Γιορτές υπό το Μνημόνιο. Να είναι οι τελευταίες!

Το ΠΑΣΟΚ ψήφισε τον προϋπολογισμό σφαγείο, ο λαός όχι!  

Αναμφίβολα τα πιο μαύρα Χριστούγεννα των τελευταίων δεκαετιών περνούν φέτος οι εργαζόμενοι, οι νέοι, ευρύτερα ο λαός. Εκατοντάδες χιλιάδες, στρατιά ολόκληρη, οι άνεργοι και οι απολυμένοι. Χωρίς δώρο οι συνταξιούχοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι, με μεγάλες περικοπές στις αποδοχές οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, με την αγωνία της απόλυσης ή της επιβολής άθλιας επιχειρησιακής σύμβασης. Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, υλοποιώντας πιστά τις εντολές του ελληνικού και πολυεθνικού κεφαλαίου, με τα αλλεπάλληλα μνημόνια - μνημόσυνα των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, εφαρμόζει αναμφισβήτητα την πιο άγρια ταξική πολιτική. Υποτίθεται ότι το κάνει για να σώσει τη χώρα από την πτώχευση, αλλά και η πτώχευση της λαϊκής οικογένειας πραγματοποιείται και το «πρόγραμμα σωτηρίας» (με τη βούλα ΣΕΒ - ΕΕ - ΔΝΤ) οδηγείται σε αποτυχία. Ακόμα και κυβερνητικοί βουλευτές δήλωσαν ότι ο προϋπολογισμός - σφαγείο που ψηφίστηκε προχθές είναι ανεφάρμοστος. Όλοι γνωρίζουν ότι θα απαιτηθούν και νέα, ακόμα πιο αιματηρά, μέτρα. Απ’ αυτή την άποψη, μπορεί ο ολοένα και μικρότερος «κοινοβουλευτικός λόχος» πρωτοκόλλησης αποφάσεων του ΠΑΣΟΚ να ψήφισε υπέρ του προϋπολογισμού του 2011, αλλά η κυβέρνηση δεν έχει ψήφο εμπιστοσύνης μέσα στο λαό. Ο απόηχος της μεγαλειώδους κινητοποίησης της 15ης Δεκέμβρη είναι ακόμα πολύ ισχυρός και όλοι συνειδητοποιούν ότι ο λαϊκός παράγοντας θα είναι παρών. Καθώς βαδίζουμε σε μεγάλες αναστατώσεις και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι αστοί φοβούνται παροξυσμό της καπιταλιστικής κρίσης, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι, τα υπό εκμετάλλευση κοινωνικά στρώματα δεν έχουν πλέον τίποτα να περιμένουν από την κυρίαρχη πολιτική. Μπορούν να την ανατρέψουν, μπορούν να βάλουν τέλος στο χειμώνα του μνημονίου και της κοινωνικής αντεπανάστασης, με ένα ανατρεπτικό πολιτικό κίνημα και μια άλλη Αριστερά, αντικαπιταλιστική και σύγχρονα κομμουνιστική. Με μια αντεπίθεση διαρκείας, μετατρέποντας τους αγώνες που θα ξεσπάσουν από το ξεκίνημα της νέας χρονιάς σε «γιορτή» της συλλογικότητας, εκεί όπου θα γεννηθεί η νέα ελπίδα της ανατροπής, μπορούμε να κάνουμε αυτά τα Χριστούγεννα, πρώτα και τελευταία του μνημονίου.