Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς

Κυβερνητική τρομοκρατία για να περάσει το νέο σφαγείο

«Κατάσταση πολιορκίας» κατά διαδηλώσεων, κυβέρνηση - ταλιμπάν του Μνημονίου


Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η δολοφονική επέλαση των ΜΑΤ στην Πανεπιστημίου την Τετάρτη, ο άγριος ξυλοδαρμός εκατοντάδων διαδηλωτών (με αποτέλεσμα δεκάδες τραυματίες στα νοσοκομεία), o βαρύτατος τραυματισμός του Γιάννη Καυκά (για προθανάτιο κατάσταση μίλησε η επιτροπή της ΕΙΝΑΠ Νοσοκομείου Νίκαιας), αλλά και τουλάχιστον ενός ακόμα εργαζόμενου (με ρήξη σπλήνας), ήταν αποτέλεσμα ανώτατης κυβερνητικής εντολής.





ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ


 Η έκταση και η διάρκειά της, η κινητοποίηση πολλών διμοιριών των ΜΑΤ (σε άμεσο ή υποστηρικτικό ρόλο) δεν προήλθε από κάποιο διμοιρίτη, ούτε από κάποιο μεσαίο στέλεχος της ΕΛΑΣ. Ας μην προσπαθεί τώρα η ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του… Μνημονίου να βγάλει καθαρή την αστυνομία, μιλώντας για «μηδενική ανοχή στη βία από οπουδήποτε κι αν προέρχεται»! Η κυβέρνηση προσπαθεί να διαχύσει την οργανωμένη, ψυχρά σχεδιασμένη, μαζική αστυνομική βία κατά του κινήματος μέσα στο «γενικότερο κλίμα ανομίας και βίας». Η κρατική βία έχει άλλη ποιότητα, ενώ και η παρακρατική βία των φασιστικών συμμοριών στο κέντρο της Αθήνας έχει προφανώς την κάλυψη και την ενθάρρυνση κρατικών και άλλων σκοτεινών μηχανισμών, για να συγκροτηθεί η «εξωθεσμική» σιδερένια φτέρνα κατά της Αριστεράς και των αγώνων.

Δεν πρόκειται για τυχαίες παρεκτροπές. «Εν αναμονή του νέου σφαγείου αντεργατικών μέτρων και του Συμφώνου για το Ευρώ από τη χούντα κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ, η ισοπέδωση των λαϊκών δικαιωμάτων έρχεται στην ημερήσια διάταξη. Είναι ξεκάθαρος όρος από την τρόικα, το κεφάλαιο και τους τραπεζίτες, το αστικό πολιτικό σύστημα, που γίνεται πλέον όλο και πιο αποκρουστικό και εχθρικό για τους εργαζόμενους», τονίζει το ΝΑΡ.

Γνωρίζοντας ότι ήδη βαδίζουν πάνω σε ένα κοινωνικό ναρκοπέδιο οργής και αγανάκτησης, ξέροντας ότι το ληστρικό πακέτο μέτρων γενικού ξεπουλήματος που θα ανακοινώσει ο Γ. Παπανδρέου μέσα στην εβδομάδα θα είναι τόσο άθλιο, που θα κάνει το επαίσχυντο Μνημόνιο να μοιάζει …ήπιο και με την «ελεγχόμενη χρεοκοπία» να προετοιμάζεται στα κρυφά από τους ανταγωνιζόμενους «πιστωτές» μας (Γερμανία, Γαλλία, ΕΕ κ.λπ.), θέλουν να επιβάλουν ένα καθεστώς φόβου και τρομοκρατίας, ώστε να αποτρέψουν τη μαζική συμμετοχή του λαού στις κινητοποιήσεις. Να παγώσουν προκαταβολικά τη θέληση για ένα ξεσηκωμό των εργαζομένων, όπως πέτυχαν πέρυσι με το δολοφονικό εμπρησμό της Μαρφίν. Περισσότερο δε να απομονώσουν τις μαχόμενες πρωτοπορίες του κινήματος και να εκφυλίσουν τη δυνατότητα εμφάνισης ενός μαζικού πολιτικού κινήματος παρουσιάζοντάς το ως καρικατούρα μερικών εκατοντάδων εξεγερμένων και σε «πόλεμο των άκρων», με τα εκατομμύρια τρομοκρατημένα στον καναπέ του τηλεοπτικού ψυχο-βασανιστή.
Πρόκειται για τάση σκλήρυνσης και θωράκισης σε όλα τα πολιτικά επίπεδα. Ο επονομαζόμενος και «λαγός» της τρόικας, Α. Λοβέρδος, υπενθύμισε τη δήλωση του Γ. Παπανδρέου πως θα συνεχίσει τη μάχη με όσους το επιθυμούν και τόνισε «ενοχικές στάσεις και αμφισημίες δεν χωρούν. Ο επαναπροσδιορισμός των μαχητών στην πρώτη γραμμή πρέπει να γίνει σήμερα, κατά κυριολεξία»! Στην πραγματικότητα ο Α. Λοβέρδος, εκφράζοντας τη γραμμή του Μαξίμου (παρά τη δυσαρέσκεια που προκαλεί η προσωπική υπερπροβολή) έθεσε την ανάγκη να σχηματιστεί ένα ακραία αντιδραστικό πολιτικό επιτελείο (ίσως και μέσω ενός κυβερνητικού ανασχηματισμού), με τον επονείδιστο Γ. Παπανδρέου επικεφαλής, το οποίο θα αναλάβει να περάσει μέτρα που απαιτούν μια «κατάσταση πολιορκίας» του λαού για να προχωρήσουν. Προετοιμάζουν μια κυβέρνηση ανοικτού κοινωνικού πολέμου, με ταλιμπάν του Μνημονίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Αποκαλυπτικές οι δηλώσεις του Α. Λοβέρδου μετά τη συνάντηση με την τρόικα στο υπουργείο Υγείας, αναφερόμενος στις «αναγκαίες» περικοπές: «Εάν αποτύχει το νυστέρι του χειρουργού, θα πιάσουμε τον κασμά του κατεδαφιστή»!
Βρισκόμαστε σε μια καμπή των εξελίξεων, σε ένα προθάλαμο που εισάγει σε κρίσιμες καταστάσεις. Το κίνημα βρίσκεται σε μια στιγμή άμπωτης, με σημεία ατονίας και κούρασης. Βέβαια και ο αντίπαλος εμφανίζει συμπτώματα αδυναμίας, γι’ αυτό ανασυγκροτείται. Σήμερα το εργατικό - λαϊκό κίνημα και η μαχόμενη Αριστερά χρειάζονται άμεση ανασυγκρότηση και πολιτικό επανεξοπλισμό, μπροστά στις ακόμα πιο συνολικές και κρίσιμες μάχες του Συμφώνου για το Ευρώ, του προγράμματος λεηλασίας μέχρι το 2015, της «αναδιάρθρωσης του χρέους» και της πτώχευσης της λαϊκής οικογένειας. Απαιτείται να βαθύνει το πολιτικό περιεχόμενο των αγώνων, για την ανατροπή της «χούντας» κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ. Φέρνοντας στην πρώτη γραμμή το αίτημα της πτώσης της κυβέρνησης της κοινωνικής εξαθλίωσης, της δολοφονικής καταστολής και της κοινωνικής βαρβαρότητας (ενδεικτικά όσα γίνονται στο κέντρο της Αθήνας), της ήττας κάθε πολιτικής που θέλει να ρίξει τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους (βλ. Ζάππειο ΙΙ της ΝΔ). Για να σπάσει το αυταρχικό πλέγμα που διαμορφώνεται και η κυοφορούμενη αντιδραστική αστική αντι-μεταπολίτευση (και οι πιθανές διάδοχες δεξιές ή συναινετικές λύσεις), με στόχο να διαμορφωθεί ένα διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Είναι ζητούμενο ένα ανανεωμένο πνεύμα λαϊκού ξεσηκωμού, με λογική παρατεταμένης αναμέτρησης κι εξεγερτικής δυνατότητας, που θα διαπεράσει σαν ηλεκτροσόκ τις πρωτοπόρες δυνάμεις του κινήματος και θα τις φέρει σε νέα επικοινωνία και βαθύτερη επαφή με την ευρύτερη δυσαρέσκεια του εργαζόμενου, του άνεργου, του νέου, του συνταξιούχου, του φτωχού αγρότη, του αυτοαπασχολούμενου.

Η διεκδίκηση των δημοκρατικών ελευθεριών έρχεται επιτακτικά στο προσκήνιο, άμεσα συνδεδεμένη με τα κοινωνικά δικαιώματα και με το δικαίωμα του κινήματος να αγωνίζεται και στο δρόμο και στο χώρο δουλειάς. Συνδέεται στενά με την ανατροπή της επίθεσης κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ - κεφαλαίου, «όλης αυτής της βάρβαρης πολιτικής και του σάπιου πολιτικού συστήματος που τη στηρίζει», όπως τονίζει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στην ενίσχυση του πολιτικού εργατικού - λαϊκού κινήματος, που θα επιβάλει μια τέτοια εξέλιξη, πρέπει να συμβάλει η Αριστερά (και με την κοινή της δράση). Κι όχι βέβαια με νέες αυταπάτες για εκλογική διέξοδο και υπεράσπιση των θεσμών που μεταλλάσσονται σε νέα τυραννία με κοινοβουλευτικό μανδύα, ούτε με την άρνηση της κοινής δράσης και την παραπομπή των πάντων στη λαϊκή εξουσία.