Συνέντευξη του Παλαιστίνιου μουσικού Άντι Κραγιέμ στην Αφροδίτη Πολίτη
Στη συναυλία που διοργάνωσε στο Gagarin η πρωτοβουλία Ένα καράβι για τη Γάζα συμμετείχε το συγκρότημα Wlad el 7ara, εν συντομία We7 – προφέρεται Γουάλαντ Ελ Χάρα ή Γουέχ, και σημαίνει στα αραβικά «Τα παιδιά της γειτονιάς». Τρεις νέοι 22, 23 και 24 ετών, που τραγουδάνε χιπ χοπ από το 2001, στη βιβλική Ναζαρέτ, τη μεγαλύτερη αραβική πόλη στο βόρειο Ισραήλ. Αν και έχουν τα «μπλε» ισραηλινά διαβατήρια, οι We7 δηλώνουν Παλαιστίνιοι και τραγουδούν ενάντια στην ισραηλινή κατοχή. Το Πριν μίλησε με τον 24άχρονο Άντι Κραγιέμ.
Στο πλαίσιο της διεθνούς πρωτοβουλίας Free Gaza Movement, για την άρση του απάνθρωπου αποκλεισμού της Γάζα συγκροτήθηκε η ελληνική καμπάνια «Ένα Καράβι για τη Γάζα». Η ελληνική συμμετοχή στη διεθνή αποστολή της άνοιξης έχει σκοπό να αποκτήσει ένα πλοίο που θα δοθεί στον παλαιστινιακό λαό, αμφισβητώντας έμπρακτα το ισραηλινό απαρτχάιντ. Γι αυτό το σκοπό ήρθαν και στην Αθήνα οι Γουάλαντ Ελ Χάρα.
– Είστε και οι τρεις Παλαιστίνιοι σε ισραηλινό έδαφος. Έχετε πάει ποτέ στη Δυτική Όχθη ή στη λωρίδα της Γάζας;
– Στη Δυτική Όχθη πάμε πολύ συχνά, παίζουμε σε συναυλίες, ψωνίζουμε από τις τοπικές αγορές, είναι πολύ κοντά, η Τζενίν απέχει μόνο 20 λεπτά. Στη Γάζα δεν έχουμε πάει ποτέ, γιατί δεν μπορούμε. Επίσης δεν μπορούμε να πάμε σε περιοχές όπως η Χεβρώνα, που είναι ουσιαστικά αποκλεισμένες, δεν μας επιτρέπεται ούτε να μπούμε, αλλά ούτε και σε εκείνους να βγουν. Είναι σαν να έχουν εσωτερικά σύνορα μέσα στα σύνορα.
– Σπουδάζετε, εργάζεστε;
– Σπουδάζουμε και εργαζόμαστε. Εγώ στο πανεπιστήμιο της Χάιφα, οικονομικά, ο άλλος σπουδάζει νομική και ο τρίτος είναι ηχολήπτης. Eίμαστε όμως οι λίγοι τυχεροί. Οι Παλαιστίνιοι του Ισραήλ είμαστε το 20% του πληθυσμού, αλλά μόλις το 4% των φοιτητών και μόλις το 3% των δημοσίων υπαλλήλων. Το Ισραήλ επιμένει ότι έχουμε δημοκρατία και ελευθερία έκφρασης, γι’ αυτό προσλαμβάνουν και μια μικρή παλαιστινιακή μειοψηφία, για να δείξουν ότι οι Άραβες ζουν ισότιμα. Η αλήθεια είναι διαφορετική. Σκοτώθηκα στο διάβασμα για να περάσω στο πανεπιστήμιο, ενώ πολλοί καλοί μαθητές, με τα ίδια προσόντα δεν τα καταφέρνουν. Αυτό είναι ένα διαφορετικό είδος κατοχής. Αν θες να σπουδάσεις ιατρική πρέπει να είσαι 21. Αυτός ο νόμος είναι ρατσιστικός ενάντια στους Παλαιστίνιους, γιατί τελειώνουμε το Λύκειο στα 18 και δεν μπρούμε να περιμένουμε όλο αυτό το διάστημα. Οπότε όσοι θέλουν να σπουδάσουν γιατροί πάνε έξω και δεν γυρίζουν ποτέ, είτε διαλέγουν άλλο αντικείμενο σπουδών. Για τους Ισραηλινούς είναι εντάξει, γιατί εκείνοι στρατεύονται υποχρεωτικά στα 18 και απολύονται στα 21. Είναι σαν να μας λένε ότι πρέπει να υπηρετήσουμε στο στρατό, αλλά με έμμεσο τρόπο. Για μας η στράτευση δεν είναι υποχρεωτική, γιατί όταν υπογράφηκε η συμφωνία του ’48 θεωρήθηκε ότι θα ήταν κίνδυνος αν είχαμε όπλα, και έπρεπε να τα στρέφουμε ενάντια σε άλλους Παλαιστίνιους, ή ό,τι θα τα παίρναμε για να εξεγερθούμε. Από την άλλη αυτή η προαιρετική απαλλαγή από το στρατό λειτουργεί και ως δικαιολογία για επιπλέον διακρίσεις. Μας λένε δεν εκπληρώνετε τις υποχρεώσεις σας, άρα δεν μπορείτε να έχετε τα ίδια δικαιώματα. Στην πραγματικότητα όμως το Ισραήλ δεν δίνει δεκάρα, ούτε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε για κανενός είδους δικαιώματα. Για εκείνους υπεράνω όλων είναι η ασφάλεια
– Πώς είναι η καθημερινή ζωή στη Ναζαρέτ;
– Η πλειονότητα των κατοίκων είναι Άραβες. Η κύρια πόλη, η Ναζαρέτ, είναι περικυκλωμένη από τη Ναζαρέτ Ελίτ, την εβραϊκή συνοικία. Η Ναζαρέτ έχει ιστορία 2.000 χρόνων, δείτε και τον Ιησού. Η Ναζαρέτ Ελίτ, έχει ιστορία μόλις 20 χρόνων, και έχει τέσσερις φορές μεγαλύτερη έκταση καταλαμβάνοντας το έδαφος της αραβικής πόλης και τέσσερις φορές μεγαλύτερο προϋπολογισμό. Την ίδια στιγμή η αραβική Ναζαρέτ έχει τον τετραπλάσιο πληθυσμό, στριμωγμένο στο ένα τέταρτο του χώρου. Κάποιοι Άραβες πηγαίνουν αναγκαστικά στην εβραϊκή Ναζαρέτ, επειδή δεν υπάρχει χώρος, όμως οι έποικοι είναι τρομερά ρατσιστές. Φέρνουν τους ορθόδοξους Εβραίους από την Ιερουσαλήμ, αυτούς με τις κοτσίδες, δελεάζοντάς τους με κοινωνικές παροχές και φτηνή στέγη, για να αποκτήσει η περιοχή καθαρά εβραϊκό χαρακτήρα.
– Γράφετε στίχους ενάντια στην ισραηλινή κατοχή, αλλά και για το θέμα της καταπίεσης των γυναικών. Υποθέτω δεν σας εκφράζει το σεξιστικό γκάγκστα ραπ;
– Καθόλου. Τραγουδάμε όμως για δύο διαφορετικά είδη κοινού. Τους Παλαιστίνιους και το κοινό του εξωτερικού. Έξω θέλουμε να περάσουμε το μήνυμα ενάντια στην ισραηλινή κατοχή. Στο δικό μας κοινό, το παλαιστινιακό, προσπαθούμε να μιλήσουμε και για τα δικά μας λάθη, ένα από αυτά είναι ότι δεν φερόμαστε ισότιμα στις γυναίκες. Αλλά αυτό αφορά εμάς. Δεν σημαίνει ότι πρέπει να έρθει ο Μπους να «σπείρει τη δημοκρατία» επειδή η αδερφή μου δεν μπορεί να παντρευτεί αυτόν που αγαπάει. Είναι δικό μας πρόβλημα, είναι σημαντικό, αλλά όχι τόσο διογκωμένο όσο το παρουσιάζουν. Σήμερα πολλά κορίτσια έρχονται στις συναυλίες μας, υπάρχουν γυναίκες ράπερ...
– Διαβάζεις αραβική ποίηση;
– Οι ποιητές που θαυμάζω είναι ο Μαχμούντ Νταρβίς κι ο Ταουφίκ Ζιάντ (κομμουνιστής ηγέτης, δήμαρχος της Ναζαρέτ, γνωστός για την «ποίηση της διαμαρτυρίας»). Υπάρχουν σημαντικοί ποιητές και συγγραφείς, που γράφουν για την κατοχή μέσα από καθημερινές ιστορίες. Διαβάζεις για ένα αγόρι που προσπαθεί να βρει τον πατέρα του. Δεν μαθαίνεις τα ονόματά τους, ούτε το όνομα του χωριού τους, αλλά νιώθεις ότι η κατοχή είναι εκεί, και επηρεάζει ακόμα και τις πιο μικρές ιστορίες.
– Πώς είναι η κατάσταση για τους συμπατριώτες σας που ζουν στη Γάζα και στη Δυτική όχθη;
– Αν εμείς ζούμε μια φορά δύσκολα, για εκείνους τα πράγματα είναι χειρότερα. Ζουν σε κλοιό πολιορκίας, χωρίς καν τα στοιχειώδη, με διαρκείς πολεμικές συρράξεις και δεν το λένε καν πόλεμο το ονομάζουν πάταξη της τρομοκρατίας. Δεν μπορώ να φανταστώ πως οι άνθρωποι ζουν σε κατάσταση πολέμου για 50 έτη.
– Μήπως αυτές οι ακραίες συνθήκες, εξηγούν και τις ακραίες αντιδράσεις, όπως τους βομβιστές αυτοκτονίας;
– Μπορώ να καταλάβω κάποιον που αυτο-ανατινάζεται, αλλά δεν μπορώ να συγχωρήσω αυτόν που τον έβαλε να το κάνει. Δεν μπορώ να συλλάβω το πώς ένας ηλικιωμένος θρησκευτικός ηγέτης, στέλνει ένα 18άχρονο παιδί να ανατιναχθεί, επειδή πέθανε ο πατέρας του. Κατανοώ το παιδί, αλλά μισώ τον καθοδηγητή του, αν ήθελε ας ανατιναζόταν ο ίδιος. Για σας είναι εύκολο να λέτε ζήτω η ένοπλη αντίσταση της Χαμάς, αλλά για μας δεν είναι έτσι. Δεν είναι ταινία, δεν είναι βίντεο-γκέιμ, είναι πραγματικοί άνθρωποι, που δέχονται πραγματικές απειλές, διώξεις, φυλακίσεις. Για κάθε βομβιστή αυτοκτονίας, ο στρατός ισοπεδώνει όλα τα σπίτια των συγγενών του, και αυτό γεννά ακόμα περισσότερους επίδοξους βομβιστές.
– Ήρθατε εδώ μέσω της πρωτοβουλίας Ενα πλοίο για τη Γάζα. Πιστεύεις ότι θα τα καταφέρουν να σπάσουν το αποκλεισμό;
– Το ελπίζω. Αλλά δεν έχει σημασία τι πιστεύω εγώ. Σημασία έχει να πετύχουν. Για κάποιον που λιμοκτονεί στη Γάζα δεν τον νοιάζει αν κάποιος προσπάθησε να του στείλει τρόφιμα, εφόσον δεν έφτασε τίποτα. Αλλά και να μην το πετύχουν, είναι κατανοητό, τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θες.
– Ενισχύεται όμως η διεθνής αλληλεγγύη;
– Ναι, βέβαια, η διεθνής αλληλεγγύη είναι πολύ ωραία και ρομαντική.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΙΝ 11/04/2010
