Παντελή, πες μου ειλικρινά, θεωρείς καλή την ιδέα του Παπαδήμου;». Καταφατικά γνέφει ο Καψής και απαντά στον αδελφό του: «Τίποτε δεν έχουμε να χάσουμε, Μανώλη. Μια καρναβαλική παρέλαση πολιτικών του εθνικού κορμού, όπως ζήτησε ο Λουκάς, αν μη τι άλλο θα δείξει στον κόσμο ότι πρόκειται για ανθρώπους γήινους. Απλούς, καθημερινούς. Θα δείξει ότι έχουμε ένα πολιτικό σύστημα που ξέρει ακόμη και να αυτοσαρκάζεται». Ο Μανώλης ξύνει το κεφάλι του και διατυπώνει δεύτερο ερώτημα: «Ποιοι είπαμε ότι θα είμαστε στην επιτροπή αξιολόγησης των αμφιέσεων και των τραγουδιών που θα λένε “α καπέλα” οι διαγωνιζόμενοι;». Με βαριεστημένο ύφος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σχεδόν επιπλήττει τον Μανώλη.
του Διονύση Ελευθεράτου
«Αμάν με αυτές τις απορίες σου – πάλι θα στα λεω από την αρχή; Είμαι εγώ λόγω ιδιότητας, εσύ λόγω ονόματος, ο Πρετεντέρης, η Τρέμη, o Τσίμας, ο Μανδραβέλης, μερικοί ακόμη δημοσιογράφοι του Σκάι και κάμποσοι που δεν θυμάμαι τώρα. Α, και η Ευγενία Μανωλίδου επειδή, πρώτον, αναβαθμίστηκε ο Άδωνις στην πολιτική ζωή του τόπου και δεύτερον, χρειαζόμαστε κάποιο έμπειρο μάτι σε αξιολογήσεις διάφορων σόου. Μια τεχνοκρατική ματιά, βρε παιδί μου». Ο Μανώλης επιμένει: «Κι αν μαζευτεί κόσμος για να αποδοκιμάσει;». «Μη σε νοιάζει», τον καθησυχάζει ο Παντελής. Ο Παπουτσής έχει φτιάξει ...τριπλή ζώνη άμυνας με τα ΜΑΤ. Στο χώρο θα είναι κυρίως κόσμος που ελέγχουμε, εφοδιασμένος με προσκλήσεις». Αυθόρμητη ηχεί η ατάκα του Μανώλη: «Σοβαρά; Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που τους ελέγχουμε; Πόσοι περίπου;». Ο εκπρόσωπος λεει απότομα στον αδελφό του να ξεκινήσουν αμέσως, για να μην φθάσουν καθυστερημένοι στο χώρο. Δεν θεωρεί σκόπιμο να προδώσει τη σκέψη του: Για πρώτη φορά έπειτα από πολύ καιρό άκουγε μια λογική απορία από το στόμα του Μανώλη. Όλα δείχνουν έτοιμα για τη μεγάλη γιορτή υπό το γενικό τίτλο: «Ξέχνα λαέ το χάλι - έχουμε καρναβάλι - οι ανθρωποί σου είμαστε, εκτίμησέ μας πάλι».
Αν μη τι άλλο, ασυνήθιστο» ψελλίζει ο Πρετεντέρης, βλέποντας τον Σαμαρά ντυμένο «Γεμάτο Ράφι». Χαμογελώντας ο Παντελής προσθέτει:
«Φαίνεται πως τον στοιχειώνει η επιχειρηματολογία που έκανε στη Βουλή, υπέρ της ψήφισης του δεύτερου Μνημονίου». Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας έχει δεμένο στην πλάτη του, κατακόρυφα, ένα μεγάλο μαδέρι. Φορά ένα ριχτό φαρδύ ένδυμα – κάτι σαν την κελεμπία του Ντέμη Ρούσου στη δεκαετία του ’70. Πάνω σε αυτό είναι αποτυπωμένα με μεγάλη πυκνότητα διάφορα είδη σούπερ μάρκετ, ως επί το πλείστον τρόφιμα – από πακέτα μακαρονιών και σοκολάτες, μέχρι αναψυκτικά και αλεύρια. «Αν είχε κι ένα οριζόντιο δοκάρι θα ήταν σαν να κουβαλάει σταυρό», λεει η Τρέμη, παρατηρώντας το κάθετο μαδέρι που στέκεται σαν χοντρό αλεξικέραυνο.
Ο Παντελής εξηγεί στον Μανώλη πως ο Σαμαράς είναι ντυμένος «Γεμάτο Ράφι», καθώς και ότι δεν σατιρίζει το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου.
Ξαφνικά τα μεγάφωνα παύουν να εκπέμπουν σάμπα και το μικρόφωνο δίνεται στον Σαμαρά που αρχίζει να τραγουδά και να λικνίζεται σε ρυθμό χιπ-χοπ:
«Πλήγωσαν τη καρδούλα μου θαρρείς χίλια ξυράφια / που αμάρτησα για να μη δω γύρω μου άδεια ράφια. / Η αντίσταση που έκανα δυο χρόνια πήγε στράφι / και έμεινε το κύρος μου σ’ αραχνιασμένο ράφι./ Διέγραψα καλά παιδιά, τους έφαγα σαν Κρόνος / και κινδυνεύω να βρεθώ μέσα στο κόμμα μόνος./ Δεν είχα άλλη επιλογή – πόσο μου λείπουν ήδη! / Τώρα με ζώνουν Ντορικοί, μαζί με το Βορίδη».
Οι αξιολογητές κρατούν σημειώσεις στα μπλοκάκια τους. Η σάμπα ηχεί πάλι αλλά, να, ενθουσιωδώς χειροκροτεί η Ευγενία Μανωλίδου, καθώς εμφανίζεται ο Άδωνις Γεωργιάδης ντυμένος Ρωμαίος εκατόνταρχος. «Όχι Μανώλη, δεν είναι Μέγας Αλέξανδρος, αλλά Ρωμαίος», εξηγεί ο Παντελής στον αδελφό του. Η σάμπα καταλαγιάζει. Ο Άδωνις τραγουδά ουρλιάζοντας – μάλλον επειδή έτσι έχει συνηθίσει στα τηλεοπτικά παράθυρα:
«Αν ο παλιός Αντώνιος στην Αίγυπτο είχε πάει, / στης Κλεοπάτρας το κορμί ο μάγκας να ορμάει, / ο σύγχρονος Αντώνιος γράφει άλλη ιστορία: / Να μας κρατήσει όρθιους, μη γίνουμε Συρία. / Ave μεγάλε Σαμαρά, μελλοντικέ emperor / κι αν κάποτε σου τα’ σερνα, sorry και γράψε error».
Ο Σαμαράς γυρίζει το κεφάλι και χαμογελά. Είναι εμφανώς συγκινημένος με την αφιέρωση που του έκανε ο Άδωνις. Ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλό του και καταλήγει στα μακαρόνια που φιγουράρουν πάνω στο ένδυμά του, ακριβώς κάτω από το λαιμό. Ακολουθεί ο Καρατζαφέρης, με περίεργη αμφίεση. Φορά κάτι σαν χλαμύδα, έχει ψεύτικο, πυκνό μούσι και ένα ψεύτικο δεύτερο κεφάλι, πανομοιότυπο με το πρώτο. «Μάλλον θέλει να συμβολίσει το δικέφαλο αετό, το έμβλημα του Βυζαντίου και της ορθοδοξίας», αποτολμά μια εξήγηση ο Μανώλης. Ακούγοντάς τον ο Τσίμας ξεφυσά, κτυπώντας το χέρι στο μέτωπό του. «Σιγά μη θέλει να συμβολίσει και την ΑΕΚ ή να συμπαρασταθεί στην προσπάθειά της να βρει χρήματα, ρε Μανώλη. Έχεις δει εσύ ποτέ αετό με μούσι; Ο Καρατζαφέρης είναι ντυμένος Ιανός. Δεν εννοώ το βιβλιοπωλείο Μανώλη. Εννοώ το θεό των αρχαίων Ρωμαίων».
Το «φιλοσοφεί» κάπως το θέμα ο Πρετεντέρης: «Για τον Καρατζαφέρη θα είναι μεγάλη υπέρβαση να υποδύεται μια ειδωλολατρική θεότητα». Ο αρχηγός του ΛΑΟΣ ανασύρει από κάποια πτύχωση της χλαμύδας του μια μαργαρίτα κι αρχίζει να τη μαδά, τραγουδώντας με σκοπό που θυμίζει δημοτικό άσμα: «Μονά - ζυγά, Μνημόνια ψηφίζω ή απορρίπτω / κι ό,τι κι αν κάνω, ύστερα, τα χέρια μου τα νίπτω. / Πρώτα είχα κόμμα λαϊκό, κατόπιν από τζάκι, / γιατί μια αναγνώριση την ήθελα, λιγάκι. / Τα υπουργεία ήταν καλά, μα κάνω κωλοτούμπα, / τώρα που η Χρυσή Αυγή αμόλησε καλούμπα! / Πότε θυμίζω το Ζορό, πότε Αντουανέτα / και κάθε μέρα τη γραμμή την παίζω στη ρουλέτα./ Την κωλοτούμπα, φίλοι μου, την έχω «άλφα - βήτα», / κάνω σταυρό μην τσακιστώ, μαδώ και μαργαρίτα».
Με αυτάρεσκο νάζι η Μανωλίδου λεει: «Γεμίσαμε Ρωμαίους σ’ αυτή την παρέλαση, αλλά αυθεντικός δείχνει μόνο ο Άδωνίς μου». Να όμως που έρχεται η ώρα να αναβιώσει η Άγρια Δύση. Εμφανίζεται ο ΓΑΠ, ντυμένος κάου μπόι. Καμαρωτός και χαμογελαστός, ιππεύει ένα υποτιθέμενο άλογο – με ψεύτικο κεφάλι. Κάτω από τα μακριά σκεπάσματα του «ζώου» βρίσκονται –και το κινούν– άνθρωποι, πιθανόν σε σχηματισμό «μακριάς γαϊδούρας».
Ποιοι να είναι άραγε; Οι περισσότεροι υποθέτουν: Πετσάλνικος, Ρέππας, Παπουτσής. «Ουδεμία πρωτοτυπία αυτός ο άνθρωπος», γνωματεύει η Τρέμη κοιτάζοντας τον ΓΑΠ. Ορισμένοι όμως παρατηρούν ότι στη θήκη του πιστολιού του ΓΑΠ αναγράφεται μια ημερομηνία: «18/3/2010».
Ο Τσίμας πετάγεται, γελώντας τρανταχτά: «Ρε σεις, τότε ακριβώς ήταν που είχε πει ότι χρειαζόμασταν ένα γεμάτο όπλο στο τραπέζι για να διαπραγματευτούμε με τις αγορές. Στις 18 Μαρτίου του 2010.
Διάβολε, δεν έχει το θεό του, αυτός θυμίζει το Βατερλό του!». Κάποιος από την ομήγυρη συμπληρώνει: «Το ’74 οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ φώναζαν “στις 18 σοσιαλισμό”, αλλά αυτός είναι σε θέση να γιορτάζει την επέτειο του ...γεμάτου όπλου που μας σκότωσε λανσάροντας το σύνθημα “στις 18 πυροβολισμό”. Αυτό δεν είναι πολιτική, είναι κονσέρτο για πυροβολημένους...».
Ξαφνικά το πρόσωπο του Μανώλη Καψή φωτίζεται. «Μα στις 18 του προσεχούς Μαρτίου το ΠΑΣΟΚ εκλέγει νέο αρχηγό. Νομίζω ότι θέλει να δείξει κι αυτό ο Παπανδρέου. Πως όποιος και να εκλεγεί τώρα, δηλαδή ο Βενιζέλος, το πιστόλι του Γιώργου μπορεί να αργήσει, μα δεν θα συγχωρήσει». Γουρλώνει τα μάτια ο Παντελής και κτυπά στην πλάτη τον αδελφό του, λέγοντας: «Μανώλη, όταν έχεις εκλάμψεις στις σημειολογικές ερμηνείες γίνεσαι απίστευτος...».
Ο ΓΑΠ αρπάζει το μικρόφωνο και άδει στον πασίγνωστο σκοπό του παραδοσιακού τραγουδιού του 19ου αιώνα «Oh, Susannah». Αλλάζει απλώς το τοπωνύμιο, για να τιμήσει την αμερικανική πολιτεία στην οποία γεννήθηκε:
«I came from Minnesota with a banjo on my knee / κι αν τώρα το συρρίκνωσα το πράσινο παχνί, / Oh, one day, με λάσο θα γυρίσω / την εξουσία να πιάσω εγώ, όλα να κανονίσω / I came from Minnesota with a banjo on my knee / πρωθυπουργό σαν πρώτα θα με δείτε μια στιγμή / Oh my mother, σου λέω δεν είναι ψέμα / ας τρέμει ο Κλιντ, ο Λι Βαν Κλιφ και ο Τζουλιάνο Τζέμα».
Ο ΓΑΠ είναι τόσο κεφάτος ώστε, προς έκπληξη όλων, τραγουδά και άλλο κομμάτι – αυτήν τη φορά με τους αυθεντικούς, αγγλικούς στίχους του.
Είναι η μπαλάντα «Time Is On My Side». Η Τρέμη ρωτά τον Τσίμα: «Βρε Παύλο, εσύ που είσαι και ροκάς, θυμάσαι τίνος είναι το κομμάτι;».
Αμέσως απαντά εκείνος: «Το έγραψε ο Νόρμαν Μιντ, το έκαναν επιτυχία οι Stones στα 60’s και στη δική τους εκτέλεση το κομμάτι ακουγόταν συνεχώς σε ένα μεταφυσικό θρίλερ των 90’s, το Fallen. Θυμάμαι, πρωταγωνιστούσαν Ντένζελ Ουάσιγκτον, Τζον Γκούντμαν και Ντόναλντ Σάντερλαντ. Το τραγούδι μάλιστα διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στην υπόθεση που, αν δεν κάνω λάθος, είχε ως κεντρικό πρόσωπο έναν βρικόλακα. Και, τώρα, να που το άσμα συνδέεται πάλι με έναν επίδοξο πολιτικό βρικόλακα...».
Οι πάντες γελούν με το δηλητηριώδες καλαμπούρι του Τσίμα. Ο Μανώλης καθυστερεί ένα λεπτό να γελάσει. «Πάλι καλά – τον έχω δει και σε χειρότερη φόρμα», σιγοψιθυρίζει ο Παντελής.
Καθώς ο ΓΑΠ ετοιμάζεται να ξεπεζέψει, ένα σιγανό αγκομαχητό ακούγεται κάτω από το «άλογο». Μια φωνή παραπονιέται: «Χίλιες φορές καλύτερα να κάνει ποδήλατο και να επιχειρεί να αλλάξει την αλυσίδα εν κινήσει, παρά να αλλάζει τα δικά μας φώτα. Χοροπηδούσε κιόλας στο «Oh, Susannah» ο ... μερακλής, για να μη χάσει το ρυθμό. Κοψομεσιαστήκαμε...».
Με «Μπένι» και Λουκά, η χρεοκοπία ξαναχτυπά...
Μ ε ένα ευγενικό χαμόγελο ο Λουκάς Παπαδήμος υποδέχεται στο γραφείο του τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Λ.Π.: Βαγγέλη, να σου φέρουν καφέ;
Ευ.Β.: Όχι ευχαριστώ, ήπια νωρίτερα, την ώρα που παρακολουθούσα τους μασκαράδες μας. Ξέρεις, η οργανωτική επιτροπή προσπάθησε να με «ψήσει» να παρελάσω, αλλά τους ξεκαθάρισα πως θα δεχόμουν μόνο αν ήμουν εκτός συναγωνισμού. Δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια...
Λ.Π.: Αλήθεια, πώς ήταν; Ενημερώθηκα για τις μεταμφιέσεις των πολιτικών αρχηγών, αλλά όχι για τους υπόλοιπους. Ποιος κέρδισε το πρώτο βραβείο;
Ευ.Β.: Ο Χρυσοχοΐδης. Είχε φορέσει στην πλάτη ένα τεράστιο CD που έγραφε «Linguaphone - μαθήματα εκμάθησης Mνημονίου άνευ διδασκάλου σε μία ημέρα». Πες μου όμως, γιατί με φώναξες;
Ο πρωθυπουργός βγάζει από το συρτάρι ένα βιβλίο και το δίνει στον «Μπένι». Είναι Η Αθήνα του Μεσοπολέμου, του Γιάννη Καιροφύλα. «Βαγγέλη, διάβασε σε παρακαλώ στη σελίδα 131». Ο Βαγγέλης διαβάζει:
«Οι Αθηναίοι ξυπνούν ένα πρωινό και διαβάζουν στις εφημερίδες ότι ετοιμάζεται φορολογικό νομοσχέδιο, που αφορά τους άγαμους. Ο υφυπουργός Οικονομικών στα 1928 σκέπτεται να φορολογήσει τα γεροντοπαλίκαρα, για να ενισχύσει τον κρατικό προϋπολογισμό».
Με μια κίνηση του κεφαλιού ο «Μπένι» υποδηλώνει ότι ολοκλήρωσε την ανάγνωση του αποσπάσματος. Ο Λουκάς λεει: «Διάβασε κι αυτό που έχω σημειώσει στη σελίδα 220. Αναφέρεται στο 1932, το έτος της χρεοκοπίας». Ο «Μπένι» διαβάζει:
«Κάποιος ρίχνει την ιδέα να προσφέρουν στο κράτος όλοι οι παντρεμένοι τις βέρες τους για να το ενισχύσουν. Ένας άλλος προτείνει να απολυθούν οι γυναίκες δημόσιοι υπάλληλοι για λόγους οικονομίας. Όλες αυτές οι τρελές ιδέες, που συζητούνται μεταξύ σοβαρού και αστείου, προκαλούν μεγάλες ανησυχίες».
Ευ.Β.: Λοιπόν;
Λ.Π.: Αναρωτιέμαι μήπως βρίσκεις αξιοποιήσιμο κάτι από αυτά. Σκέπτομαι ότι, επί υπουργού Βενιζέλου στο 2012, ίσως να μην έβλαπτε λίγη τόλμη παραπάνω από εκείνη που επέδειξε κάποτε ο πρωθυπουργός Βενιζέλος...
Ευ.Β.: Στάσου, Λουκά. Εδώ για κάθε νέα περικοπή που κάνουμε λέω στον κόσμο ότι επιστρέφουμε απλώς στο βιοτικό επίπεδο του 2004 κι οι πάντες ωρύονται πως τους φέρνουμε στη δεκαετία του ’50. Εσύ τώρα μου προτείνεις να βγάλω από το χρονοντούλαπο σκέψεις του 1928-1932;
Λ.Π.: Έλα τώρα, Βαγγέλη. Ποιος θα ξέρει ποια είναι η πηγή των εμπνεύσεών μας; Όλα είναι θέμα «αμπαλάζ» και συ είσαι μανούλα σε αυτά.
Ευ.Β.: Μμμμ... Για να είμαι ειλικρινής, με γοητεύει αυτή η κυκλωτική κίνηση των ιδεών... Να, φορολογικό χαράτσι στον άγαμο και κατάσχεση βέρας από το νυμφευμένο... Καλά, το δεύτερο είναι πολύ τραβηγμένο. Για το πρώτο κάτι θα μπορούσε να γίνει – αν και το τελευταίο που θα ήθελα να δω είναι διαδηλώσεις και με το σύνθημα «φτώχεια, ανεργία, αυταρχισμός – και από πάνω δίλημμα, χαράτσι ή γαμπρός»...
Λ.Π.: Χα, χα... Σαν να σκέφτεσαι για λογαριασμό του Λαζόπουλου! Το βασανίζεις όμως το θέμα κι αυτό μου αρέσει.
Ευ.Β.: Λοιπόν, κοίτα, την ειδική φορολογία αγάμων θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε «ΕΦΑΠΑΕ». Ειδικός Φόρος Αποφυγής Ανάληψης Ευθυνών.
Καταλαβαίνεις, θα το παρουσιάσουμε ως μέτρο αποκατάστασης της κοινωνικής δικαιοσύνης προς όφελος πολυτέκνων, οικογενειών κ.λπ. Πλάι στην αντίθεση «δημόσιοι υπάλληλοι – εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα» θα βάλουμε και το «ρεμάλια – οικογενειάρχες».
Λ.Π.: Πολύ ωραία. Τι θα έλεγες και για ένα διαφημιστικό σποτάκι με στιλ Κωνσταντάρα; «Το νου σας, ρεμάλια. Τη νύφη θα πληρώστε ή στο κράτος θα τα δώσετε».
Ευ.Β.: Άσε, θα μιλήσω με τον Σαχινίδη και θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε.
Λ.Π.: Για το άλλο; Για την απόλυση όλων των γυναικών από το Δημόσιο, που σκέφτονταν το ’32; Εδώ σε θέλω...
Ευ.Β.: Αυτό θα θεωρηθεί φαλλοκρατική διάκριση, κοινωνικός ρατσισμός κι όλα τα σχετικά.
Λ.Π.: Αν το παρουσιάζαμε ως μέτρο ενίσχυσης της συνοχής που πρέπει να έχει η ελληνική οικογένεια, ειδικά στην περίοδο της κρίσης; Ξέρεις, «η γυναίκα κοντά στα παιδιά», ιδίως τώρα που δεν υπάρχουν λεφτά για βρεφονηπιακούς σταθμούς – κάτι τέτοιο.
Ευ.Β: Σκέφτομαι κάτι ηπιότερο. Να απολύσουμε από το Δημόσιο όσες γυναίκες έχουν άντρα ή κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας με δουλειά, έστω κι αν αυτό αμείβεται με 500-600 ευρώ. Ένας εργαζόμενος σε κάθε σπίτι φθάνει και περισσεύει, όπως έλεγε κι ο Γιωργάκης. Θα μπορούσαμε να το στηρίξουμε και με μια καμπάνια του στιλ «στο σπίτι αυτός φέρνει τα λεφτά – αυτή φέρνει φροντίδα»...
Λ.Π.: «Κι όλοι μαζί, σώζουν την πατρίδα»... Έξοχα! Α, κάτι ακόμη. Να συνεννοηθούμε με τη Διαμαντοπούλου και τη Δαμανάκη να πάρουν πάνω τους μια τέτοια εκστρατεία – χρειαζόμαστε γυναίκες γι’ αυτό. Να λένε π.χ. πως η «αναζήτηση είναι γένους θηλυκού» και ότι «η σύγχρονη ευρωπαία γυναίκα δεν μπορεί να βολεύεται στο τέλμα και τη ρουτίνα του Δημοσίου».
Ευ.Β.: Έστω κι αν φεύγοντας από τη δημόσια ρουτίνα πηγαίνει στη δική της την κουζίνα;
Λ.Π.: Μα εμείς δεν την εμποδίζουμε να αναζητήσει άλλη δουλειά αφ’ ότου πάρει πόδι από το Δημόσιο. Αν πάλι δεν βρει, τότε θα ισχύουν τα καλά της προσφοράς στο σπίτι. Δίπορτο το ’χουμε...
Ευ.Β.: Δεν ξέρω Λουκά πόσες πόρτες θα έχει το ελικόπτερο που ίσως χρειαστούμε κάμποσοι κάποια ημέρα...
Λ.Π: Έλα, δεν θέλω απαισιοδοξίες – και μάλιστα από τον αυριανό ηγέτη του ΠΑΣΟΚ... Ένα χρόνο ακούω για ελικόπτερα κι ακόμη δεν χρειάστηκαν. Εμένα, Βαγγέλη, δεν με απασχολεί η ταχύτητα με την οποία ίσως χρειαστεί κάποια μέρα να φύγουμε. Με πληγώνει η βραδύτητα με την οποία αναμορφώνουμε τη χώρα.
Ευ.Β.: Δηλαδή;
Λ.Π.: Τόση ώρα συζητάμε πώς θα γίνουμε αποφασιστικότεροι από την κυβέρνηση του 1928-32. Πώς να κάνουμε άλμα στο μέλλον, όταν διστάζουμε τόσο να αναβιώσουμε τις καλές παρακαταθήκες του παρελθόντος;
Ευ.Β.: Ωραία, ας ξεκινήσουμε από τους άγαμους. Κουράγιο λαέ, έρχεται και ο «ΕΦΑΠΑΕ» – ειδάλλως δεν θα μείνουμε στο ευρώ και την ΕΕ...
