Με υστερικές κραυγές για «άδεια ράφια» και «λεηλατημένα
φαρμακεία» προσπάθησαν οι τηλεοράσεις μαζί με το πολιτικό σύστημα να εμφανίσουν
την ψήφιση του νέου Μνημονίου και τις μειώσεις μισθών και συντάξεων ως
μονόδρομο.
Δημήτρης Αστερίου*
Φίλοι και γνωστοί με ρωτάνε τον τελευταίο καιρό: «Είναι
αλήθεια ότι θα γίνουν όλα αυτά εάν χρεοκοπήσουμε;». Με το «όλα αυτά» βέβαια,
εννοούν τα όσα τραγικά μας περιέγραψαν οι τρεις πρωθυπουργοί της χώρας μας
(Παπαδήμος, Σαμαράς και Παπανδρέου) λίγες μέρες πριν γίνει η ψήφιση του
Μνημόνιου (γιατί δεν το λένε Μνημόσυνο άραγε;) νούμερο 2 (σημείωση: αρχίσαμε να
τα απαριθμούμε, γιατί σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλα πολλά μνημόνια…) και στη
συνέχεια γίναν «καραμέλα» που χιλιοπαίχθηκε σε όλα τα κανάλια, σε όλα τα δελτία
ειδήσεων και όχι μόνο... Δεκάδες παραδείγματα επιστρατεύθηκαν, από την Αλβανία
και από την Αργεντινή για να μας πείσουν –με εικόνες χολιγουντιανής φρίκης–
πόσα δεινά έχουμε να υποστούμε ακόμη και πόσο τυχεροί είμαστε (εμείς ο απλός -
ηλίθιος λαός) που τα πολιτικά «σαΐνια» μας στη Bουλή δεν μας αφήνουν να
χρεοκοπήσουμε...
Η απάντησή μου σε όλους είναι ότι δεν γνωρίζω με σιγουριά.
Αυτό επαφίεται τόσο στο πολιτισμικό επίπεδο ενός λαού όσο και στο βαθμό ένδειας
που θα επέλθει στη χώρα μετά από μία χρεοκοπία...
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει και κανείς δεν μπορεί να είναι
σίγουρος. Είναι επόμενο βέβαια ότι τα πράγματα θα είναι δύσκολα και με
βεβαιότητα μπορώ να πω ότι θα είναι ακόμη πιο δύσκολα από αυτά που βιώνουμε
τώρα. Από την άλλη όμως, και κουβέντες του στυλ «άδεια ράφια», «λεηλατημένα
φαρμακεία», «πας στο φούρνο για να αγοράσεις ψωμί και ο φούρνος δεν είναι
εκεί», «αδελφός να σκωτώνει αδελφό» κ.λπ. μόνο σαν στυγνός λαϊκισμός μου
ακούγεται και με λυπεί ιδιαίτερα όταν κάτι τέτοια τραγελαφικά εκστομίζονται από
ανθρώπους που θεωρούν τον Καρατζαφέρη και τον Γεωργιάδη λαϊκιστή, όταν οι ίδιοι
λαϊκίζουν (και πιθηκίζουν) χειρότερα.
Το ζήτημα όμως δεν είναι τι θα γίνει εάν χρεοκοπήσουμε. Το
ζήτημα είναι να μην φτάσουμε στο επίπεδο αυτό και να μην έχουμε ξανά διλήμματα
του στυλ «αργός οικονομικός θάνατος» ή αλλιώς «φριχτή χρεοκοπία». Γιατί πάντα
εδώ μας φτάνουν... Kαι πάντα αυτό είναι
το δίλημμα...
Είναι σαν να ρωτάμε κάποιον που θέλουμε να εκτελέσουμε: Να
σε πετάξουμε από τον 4ο όροφο; Ή να σε βάλουμε σε γκιλοτίνα; (Σημείωση: δεν
είπα να σε «σκωτώσουμε με πιστολιά στον κρόταφο» γιατί αυτό λένε οι βουλευτές
μας που ψηφίσανε «ναι» στο Μνημόνιο 2). Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι
προφανώς το: «Πετάξτε με από τον 4ο όροφο». Αρκετοί έχουν γλυτώσει (βλ.
περίπτωση Ζαχόπουλου!) με δυο - τρία σπασμένα πόδια ενώ από την γκιλοτίνα δεν
γλύτωσε κανείς... Γιατί το «ναι» που «ηρωϊκά» (με το πιστόλι στον κρόταφο)
ψηφίσανε οι βουλευτές μας, είναι απλά ελεύθερη (ή μετά από σπρώξιμο της
τρόϊκας) πτώση από τον 4ο όροφο, και τίποτα άλλο...
Ο φόβος είναι ότι αργά - αργά οδηγούμαστε προς την
χρεοκοπία... Ο φόβος είναι ότι το Μνημόνιο 2 είναι σε μέτρα και πορεία υφεσιακό
και συνεπώς θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε ακόμη περισσότερο
αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ, άρα δεν θα δούμε (ποτέ με τέτοιες
πολιτικές) πρωτογενή πλεονάσματα, άρα θα πάμε σε Mνημόνιο 3 και η επιλογή μετά
θα είναι να πηδήξουμε (ή να μας σπρώξουν;) από τον 5ο, 6ο, 7ο όροφο και ούτω
καθεξής. Άρα, κάποια στιγμή θα μας σπρώξουν. Και ίσως όταν μας σπρώξουν να
είναι τόσο αργά, που θα είναι εξίσου βέβαιος ο θάνατος μας όπως και με την
γκιλοτίνα.
Γι’ αυτό ίσως και πολύς κόσμος ήδη λέει: «να χρεοκοπήσουμε».
Δεν το λέει επειδή είναι ατρόμητος. Tο λέει γιατί έχει χάσει κάθε ελπίδα κι
έχει χάσει κάθε ελπίδα γιατί δεν τον αφήνουν να αποφασίσει αυτός. Γιατί του
δίνουν να καταλάβει ότι εκλογές δεν θα έρθουν ή θα έρθουν μόνο όταν όλα θα
είναι βολικά για το ισχύον σύστημα ή μόνο όταν θα είναι πλέον πολύ αργά για να
πάρουμε αποφάσεις που μπορεί να έχουν κάποιο αποτέλεσμα.
Συνεπώς, τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι η ερώτηση που
θέλουν να μου κάνουν είναι άλλη. Η ερώτηση (ή οι ερωτήσεις) είναι: «Υπάρχει
κάτι που μπορεί να γίνει για να βγούμε από το αδιέξοδο;». «Υπάρχει ελπίδα στο
σημείο αυτό που έχουμε φτάσει;». «Γιατί τα μέτρα που παίρνουμε είναι μόνο
στοχευμένα στη πλευρά της μείωσης των κρατικών δαπανών;». «Γιατί ενώ δεχθήκαμε
στωϊκά μεγάλες μειώσεις στους μισθούς μας, δεν έχουμε ήδη πλεονάσματα;».
Αλλά αντί να με ρωτούν αυτά, μου κάνουν την ερώτηση με την
οποία ξεκίνησα αυτό το κείμενο. Kαι αν αυτό δεν είναι απόρροια λαϊκισμού,
παραπληροφόρησης και εκφοβισμού της κοινής γνώμης από την ανίερη ένωση ενός
σαθρού πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ της χώρας που στενά το υπηρετούν, τότε
πείτε μου εσείς τι είναι;
*Αναπληρωτής Καθηγητής στο πρόγραμμα Διοίκηση Επιχειρήσεων και Οργανισμών του Ανοικτού Ελληνικού Πανεπιστημίου
