Ηταν Κυριακή, 18 Μαρτίου 1990, είκοσι ολόκληρα χρόνια πριν. Η Ελλάδα ασφυκτιούσε πολιτικά υπό το πέλμα της Οικουμενικής κυβέρνησης συνεργασίας ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ενιαίου ΣΥΝ, στον οποίον τότε συμμετείχε ως καθοριστική δύναμη το ΚΚΕ. Τότε πήραμε την απόφαση να μετατρέψουμε το μηνιαίο περιοδικό που βγάζαμε επί ένα χρόνο σε εβδομαδιαία εφημερίδα. Κρίναμε ότι ήταν ο μόνος τρόπος να εκφραστεί πολιτικά στο χώρο του Tύπου η φωνή της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Γιώργος Δελαστίκ
Είκοσι ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε. Κανένας μας δεν πίστευε ότι το Πριν θα επιβίωνε επί μια εικοσαετία με τόσο γλίσχρα οικονομικά μέσα που είχε στη διάθεσή του. Άλλωστε είχαμε την πεποίθηση που αποδείχτηκε αυταπάτη ότι θα είχαν μεσολαβήσει σοβαρά πολιτικά γεγονότα και τέτοιες ανατροπές στο χώρο της Αριστεράς που θα είχαν καταστήσει περιττή την παρουσία του Πριν. Διαψευστήκαμε. Σοβαρά γεγονότα μεσολάβησαν με κορυφαίο τη διάλυση της –ήδη το 1990 ψυχορραγούσης– Σοβιετικής Ένωσης του μετέπειτα... «πίτσα μπόι» Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Η Αριστερά όμως σε όλες τις εκφάνσεις της δεν κέρδισε τίποτα σχεδόν από τις εξελίξεις της εικοσαετίας, αν εξαιρέσει κανείς την καθόλου ασήμαντη απόσπαση του ΚΚΕ και του ΣΥΝ από το άρμα της κυβερνητικής συναίνεσης και συνεργασίας με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Η ριζοσπαστική Αριστερά όμως επιβίωσε, αν και περιχαρακωμένη σε εξαιρετικά χαμηλά εκλογικά επίπεδα. Μαζί της συνεχίζει το μακρύ πλέον ταξίδι του και το Πριν. Δεν πέρασε μήνας από τότε που γεννήθηκε η εφημερίδα μας και στην εξουσία ανήλθε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία εκπροσωπούσε ιδεολογικά και πολιτικά τους πιο επιθετικούς κύκλους του κεφαλαίου. Δύο εβδομάδες πριν συμπληρώσει το Πριν τα είκοσι χρόνια ζωής του, η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου αυτή τη φορά εξήγγειλε τα πιο αντεργατικά μέτρα που έχουν υπάρξει ποτέ στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, τα οποία φυσικά συναντούν την υποστήριξη της ΝΔ. Δυστυχής παρηγορία ότι τουλάχιστον αυτή τη φορά η αντιλαϊκή συναίνεση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ έχει ως τρίτο εταίρο το ΛΑΟΣ και όχι την Αριστερά...
Η ακραία αντεργατική πολιτική της κατ’ όνομα σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης Παπανδρέου και η εκ μέρους της ευθεία πλέον επίθεση όχι απλά με στόχο τη σχετική επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων, αλλά τη μείωση (!) των απόλυτων αποδοχών τους και την κατάλυση όλων των εργατικών κατακτήσεων του 20ού αιώνα, υποδηλώνει και τις προκλήσεις για την Αριστερά του 21ου αιώνα. Από τη μια απειλείται η ιδεολογική και πολιτική εξαφάνισή της, καθώς η Αριστερά αποδεικνύεται ανεπαρκής, αν όχι ανίκανη, να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά την παγκόσμια οικονομική κρίση και να ηγηθεί ενός ρωμαλέου εργατικού και επαναστατικού κινήματος για την αντιμετώπιση των συνεπειών της – παρόλο που η ίδια η κρίση αποδεικνύει την ορθότητα της θεωρίας και των αναλύσεών της. Από την άλλη δυναμώνει η κοινωνική ανάγκη για την ύπαρξη πολιτικών δυνάμεων που θα εκφράσουν τα συμφέροντα και την αντίσταση των ευρύτατων μαζών που θα συνεχίσει με διαρκώς εντεινόμενους ρυθμούς να εξαθλιώνει ο σύγχρονος καπιταλισμός.
Αν δεν κατορθώσει η Αριστερά να γίνει ο εκφραστής τους, ο κοινωνικός Μεσαίωνας στον οποίον έχει ήδη μπει ο κόσμος της εργασίας και η ανθρωπότητα στο σύνολό της θα προσλάβει απίστευτη αγριότητα. Το κεφάλαιο και το πολιτικό προσωπικό του δεν έχουν την πρόθεση να σταματήσουν πουθενά, αν δεν συναντήσουν ανυπέρβλητη αντίσταση που να απειλεί με ανατροπή το σύστημά τους, στο βαθμό τουλάχιστον που συνεχίζουν την ίδια πολιτική. Ως ριζοσπαστική Αριστερά έχουμε επομένως πολύ δρόμο μπροστά μας. Άρα και το Πριν. Το ταξίδι συνεχίζεται σε όλο και πιο αντίξοες συνθήκες. Με διαρκώς μεγαλύτερες δυσκολίες διαμόρφωσης της συνείδησης των εργαζομένων. Δέκα ή είκοσι χρόνια πριν, θα είχε κυριολεκτικά καεί η Αθήνα, αν κάποια κυβέρνηση διενοείτο να κόψει κατά 30% τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και το επίδομα αδείας. Τώρα έγινε απλώς μια καλή διαδήλωση και μια συζητήσιμης επιτυχίας απεργία. Κυριαρχεί στους κόλπους των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα μια οργή ανάμεικτη με τη μοιρολατρική διάθεση υποταγής «Δεν γίνεται τίποτα, τα μέτρα τελικά θα περάσουν».
Δεν ωφελεί η ωραιοποίηση της κατάστασης. Αυτούς τους εργαζόμενους πρέπει σταδιακά να πείσουμε, να ριζοσπαστικοποιήσουμε και να κινητοποιήσουμε ότι ο αγώνας τους μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Αυτό είναι το καθήκον των πολιτικών δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Στο δημοσιογραφικό επίπεδο, το Πριν πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί, υπερβάλλοντας τις δυνάμεις του για να συμβάλει προς την κατεύθυνση αυτή. Ίσως αυτό σημαίνει ότι θα γιορτάσουμε πολλά γενέθλια ακόμη!
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΙΝ 14/03/2010
