«Γκρικ στατίστικς» η «νίκη» ΠΑΣΟΚ
ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ …ΔΝΤ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Τα μηνύματα και των δύο γύρων των εκλογών του «Καλλικράτη», ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητές τους, σφραγίζονται από ένα πολυτασικό ρεύμα απονομιμοποίησης των βασικών πυλώνων και δογμάτων του πολιτικού συστήματος, που κλυδωνίζεται στις συνθήκες αυτής της παρατεταμένης και απρόβλεπτης κρίσης.
Μπορεί η τρόικα να ειρωνεύεται τα «γκρικ στατίστικς», που έβαλαν την Ελλάδα στην ΟΝΕ, ή ακόμα και τα νέα οικονομικά στοιχεία που παρουσιάζει η κυβέρνηση, αλλά υιοθετεί πλήρως τη δημιουργική εκλογική λογιστική των πράσινων φερέφωνων και τη λυσσαλέα προπαγάνδα των εγχώριων και ξένων ΜΜΕ για… επιτυχία του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα στο δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Οι βασικοί εκπρόσωποι του συστήματος επιμένουν ιδιαίτερα να τονίζουν μια δήθεν αποδοχή των αντιδραστικών μέτρων από την πλειονότητα του λαού. «Τίποτε ανάλογο δεν έχει γίνει στο παρελθόν», πανηγύριζε για τα αποτελέσματα ο Στρος Καν στο δίκτυο Φρανς Ιντέρ. «Ποτέ δεν έχει συμβεί, παρά το τόσο σκληρό πρόγραμμα λιτότητας, η κοινή γνώμη να υποστηρίζει τα μέτρα και την κυβέρνηση που τα υλοποιεί». Παράλληλα ο ίδιος ο γενικός διευθυντής του ΔΝΤ έχει και την…ερμηνεία του φαινομένου: «Τα νέα προγράμματα του ΔΝΤ έχουν συγκροτηθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να επιτυγχάνεται η αποκατάσταση της ισορροπίας, με την προστασία των πλέον αδύναμων, των πλέον ευάλωτων»! Δηλαδή ο Στρος Καν προσπαθεί να βαπτίσει το μαύρο άσπρο, υποστηρίζοντας ότι οι έλληνες εργαζόμενοι και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα θεωρούν τα μέτρα της τρόικα κοινωνικά δίκαια! Ωστόσο αυτή η μαγική εικόνα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα.
Τα αποτελέσματα του Β’ γύρου των δημοτικών εκλογών επιβεβαιώνουν και από ορισμένες πλευρές βαθαίνουν τα συμπεράσματα του πρώτου γύρου, παρά την πρωτοφανή εκστρατεία υπέρ των αντίθετων επιχειρημάτων… Οι βασικές τάσεις καταδίκης της κυρίαρχης πολιτικής κυριαρχούν, στα συνδυασμένα αποτελέσματα και των δύο εκλογικών γύρων, παρά τη σαφέστατα αντιδημοκρατική δικομματική καρμανιόλα του δεύτερου γύρου και του ιδιότυπου πλειοψηφικού συστήματος που τον καθορίζει και τα κάποια κέρδη που εμφανίζει το ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο ενός χωρίς προηγούμενο στα μεταπολιτευτικά χρονικά συρρικνωμένου εκλογικού σώματος.
Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε επτά περιφέρειες και μια μαζί με το ΛΑΟΣ από τις δεκατρείς ή έξι και δύο (αν υπολογίσει κανείς τη στήριξη του Γ. Καρατζαφέρη στον Γ. Σγουρό στο δεύτερο γύρο). Ωστόσο για μερικές χιλιάδες ψήφους κινδύνευσε να χάσει άλλες δύο. Στις εθνικές εκλογές του 2009, τηρουμένων των αναλογιών, το ΠΑΣΟΚ είχε επικρατήσει σε όλες τις περιφέρειες. Παράλληλα δεν πείθουν και τα γαλάζια λογιστικά τρικ που μεταφέρουν την αναμέτρηση σε επίπεδο νομαρχιών όπου η Νέα Δημοκρατία φαίνεται να επικρατεί στις περισσότερες. Το αποτέλεσμα δεν δικαιολογεί τις κραυγές είτε για εκλογικό θρίαμβο του ΠΑΣΟΚ, είτε για «ολική επαναφορά» της Νέας Δημοκρατίας. Εκφράζει πάνω από όλα ένα σημαντικό πρώτο πολιτικό ρήγμα απέναντι στη συνολική επίθεση του κεφαλαίου -ΕΕ - ΔΝΤ. Η τάση αυτή συνδέεται με το δραματικό μετεκλογικό τοπίο της νέας οικονομικής και κοινωνικής ένοπλης ληστείας σε βάρος των εργαζομένων, που πρόκειται να επιχειρηθεί μέσα στο 2011.
Οι ψηφοφόροι της Αριστεράς στο δεύτερο γύρο δεν ενίσχυσαν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ
Οι εκλογικές μετρήσεις των φορέων της κυρίαρχης πολιτικής ειδικά στις πρόσφατες εκλογές περιέχουν στο έπακρο το στοιχείο της μυστικοποίησης και της διαστρέβλωσης. Αυτό βρίσκεται σε πλήρη αναλογία με τους ιερογλυφικούς και στρεψόδικους υπολογισμούς για την οικονομία, γύρω από τα ελλείμματα, το δημόσιο χρέος, τη σχέση μισθών κερδών, τους ακαταλαβίστικους αλγορίθμους των φορολογικών συστημάτων, τα χρέη των τραπεζών κ.λπ. Μπορεί να πανηγυρίζει ο Γιώργος Παπανδρέου ότι πρασίνισε ο χάρτης και να παρηγοριέται ο Αντώνης Σαμαράς ότι κέρδισε τις «περισσότερες νομαρχίες», κλαψουρίζοντας και οι δύο για την αποχή και γλύφοντας κυρίως την δεξιά φιλοσυστημική πλευρά της.
Όμως δεν μπορούν να κρύψουν τα βασικά δεδομένα των εκλογικών αποτελεσμάτων στους δύο γύρους. Στον πρώτο γύρο το ΠΑΣΟΚ πήρε 1.890.000 ψήφους (21% στο εκλογικό σώμα και 31,5% στους ψηφίσαντες) και μαζί με την ευρύτερη βεντάλια των ανεξάρτητων «πράσινων ανταρτών» φτάνει τα 2.140.000 ψήφους. Η Νέα Δημοκρατία πήρε 1.780.000 (19,8% στο εκλογικό σώμα, 29,5% στους ψηφίσαντες) και στον ευρύτερο συνασπισμό της με την άκρα δεξιά 2.020.000. Στο δεύτερο γύρο, (προσθέτοντας για τις ανάγκες της σύγκρισης και τους ψήφους των δύο περιφερειών που κρίθηκαν από τον πρώτο γύρο μείον την αυξημένη αποχή και το άκυρο), το ΠΑΣΟΚ πήρε 2.265. 000 ψήφους και η ΝΔ 2.024.000. Πράγμα που δείχνει το βαθύ ρήγμα απέναντι στο δικομματισμό, αλλά και τη διατήρηση των δυνατοτήτων για ελιγμούς και επανενσωμάτωση ευρύτερων τάσεων.
Στον πρώτο γύρο σε σύνολο 9.000.000 ψηφοφόρων (επιχειρώντας να διορθώσουμε τους «υπέρβαρους» με νεκρούς, ετεροδημότες, κατοίκους εξωτερικού κ.λπ. εκλογικούς καταλόγους), είχαμε έξι εκατομμύρια συμμετοχή ποσοστό 66,6%, τρία εκατομμύρια αποχή, ποσοστό 33,3%, άκυρα-λευκά 550.000 (6,1% στο εκλογικό σώμα και 9,1% στους ψηφίσαντες). Σύνολο αποχής - άκυρου - λευκού 3.550.000 (39,4% στο εκλογικό σώμα). Στο δεύτερο γύρο υπολογίζοντας πάλι στα 9 εκατομμύρια το εκλογικό σώμα, είχαμε συμμετοχή 4.700.000 (ενσωματώνοντας για λόγους σύγκρισης και τις περιφέρειες Κρήτης και Ν. Αιγαίου) ποσοστό 52%. Αποχή 4.300.000 ποσοστό 48%. Λευκό/ακυρο 580.000, ποσοστό 12,2% και συνολικό αποχή, λευκό και άκυρο 4.880.000. Έχουμε δηλαδή μεγαλύτερη αποχή στο δεύτερο γύρο κατά 1.300.000 ψηφοφόρους, από 33% του πρώτου γύρου πήγαμε στο 48% την δεύτερη Κυριακή.
Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι το συντριπτικά μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων των συνδυασμών της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ) δεν ενίσχυσαν στο δεύτερο γύρο των περιφερειών, ούτε τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ (στο όνομα της αντιδεξιάς ψήφου), ούτε τους υποψηφίους της ΝΔ (στο όνομα της αντιμνημονιακής συσπείρωσης), απεναντίας έκαναν αποχή ή έριξαν λευκό - άκυρο. Πρόκειται για μεγάλης σημασίας πολιτική στάση, γιατί αναδεικνύει μια τάση χειραφέτησης του κόσμου της Αριστεράς από τα δικομματικά διλήμματα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ανάλογη στάση είχε μεγάλο μέρος και των ψηφοφόρων των δύο «αντάρτικων» συνδυασμών του ΠΑΣΟΚ (Αττική και Ιόνια).
Σε τέσσερις περιφέρειες (Δυτική Μακεδονία, Ήπειρο, Δυτική Ελλάδα και Πελοπόννησο) οι δικομματικοί υποψήφιοι της δεύτερης Κυριακής, πήραν λιγότερες ψήφους από όσες είχαν πάρει την πρώτη, ενώ σε άλλες δυο (Αττική, Ιόνιο) η παρτίδα «σώθηκε» από τους «αντάρτες» από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Λιγότερες ψήφους και από τον πρώτο γύρο πήρε το ΠΑΣΟΚ στην περιφέρεια της Δυτικής Ελλάδας, η ΝΔ στην Κεντρική Μακεδονία και τη Στερεά, ενώ λιγότερες ψήφους πήραν και ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε Ήπειρο και Πελοπόννησο.
Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ, στο δεύτερο γύρο, σε ποσοστό εμφανίζεται να υπερτερεί σχετικά από το –αυξημένο ωστόσο– ποσοστό της ΝΔ δείχνει ότι σε ένα τμήμα των ψηφοφόρων έπιασε το εκβιαστικό δίλημμα περί αναπόφευκτου των μέτρων μπροστά στη χρεοκοπία και η λογική του «μικρότερου κακού» ως προς τη διαχείρισης της κρίσης. Αλλά αυτό το στοιχείο δεν μπορεί να υπερβεί τη βασική τάση της απονομιμοποίησης της κυρίαρχης λογικής. Παράλληλα η Νέα Δημοκρατία μέσα σε αυτή την τόσο αρνητική συγκυρία για το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αύξησε την –απελπιστικά χαμηλή– συσπείρωση της αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα παραμένει ότι δεν καταφέρνει να πάρει σχεδόν τίποτα από τη μεγάλη φυγή των ψηφοφόρων «του 2007» προς την κατάρρευση το 2009. Αυτό υποδηλώνει ότι οι πληγές από τη μεγαλύτερη στην ιστορία συντριβή της κεντροδεξιάς δεν έχουν ακόμα κλείσει, ούτε δείχνουν σημάδια επούλωσης. Μάλιστα η τριχοτόμηση της δεξιάς πολυκατοικίας περιπλέκεται με τη δημιουργία του νέου κόμματος από τη Ντόρα και από τις αναμενόμενες αυτοτελείς παρεμβάσεις της ακροδεξιάς για να επιδιορθώσει την κρίση της φυσιογνωμίας της, λόγω της ανοιχτής φιλοκυβερνητικής πολιτικής που ακολουθεί. Από την άλλη μεριά η χαρακτηριστική στασιμότητα της Νέας Δημοκρατίας οφείλεται στην γενική αντι-δικομματική τάση που κυριαρχεί στους πολιτικούς συσχετισμούς και στην απόρριψη από μέρους της λαϊκής πλειονότητας του ανησυχητικού ενδεχόμενου να προβάλει η Νέα Δημοκρατία ως άμεση εναλλακτική λύση γεγονός που θα ενισχύσει συνολικά την αντιδραστική επίθεση του κεφαλαίου και του δικομματισμού.
Ωστόσο δεν υπάρχει χώρος για επανάπαυση, γιατί ο δικομματισμός δείχνει ότι διατηρεί δυνατότητες να ηγεμονεύει, μέσω και των πολιτικών εφεδρειών του συστήματος, σε ευρύτερα τμήματα της αντιφατικής διαμαρτυρίας.
Το στοιχείο που σφραγίζει την αποχή, τα άκυρα και τα λευκά, ιδιαίτερα στη νέα γενιά, δεν είναι, κυρίως, η «αμερικανοποίηση» αλλά η διαμαρτυρία προς τα αριστερά και η αναζήτηση νέου περιεχομένου και μορφών πολιτικής και ανατρεπτικής διαφοροποίησης.
Ταυτόχρονα, και στις δύο αυτές κύριες τάσεις της αποχής, που εκφράζονται με πολλαπλές παραλλαγές, εκδηλώνονται με διαφορετικό τρόπο οι αντιλήψεις παθητικής αντιμετώπισης της κατάστασης και όχι ενεργητικής πολιτικής προοπτικής. Η αποχή του 2010 ωστόσο δεν συγκρίνεται με καμία άλλη αντίστοιχη εκδήλωση στη μεταπολίτευση. Είναι αποχή της εποχής της κρίσης και επηρεάζεται από την αναγκαιότητα της ανατροπής. Έχει οπωσδήποτε διαφορετικό «χρώμα» από την αντίστοιχη του 2006 ή ακόμα και από αυτή των ευρωεκλογών του 2009.
Το αντιφατικό ρεύμα της αποχής αντανακλά κατά έναν τρόπο και τις τάσεις που καταγράφονται στην κάλπη, αν και όχι απόλυτα. Παλιότερα η δημοσκοπική αναγωγή της αποχής γινόταν ανάλογα με το κόμμα που είχαν ψηφίσει την τελευταία φορά, ενώ πριν από δέκα χρόνια η αποχή τσουβαλιαζόταν ανάλογα με τις τάσεις που κατέγραφαν όσοι εκδήλωναν πρόθεση να ψηφίσουν. Όσο μεγάλο μέρος της Αριστεράς θεωρείται τμήμα του πολιτικού συστήματος ή ανίκανη να συμβάλει σε μια νικηφόρα αντεπίθεση, οι απόψεις αυτού του τύπου θα διατηρούνται και θα ενισχύονται.
Οπωσδήποτε και από τα οργισμένα ή πιο πολιτισμένα άκυρα ψηφοδέλτια (αν τα χαρακτηριστικά τους δίνονταν ελεύθερα) θα μπορούσαν να εξαχθούν πιο συγκεκριμένα συμπεράσματα. Π.χ., σε εκλογικά τμήματα, σύμφωνα με μαρτυρίες δικαστικών αντιπροσώπων, παρατηρήθηκε (και όχι σε μια μόνο περίπτωση) στον ίδιο φάκελο να έχουν στριμωχτεί τρεις αριστεροί συνδυασμοί.
Οι εκλογές του 2010 εκτός από την πρωτοφανή αύξηση της αποχής έχουν ως νέο ποιοτικό στοιχείο, την εκτίναξη και του άκυρου και του λευκού. Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες, το λευκό και το άκυρο εκδηλώνει αριστερή πρόθεση ψήφου που διατηρεί την ισχύ της και σε επίπεδο εθνικών εκλογών.
Οι εκλογές του 2010 με όλες τις «περιφερειακές» ιδιομορφίες τους αποτελούν μια από τις πιο πολιτικές εκλογικές μάχες της μεταπολίτευσης λόγω της ιστορικής καμπής που διανύουμε. Συνολικά αναδεικνύουν πιο έντονα τη σαφή καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής αλλά και της ψευδεπίγραφης αντιμνημονιακής στάσης και της βαθύτερης αντιλαϊκής στρατηγικής της ΝΔ. Περιέχουν την έκρηξη της γενικότερης αγανάκτησης και οργής απέναντι στα μέτρα και τα εφιαλτικά σχέδια των συντονισμένων δυνάμεων του συστήματος. Γίνεται φανερό ότι σήμερα προωθείται ένα σημαντικό ρήγμα απέναντι στο δικομματισμό και το γενικότερο πολιτικό αστερισμό των εφεδρειών του συστήματος και των φερέλπιδων υποστηρικτών και συνδιαχειριστών των νέων αλλεπάλληλων μνημονίων (ΛΑΟΣ, κεντροδεξιά αλλά και κεντροαριστερά). Η αποφασιστική ενίσχυση της μαχητικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς συνδυάζεται με την ανάπτυξη μιας αντιφατικής, αλλά ταυτόχρονα μαζικής και ελπιδοφόρας πολιτικής διαφοροποίησης των εργαζομένων και της νεολαίας. Τα μηνύματα και των δύο γύρων, ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητές τους, τα σφραγίζει ένα πολυτασικό ρεύμα απονομιμοποίησης των βασικών πυλώνων και δογμάτων του πολιτικού συστήματος που κλυδωνίζεται στις συνθήκες αυτής της παρατεταμένης και απρόβλεπτης κρίσης. Σύμφωνα με την εκτίμηση του ΝΑΡ, «το αποτέλεσμα των εκλογών του “Καλλικράτη” δείχνει ότι βρισκόμαστε στην απαρχή μιας διαδικασίας αλλαγής και τάσης κλονισμού του συσχετισμού των δυνάμεων, ασταθούς και αντιφατικής ακόμα, αλλά σαφώς αναπτυσσόμενης».
Ούτε «καθαρή», ούτε «τριετία» για τον ΓΑΠ
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΖΗΤΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΑ ΔΕΞΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Η βαρύγδουπη δήλωση του Γ. Παπανδρέου, μετά τα «ενθαρρυντικά» –κυρίως επικοινωνιακά– αποτελέσματα του δευτέρου γύρου, ότι «έχει μπροστά του μια καθαρή τριετία» έχει γίνει ήδη ανέκδοτο. Ο Γ. Παπανδρέου αφού επανέλαβε ότι το μήνυμα που έλαβε το ΠΑΣΟΚ είναι να συνεχίσει την ίδια πορεία κάλεσε κάθε πολιτική δύναμη του τόπου «να αναλογιστεί τις ευθύνες της, να παραδειγματιστεί από όσα συμβαίνουν στην υπόλοιπη Ευρώπη» και προφανώς να συμβάλει στο συντονισμό όλων των δυνάμεων του συστήματος για την απόκρουση ή την ενσωμάτωση της λαϊκής κινητοποίησης και πάλης.
Η… καθαρή τριετία λεκιάστηκε αμέσως μετά τον τσαμπουκά των γερμανο-ευρωπαίων για το κόψιμο της τρίτης δόσης του δανείου. Ο Γ. Παπανδρέου αφού επανέλαβε ότι δεν τον ενδιαφέρει αν θα εκλεγεί ξανά, ζήτησε συναίνεση αυτή την κρίσιμη περίοδο από όλα τα κόμματα και μάλιστα στο πλαίσιο αυτό έχει ήδη προγραμματίσει συναντήσεις με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, βεβαίως και με τον Φ. Κουβέλη και τη Ντ. Μπακογιάννη, που θα γίνει αρχηγός σήμερα. Πριν από τους αρχηγούς των κομμάτων ωστόσο ζήτησε «συναίνεση» από τα συγκροτήματα Μπόμπολα και Λαμπράκη, δίνοντας σύμφωνα με δημοσιεύματα υποσχέσεις για συμβόλαια και διευκολύνσεις.
Ωστόσο η συναίνεση δεν μπορεί να επιτευχθεί όταν μέσα σε ένα χρόνο πορευόμαστε κάτω από την απειλή και τη μέγγενη της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, σε συνδυασμό με μια πιθανότατα γενικότερη έξαρση της κρίσης στην Ευρώπη. Έτσι η εκλογική καταδίκη του ΠΑΣΟΚ τείνει να μετατραπεί σε κατάρρευση και αυτό σύμφωνα με τις περισσότερες εκτιμήσεις οδηγεί στην αναζήτηση της κατάλληλης συγκυρίας για πρόωρες εκλογές. Ο Φ. Κουβέλης εκτίμησε ότι «το 2011 θα είναι εκλογική χρονιά», ενώ όχι μόνο ο προωθούμενος συνασπισμός ΔΗΑΡΙ - Οικολόγων Πράσινων, αλλά και το νέο κόμμα της Ντ. Μπακογιάννη δεν μπορούν να επιδείξουν, μέσα σε μια παρατεταμένη εκλογική περίοδο, το βαθμό συναίνεσης που απαιτούν άμεσα το ΠΑΣΟΚ και οι κυρίαρχοι κύκλοι.
Η Νέα Δημοκρατία δήλωσε την απόλυτη αλληλεγγύη της στην κυβέρνηση σε οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης στο νέο μηχανισμό «διάσωσης» της ΕΕ αλλά τάχτηκε, (επικοινωνιακά φυσικά), εναντίον των απολύσεων που σχεδιάζονται στο Δημόσιο. Γεγονός παραμένει ότι το ΠΑΣΟΚ με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα έχει απονομιμοποιηθεί για τη λήψη νέων μέτρων και το επόμενο διάστημα του «εκλογικού θριάμβου» του β’ γύρου θα κρίνει πολλά τόσο για το κυρίαρχο σύστημα όσο και για την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα.
Ο Γ. Παπανδρέου δεν επιδιώκει να πέσει «με το κεφάλι ψηλά» προωθώντας όσα περισσότερα μέτρα μπορεί πριν καταδικαστεί (όπως έλεγε για τον Κ. Καραμανλή ο Κ. Μητσοτάκης), αλλά επιχειρεί να εξασφαλίσει μια πρωτοβουλία κινήσεων και συναίνεσης (και βλέπουμε) με τη στήριξη μιας πολύχρωμης συμμαχίας από την άκρα Δεξιά μέχρι την κυβερνητική Αριστερά.
Σε κάθε περίπτωση η αντίσταση και η ρήξη απέναντι στη σαρωτική επίθεση και στα εκβιαστικά διλήμματα και ο ρόλος ενός μαζικού πολιτικού κινήματος θα διαδραματίσει πιο βαρύνοντα ρόλο από τις παλατιανές ίντριγκες για τη συναινετική θωράκιση και την αντιδραστική μετάλλαξη του κλονιζόμενου πολιτικού συστήματος.
ΚΡΙΣΗ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗΣ
Δήμαρχοι του 13% και της μεγάλης αποχής
ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ
Όταν ο Γ. Μίχας, κεντρικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, μετά την ήττα του στον Πειραιά είπε ότι ο Μιχαλολιάκος θα είναι δήμαρχος μιας μειοψηφίας χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση δεν έλεγε ψέματα. Το ίδιο ισχύει σε όλους –σχεδόν– τους δήμους. Ο Γ. Καμίνης βγήκε δήμαρχος Αθηναίων τη δεύτερη Κυριακή με 77.000 ψήφους, (13,5% του εκλογικού σώματος, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του κράτους ή το πολύ 17%, εάν συνυπολογίσουμε κάποια εκκαθάριση των εκλογικών καταλόγων).
Στην πραγματικότητας ο Γ. Καμίνης εκλέχτηκε με 2.000 λιγότερους ψήφους απ’ όσους πήρε ο δεύτερος Κ. Σκανδαλίδης το 2006 και με 40.000 περίπου λιγότερους απ’ όσους πήρε ο επίσης δεύτερος Χ. Παπουτσής το 2002! Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης η Ντόρα Μπακογιάννη πήρε το 2002 181.000 ψήφους.
Στη Θεσσαλονίκη ο Γ. Μπουτάρης εκλέχτηκε δήμαρχος με 13.000 ψήφους λιγότερους από την αποτυχημένη Χ. Αράπογλου στις προηγούμενες εκλογές. Στο επίπεδο των δήμων η βαθιά λαϊκή δυσαρέσκεια και διαμαρτυρία εκφράστηκε αντίστοιχα (και κάτι παραπάνω) με το περιφερειακό επίπεδο στην άνοδο της μαχητικής Αριστεράς και στη στροφή προς την αποχή, το λευκό και το άκυρο.
Ενώ η αλλαγή φρουράς στους μεγαλύτερους δήμους της χώρας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιά, Πάτρα και όχι μόνο) αποδεικνύει ότι ιδιαίτερα στο δεύτερο γύρο και κάτω από την πίεση του εκβιαστικού δικομματικού ντέρμπι, βρήκε μια κάποια διέξοδο, ανάλογα και με τις ιδιομορφίες των λεγόμενων τοπικών κοινωνιών στην καταδίκη των μισητών και αντιδραστικών δημοτικών εξουσιών που όλες ευθύνονται, στο μέτρο που τους αναλογεί, για τη δραματική επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης στην πόλη.
Όσο και αν Τα Νέα, η έντυπη κυβερνητική ναυαρχίδα, στα πρωτοσέλιδο τους βάπτισαν ως ΠΑΣΟΚ σχεδόν όλους τους δήμαρχους χωρίς επίσημο κομματικό χρίσμα, σε μια άλλη ανάγνωση το κυβερνών κόμμα έρχεται με μεγάλη διαφορά δεύτερο και η Νέα Δημοκρατία τρίτη, καθώς από το σύνολο των 325 δήμων του «Καλλικράτη», οι «ανεξάρτητοι» νέοι δήμαρχοι είναι 185, δηλαδή ποσοστό 57%!
Κανείς δεν παραγνωρίζει την ιδιαιτερότητα των τοπικών εκλογών, ενώ η Νέα Δημοκρατία σαφέστατα πλήρωσε –εκτός των άλλων– και την πλειοψηφία της στην ΚΕΔΚΕ. Στην Αθήνα έσπασε ένας κύκλος γαλάζιας δεξιάς διαχείρισης δεκαετιών, για να τη διαδεχτεί μια νέα εξίσου αντιδραστική νέα διοίκηση.
Ο Γ. Καμίνης, έχοντας ως μεγάλο προσόν του ότι δεν ανήκει στο κυβερνών κόμμα και δεν προέρχεται από την κεντρική πολιτική σκηνή, κατάφερε να περάσει σε μια μερίδα του δραματικά μειωμένου αριθμού των ψηφισάντων –αρκετή ώστε να του δώσει τη νίκη– την κατεύθυνση για κύρια καταδίκη του «ομερ πριόνη» , «δεντροφάγου», «χρυσαυγίτη» κ.λπ. Νικήτα Κακλαμάνη. Ο Γ. Καμίνης στηρίχτηκε από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα μέσα του όμιλου Αλαφούζου (Καθημερινή, Σκάι). Το συναινετικό προφίλ που είχαν χτίσει με πολλούς κόπους τα ΜΜΕ για την περίπτωση του Ν. Κακλαμάνη κατέρρευσε κάτω από τους κλυδωνισμούς της κρίσης.
Δεν πρέπει επίσης να υποτιμάται ο ρόλος που έπαιξε στην επικράτηση Γ. Καμίνη και το 5% της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα και η μονοδιάστατη αξιοποίηση της φασιστικής απειλής από ΠΑΣΟΚ - ΔΗΑΡΙ - Οικολόγους Πράσινους κ.λπ, κυρίως με τη χρήση των «νέων μέσων» twitter, facebook, blogs. To ίδιο τηρουμένων των αναλογιών και με τον κομματάρχη του Α. Σαμαρά στη Θεσσαλονίκη Κ. Γκιουλέκα που πλήρωσε εκτός από τις αμαρτίες της θητείας Παπαγεωργόπουλου και την ταύτιση του με τη θεοκρατική αντίληψη του Μητροπολίτη Άνθιμου.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου