Mέχρι κι ένα χρόνο πριν την αποκαθήλωσή του, ο βασιλιάς του λάιφ στάιλ υποκινούσε τους εργαζόμενούς του να γίνουν απεργοσπάστες, να προσπεράσουν τα απεργιακά μπλόκα, ελπίζοντας οι ίδιοι να τη βολέψουν κι ας μην πληρώθηκαν ποτέ ακόμη και γι’ αυτό το μεροκάματο.
της Αφροδίτης Πολίτη
Ο φυσικός θάνατος ενός μη τηλεοπτικού πνευματικού προσώπου, για παράδειγμα ενός ποιητή, ρεμπέτη ή ζωγράφου το πολύ να γίνει ένα μονόστηλο. Όμως η ατιμωτική αποκαθήλωση του εγχώριου εκπροσώπου του λάιφ-στάιλ, όπως αποτυπώθηκε στη χρεοκοπία του πρώην εκδότη της Ιμάκο Πέτρου Κωστόπουλου, μετατράπηκε σχεδόν σε εθνικό ντιμπέιτ. Απασχόλησε την τηλεόραση, τον Τύπο και το διαδίκτυο, συζητήθηκε σε παρέες, πυροδότησε δεκάδες άρθρα και χιλιάδες σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γέννησε δακρύβρεχτες επιστολές του ίδιου του Κωστόπουλου και της συζύγου του Τζένης, που έγραψαν από μόνοι τους το συμβολικό τους επικήδειο, αντλώντας θεαματική υπεραξία ακόμα και από τον οικονομικό θάνατο της «οικογενειακής» επιχείρησης.
Όλοι έχουν μια γνώμη για το πόσο κάθαρμα, βλάχος, λαμόγιο, απατεώνας ή αντίθετα μάγκας, ξύπνιος και καραμπουζουκλής ήταν ο βολιώτης με την απαστράπτουσα οδοντοστοιχία και ο εσμός που τον εξέθρεψε. Ολοι έχουν άποψη για την πασοκίλα των ’90s, την εποχή της δανεικής χλιδής, των Πόρσε Καγιέν στο Κολωνάκι, της απενοχοποίησης της βίζιτας, το πόσο κακόγουστοι και βαρετοί ήταν τέλος πάντων όλοι αυτοί οι τόνοι ιλουστρασιόν χαρτιού με γυμνή φοτοσοπαρισμένη σάρκα, πόσο γλάστρες ήταν οι γλάστρες, πόσο μόδιστροι οι μόδιστροι και πόσο κενό το κενό. Η μετά θάνατον επιβεβαίωση της ματαιότητας μιας φούσκας καταντά ανούσια ταυτολογία, τόσο προφανής όσο η διαπίστωση ότι μετά τη δύση του ήλιου σκοτεινιάζει. Τόσο ανώφελη όσο η διαφήμιση με τον Πορτοσάλτε που ανακοινώνει ευτυχής «οχτώ και πέντε η ώρα», αφού το διασταυρώνει δυο φορές.
Πρώτος από όλους έχει γνώμη και άποψη γι’ αυτό τον προανακοινωθέντα θάνατο ο ίδιος ο αποκαθηλωμένος βασιλιάς, που προφανώς γελάει ικανοποιημένος που ο Τιτανικός του πουλάει εισιτήρια στους ιθαγενείς θεατές – που ήδη πνίγονται στα απόνερα του μεγάλου ναυαγίου. Αυτοί για τους οποίους κανείς δεν μιλάει, παρά με λίγες αράδες για «τις παράπλευρες απώλειες» ή απλώς για να πει το εξωφρενικό «σόρι αλλά δεν μπορώ να σας συμπαρασταθώ» είναι οι δεκάδες απλήρωτοι και απολυμένοι χωρίς αποζημίωση υπαλλήλοι, οι εκατοντάδες φεσωμένοι ως και με δεδουλευμένα ενός χρόνου συνεργάτες και απασχολούμενοι με δελτίο παροχής στην ήδη από καιρό παραπαίουσα αυτοκρατορία της Ιμάκο.
Όταν πέρυσι την άνοιξη ο Κωστόπουλος έκανε απολύσεις, φέρνοντας μάλιστα την αστυνομία στις συνδικαλιστικές εκπροσώπους των εργαζομένων, τα σωματεία του Τύπου κήρυξαν 48ωρη απεργία συμπαράστασης. Στην ομάδα της περιφρούρησης είδαμε τραγελαφικά φαινόμενα φοβισμένων γυναικών και αντρών να πηδάνε κάγκελα, για να δουλέψουν άλλο ένα επισφαλές και προφανώς απλήρωτο απεργοσπαστικό μεροκάματο. Είδαμε βανάκι να μεταφέρει κρυφά απεργοσπάστες, είδαμε μπράβους να τρομοκρατούν την απεργιακή περιφρούρηση, ακόμα κι έναν οδηγό φορτηγού να γκαζώνει για να πατήσει απολυμένη εργαζόμενη. Τότε ο «θείος Πέτρος», όπως τον αποκαλούσαν, έδινε συγχαρητήρια στο εργασιακό και εταιρικό ήθος των υπαλλήλων του και τους διαβεβαίωνε ότι με σκληρή δουλειά όλα θα πάνε καλά. Σήμερα, αφού τότε δεν τον πήραν με τις πέτρες, μοιράζει ανενόχλητος φέσια, κόλυβα και χαμόγελα παίζοντας το τελευταίο δράμα μιας κακόγουστης σαπουνόπερας.
Ό,τι και να γράψουμε για το θάνατο του λάιφ στάιλ, επικήδειους ή λίβελλους, κατάρες ή απολογισμούς, τίποτα δεν πιάνει τόπο μπροστά στο θάνατο της πραγματικής ζωής, το θάνατο της εργασίας, στο θάνατο του μέλλοντος, όχι του ενός φελλού που θα επιπλεύσει όπως οι όμοιοί του, αλλά των χιλιάδων ανθρώπων που ήδη βουλιάζουν. Για τους χιλιάδες είλωτες της βιομηχανίας όχι μόνο του λάιφ στάιλ, αλλά όλης της στρεβλής ανάπτυξης που καρπώθηκε η ελληνική ελίτ τις περασμένες δεκαετίες, πατώντας στις πλάτες ελλήνων και ξένων εργατών, αξίζει όχι μόνο να θάψουμε το κακοφορμισμένο πτώμα του λάιφ στάιλ, αλλά να αναστήσουμε το φάντασμα της ελευθερίας, πέρα από καταναγκασμούς και συνταγές, λαϊφσταϊλάτης ή τεχνοκρατικής κοπτοραπτικής. Από το Nίτρο στο PSI, είναι μια φούσκα δρόμος. Όσο γελάμε με το σκάσιμο της πρώτης, μας πνίγει ήδη η μέγγενη του δεύτερου.
