Αίσθηση προκάλεσε το φασκέλωμα των επισήμων στα Γιάννενα, στη διάρκεια της μαθητικής παρέλασης για την επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης. Αντίθετα, το μαύρο μιντιακό σκοτάδι καταπίνει εδώ και μήνες τους αγώνες των κτηνοτρόφων και των εργαζομένων στη Δωδώνη, μιας υπό ιδιωτικοποίηση κερδοφόρας επιχείρησης. Μόνο τα τοπικά ΜΜΕ, καθώς και κάποια έντυπα και ιστότοποι της Aριστεράς ασχολούνται με τη μοίρα της Δωδώνης και του ρόλου της στην τοπική (και όχι μόνο) οικονομία και απασχόληση.
Oύτε χυμένο γάλα, ούτε γελάδια, ούτε αποαγοητευμένοι κτηνοτρόφοι στους δρόμους των Ιωαννίνων. (Φωτογραφία: στο Παρίσι, στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, κοπάδια οδηγούνται στο σφαγείο για να αντιμετωπιστεί η έλλειψη τροφίμων.)
της Μαριάννας Τζιαντζή
Απίθανα πράγματα γράφτηκαν ή ειπώθηκαν. Π.χ., ότι κάποιοι καθηγητές υποκίνησαν τους μαθητές να προβούν στην ασεβή χειρονομία ή ότι οι κτηνοτρόφοι, όταν εμποδίστηκαν από την αστυνομία να χύσουν το γάλα στο δρόμο, μετέδωσαν την οργή τους στους μαθητές και τους δασκάλεψαν να μουντζώσουν. Σαν να λέμε ότι το ένα χάπενινγκ πήρε τη θέση του άλλου. Όμως ακόμα και αν έτσι συνέβη, κανείς στα επίσημα ΜΜΕ δεν αναρωτήθηκε «γιατί» οι κτηνοτρόφοι ήθελαν να χύσουν το γάλα; Μήπως πρόκειται για αντιμνημονιακή μόδα;
Είναι εύκολο να κόβουμε την πραγματικότητα σε φέτες και να αξιοποιούμε όσες από αυτές κολακεύουν τις ιδεοληψίες μας. Ο κύριος υποκινητής των μαθητών είναι η μέγκενη της νέας φτώχειας που σφίγγει τους γονείς και το άμεσο περιβάλλον τους, είναι το ζόρικο παρόν και το αδιέξοδο μέλλον τους. Είναι η οργή της κοινωνίας για τους πολιτικούς –μια οργή που δεν εκφράζεται μόνο με παραδοσιακές κι εκλεπτυσμένες μορφές, αλλά και με πρωτόγονες– και πάντα έτσι συνέβαινε στις περιόδους των μεγάλων κοινωνικών αναστατώσεων ή στις παραμονές τους. Πολλοί «επώνυμοι» ωρύονται για τη διαφθορά, την ανικανότητα, την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, όταν όμως οι έφηβοι εκφράζουν μια παρόμοια περιφρόνηση προς τις κάθε είδους ηγεσίες, τότε τους τραβάμε το αυτί και δηλώνουμε ότι εμείς, στην εποχή μας, δεν κάναμε τέτοια...
Πολλά παρόμοια «τέτοια» θα δούμε στο κοντινό μέλλον. Πάνω σε χυμένο γάλα, σε στομφώδη ψέματα, σε ξινισμένα όνειρα, σε δρόμους ολισθηρούς βαδίζουν τα παιδιά μας. Και καθώς δεν έχουν από πού να κρατηθούν, πού να πιστέψουν και σε τι να ελπίσουν, απλώς ανοίγουν την παλάμη και όποιον «επίσημο» πάρει ο Χάρος...
