Με την απεργία της Τετάρτης έγινε ένα πρώτο βήμα για την αποσταθεροποίηση της επίθεσης που επιχειρεί η κυβέρνηση, η ΕΕ και το κεφάλαιο, με αιχμή του δόρατος το Πρόγραμμα Σταθερότητας και μέσο την επιβολή οικονομικής κατοχής από κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ. Υπήρξε μια πρώτη ρωγμή και με την αυξημένη συμμετοχή στην απεργία (ειδικά στο δημόσιο τομέα), αλλά και με την εκδήλωση τάσεων ανυπακοής στις υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και ανεξάρτητου, μαχητικού και νικηφόρου, συντονισμού της βάσης, κυρίως μέσω των πρωτοβάθμιων σωματείων και συλλόγων (βλ. σελ. 12-13). Η απόσταση βέβαια ανάμεσα στο μέγεθος της επίθεσης κυβέρνησης, κεφαλαίου και ΕΕ και στο επίπεδο της εργατικής πάλης είναι πολύ μεγάλη, αλλά μπορεί να καλυφθεί στις επόμενες αναμετρήσεις, καθώς η εργατική δυσαρέσκεια εξαπλώνεται γρήγορα.
Η πανεργατική πανελλαδική απεργία της 24ης Φλεβάρη, η οποία ουσιαστικά επιβλήθηκε σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ από «κάτω», μπορεί και πρέπει να γίνει ένας κοινωνικός σεισμός. Όχι όμως με τον αυτόματο πιλότο των γνωστών «γενικών απεργιών». Για να πετύχει και να πάρει διαστάσεις ανταρσίας απέναντι στην οικονομική χούντα, πρέπει να πάρει την υπόθεση της απεργίας στα χέρια της η αγωνιζόμενη βάση. Χωρίς αναμονή από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να «οργανώσουν τον αγώνα». Καμιά εμπιστοσύνη στον αστικοποιημένο κυβερνητικό συνδικαλισμό, που απλά παζαρεύει το μέγεθος της εργατικής καταβαράθρωσης. Τα πρωτοβάθμια σωματεία και σύλλογοι με συνελεύσεις (γενικές ή στους χώρους δουλειάς), η εργατική βάση με επιτροπές αγώνα και οι ταξικές δυνάμεις με περιοδείες και εξορμήσεις στους χώρους εργασίας πρέπει να συζητήσουν και να αποφασίσουν «από τα κάτω» ένα συνολικό αγωνιστικό πρόγραμμα για να μην περάσει το ΠΣΑ και η κατοχή της ζωής μας από το κεφάλαιο (ευρωπαϊκό και ελληνικό), για να ανατραπεί το Σύμφωνο Σταθερότητας και να σπάσουν τα δεσμά της ΕΕ, του κέρδους και της αγοράς. Η συνέχιση και κλιμάκωση του Συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων μπορεί να δώσει ελπίδα και προοπτική, να συμβάλει σε ένα κέντρο αγώνα, που θα κηρύξει ανένδοτο απέναντι στην επίθεση, θα μπλοκάρει τα μέτρα, με ενιαίο πανεργατικό αγώνα διαρκείας και πρωτοπόρα συμβολή των κλάδων με αγωνιστική δυναμική.
Για να αναπτυχθεί όμως το κίνημα είναι απαραίτητο να αποκτήσει πιο βαθιά πολιτικά και αξιακά χαρακτηριστικά. Ο αγώνας είναι βαθιά πολιτικός. Πρώτο, να τελειώνουμε πια με την ενοχοποίηση των εργαζομένων, ότι δήθεν αυτοί φταίνε για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας, γιατί καταναλώνουν πολύ και δεν είναι ανταγωνιστικοί. Είναι πρόκληση να μιλούν έτσι στους φτωχούς τα γκόλντεν μπόις. Η βαθύτερη αιτία βρίσκεται στην καπιταλιστική κρίση, στην πολιτική που έχουν εφαρμόσει τόσα χρόνια το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, κεντροδεξιές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις στην ΕΕ. Ποιοι παρέδωσαν τα «κλειδιά» της οικονομίας και της ζωής μας στις τράπεζες και τις επιχειρήσεις, στους κερδοσκόπους; Ποιοι επιτρέπουν στις τράπεζες που διασώθηκαν πέρσι με κρατικά χρήματα (δηλαδή κυρίως των εργαζομένων) να λεηλατούν ξανά σήμερα το Δημόσιο;
Δεύτερο, σωτηρία με αυτή την πολιτική δεν υπάρχει. Θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Ήδη η ΕΕ για να δώσει την «πολιτική στήριξη» απαίτησε ετοιμότητα για νέα μέτρα. Αυτές οι πολιτικές εάν δεν οδηγήσουν σε πραγματική πτώχευση τη χώρα θα οδηγήσουν σε βέβαιη πτώχευση την εργατική οικογένεια. Πρέπει να σπάσει ο κύκλος της κρίσης και της υπερεκμετάλλευσης.
Τρίτο, «λεφτά υπάρχουν», όπως έλεγε ο Γ. Παπανδρέου προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά. Εξοπλισμοί, εκκλησιαστική περιουσία, επιχειρηματικά και εφοπλιστικά κέρδη, μεγάλη περιουσία και οφ σορ εταιρείες - μαϊμού είναι στο απυρόβλητο. Το 2009, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ένωσης Τραπεζών, η Εθνική Τράπεζα αύξησε κατά 197,24% τα κέρδη της, αλλά οι φόροι της μειώθηκαν κατά 15%! Η Άλφα Μπανκ αύξηση κερδών 45,48%, μείωση φόρων 29,7%, ενώ η Τράπεζα Πειραιώς πλήρωσε τρεις φορές λιγότερους φόρους, ενώ αύξησε τα κέρδη της κατά 460,6%. Ο ΦΠΑ που έχει παρακρατηθεί από επιχειρήσεις και δεν έχει αποδοθεί είναι 6,5 δισ.! Αρκετά δισ. ευρώ έφυγαν το τελευταίο δίμηνο του 2009 από τη χώρα, επειδή οι καπιταλιστές φοβήθηκαν ένα πιθανό πόθεν έσχες. Γι’ αυτό απαιτείται σήμερα η ανάδειξη ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος διεκδικήσεων για τις εργατικές ανάγκες (1.400 ευρώ βασικό μισθό και επίδομα ανεργίας, απαγόρευση των απολύσεων, πάγωμα και διαγραφή των χρεών στις τράπεζες κ.λπ.), που θα «βάζει χέρι» στον κλεμμένο κοινωνικό πλούτο (πέρασμα στο Δημόσιο με εργατικό έλεγχο και χωρίς αποζημίωση των τραπεζών, φορολόγηση 45%-50% επιχειρηματικών κερδών, απαλλοτρίωση εκκλησιαστικής περιουσίας κ.λπ.)
Τέταρτο, φτάνει πια με τη μασκαράτα της αντιπαράθεσης κυβέρνησης - ΕΕ - αγορών. Παρά τους ανταγωνισμούς τους είναι στο ίδιο στρατόπεδο. Η ΕΕ επιτρέπει και βοηθά το πάρτι των κερδοσκόπων. Εξάλλου στους μεγάλους δανειστές - τοκογλύφους των τελευταίων ημερών φιγουράρει η Ντόιτσε Μπανκ. Ας μην παριστάνει ο πρωθυπουργός τον αντιστεκόμενο στους «ξένους», που δήθεν με οδύνη παραχώρησε «εθνική κυριαρχία». Την οποία για να ξανακερδίσουμε πρέπει να παραδώσουμε την κυριαρχία στη ζωή μας, να γίνουμε υποτελείς στο ελληνικό (και πολυεθνικό) κεφάλαιο εντός της χώρας, στηρίζοντας στην πραγματικότητα την ελληνική αστική τάξη στην προσπάθειά της να αποφύγει τη μεγάλη υποβάθμιση στον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό. Η ελληνική αστική τάξη παραχωρεί μέρος της κυριαρχίας της για να χρησιμοποιήσει το κύρος και το μπαμπούλα της ΕΕ, για να περάσει τα αναγκαία για την ίδια αντεργατικά μέτρα, που δεν σχετίζονται κυρίως με το έλλειμμα, αλλά με την απογείωση της εκμετάλλευσης. Θα πληρώσει ένα τίμημα γι’ αυτό στα ισχυρότερα ευρωπαϊκά κεφάλαια, αλλά θα κερδίσει περισσότερα από τους… ιθαγενείς. Σήμερα απαιτείται ένα πολιτικό εργατικό και λαϊκό κίνημα που θα αντιπαλέψει ενιαία την κυβέρνηση και την ΕΕ, το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο, αρνούμενο λογικές «εθνικής ενότητας». Από θέσεις ανυπακοής και συνολικής ρήξης με την ΕΕ, για την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση – έξοδο από την EE των αδίστακτων πολυεθνικών και τραπεζιτών, για την ταξική κυριαρχία! Αυτή είναι και η καλύτερη διεθνιστική συμβολή στον εργατικό αγώνα.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου έγραψε σε χρόνο ρεκόρ στα παλιά της τα παπούτσια τις προεκλογικές της «δεσμεύσεις» και τις προγραμματικές της δηλώσεις. Ακόμα κι αυτή η αστική δημοκρατία κουρελιάζεται. Η ΝΔ και το ΛΑΟΣ, παρά τις εθνικιστικές τους κορόνες, είναι στο πλευρό των «δυνάμεων κατοχής». Ο αγώνας για την ανατροπή της κυβέρνησης και του αντιλαϊκού συνασπισμού εξουσίας «από τα κάτω και από τα αριστερά» έχει ήδη αρχίσει.
