Η κυβέρνηση ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα ένα πρόγραμμα «εξυγίανσης» 58 δήμων που είναι «υπερβολικά» χρεωμένοι. Το πρόγραμμα «εξυγίανσης» περιλαμβάνει επιτήρηση, έλεγχο, περικοπές δαπανών και ποινές. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα «ειδικό αυτοδιοικητικό μνημόνιο» κατά τα πρότυπα των Μνημονίων που έχει υπογράψει και εφαρμόζει η κυβέρνηση με ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ.
ΧΑΡΗΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
Το Μνημόνιο αυτό αποτελεί ένα ακόμη βήμα στη μετατροπή των δήμων σε «δήμιους» των κατοίκων και των εργαζομένων, καθώς προβλέπει χαρακτηριστικά, τα έσοδα των δήμων να πηγαίνουν μόνο για έργα συντήρησης και επισκευής υποδομών, πάγωμα ή περιορισμό προσλήψεων και συμβάσεων ενώ επιφυλάσσεται για περαιτέρω εξειδίκευση μέσω πρόσθετων μέτρων. Το οξύ οικονομικό πρόβλημα στην τοπική διοίκηση, απόρροια της πολιτικής των διαδοχικών μνημονίων και της εφαρμογής του «Καλλικράτη», δεν αφορά μόνο στους υπερ-χρεωμένους δήμους. Καθημερινά όλο και περισσότεροι δημότες έρχονται αντιμέτωποι σε όλο ένα και περισσότερους δήμους με την κατάσταση υποβάθμισης των κοινωνικών υπηρεσιών και την αδυναμία διαχείρισης της καθημερινότητας (από την αδυναμία συλλογής απορριμάτων γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για καύσιμα στα απορριματοφόρα, μέχρι το κλείσιμο ή την υπολειτουργία παιδικών σταθμών και την αδυναμία κάλυψης των στοιχειωδών λειτουργικών αναγκών των σχολείων).
Αξίζει να δει κανείς πως δημιουργήθηκαν αυτά τα χρέη και ποιος είναι υπεύθυνος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν τα δημιούργησαν ούτε οι κάτοικοι - δημότες ούτε οι εργαζόμενοι στην τοπική αυτοδιοίκηση. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια βιώνουμε το παράδοξο ενώ αυξάνεται η τοπική φορολόγηση και η ανταποδοτικότητα στις κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων, να αυξάνονται τα χρέη τους. Οι αιτίες δημιουργίας των χρεών πρέπει να αναζητηθούν στην πολιτική ολοκλήρωσης της τοπικής αυτοδιοίκησης ως τοπικό κράτος με κορυφαίο σταθμό τον «Καλλικράτη».
Τα χρέη είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που μετέτρεψε τους δήμους σε επιχειρήσεις και τους δημότες σε πελάτες. Είναι αποτέλεσμα του χαρακτήρα και του τρόπου εκτέλεσης των έργων στην «τοπική αυτοδιοίκηση». Έργα που εκτελούνται μέσα από διάφορα προγράμματα με τη μορφή συμπράξεων δημόσιου ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) και δεν αφορούν κυρίως την κάλυψη κοινωνικών αναγκών αλλά εξυπηρετούν την κερδοφορία του κεφαλαίου και ακολουθούν πιστά τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στις αιτίες δημιουργίας και διόγκωσης των χρεών πρέπει να προστεθεί η μείωση της χρηματοδότησης του κεντρικού κράτους προς τους δήμους την ίδια ώρα που τους μεταφέρει ολοένα και περισσότερες λειτουργίες, ενώ συμβολή στη διαμόρφωσή τους παίζουν η τοκογλυφία των τραπεζών μέσω των δανείων προς τους δήμους όπως και τα φαινόμενα διαφθοράς στη διαχείριση των δήμων και την υλοποίηση των έργων.
Με το «αυτοδιοικητικό Μνημόνιο» τα χρήματα που αποδίδει το κράτος προς τους δήμους, χρήματα που σε μεγάλο βαθμό προέρχονται από το ΦΠΑ και το ΤΑΠ, δηλαδή φόρους που καταβάλλουν οι εργαζόμενοι, θα δοθούν στις τράπεζες και τους προμηθευτές για την αποπληρωμή των δανείων και τους χρέους. Η πράξη αυτή αποτελεί μια ακόμη μια προκλητική αντεργατική απόφαση που αποσκοπεί στο να διασφαλίσει ότι τράπεζες και κεφάλαιο θα πάρουν τα λεφτά τους. Την ίδια ώρα οι δήμοι θα οδηγηθούν μέσα και από τις αυξημένες δυνατότητες που τους δίνει ο «Καλλικράτης» σε μια ένταση της τοπικής φορολογίας και της ανταποδοτικότητας κοινωνικών υπηρεσιών για να καλύψουν τις ανάγκες τους και οι δημότες θα βρεθούν να πληρώνουν πολλαπλά για ένα χρέος που δεν δημιούργησαν.
Το «αυτοδιοικητικό Μνημόνιο» σε συνδυασμό με τον «Καλλικράτη» και την περικοπή 1,5 δισ. ευρώ σε τρία χρόνια (2011-2014) από δαπάνες της τοπικής διοίκησης (που προβλέπει το πρώτο Μνημόνιο) θα οδηγήσει σε μια σύνθλιψη των κοινωνικών υπηρεσιών και στη διαμόρφωση όρων για την ιδιωτικοποίησή τους.
Απαιτείται πανεργατικός ξεσηκωμός, κοινός αγώνας κατοίκων - δημοτών και εργαζομένων στους δήμους με ένα ενιαίο πλαίσιο στόχων πάλης. Τέτοιο στόχοι είναι :
Να μην περάσει το «αυτοδιοικητικό Μνημόνιο». Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος και δεν το πληρώνουμε. Να το πληρώσουν αυτοί που το δημιούργησαν. Έργα υποδομών για την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών κατοίκων και εργαζομένων με διαρκή εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Αύξηση των δαπανών για παιδεία, υγεία, πρόνοια, προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, για υποδομές και νέους ελεύθερους δημόσιους χώρους.
Να μη γίνει καμία αύξηση τελών και τοπικής φορολόγησης. Να μειωθεί ο φόρος που πληρώνουν οι εργαζόμενοι, να αυξηθεί η φορολόγηση του κεφαλαίου. Να μην ξεπουληθεί τίποτα δημόσιο, αντίθετα να περάσουν τράπεζες, δημόσιες επιχειρήσεις και όλοι οι νευραλγικοί τομείς της οικονομίας σε εργατικό κοινωνικό έλεγχο και ιδιοκτησία. Να μη γίνει καμία απόλυση εργαζομένων στους δήμους, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.
Να ανατραπεί η πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ, τα μνημόνια και οι νόμοι τους. Να ανατραπεί ο «Καλλικράτης».
Ταυτόχρονα γίνεται περισσότερο αναγκαία η δημιουργία μορφών λαϊκής συσπείρωσης, δράσης και «εκπαίδευσης» στην κοινωνική και πολιτική αυτοοργάνωση των ίδιων των εργαζομένων.
