτη και το μόνο που συζητιέται είναι ποια ακριβώς μορφή θα πάρει η αναδιάρθρωση του χρέους. Οι κυβερνήσεις θέλουν να εξαναγκάσουν τους ιδιώτες τραπεζίτες να συμμετάσχουν «εθελοντικά» στη μείωση του χρέους. Οι τραπεζίτες όμως και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι αντιστέκονται με νύχια και με δόντια στην προοπτική να χάσουν τμήμα του κεφαλαίου που δάνεισαν. Δεν δέχονται ούτε καν επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής. Επικεφαλής τους έχουν έναν μαινόμενο Ζαν-Κλοντ Τρισέ, το διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο οποίος αισθάνεται ο ηλίθιος της παρέας. Παρά τους κανονισμούς του ευρώ, κατ’ εντολήν των πολιτικών ηγετών της ΕΕ και για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ιδιωτικών τραπεζών, η ΕΚΤ άρχισε πέρυσι να αγοράζει στη δευτερογενή αγορά –όχι δηλαδή απευθείας από τα κράτη, αλλά από ιδιωτικές τράπεζες– ομόλογα της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας. Φορτώθηκε έτσι γύρω στα 60-70 δισεκατομμύρια ευρώ σε προβληματικά κρατικά ομόλογα, καθώς όλες οι μεγάλες γερμανικές, γαλλικές κ.λπ. τράπεζες φρόντισαν να απαλλαγούν από αυτά. Έτσι, αν γίνει τώρα «κούρεμα» της αξίας των ελληνικών ομολόγων κατά π.χ. 50%, η ΕΚΤ θα χάσει καμιά 20ριά δισεκατομμύρια, ενώ οι ιδιωτικές τράπεζες ελάχιστα. Δεν θέλουν όμως να χάσουν τίποτα και επιμένουν να δώσουν η ΕΕ και το ΔΝΤ νέο δάνειο στην Ελλάδα ύψους γύρω στα 60 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία φυσικά θα πάνε όλα στις τσέπες των δανειστών της χώρας μας – δηλαδή στις ιδιωτικές τράπεζες της Γερμανίας, της Γαλλίας και άλλων κρατών που έχουν δανείσει την κυβέρνηση Παπανδρέου και τις προηγούμενες. Παράλληλα, θα φορτωθεί ο ελληνικός λαός με νέα κύματα εξουθενωτικών μέτρων λεηλασίας των εισοδημάτων του για να δοθεί το δάνειο που θα πάρουν πάλι πίσω οι ξένοι τραπεζίτες, με αποτέλεσμα να γίνει πιο εύκολη και πιο φτηνή για το ελληνικό και πρωτίστως το ξένο κεφάλαιο η λεηλασία της ελληνικής δημόσιας περιουσίας αλλά και η εξαγορά ελληνικών επιχειρήσεων του ιδιωτικου τομέα.
Αυτή η διαδικασία όμως που στην παπανδρεϊκή Ελλάδα του Μνημονίου τη βλέπουμε στην πιο κακοήθη μορφή της, είναι μια πανευρωπαϊκή διαδικασία. Το κεφάλαιο επιτίθεται κατά των εργαζομένων ακόμη και στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, όχι μόνο κατά των εργαζομένων στις χώρες της περιφέρειας της ΕΕ. Η λειτουργία της ευρωζώνης για μια δεκαετία τώρα έχει δείξει στους πάντες ότι ενισχύει τρομερά την ηγεμονία της Γερμανίας, ότι αυξάνει την υπεροχή της ακόμη και απέναντι στη Γαλλία, ενώ καταβαραθρώνει την ανταγωνιστικότητα όλων των υπόλοιπων χωρών όπως η Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία κ.λπ. Για «δομική κρίση της Ευρώπης» κάνει λόγο π.χ. ο τίτλος ενδιαφέροντος άρθρου της γερμανικής εφημερίδας Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε. «Δεν έχουμε κρίση του ευρώ, αλλά κρίση της ΕΕ» υποστηρίζει σε άρθρο του ο πρώην καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας Χέλμοντ Σμιτ. Ανάλογη άποψη προβάλλουν και οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς του Λονδίνου: «Αυτή δεν είναι κρίση χρέους. Είναι πολιτική κρίση. Η ευρωζώνη θα αντιμετωπίσει σύντομα την επιλογή ανάμεσα σε ένα αδιανόητο βήμα εμπρός προς πολιτική ένωση και ένα εξίσου αδιανόητο βήμα πίσω» υπογραμμίζει. «Η κρίση διαρρηγνύει τον πολιτικό ιστό της Ευρώπης» υποστηρίζει και το επίσης βρετανικό περιοδικό Εκόνομιστ. Σήμα συναγερμού εκπέμπει και η γερμανική σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα Ντι Τσάιτ: «Η ιστορία δεν είναι γραμμική διαδικασία. Όπως ενοποιήθηκε η Ευρώπη, μπορεί και πάλι να αποσυντεθεί» τονίζει. «Γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι η Ευρώπη ως σχέδιο των ελίτ χωρίς τη συμμετοχή των πολιτών, δεν λειτουργεί πλέον» αποφαίνεται.
Οι αστοί δηλαδή των κορυφαίων κρατών της Ευρώπης διαπιστώνουν ότι η ΕΕ μπαίνει σε μια βαθύτατη κρίση υπαρξιακού χαρακτήρα, η οποία μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στη διάλυσή της! Η Αριστερά στην Ευρώπη και στη χώρα μας έχει άραγε αντιληφθεί πόσο βαθιά είναι η κρίση αυτή και τι τεράστιες δυνατότητες ανοίγει για ριζικές, πραγματικά επαναστατικές αλλαγές; Αν και τίποτα δεν δείχνει μέχρι στιγμής ότι το έχει καταλαβει, δεν είναι καθόλου αργά για να οργανωθεί και να προσπαθήσει να ανταποκριθεί στο μέγεθος της τρομερής ευκαιρίας που της παρουσιάζεται.
