«Η συμπόρευση με τους εργαζόμενους και τους αγωνιστές που βρίσκονται στα αριστερά κόμματα και την κοινωνική βάση είναι το βασικό μας μέλημα την επομένη των εκλογών», υπογραμμίζει στο Πριν η Φλώρα Παπαδέδε, υποψήφια στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όπως τονίζει, η ανατροπή δεν θα γίνει ούτε με «μαγικό ραβδί», ούτε με ανάθεση αλλά αν οι εργαζόμενοι πάρουν οι ίδιοι την υπόθεση στα χέρια τους.
Συνέντευξη στον Γιώργο Λαουτάρη
– Τι απαντάτε τους συναδέλφους σας όταν σας λένε ότι η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι χαμένη;
– Υπάρχει κατ’ αρχάς η τεχνική απάντηση στο ζήτημα: Όσα μικρότερα κόμματα μπουν στη Βουλή, τόσο πιο αδύναμη κυβέρνηση θα προκύψει από αυτούς που ψήφισαν και θα συνεχίσουν να ψηφίζουν μνημόνια και αντιλαϊκές πολιτικές. Η ουσία όμως δεν βρίσκεται εκεί. Για πρώτη φορά διαπιστώνουμε ότι πολύς κόσμος επανακαθορίζει και αμφισβητεί τόσο την πορεία της χώρας μέσα στην ΟΝΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και τη στάση του. Δύο λοιπόν πράγματα καθορίζουν γιατί η ψήφος πρέπει να πάει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πρώτον, είναι η μοναδική φωνή στην ουσία που θέτει στο σήμερα τους όρους της επιβίωσης του λαού μας, που δεν είναι άλλοι από την άρνηση αναγνώρισης και παύση πληρωμών του χρέους, η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ. Το δεύτερο έχει να κάνει με την καταστροφολογία. Την επαγγελία μιας καταστροφής που μέλλει να γίνει αν αρνηθούμε να αποδεχτούμε τις δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια, το χρέος και αν δεν θυσιαστούμε για το ευρώ, ότι δηλαδή θα έρθουν λιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί. Αυτά λέγονται στον κόσμο που καταστρέφεται αυτή τη στιγμή από τις δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια και την παραμονή το ευρώ! Γι’ αυτό λέμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος, ότι μπορούμε να ζήσουμε αρκετά καλύτερα και με προοπτική, έξω από αυτή την καταστροφή που συμβαίνει σήμερα. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να το καταφέρει μόνη της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν μπορεί να γίνει δηλαδή με μαγικό ραβδάκι ή να γίνει με διαδικασία ανάθεσης. Σήμερα είναι αναγκαίο όσο ποτέ οι εργαζόμενοι να πάρουν οι ίδιοι την τύχη τους στα χέρια τους. Με αυτή την έννοια, όποιος εργαζόμενος νιώθει σήμερα αυτή την ανάγκη, δεν μπορεί παρά να την εκφράσει μέσα από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
– Όμως τα αριστερά ψηφοδέλτια θα είναι αρκετά. Γιατί η Αριστερά που πρεσβεύει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται ένα διαφορετικό ψηφοδέλτιο;
– Αν δούμε το φάσμα του χώρου που ονομάζουμε Αριστερά, έχουμε στη μία του πλευρά το χώρο του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, που όχι απλά αδυνατεί να δει τι έφταιξε και βρίσκεται η χώρα σε αυτή την κατάσταση σήμερα, αλλά επιμένει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από την ΕΕ, μιλώντας για ανεφάρμοστα πράγματα, όπως επαναδιαπραγμάτευση –με ποιους άραγε, με αυτούς που μας οδήγησαν εδώ;– αλλά και για παραμονή στην ευρωζώνη, σ’ αυτούς που έβαλαν τη θηλιά στο λαιμό μας. Δεν μπορεί προφανώς να υπάρξει προοπτική μέσα από εκεί. Χρειάζεσαι έναν πολιτικό φορέα που να επισημαίνει ότι δεν μπορεί οι όροι της καταστροφής να είναι και οι όροι της λύσης. Στην άλλη πλευρά, το ΚΚΕ βεβαίως μιλά για διαγραφή του χρέους και για έξοδο από την ΕΕ, αυτός όμως είναι ένας όρος επιβίωσης σήμερα, δεν μπορεί να τοποθετείται στο επέκεινα, στο αόριστο μέλλον. Έπειτα δεν είναι υπόθεση ανάθεσης κάποιων σε κάποιους. Είναι υπόθεση του σήμερα να φτιαχτεί αυτός ο πόλος, το μέτωπο που έχουμε ανάγκη για να αλλάξει η ρότα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με διαλέξεις.
– Μετεκλογικά εκτιμάτε ότι υπάρχουν περιθώρια αγωνιστικής συμπόρευσης;
– Στο βαθμό που δυναμώνει η ανάγκη αυτή για να τίθενται τα ζητήματα αντικαπιταλιστικής διεξόδου δυνατά, πκαι στο βαθμό που δυναμώνουν οι φωνές που ζητούν η Αριστερά να πάρει το ρόλο να οργανώσει και να δώσει τη δύναμη που χρειάζεται ο λαός, με τέτοιες λοιπόν αλλαγές συσχετισμών, υπάρχουν δυνατότητες. Σε κάθε περίπτωση, η συμπόρευση με τους εργαζόμενους και τους αγωνιστές που βρίσκονται όχι μόνο στα αριστερά κόμματα αλλά σε όλη την κοινωνική βάση, είναι εκ των ων ουκ άνευ, ο πρώτος μας στόχος και μέλημα. Αυτές οι εκλογές είναι βέβαια πολύ σημαντικές για το μέλλον, όμως η τύχη των εργαζομένων και της χώρας δεν θα κριθεί μέσα από εκλογές.
– Αποτελούν «σημαία» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι θέσεις για έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτά μήπως οδηγούν σε εθνική αναδίπλωση και απομονωτισμό;
– Πολύ καιρό μας δείχνουν ανεστραμμένη την πραγματικότητα. Ειδικά αυτή τη στιγμή, αν κάτι αποδεικνύεται είναι το αντίθετο. Το μόνιμο επιχείρημα ήταν ότι αν βγούμε από την ΕΕ ή διαφωνήσουμε σε κάτι, θα οδηγηθούμε σε εθνικό απομονωτισμό και θα γίνουμε Αλβανία. Αυτή τη στιγμή όμως, λόγω ακριβώς της παραμονής μας, είμαστε ήδη Αλβανία που οδεύει προς μισθούς Βουλγαρίας και Κίνας. Επί της ουσίας η χώρα σήμερα δεν επιτρέπεται να έχει οικονομικές σχέσεις με κανένα από τα κράτη της υφηλίου, γιατί είναι υποχρεωμένη να προσανατολίζεται μονάχα στην ευρωενωσιακή αγορά. Έχει μια σειρά ποσοστώσεις για το τι θα παραγάγει, τι και πού θα το πουλήσει, είναι αποκλεισμένη από τις κεφαλαιαγορές, άρα σήμερα η Ελλάδα είναι σε κατάσταση πλήρους απομονωτισμού. Στην καραντίνα της ΕΕ! Η μόνη απάντηση λοιπόν για όποιον δεν θέλει εθνικό απομονωτισμό και κατανοεί το προφανές, ότι δεν μπορεί να υπάρξει αυτάρκης χώρα, είναι η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η λύση που θα δώσει δυνατότητα για ισότιμες και αμοιβαία επωφελείς συνεργασίες με όλους τους λαούς.
– Αν μια αποφασισμένη κυβέρνηση αποκαθιστούσε το πρόβλημα εθνικής κυριαρχίας που διαπιστώνεται σήμερα, θα λυνόταν το πρόβλημα της χώρας;
– Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει καμία τέτοια πολιτική βούληση. Το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα, η οικονομική του ολιγαρχία, είναι πλήρως συνδεδεμένοι με την ευρωενωσιακή πολιτική και τα μονοπωλιακά συμφέροντα που αυτή εξυπηρετεί. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει η αίσθηση της εθνικής κυριαρχίας, αλλά της οικονομικής τους κυριαρχίας, η οποία μπορεί να υποβαθμίζεται με αυτή την κατάσταση αλλά στο εσωτερικό μόνο έτσι διασφαλίζεται. Ακόμη κι αν είχαμε στη σφαίρα του φαντασιακού μια μερίδα της αστικής τάξης που θα έλεγε κάτι τέτοιο, αυτό αντικειμενικά δεν θα μπορούσε να λύσει το προβλήματα επιβίωσης του ίδιου του λαού, γιατί εθνική ανεξαρτησία χωρίς λαϊκή κυριαρχία με την ουσία της έννοιας δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν λύνει ούτε το πρόβλημα επιβίωσης, ούτε βεβαίως της προοπτικής και μιας καλύτερης ανάπτυξης σε όφελος του λαού και του τόπου. Αυτή τη στιγμή ο μηχανισμός «υποδούλωσης» της χώρας και του λαού της είναι ακριβώς το χρέος. Είναι τόσο αλληλένδετα τα κομμάτια που δεν μπορείς να διαχωρίσεις την εναντίωση στο χρέος που μας έχουν φορτώσει και το έχουμε πληρώσει δεκάδες φορές από την ανάγκη για εθνικό νόμισμα και την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
