Γιάννης Ραχιώτης*
Το πολιτικό σύστημα, από την ακροδεξιά μέχρι την
–κοινοβουλευτική– Αριστερά του, μετά από 38 χρόνια συννομής των πολιτικών,
τοπικών και συνδικαλιστικών εξουσιών, είναι πλέον ενοποιημένο στη βάση της
διαρκούς ανατροφοδότησής του και της διατήρησης του υπάρχοντος στάτους κβο, που
εγγυάται τους ρόλους κάποιων ως κυβερνητικών κομμάτων και άλλων ως
αντιπολιτευτικών. Ευθύνεται για τη σημερινή συντριβή του βιοτικού επιπέδου των
φτωχών και της μεσαίας τάξης, αλλά και της εξάλειψης οποιασδήποτε θετικής
προοπτικής για τη χώρα.
Ευθύνονται οι μεν «δεξιοί» για την «τελική λύση» της
μετατροπής μας σε επίσημο προτεκτοράτο του ΔΝΤ (=των ΗΠΑ) και της ΕΕ (=της
ευρωπαϊκής ελίτ), οι δε «αριστεροί» του ΚΚΕ/ΣΥΡΙΖΑ γιατί απέτρεψαν και
υπονόμευσαν την αποτελεσματικότητα της λαϊκής αντίστασης.
Με την –υποκριτική– εξαίρεση του ΚΚΕ, όλα τα κόμματα του
πολιτικού συστήματος έχουν θέση υπέρ της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο
ευρώ, ζητήματα κομβικά για την υπόσταση της χώρας και τη διάσωση των φτωχότερων
στρωμάτων της. Φυσικά ούτε λόγος δεν γίνεται για την αμερικάνικη επικυριαρχία
σε όλα τα μείζονα θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Το ΚΚΕ ενώ
επιδίδεται σε κενή περιεχομένου συνθηματολογία δεν διστάζει να βάλει πλάτη υπέρ
του συστήματος όταν κινδυνεύουν θεμελιώδεις επιλογές της ελίτ, όπως το ευρώ ή η
απρόσκοπτη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού.
Η ελίτ πρέπει να πληρώσει για την καταστροφή που προκάλεσε.
Όμως δεν είναι τιμωρία η πριμοδότηση προσωρινών ενδοσυστημικών ανακατατάξεων με
την ψήφιση των αριστερών ή «ριζοσπαστικών» σχηματισμών οργανικά ενταγμένων στο
πολιτικό σύστημα, που έδωσαν –δυστυχώς με επιτυχία ως τώρα– τη δική τους μάχη
για τη διατήρηση των λαϊκών αντιστάσεων στο επίπεδο του συμβολικού.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναδεικνύεται σε μια από τις
ελάχιστες επιλογές όποιου επιδιώκει να περιορίσει την εκλογική δύναμη των
κομμάτων του πολιτικού κατεστημένου και να εκφράσει τη συνολική αντίθεσή του σ’
αυτό, γιατί είναι η μόνη πολιτική οντότητα με σαφή επιδίωξη την αποχώρηση από
την ΕΕ και το ευρώ και την καταγγελία των ληστρικών δανειακών συμβάσεων με ΔΝΤ
και ΕΕ και αυτά ενταγμένα σε μια συνεκτική πολιτική πρόταση υπέρ των λαϊκών
στρωμάτων.
Ένας ακόμη λόγος ενίσχυσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ότι η
κατακτημένη κουλτούρα συνεργασίας μεταξύ των διαφορετικών πολιτικών ομάδων που
βρίσκονται στους κόλπους της μπορεί να αποτελέσει καλή βάση για σύγκλιση και
παράλληλη δράση στο κίνημα, με τα πιο μαχητικά κομμάτια της κοινωνίας, είτε
βρίσκονται στην άκρα αριστερά είτε στον αναρχικό χώρο.
* Δικηγόρος και υποψήφιος
με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Α’ Αθήνας
