Με το αίμα δεκάδων απεργών και παραλίγο με τη ζωή ενός νέου εργαζόμενου 31 χρόνων έβαψε τα χέρια της η πιο αδίστακτη και αντιδραστική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών. Η απεργιακή διαδήλωση της 11ης Μάη μπορεί να μην προκάλεσε «σεισμό», ίσως και να ερμηνεύτηκε από τη «μαφία» κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ ως «αποκλιμάκωση». Και γι’ αυτό, έβαλαν τους κρανοφόρους δολοφόνους των ΜΑΤ να την αποτελειώσουν! Μάταια όμως, γιατί η επίδειξη αλαζονικής καταστολής είναι ένδειξη αδυναμίας για την κυβέρνηση. Γιατί, η απεργία της Τετάρτης, παρά την υποχώρηση της συμμετοχής στις κινητοποιήσεις, κατέδειξε για άλλη μια φορά την αποφασιστική αντίδραση των εργαζομένων στην πολιτική που σαρώνει κάθε εργατικό δικαίωμα, και τις μεγάλες δυνατότητες του αναπτυσσόμενου ανεξάρτητου εργατικού κινήματος να προκαλέσει ανατροπή του κυρίαρχου σκηνικού και να κάνει θρύψαλα κάθε απόπειρα για «κλίμα συναίνεσης», στο οποίο είναι διατεθειμένη να συμβάλει η ΓΣΕΕ και ο Παναγόπουλος προσωπικά....
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ
Οι χιλιάδες κόσμου του αγώνα που γέμισαν τους δρόμους, απαίτησαν πιο μαζικά και πιο συνειδητά την ανατροπή της πολιτικής του Mνημονίου αλλά και της πιο αντιδραστικής κυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών. «Πάρτε το Mνημόνιο και φύγετε από δω, ουστ» βροντοφώναξαν οι απεργοί διαδηλωτές, που από νωρίς είχαν συγκεντρωθεί στο χώρο του Μουσείου καλύπτοντας την Πατησίων από τη Μάρνης έως και λίγο πριν την Πανεπιστημίου. Πλήθος πρωτοβάθμιων σωματείων με τα πανό και τον κόσμο τους έδωσαν τον κυρίαρχο τόνο στην απεργιακή διαδήλωση του «μπλοκ του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων», όπως πλέον ονοματίζεται από χιλιάδες αγωνιστές εργαζόμενους που γυρίζουν την πλάτη τους στο γραφειοκρατικό και ξεπουλημένο κυβερνητικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, ο οποίος την ίδια ώρα συγκέντρωνε μερικές εκατοντάδες στο Πεδίο Άρεως, κυρίως από το χώρο των ΔΕΚΟ, και ιδιαίτερα τη ΓΕΝΟΠ, ώστε να σωθούν τα προσχήματα.
Το ΠΑΜΕ, ως είθισται, συγκεντρώθηκε στην Ομόνοια, και έως ότου ξεκινήσει η πορεία των πρωτοβάθμιων «εξαφανίστηκε» προς την Αμαλίας, σε μια συγκέντρωση που χαρακτηρίστηκε μικρότερη και πιο άνευρη από προηγούμενες. Όμως το σημαντικότερο είναι ότι το ΠΑΜΕ αποπνέει πλέον μια προβλέψιμη κινηματικά «ρουτίνα», παρά την «επαναστατική» φιλολογία του, αφού αδυνατεί να συνδεθεί και να εκφράσει τα πιο μαχητικά, ριζοσπαστικά και ανυπότακτα τμήματα της εργατικής βάσης.
Ωστόσο, είναι συνολικά φανερό ότι απαιτείται μια «επανεκκίνηση» του εργατικού αγώνα. Με βάθεμα του πολιτικού περιεχόμενου της πάλης σε ανατρεπτική κατεύθυνση. Με μαζικό, ανεξάρτητο από τη γραφειοκρατία εργατικό συντονισμό, ποιοτική αλλά και ποσοτική ανάπτυξη των κατά τόπους συντονισμών σωματείων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη αλλά και άλλες πόλεις. Με ουσιαστική συζήτηση για πιο αποφασιστικές και αποτελεσματικές μορφές πάλης, σε ρήξη με τις 24ωρες εκτονώσεις των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που έφτασαν πλέον τα όριά τους...
Στο Μουσείο ήταν εργαζόμενοι από την εκπαίδευση (ΟΛΜΕ, ΕΛΜΕ και σύλλογοι πρωτοβάθμιας, ΣΕΦΚ), την υγεία (ΕΙΝΑΠ, Αττικό, εργαζόμενοι στο ΕΚΑΒ, ΟΚΑΝΑ, «Περιβολάκι»), τον ιδιωτικό τομέα (βιβλίου - χάρτου, μισθωτοί τεχνικοί, Εθνοντάτα, Γουίντ, εργαζόμενοι εμπορίου), από μεγάλους εργασιακούς χώρους (Παπαστράτος, Ιντρακόμ), το χώρο του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ (σωματεία ΟΤΑ, ΜΟΔ, μηχανικοί Δημοσίου), τον κλάδο των μέσων ενημέρωσης (ΠΟΕΣΥ, ΕΤΕΡ, ΕΣΠΗΤ, επιτροπή ΔΟΛ κ.ά.), εργατικές συλλογικότητες (εμπόριο, σιδηρόδρομος κ.ά.), εκατοντάδες μετανάστες εργάτες από Αφρική και Ασία, αλλά και μαζικά μπλοκ φοιτητικών συλλόγων.
Στο χώρο του Μουσείου συμμετείχαν τα μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και άλλες οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής κι επαναστατικής Αριστεράς (ΣΕΚ, ΕΕΚ κ.ά.), ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ, εργατικές συλλογικότητες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (Ταξική Πορεία, ΕΡΓΑΣ κ.ά.), καθώς και ο αναρχικός αντιεξουσιαστικός χώρος.
Ωστόσο, συνολικά και οι τρεις συγκεντρώσεις της 11ης Μάη, του Συντονισμού σωματείων, του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια, και της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ ήταν μικρότερες από τις τελευταίες απεργίες του Φλεβάρη και του περασμένου Δεκέμβρη, αποδεικνύοντας ότι η γραμμή «24ωρη απεργία κάθε 2-3 μήνες» που έχει υιοθετήσει άτυπα η συνδικαλιστική γραφειοκρατία λειτουργεί ως εκτόνωση της εργατικής οργής και όχι ως μέσο συγκέντρωσης νέων δυνάμεων και κλιμάκωσης του αγώνα για την ανατροπή της αντεργατικής επέλασης.
Πάντως η τελευταία απεργία ανέδειξε και πάλι σε κυρίαρχο και πιο δυναμικό κομμάτι του κινήματος, το «μπλοκ του Μουσείου», που ήταν αναμφισβήτητα το πιο μεγάλο και το πιο μαχητικό. Αυτό το πολύμορφο εργατικό ρεύμα αντίστασης και ανατροπής είναι που φοβίζει την κυβέρνηση και τις καθεστωτικές δυνάμεις, γι’ αυτό και εξαρχής φρόντισαν και πάλι να το περιβάλουν με πλήθος διμοιριών ΜΑΤατζήδων, που ήταν προκλητικοί, παρόλο που η πορεία έως και το Σύνταγμα δεν προκάλεσε σε καμία περίπτωση την αστυνομία. Οι γνωστές ομάδες της «θεαματικής βίας» άρχισαν το καθιερωμένο «παιχνίδι» της πέτρας και της μολότοφ μπροστά στη Bουλή, αλλά τίποτα δεν έδειχνε το όργιο δολοφονικής κρατικής καταστολής που θα επακολουθούσε. Όταν η πορεία συντεταγμένα άρχισε να κατεβαίνει την Πανεπιστημίου, και χωρίς καμία ιδιαίτερη αφορμή διατάχθηκε, προφανώς με άνωθεν κυβερνητική εντολή, γενική έφοδος σε όλα τα μπλοκ των διαδηλωτών που βρίσκονταν σε αυτή την ακτίνα, από Αμερικής έως και Προπύλαια, με βροχή χημικών, κρότου λάμψης και καπνογόνων, και με εφόδους των ορδών των ΜΑΤ που χτύπαγαν ανελέητα όποιον έβρισκαν στο διάβα τους, κατά προτίμηση γυναίκες και νεαρά παιδιά (!), με ανάποδα γκλομπ ακόμα και πυροσβεστήρες (!), στέλνοντας στα νοσοκομεία με ανοιγμένα κεφάλια πάνω από 100 διαδηλωτές, με πιο σοβαρή την περίπτωση του 31χρονου Γ. Καυκά που χειρουργήθηκε και που εξακολουθεί να νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση.
Το ΝΑΡ με ανακοίνωσή του κατήγγειλε ότι «υπήρξε σαφής εντολή από την κυβέρνηση να δοθεί το μήνυμα της σιδερένιας φτέρνας μπροστά στη γιγάντωση της λαϊκής οργής και της απεργιακής ανυπακοής» και ότι «η κρατική τρομοκρατία δεν μπορεί να μας φοβίσει, αντιθέτως μας κάνει ακόμα περισσότερο οργισμένους και αποφασισμένους να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική και τους εκφραστές της!». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χαιρέτισε τους χιλιάδες απεργούς - διαδηλωτές και τόνισε ότι οι δυνάμεις του κεφαλαίου «γελιούνται πικρά αν πιστεύουν ότι η δολοφονική βία θα σταματήσει τη συνέχιση και κλιμάκωση της πάλης του λαού που θα ανατρέψει την κυβέρνηση της βίας και του αίματος, και όλη αυτή τη βάρβαρη πολιτική και το σάπιο πολιτικό σύστημα που την στηρίζει».
Αντίθετα, η ΓΣΕΕ και ο πρόεδρός της Γ. Παναγόπουλος επιχείρησαν γελοιωδώς να συμψηφίσει τη δολοφονική βία των ΜΑΤ με «επίθεση κατά συνδικαλιστικών στελεχών» στο Ηράκλειο Κρήτης, να κάνει λόγο για ...«πράξεις βίας, αυθαιρεσίας και τρομοκρατίας» γενικώς και αορίστως και να συστήσει τελικά ....συναίνεση και ψυχραιμία! Άξιος ο μισθός τους ως μίσθαρνα όργανα της κυβέρνησης και της εργοδοσίας!
Στη Θεσσαλονίκη, πάνω από δέκα χιλιάδες εργαζόμενοι συμμετείχαν παρά τις άσχημες καιρικές συνθήκες στις συγκεντρώσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων, του ΠΑΜΕ και των ΕΚΘ - ΕΔΟΘ. Από το πρωί συνδικαλιστές από πρωτοβάθμια σωματεία συγκεντρώθηκαν για απεργιακή περιφρούρηση στο σούπερ μάρκετ Αρβανιτίδης, όπου η εργοδοτική τρομοκρατία έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Η εργοδοσία επιστράτευσε μπράβους της νύχτας για να διασφαλίσει τη λειτουργία του καταστήματος, ένδειξη της αποθράσυνσης των εργοδοτών στη Θεσσαλονίκη.
Το μπλοκ των πρωτοβάθμιων σωματείων στην Καμάρα ήταν και πάλι το πιο δυναμικό κομμάτι της διαδήλωσης που έφθασε μέχρι τη γραμματεία Μακεδονίας - Θράκης. Αν και η διαδήλωση ήταν απολύτως ειρηνική η αστυνομία έκανε διαρκώς προκλητική την παρουσία της. Η πορεία του ΠΑΜΕ ήταν μεγάλη σε μέγεθος με σημαντική παρουσία σωματείων του ιδιωτικού τομέα. Η συγκέντρωση του ΕΚΘ για άλλη μια φορά είχε μεγαλύτερα μπλοκ αριστερών οργανώσεων παρά σωματείων. Η ανάγκη ενός ανεξάρτητου, ταξικού εργατικού κινήματος στην Θεσσαλονίκη είναι πλέον επιτακτική καθώς το ΕΚΘ και η ΕΔΟΘ αδιαφορούν πλήρως για τις ανεξέλεγκτες διαστάσεις που έχει πάρει η κοινωνική βαρβαρότητα στην πόλη με καθημερινά κρούσματα απολύσεων, απελευθέρωσης εργασιακών σχέσεων, απεργοσπαστικών μηχανισμών ακόμα και εργοδοτικών τραμπουκισμών.
Η είδηση του χτυπήματος της πορείας στην Αθήνα και του τραυματισμού του διαδηλωτή βρήκε εκατοντάδες αγωνιστές στο δρόμο με μια πρώτη απάντηση το ίδιο απόγευμα. Την Πέμπτη 2.000 διαδηλωτές ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα πρωτοβάθμιων σωματείων, αριστερών οργανώσεων και αναρχικών συλλογικοτήτων για να καταγγείλουν την αστυνομική βία και την κυβερνητική καταστολή. Δυστυχώς συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝ, ΚΟΕ) διέσπασαν τη διαδήλωση με πρόσχημα το φόβο επεισοδίων (που δεν έγιναν ποτέ) χωρίς ούτε καν να επιχειρήσουν να συναποφασίσουν με τον κύριο όγκο των διαδηλωτών. Το μεγαλύτερο κομμάτι της πορείας διαδήλωσε με αποφασιστικότητα πως δεν θα ανεχθεί πλέον το διπλό πρόσωπο της καταστολής, αυτό της αστυνομικής κτηνωδίας αλλά και αυτό της εργοδοτικής τρομοκρατίας που έχουν θεριέψει από την πολιτική της κυβέρνησης.
Δυναμικό «παρών» έδωσαν στην απεργία και οι εργαζόμενοι των Ιωαννίνων, με συμμετοχή που έφτασε τους 2.000 ανθρώπους στη μεγαλύτερη πορεία των τελευταίων μηνών. Μεγάλη ήταν η συμμετοχή στα μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του Συντονιστικού Πρωτοβάθμιων Σωματείων της πόλης. Ακόμα πιο έντονη όμως ήταν η παρουσία των εργαζόμενων στη γαλακτοβιομηχανία Δωδώνη, καθώς και των κτηνοτρόφων και παραγωγών. Ξεκινώντας από προσυγκέντρωση κατευθύνθηκαν με τα τρακτέρ προς το χώρο συγκέντρωσης και κατόπιν προπορεύτηκαν της πορείας στους δρόμους της πόλης. Στη συγκέντρωση κυριάρχησαν τα αντικυβερνητικά συνθήματα και η αντίδραση στην πολιτική του Mνημονίου, καθώς και στο ρόλο που παίζουν οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Αρνητική εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι τη μέρα της απεργίας και της πορείας, η τοπική ΕΛΜΕ έκανε τις εκλογές της.
Στη Πρέβεζα μέλη πρωτοβάθμιων σωματείων (καθηγητές, γεωπόνοι, τραπεζοϋπάλληλοι κ.ά.) απέκλεισαν την ΑΤΕ, στην οποία έφτασε αντιπροσωπεία κτηνοτρόφων από την κατάληψη της Δωδώνης και όλοι μαζί συμμετείχαν - μίλησαν στη συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου. Αμέσως μετά ακολούθησε πορεία προς τα γραφεία της περιφέρειας.
Στην Ηγουμενίτσα πραγματοποίησε συγκέντρωση και πορεία η Πρωτοβουλία συνδικαλιστών δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Στη Λευκάδα, αγωνιστές και μπλοκ της περιφερειακής κίνησης Αντικαπιταλιστική Αριστερά στα Ιόνια συμμετείχαν στη συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου (ΠΑΜΕ) παρά την προσπάθεια αποκλεισμού της από τα στελέχη του ΠΑΜΕ, ενώ στο Αγρίνιο στην άμαζη συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου (ΠΑΜΕ), η ηγεσία του καλούσε τους εργαζόμενους που δεν ανήκουν στο ΠΑΜΕ να αποχωρήσουν από την πλατεία!
