Συνεχίστηκαν την εβδομάδα που πέρασε οι κινητοποιήσεις προκειμένου να ανακληθεί η απόλυση του βιβλιοϋπάλληλου Ντ. Παλαιστίδη. Το Πριν συζήτησε με τον Ντ. Παλαιστίδη, με αφορμή την απόλυση του, για την ανάγκη και τη δυνατότητα οι εργαζόμενοι να απαντήσουν αγωνιστικά και συλλογικά στην εφ’ όλης της ύλης επίθεση της κυβέρνησης και των εργοδοτών.
– Γιατί χαρακτηρίζεις «εκδικητική» την απόλυσή σου από τις εκδόσεις Άγρα;
– Αφορμή αποτέλεσε μία εργασιακή αντιπαράθεση με τον ιδιοκτήτη των εκδόσεων Άγρα, Σ. Πετσόπουλο, σχετικά με το φόρτο - ένταση της εργασίας και των καθηκόντων που μου είχαν ανατεθεί από τον εργοδότη. Αλλά και με την απαξιωτική συμπεριφορά του εργοδότη απέναντι μου. Για πάνω από ένα χρόνο δεν δεχόταν, δεν απαντούσε καν στο αίτημά μου, να συναντηθούμε για να συζητήσουμε την αλλαγή της ειδικότητάς μου και την απαλλαγή μου από τις εξωτερικές εργασίες, που μου ζητούσε να εκτελέσω ενίοτε. Σχετίζεται όμως και με την ενεργή - μαχητική παρουσία μου στο εργατικού κίνημα, τόσο στο πλαίσιο της συγκεκριμένης επιχείρησης που εργάζομαι την τελευταία 6ετία, όσο και συνολικά στο χώρο του βιβλίου τα τελευταία 17 χρόνια. Αυτό σίγουρα δεν άρεσε στον εργοδότη. Γι’ αυτό πιστεύω ότι προχώρησε σε μία εξόφθαλμα εκδικητική απόλυση, τρεις εργάσιμες ημέρες, μετά τη θετική γνωμοδότηση της Επιθεώρησης Εργασίας, στο αίτημά μου για αλλαγή ειδικότητας.
– Πώς είναι οι συνθήκες εργασίας στη συγκεκριμένη επιχείρηση;
– Πρόκειται για μία επιχείρηση στην οποία –με την αποφασιστική αγωνιστική στάση των εργαζομένων– εφαρμόζεται η συλλογική σύμβαση που υπογράφει ο Σύλλογος τα τελευταία χρόνια. Οι αμοιβές των 13 εργαζομένων είναι λίγο καλύτερες από την ισχύουσα σύμβαση. Αυτό το επιπλέον ποσό στους μισθούς μας, ο εργοδότης «διεκδικούσε» καθημερινά να το εξαργυρώνει με τη δίχως όρους παροχή από μέρους μας εργασίας προς την επιχείρηση. Με λίγα λόγια απαιτώντας «όλοι να κάνουμε τα πάντα». Θυμίζω ότι πριν έξι χρόνια που ξεκίνησα να δουλεύω στις εκδόσεις Άγρα, το σύνολο των ένδεκα υπαλλήλων είχε την ίδια ειδικότητα: υπάλληλος γραφείου. Προκειμένου να υποχρεώνονται να κάνουν περισσότερα απ’ αυτά που θα επέτρεπε η πραγματική ειδικότητα που είχαν. Οδηγός, γραμματέας, γραφίστας κοκ. Εκτός αυτού υπήρχε μία υποτιμητική - απαξιωτική συμπεριφορά του εργοδότη, απέναντι σε οποιοδήποτε αίτημα των εργαζομένων. Πολλές φορές ήταν αδύνατο επί πολλές ημέρες να τον βρούμε για να του θέσουμε ακόμα και ένα απλό αίτημα, όπως η λήψη άδειας.
– Νομίζω ότι η συγκεκριμένη συμπεριφορά, του Σ. Πετσόπουλου –δυστυχώς– δεν διεκδικεί πρωτοτυπία, στις μέρες μας.
– Πράγματι. Παρ’ όλα αυτά το εργατικό κίνημα, δεν θα πρέπει να θεωρεί μόνο το μισθό ή το ωράριο ως «όρους εργασίας». Υπάρχουν και άλλοι παράμετροι, οι οποίοι σχετίζονται άμεσα με τη αξιοπρέπεια του εργαζόμενου και οι οποίοι στην παρούσα συγκυρία (κρίση, απολύσεις κ.λπ.) δεν θα πρέπει να θεωρούνται από το εργατικό κίνημα ως πολυτέλειες. Από την πλευρά της, η εργοδοσία, επικαλούμενη την οικονομική κρίση, επιδιώκει νίκες έναντι των εργαζομένων σε όλες τις πλευρές των όρων εργασίας. Είναι ενδεικτικές οι απόψεις του Σ. Πετσόπουλου, έτσι όπως τις εξέφρασε στους συναδέλφους μου, που του ζητούσαν την ανάκληση της απόλυσής μου. «Ήξερα, όταν τον προσέλαβα, ότι ήτανε συνδικαλιστής και του έκανα χάρη που τον προσέλαβα», ήταν τα λόγια του. «Ο συγκεκριμένος (σ.σ. Ν. Παλαιστίδης) είναι με το “γράμμα” της συλλογικής σύμβασης και θα με “τρέχει, με κάθε αφορμή, αν ανακαλέσω την απόλυσή του”». Είναι σαφές ότι η εργοδοσία στην Άγρα, επιχειρεί να αμφισβητήσει και το δικαίωμα του συνδικαλισμού, αλλά ακόμα και τη συλλογική σύμβαση που εξασφαλίζει τα στοιχειώδη.
– Από την επαφή που έχεις με συναδέλφους σου σε άλλες επιχειρήσεις του κλάδου, η συγκεκριμένη προσπάθεια καταγράφεται και αλλού;
– Υπάρχουν απολύσεις την τελευταία περίοδο και σε άλλες επιχειρήσεις του κλάδου (Κλειδάριθμος, Χαρτόραμα, βιβλιοπωλείο Metropolis), για την ανάκληση των οποίων ο Σύλλογος δραστηριοποιείται. Οι εργοδότες από την πλευρά τους επικαλούμενοι την κρίση, επιδιώκουν να ξεφορτωθούν από τις επιχειρήσεις τους, ένα κομμάτι του –περιττού κατ’ αυτούς– εργατικού κόστους. Επιδιώκουν επίσης τη μείωση των μισθών ή ακόμα και την αύξηση των απαιτήσεων. Θα πρέπει να πούμε πως από τα στοιχεία που συλλέγει ο Σύλλογος, το «εκδοτικό μπουμ» (αύξηση εκδιδόμενων τίτλων, αύξηση τζίρου σε συγκεκριμένους εκδοτικούς οίκους, αύξηση σημείων λιανικής πώλησης κ.λπ.) των προηγούμενων χρόνων δεν έχει υποχωρήσει. Οι εργοδότες προβάλουν το μπαμπούλα της κρίσης σε μία προσπάθεια περιστολής των δικαιωμάτων μας. Προσπάθεια στην οποία βρίσκουν απέναντί τους όλα τα τελευταία χρόνια το Σύλλογο. Αυτή η στάση του Συλλόγου έχει προκαλέσει αρκετές φορές τη συλλογική αντίδραση των εργοδοτών απέναντι του. Θυμίζω στις περσινές κινητοποιήσεις στις εκδόσεις Πατά-κης, το κάλεσμα του εργοδότη, προς όλους τους επιχειρηματίες του κλάδου, σε συστράτευση ενάντια στο Σύλλογο.
– Απέναντι σε αυτή τη στάση των εργοδοτών η συλλογική διεκδίκηση του Συλλόγου έχει δώσει χειροπιαστά οφέλη για τους εργαζόμενους;
– Η συλλογική σύμβαση που υπογράφουμε στον κλάδο, από το 2004, έχει αποδώσει οφέλη στους εργαζόμενους, σε σύγκριση με τη σύμβαση του εμπορίου, που εφαρμόζονταν μέχρι τότε. Επίδομα πτυχίου στη βασική ειδικότητα του πωλητή, αναγνώριση αργίας Αγ. Πνεύματος, αναγνώριση ειδικοτήτων, επίδομα ξένης γλώσσας για τους συναδέλφους στα ξενόγλωσσα, επίδομα πολυετίας από τον 8ο χρόνο στον ίδιο εργοδότη, είναι μόνο ορισμένα από αυτά. Πρόκειται για απτά αποτελέσματα της συλλογικής δράσης - διεκδίκησης, στα οποία αν προσθέσουμε τις παρεμβάσεις του Συλλόγου σε περιπτώσεις απολύσεων, εξηγούν τη συμμετοχή των συναδέλφων στο Σύλλογο.
Ανεξάρτητο Κέντρο Εργατικού Αγώνα
Επιδιώκουμε το διακλαδικό συντονισμό των σωματείων
– Με δεδομένη τη νέα επίθεση ΠΑΣΟΚ, εργοδοτών, ΕΕ, στα εργατικά δικαιώματα, πως κρίνεις τη στάση των συνδικαλιστικών οργανώσεων ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ;
– Επί πολλά χρόνια, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν μπόρεσαν –ούτε τώρα θα μπορέσουν– να εξασφαλίσουν έστω την απόκρουση αντεργατικών μέτρων. Περισσότερο δε τη διεκδίκηση αιτημάτων για την πραγματική βελτίωση της θέσης μας. Δεν πρόκειται για παραπλανημένες - ρεφορμιστικές ηγεσίες. Αλλά για ανθρώπους, αναφέρομαι στις ηγεσίες, που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με τις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές και τις επιλογές του κεφαλαίου. Πρόκειται για στρώμα πλήρως αστικοποιημένο και διεφθαρμένο, που σε πολλές περιπτώσεις έχει διαρρήξει τους δεσμούς του, ακόμα και με όσους το ανέδειξαν στη συνδικαλιστική ηγεσία (βλ. ΔΕΚΟ). Αδυνατεί σήμερα να αντιληφθεί τι συμβαίνει με τον κόσμο της επισφάλειας, τους ανέργους, τους υποαπασχολούμενους κ.λπ. Εκτός όμως από τη στάση των ηγεσιών, ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη αγώνων λειτουργεί και ο κομματισμός, στα συνδικάτα.
– Σε αυτή την κατεύθυνση συμβάλει, η μέχρι σήμερα τακτική του ΠΑΜΕ;
– Το ΠΑΜΕ, αναγνωρίζει στις διακηρύξεις του, την ανάγκη αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Την ανάγκη ξεπεράσματος των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, με τη δημιουργία ρεύματος στο εργατικό κίνημα που να θέλει να διεκδικήσει αγωνιστικά. Οι διακηρύξεις αυτές παραμένουν κενό γράμμα, από τη στιγμή που γίνονται με όρους δογματισμού και κομματικής περιχαράκωσης. Καταλήγουν στη δημιουργία μίας βεντάλιας γύρω από το ΚΚΕ, για την προβολήι της πολιτικής του και την εξαργύρωση των αγώνων σε ψήφους. Το χειρότερο όμως σήμερα είναι ότι το ΠΑΜΕ προβάλλει στους εργαζόμενους την αδυναμία των εργατικών αγώνων να έχουν νικηφόρα έκβαση σήμερα. Αναδεικνύει την ανάγκη πρωτίστως για την πολιτική καταδίκη των αντιλαϊκών πολιτικών στην κάλπη. Αντίθετα πιστεύω ότι ο εκβιασμός των εργατικών αγώνων - απεργιών μπορεί να επιφέρει ανατροπές.
– Η προσπάθεια ανεξάρτητου συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων, μπορεί να αποτελέσει εργαλείο αποφασιστικής αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική;
– Υπερασπιζόμαστε και επιδιώκουμε εκτός του κλαδικού συντονισμού των σωματείων (π.χ. εμπόριο) και το διακλαδικό συντονισμό των σωματείων εφ’ όλης της ύλης. Θέλω όμως να επισημάνω δύο σημεία. Πρώτον ότι θα πρέπει να είναι ένας μάχιμος - αγωνιστικός συντονισμός, ανεξάρτητος των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Να δημιουργεί γεγονότα ανεξάρτητα από το πότε θα βάλει απεργία κάποια ομοσπονδία ή συνομοσπονδία. Δεύτερον θα πρέπει να είναι ένας συντονισμός αντιγραφειοκρατικός. Ένα μέτωπο σωματείων των ίδιων των εργαζόμενων που τα συγκροτούν. Συμπληρωματικά σε έναν τέτοιο συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων, μπορεί να λειτουργήσει και ο συντονισμός σωματείων που θα προβάλουν ένα άλλο συνδικαλιστικό μοντέλο. Αμεσοδημοκρατικό, που δεν θα αναπαράγει το διαχωρισμό ηγεσίας - εργαζομένων και τα παζάρια των συνδικαλιστικών ηγεσιών πίσω από κλειστές πόρτες. Νομίζω ότι σε μία περίοδο που δημιουργούνται σωματεία (βλ. κινητή τηλεφωνία, αεροδρόμιο κ.λπ.) θα ήτανε εξαιρετικά χρήσιμος ένα τέτοιο ανεξάρτητο κέντρο εργατικού αγώνα. Που θα προβάλει το συνδικαλισμό των γενικών συνελεύσεων, των συντονιστικών και όχι των διοικητικών οργάνων. Το συνδικαλισμό όχι μόνο για το μεροκάματο, αλλά για όλη τη ζωή του εργαζόμενου (πολιτισμός, θεωρία, μόρφωση).
