Η ΓΣΕΕ αφού στοχοποίησε τα πρωτοβάθμια σωματεία πάει...Χαλκιδική
Κοινωνικός προσεισμός η περασμένη Πέμπτη. Η μεγάλη πανελλαδική πανεργατική απεργία ανέδειξε ορισμένες κρίσιμες τάσεις. Καταρχήν, η συμμετοχή στην απεργία ήταν στους περισσότερους χώρους ανεβασμένη, παρά το γεγονός ότι σε κλάδους –ειδικά του Δημοσίου– ήταν η τέταρτη ή και η πέμπτη 24ωρη μέσα σε δυόμιση μήνες ουσιαστικά.
Του Γιάννη Ελαφρού
Βεβαίως τα απεργιακά ποσοστά παραμένουν (όπως και η συμμετοχή στις συγκεντρώσεις) αναντίστοιχα της επίθεσης, ειδικά στο ιδιωτικό τομέα του εργοδοτικού δεσποτισμού, όπου μόνο όπου υπάρχουν δραστήρια πρωτοβάθμια σωματεία καταγράφεται συμμετοχή. Δεύτερο, οι συγκεντρώσεις ήταν πανελλαδικά οι μεγαλύτερες του αγώνα ενάντια στο Πρόγραμμα Σταθερότητας -Σύνθλιψης της εργασίας, ενώ έντονη ήταν η μαχητική διάθεση των διαδηλωτών. Τρίτο ποιοτικό στοιχείο είναι ότι η παρουσία του ανεξάρτητου - ταξικού ρεύματος του εργατικού κινήματος, κυρίως μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία, ενισχύεται δυναμικά και επεκτείνεται πανελλαδικά, δημιουργώντας αναβαθμισμένες δυνατότητες. Συνολικά, και παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης και όλου του αντιδραστικού συνασπισμού εξουσίας να πείσουν ότι «τα μέτρα περνούν», ότι «οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα και συνεισφέρουν», όλα δείχνουν ότι το κίνημα όχι μόνο δεν ξεφουσκώνει, αλλά ενισχύεται.
Μάλιστα, εάν παρθεί υπόψη το γεγονός ότι το αμέσως επόμενο διάστημα οι βάρβαροι κοινωνικοί ακρωτηριασμοί, που πέρασε η κυβέρνηση - «σίριαλ κίλερ» δικαιωμάτων, θα γίνουν αισθητοί στην τσέπη του κάθε εργαζόμενου, τότε η κοινωνική δυσαρέσκεια μπορεί να πάρει πλέον πιο έντονο πολιτικό χαρακτήρα, στρεφόμενη ενάντια στο ΠΑΣΟΚ αλλά και στη ΝΔ. Ήδη, οι γκαλοπτζήδες (που έσπευσαν αρχικά να βοηθήσουν την κυβέρνηση) αρχίζουν να καταγράφουν αυξανόμενη διαφοροποίηση.
Κινητοποιούνται πλέον όλοι οι μηχανισμοί. Η σύγκρουση οξύνεται. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και των ομοσπονδιών τα μαζεύει. Ενώ οι εργαζόμενοι κατακλύζουν τους δρόμους η ΓΣΕΕ πάει… Χαλκιδική στο τέλος της βδομάδας για το προγραμματισμένο συνέδριό της. Μέσα στο χαλασμό, δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να τροποποιήσει το πρόγραμμα. Απεναντίας, επέλεξε για μια ακόμα φορά την απομόνωση από τον κόσμο της δουλειάς, σε ένα περιβάλλον ανάλογο του αστικοποιημένου συνδικαλισμού. Ο κατήφορός τους είναι χωρίς τέρμα. Ειδικά την Πέμπτη, στην Αθήνα, ξεπέρασαν κάθε όριο. Η επιλογή να αλλάξουν το δρομολόγιο της πορείας τους για να αποφύγουν και να απομονώσουν τους χιλιάδες απεργούς (και ειδικά το ταξικό ρεύμα των πρωτοβάθμιων σωματείων) που είχαν δημιουργήσει το αδιαχώρητο στην περιοχή Μουσείο - Πολυτεχνείο και η απροκάλυπτη επέμβαση των ΜΑΤ για να σταματήσει η πορεία των πρωτοβάθμιων και να προπορευτεί η ΓΣΕΕ και όσοι λίγοι την ακολούθησαν (βλ. σελίδες 12-13, 18), δείχνουν ότι η γραφειοκρατία είναι αποφασισμένη να πάει μέχρι τέλους το δρόμο της υποταγής. Η πρωτοφανής στοχοποίηση του ταξικού ρεύματος των σωματείων και συνεργασία με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους δείχνει την ανησυχία τους. Την ίδια ώρα, οι δυνάμεις των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ προσπαθούν να σβήσουν τις εστίες του αγώνα (βλ. Εθνικό Τυπογραφείο, Ολυμπιακή, ΠΟΕ -ΟΤΑ, εκπαιδευτικοί κ.λπ.).
Η ώρα είναι κρίσιμη, γιατί το κίνημα πρέπει και μπορεί να συνεχισθεί και να κλιμακωθεί, αγωνιστικά και πολιτικά. Το βάρος πέφτει στο πρωτοπόρο ταξικό ρεύμα των πρωτοβάθμιων σωματείων, των μειοψηφιών σωματείων, των επιτροπών αγώνα και των άλλων αγωνιστικών συλλογικοτήτων των εργαζομένων, που αντιμετωπίζουν τη μεγάλη πρόκληση να κινηθούν πρωτοβουλιακά, υπερβαίνοντας και καταστρατηγώντας το σχεδιασμό εκτόνωσης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Σε αυτό το μεγάλο σκοπό πρέπει να συμβάλλουν όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς, με κοινή δράση για την ανάπτυξη των αγώνων. Τώρα είναι η ώρα, εάν μπορούν, το ΚΚΕ να υπερβεί τη λογική «πας μην ΠΑΜΕ… βάρβαρος» και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να σπάσει την εξάρτησή του από τις ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και την πράσινη γραφειοκρατία.
Σήμερα απαιτείται, κόντρα στο κλίμα εκτόνωσης, η προώθηση πρωτοβουλιών διαρκούς αγωνιστικής κινητοποίησης, διαρκούς αναταραχής, η οποία πρέπει –κατά τη γνώμη μας– να κορυφώνεται σε απεργιακές εκρήξεις και να συγκεντρώνει δυνάμεις για αγώνα μπλοκαρίσματος των μέτρων. Με αυτή τη λογική τα πανεργατικά συλλαλητήρια της Τρίτης μπορούν να συμβάλουν. Δεν είναι υπόθεση ρουτίνας. Πρέπει να «βουλιάξουν» οι πόλεις από δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους.
Δεύτερο, για να κλιμακωθεί ο αγώνας απαιτούνται αναβαθμισμένα πολιτικά καύσιμα. Η απόκρουση - ανατροπή του ΠΣΑ και της αντιδραστικής τομής φέρνει στο προσκήνιο τον αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το αίτημα της ανατροπής της. «Θα σας βουλιάξουμε, πριν μας βουλιάξετε»! Απαιτείται συνολικό αντιΕΕ περιεχόμενο, να αναδειχθεί ότι το ευρώ είναι «σφαγή των μισθωτών». Είναι πολύ σημαντικό ότι στις διαδηλώσεις ακούγονται πολύ πιο έντονα αντιΕΕ συνθήματα, ενώ μπλοκ ολόκληρα φωνάζουν «εμπρός λαέ, έξω από την ΕΕ»! Αλλά και απέναντι στην τρομοκρατία του χρέους, που το επόμενο διάστημα θα γνωρίσει νέες δόξες, το κίνημα πρέπει να υψώσει το αίτημα της στάσης πληρωμών προς τους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους, σε συνδυασμό με το να «βάλει χέρι» ο εργαζόμενος κόσμος στον κλεμμένο από το κεφάλαιο πλούτο του.
Τρίτο, το ρεύμα των πρωτοβάθμιων σωματείων πρέπει να ενισχύσει την αυτοτέλειά του από τον υποταγμένο συνδικαλισμό, προωθώντας και δικές του αγωνιστικές πρωτοβουλίες, ενισχύοντας το συντονισμό του, την πανελλαδική του δικτύωση και βεβαίως τη σχέση του με την εργατική βάση, με ένα γύρο γενικών συνελεύσεων σε σωματεία και χώρους δουλειάς. Σήμερα, η ανεξαρτησία και η αντιπαλότητα –με όρους κινήματος– με το συνδικαλισμό της υποταγής αποτελεί οξυγόνο ζωής για οποιονδήποτε θέλει να παλέψει ενάντια στην αντεργατική καταιγίδα.
Τέταρτο, ο αγώνας ενάντια στο ΠΣΑ δεν είναι στενά υπόθεση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά ευρύτερα του λαϊκού. Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μπορούν να συμβάλουν στη δημιουργία τοπικών (σε επίπεδο γειτονιάς ή πόλης) επιτροπών αγώνα, όχι όμως με προνομιακές συμμαχίες με ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά με λογική ανυποχώρητου αγώνα «από τα κάτω».
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΙΝ 14/03/2010
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΙΝ 14/03/2010
