Η χθεσινή επέτειος των 45 χρόνων από το στρατιωτικό
πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 σκοτείνιασε κάπως το ανοιξιάτικο
προεκλογικό μας τοπίο. Πολύ περισσότερο όταν η Ρίαλ του Ν. Χατζηνικολάου
μοιράζει σήμερα σε CD τον ύμνο της χούντας ή όταν ο Φαήλος Κρανιδιώτης της ΝΔ
συναγωνιζόταν προχθές τον Μιχαλολιάκο σε ναζιστικές προτάσεις κατά των
μεταναστών, στο Κόντρα του Μάκη Κουρή.
του Κώστα Μάρκου
Όμως βασικά, όλα μοιάζουν τόσο συνηθισμένα σε αυτή
την εκλογική μάχη - εξπρές, σε τέτοιο βαθμό, που τμήματα των εργαζομένων, αλλά
και της Αριστεράς, να κινδυνεύουν να αποκοιμηθούν με το «δαγκωτό»
αντιμνημονιακό ψηφοδέλτιο στο μαξιλάρι ή με το όνειρο μιας «αριστερής
κυβέρνησης» ή μιας απρόσμενης «ενίσχυσης του κόμματος», τη στιγμή που
προετοιμάζεται μετεκλογικά ένα κοινωνικό, οικονομικό και αντιδημοκρατικό «πραξικόπημα»
κατά του ελληνικού λαού, μεγαλύτερο σε οξύτητα, βάθος και διάρκεια ακόμη και
από αυτό των συνταγματαρχών. «Hannibal ante portas», ο Αννίβας προ των πυλών
του εργατικού κινήματος και της δημοκρατίας!
Δεν πρόκειται για τις συνηθισμένες δημοσιογραφικές υπερβολές
από τις οποίες πάσχει η ελληνική Αριστερά. «Η Ελλάδα σήμερα είναι η Ισπανία του
1936»: Με αυτόν τον τόσο εύγλωττο τίτλο, ο γραμματέας του Συνδικάτου των Βέλγων
Εργατών Μετάλλου, Νίκο Τουέ, υπέγραφε στις αρχές Μαρτίου άρθρο αλληλεγγύης προς
τους Έλληνες εργαζόμενους (www.metallos.be, στα Ελληνικά:
ilesxi.wordpress.com). Γιατί πράγματι, η σχεδιασμένη και προαποφασισμένη,
μετεκλογική σαρωτική επίθεση του ελληνικού κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ και η
κοινωνική καταβύθιση σε έναν εργασιακό μεσαίωνα μισθών πείνας και εκατομμυρίων
ανέργων και εξαθλιωμένων, συνοδεύεται από την τάση για μια άνευ προηγουμένου
«επιστροφή» σε μια αντιδημοκρατική απολυταρχία και σε ένα καθεστώς του «δεσπότη
- εργοδότη», την οποία θα ζήλευε ακόμη και το καθολικομοναρχικό, φασιστικό
καθεστώς του Φράνκο, ανοίγοντας το δρόμο για όλη την Ευρώπη.
Οι πρωτοπόρες δυνάμεις του εργατικού και λαϊκού
κινήματος, η Αριστερά και πολύ περισσότερο, η αντικαπιταλιστική επαναστατική
της πτέρυγα και οι κομμουνιστές, χρειάζεται επειγόντως να συνειδητοποιήσουν
αυτό τον κίνδυνο και να λάβουν με ψυχραιμία, σύνεση, αλλά και με ταχύτητα και
τόλμη, τα μέτρα τους. Αλλά, ποια μέτρα;
Το πρώτο μέτρο είναι η γενική στρατηγική, πολιτική
και ψυχολογική προετοιμασία των πρωτοποριών, μέσα στις άμεσες μάχες, για τα επαναστατικά
γεγονότα που έρχονται. Η σαρωτική επίθεση που αναμένεται δεν μπορεί και δεν θα
μείνει αναπάντητη από τους εργαζόμενους και το λαό της χώρας μας. Το ελατήριο
μπορεί να συμπιεστεί κι άλλο, ωστόσο θα έρθει η ώρα που θα εκτιναχθεί με
ανάλογη δύναμη. Η ελληνική αντίσταση θα συμπυκνωθεί σε ένα γενικό κοινωνικό
σπασμό, σε μια εξαιρετική ένταση της ταξικής πάλης, σε μια ιδιόμορφη
επαναστατική κατάσταση, που ενώ το πρώτο κύμα της μπορεί να είναι πολύ σύντομο,
θα ξαναγυρίζει με νέα ένταση σε μια αγνώστου διάρκειας αναμέτρηση, η οποία θα
συνδυάζεται με τις στροφές της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης και της πολιτικής
κρίσης των «πάνω», καθώς και με κοινωνικά γεγονότα σε άλλες χώρες. Σε αυτές τις
συνθήκες, η ενότητα των πρωτοποριών, ειδικά του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των
ηγεσιών τους, θα παίξει καθοριστικό ρόλο. Η βαθύτερη στρατηγική και πολιτική
συμφωνία τους, η διευκρίνιση, εμβάθυνση και προβολή ταυτόχρονα του άμεσου,
μεταβατικού προγράμματος αντικαπιταλιστικής ανατροπής, καθώς και του
στρατηγικού βάθους της επαναστατικής προοπτικής για τον κομμουνισμό της εποχής
μας, αποτελούν τον καταλύτη για την όσο το δυνατόν πιο ενιαία δράση τους,
απέναντι στη γενικευμένη, μεταμοντέρνα νεοφασιστική επίθεση του συστήματος.
Ωστόσο, είναι ουτοπικό, αλλά και επικίνδυνο να ελπίζουμε
ότι θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε από την επίθεση με μια στενή «κομματική
ενίσχυση και πειθαρχία», όπως πιστεύει τμήμα της ηγεσίας του ΚΚΕ ή με μια
«κοινοβουλευτική ενίσχυση και ενότητα», όπως πιστεύουν οι περισσότερες ηγετικές
δυνάμεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς μέτωπα στην πολιτική και χωρίς σχετικά αυτοτελείς και ανασυγκροτημένες
οργανώσεις στο μαζικό κίνημα, οι πρωτοπορίες «θα πιαστούν με τις πιτζάμες» και
πάλι, όπως την 21η Απριλίου του ’67.
Γι’ αυτό, το δεύτερο μέτρο είναι η αποφασιστική και
όσο το δυνατόν πιο ταχεία δημιουργία ενός ενιαίου αγωνιστικού μετώπου μαζικής
αντίστασης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, που με σύνθημα ένα νέο «νο
πασαράν», θα οικοδομήσει το πρώτο φράγμα, με δυο τεράστιας σημασίας, άμεσες
αιχμές: Τις συλλογικές συμβάσεις και τις εργατικές δημοκρατικές ελευθερίες. Το
φράγμα αυτό αποτελεί την πρώτη προϋπόθεση για την οργάνωση μιας γενικής
αντεπίθεσης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, που θα προκαλέσει αρχικά
ρήγματα στην επίθεση, με στόχο την καθολική ανατροπή της.
Από αυτή τη σκοπιά, οι ηγεσίες όλων των αριστερών
δυνάμεων επωμίζονται ιστορικές ευθύνες. Περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η
κοινή δράση της Αριστεράς στο μαζικό κίνημα, έτσι ώστε να εμπνεύσουν και να
συμπαρασύρουν στον οργανωμένο συλλογικό αγώνα τις δυνάμεις που απεγκλωβίζονται
από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τμήματα των οποίων κινούνται ανησυχητικά προς τα δεξιά. Η
ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέσα από τη σύντομη προεκλογική της εκστρατεία και ακόμη περισσότερο
μετά, καλείται να προσαρμόσει τη θετική γενική της πρόταση για το Αγωνιστικό
Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής, με βάση τις δυο παραπάνω αιχμές.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι απολύτως αναγκαία η
δημιουργία μιας πλατιάς, αυτοτελούς, μαζικής κίνησης για την υπεράσπιση και
διεύρυνση των ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων του εργαζόμενου
ανθρώπου της εποχής μας. Μια μετωπική κίνηση με «ψυχή» τις ανατρεπτικές
αντικαπιταλιστικές δυνάμεις και ιδέες, που δεν θα περιχαρακώνεται, αλλά θα
συμβάλει, κυρίως, στον αγώνα για την υπεράσπιση των οργανώσεων των εργαζομένων
και του λαού από τα κύματα των επιθέσεων που έρχονται, στην οργάνωση της λαϊκής
αυτοάμυνας απέναντι στα πογκρόμ της αστυνομίας και των φασιστικών συμμοριών,
καθώς και στη μαζική αλληλεγγύη και νομική στήριξη σε κάθε διωκόμενο.
Το τρίτο μέτρο για την αντιμετώπιση της σαρωτικής
επίθεσης που έρχεται είναι η δημιουργία ενός κατά πολύ μαζικότερου από τη
σημερινή ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πόλου της ανατρεπτικής, ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής
και αντιιμπεριαλιστικής, αλλά και επαναστατικής κομμουνιστικής Αριστεράς. Οι
προϋποθέσεις είναι ήδη σε εξέλιξη και έκαναν μια πρώτη εμφάνιση. Είναι γεγονός
ότι δεν προετοιμαστήκαμε εγκαίρως για μια προγραμματική συνάντηση με
αντικειμενικά ταλαντευόμενα ρεύματα, με αποτέλεσμα να αποτύχουμε στις πρώτες
προκλήσεις, εξαιτίας κυρίως των δικών μας αντιφάσεων και λιγότερο των υπαρκτών
αντιφάσεων των άλλων δυνάμεων. Ωστόσο, δεν κρίνονται όλα στις προεκλογικές
κινήσεις. Θα κριθούν, πάνω από όλα στις μετεκλογικές ραγδαίες διεργασίες εντός
της Αριστεράς, οι οποίες θα πυροδοτηθούν, τόσο από τα εκλογικά αποτελέσματα,
όσο –και κυρίως– από τις μετεκλογικές απαιτήσεις του μαζικού κινήματος. Η
ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα δοκιμαστεί στις νέες συνθήκες, ωστόσο η ίδια μπορεί να παίξει ρόλο
καταλύτη, διότι αντικειμενικά αποτελεί την πιο μαζική προωθημένη δύναμη της
αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Αρκεί να κυριαρχήσει η αυτοπεποίθηση της
δημοκρατικής ηγεμονίας του προγράμματός της, που πάντα οδηγεί σε ανώτερα και
πλατύτερα μέτωπα και όχι το κούρνιασμα στο υπάρχον, που οδηγεί σε «κομματική»
περιχαράκωση.
Το τέταρτο μέτρο είναι η προώθηση ενός αντίστοιχου
αντικαπιταλιστικού επαναστατικού διεθνιστικού μετώπου, μιας νέας «Αριστεράς του
Τσίμερβαλντ», μπροστά στον ακήρυχτο, κοινωνικό «ευρωπαϊκό πόλεμο». Και εδώ,
επίσης, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα κληθεί να παίξει προωθητικό ρόλο με τις απαραίτητες
πρωτοβουλίες, πολύ περισσότερο που η αντικαπιταλιστική Αριστερά, ειδικά στη
Γαλλία, φαίνεται πως θα υποχωρήσει λόγω τραγικών λαθών του προηγούμενου
διαστήματος.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αξίζει και
πρέπει να ενισχυθεί μαζικά στις εκλογές της 6ης Μαΐου.
