Φόβοι για επέκταση της κρίσης και για γενική αστάθεια

 Σχέδια σωτηρίας του ευρώ, ενώ οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται

Η  ανάκαμψη από την οικονομική κρίση στην ευρωζώνη είναι αμφίβολη και ενέχεται κίνδυνος για νέο γύρο κρίσης», τονίζει σε έκθεσή του το Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας στο Αμβούργο. Σύμφωνα μάλιστα με το διευθυντή του, αν ένα κράτος της ευρωζώνης χρεοκοπήσει, θα επακολουθήσει και νέα χρηματοπιστωτική κρίση και παγκόσμια ύφεση.

Καθώς λοιπόν ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώνεται και τα γεγονότα τρέχουν πλέον με ασυνήθιστες ταχύτητες, η πραγματικότητα, οικονομική, πολιτική και κοινωνική, παρουσιάζεται πλέον όπως πράγματι είναι.

ΑΛΕΚΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Η Λε Φιγκαρό αναλύει τον «παραλογισμό της εξόδου από το ευρώ», αυτού του «διαμεσολαβητή της κρίσης», που «συγκροτήθηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των τραπεζών του κέντρου» (Κ. Λαπαβίτσας). Η Φιγκαρό ασχολείται επιπλέον με το τι θα στοίχιζε στη Γαλλία μια ενδεχόμενη εγκατάλειψη του ευρώ από τη Γαλλία! Επισημαίνει ότι το σενάριο της επιστροφής στα εθνικά νομίσματα θα ήταν –όπως το χαρακτήρισε πρόσφατα ο Σαρκοζί– «ανεύθυνο και καταστροφικό». Το τέλος του κοινού νομίσματος, σχολιάζει στην ίδια εφημερίδα ο οικονομικός αναλυτής της ING Bank, Mark Cliffe,θα προκαλούσε στην καρδιά της Ευρώπης, αλλά και στα κράτη της περιφέρειας,(Ελλάδα, Ισπανία και Ιταλία) εντάσεις ισχυρότερες από αυτές που βιώνουμε σήμερα. Ο Jörg Krdmer, επικεφαλής οικονομολόγος της Commerzbank, ερωτώμενος για το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του χρέους της Ελλάδας, δηλώνει στην εφημερίδα Handelsblatt ότι: «Χρεοκοπία σε μία από τις πλουσιότερες περιφέρειες του κόσμου; Κάτι τέτοιο θα ήταν το σπάσιμο ενός ταμπού και ένα πλήγμα τεραστίων διαστάσεων στη φήμη της Ευρώπης...». «Κανένα τραπεζικό σύστημα στον κόσμο», καταλήγει, «δε θα μπορούσε να αντέξει κάτι τέτοιο» σημειώνει για το ενδεχόμενο η Ελλάδα ή (αντιστρόφως) η Γερμανία να εγκατέλειπε το ευρώ και την ΟΝΕ.

Πέντε τρόπους διάσωσης του ευρώ που θα πρέπει να ακολουθήσουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, εάν δεν θέλουν να βρεθούν μπροστά στο ενδεχόμενο διάλυσης της ευρωζώνης, αναλύονται σε άρθρο στο Bloomberg: Ενίσχυση της εγχώριας ζήτησης στη Γερμανία, διπλασιασμός των κεφαλαίων του μηχανισμού στήριξης του ευρώ, καθιέρωση του ευρω-ομολόγου, τροποποιήσεις στις Συνθήκες ώστε οι Βρυξέλλες να συγκεντρώσουν τον απόλυτο έλεγχο των προϋπολογισμών και των φορολογικών πολιτικών των χωρών της ευρωζώνης και (βεβαίως) λιτότητα.

Φόβοι λοιπόν εμφάνισης βαθύτερων κρισιακών φαινομένων, ανεπιθύμητης διάλυσης της ευρωζώνης και εξαφάνισης του ευρώ, εκπόνηση υπεραντιδραστικών διορθωτικών σχεδίων στην εφαρμοζόμενη κανιβαλική πολιτική. Φόβοι δικαιολογημένοι.

Αφού μόνο η πιθανή πλέον εμφάνιση του «ελληνικού προβλήματος» και στην Ισπανία, που είναι αθροιστικά το ΑΕΠ της Ιρλανδίας, της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, αλλά και έχει ειδικές σχέσεις με όλο τον ισπανόφωνο κόσμο, θα είχε απρόβλεπτες σε έκταση, βάθος και διάρκεια συνέπειες σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Φόβοι που ενισχύονται από την εξαιρετικά ισχυρή δράση του αιώνιου νόμου του καπιταλισμού, αυτού των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων και του ανταγωνισμού. «Η Ευρωζώνη αποτελεί ένα σημαντικό χώρο επενδύσεων σε συνάλλαγμα για την Κίνα», δήλωσε στο Ρόιτερ ο εκπρόσωπος Τύπου της κυβέρνησης Ζιάνγκ Γιού. «Η Κίνα, συνέχισε, προτίθεται να βοηθήσει για την αποκατάσταση της υγείας της ευρωζώνης». Ωστόσο, η πρόθεση της Κίνας να «βοηθήσει» στην αποκατάσταση της ομαλότητας στην ευρωζώνη συνδέεται με τις ανακατατάξεις στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, την όξυνση και όχι την ύφεση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων –η κρίση είναι και κρίση των διεθνών σχέσεων– με τις αλλαγές που επιφέρουν αυτές στη Διοίκηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Δηλαδή με τις αυξημένες πιθανότητες που έχει πλέον το ασιατικό κράτος να αναλάβει κινέζος αξιωματούχος την ηγεσία του ΔΝΤ μετά την αποχώρηση του Ντομινίκ Στρος Καν.

Και ενώ αυτά συμβαίνουν εκτιμώνται και σχεδιάζονται, η πολιτική συζήτηση στην ελληνική Bουλή για τον προϋπολογισμό θύμιζε τη ρήση του Μπέκετ «τίποτα μηδαμινό δεν θα’ χε υπάρξει για το τίποτα, τόσο υπαρκτό τίποτα μηδαμινό». «Αλλάξτε πολιτική τώρα, συναίνεση σε αυτό το μείγμα δεν δίνουμε» επανέλαβε μονότονα, ο γνωστός πλέον μειγματολόγος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Μισθολογική και γενικότερη «πειθαρχία προς τις υποδείξεις» του μνημονίου, ζητά ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου. Ανάκαμψη σε 13 μήνες υπόσχεται ο Παπανδρέου Γεώργιος του Ανδρέα και εγγονός του Γεωργίου, χωρίς πλέον, με εξαίρεση την Ν. Μπακογιάννη και τον Κ. Μητσοτάκη, να τον παίρνουν σοβαρά ούτε οι δικοί του. Προτάσεις για παγκόσμια ανάκαμψη από την κρίση – αντιγραφή από το, πριν τις εκλογές, πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, καταθέτει η ΔΗ.ΑΡΙ. παρουσία των Λ. Κύρκου, Γ. Δημαρά, Β. Οικονόμου και Α. Καρρά. Για τη «Συγκρότηση μετώπου αμφισβήτησης (αμφισβητώ, αμφιβάλλω, όχι ανατρέπω) του Μνημονίου από τα αριστερά, κάλεσε ο Α. Τσίπρας όπου θα συμμετάσχουν και τμήματα του ΠΑΣΟΚ». Το ΚΚΕ κάλεσε το λαό να ετομαστεί για τη λαϊκή εξουσία. Την ίδια στιγμή κατήγγειλε την ΕΑΑΚ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. ως πρακτορευόμενα από την αστική τάξη, δεκανίκια της κυβέρνησης και του ιμπεριαλισμού! Βεβαίως και το ΚΚΕ εσ. και την ΕΑΡ κατηγορούσε για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Με την οποία, αφού, δεν τη μετασχημάτισε, αλλά την υπόταξε, συνεργάστηκε στην από κοινού άσκηση της ίδιας πολιτικής, την οποία για δεκαπέντε χρόνια κατήγγειλε. Ωστόσο όσα τώρα συμβαίνουν και κυρίως ότι θα ακολουθήσουν είναι εξαιρετικά σοβαρότερα από ότι στην εικοσαετία ’68-’88. Η Αριστερά επομένως ωφείλει τα διδάγματα από την ιστορία να τα χρησιμοποιήσει εκεί, στην ανατρεπτική κοινή δράση για τη νικηφόρα αναμέτρηση με την αστική λαίλαπα, στο φόντο των επιδιωκώμενων προλεταριακών επαναστάσεων και του κομμουνισμού του 21ου αιώνα. Και γι’ αυτό κρινόμαστε όλοι!