ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΙΖΟΣ
Αφορμή είναι άρθρο κριτικής της εφημερίδας προς την πρόταση «κοινής δράσης» του ΚΚΕ, που –για μια ακόμη φορά– κινείται αυτόκεντρα, αφού καλεί ουσιαστικά το λαό να συστρατευτεί με τις παρατάξεις που ελέγχει οργανωτικά. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που ο Ριζοσπάστης ψευδολογεί για τις περίφημες σχέσεις του ΝΑΡ και της ταξικής αντικαπιταλιστικής πτέρυγας με τη… ΓΣΕΕ. Και δεν θα μπαίναμε στον κόπο να απαντήσουμε, όταν και οι πέτρες ξέρουν, επομένως και οι αγωνιστές του ΠΑΜΕ, ότι το ΝΑΡ έχει πρώτο και με συνέπεια σηκώσει εδώ και χρόνια τη σημαία της ταξικής υπέρβασης και ήττας του αστικοποιημένου συνδικαλισμού σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, καθώς και στις περισσότερες ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα. Και όχι μόνο στα λόγια, ούτε στη βάση της περιχαράκωσης στις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις (ακόμα και με αλυσίδες!) από τις υπόλοιπες αγωνιστικές δυνάμεις, αλλά με συγκεκριμένη οργάνωση της ταξικής πάλης και των μετώπων κατά της επίθεσης του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κυβερνήσεων. Και γι’ αυτή του τη δράση έχει κατηγορηθεί όχι λίγες φορές για… σεχταρισμό από φίλους και εχθρούς.
Το κίνημα όμως είναι σε κρίσιμη καμπή. Και τα ερωτήματα αμείλικτα. Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ θέλουν να συμβάλουν σε ένα πολιτικό εργατικό κίνημα ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κυβερνήσεων, να ανασυγκροτήσουν την εργατική διεκδίκηση από τη σκοπιά της εργατικής χειραφέτησης και της κατάργησης της μισθωτής σκλαβιάς; Να συσπειρώσουν όσες δυνάμεις διαφοροποιούνται από την υποταγή και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία; Να αναπτύξουν πράγματι δράση κατά της ΓΣΕΕ, με όρους μαζικού κινήματος, συνολικά απέναντι στο ιδεολογικοπολιτικό της στίγμα και την οργανωτική της συγκρότηση; Αν ναι, τότε γιατί συμμετέχει σε όλες τις διοικήσεις της ΓΣΕΕ, των ομοσπονδιών και των εργατικών κέντρων φτιάχνοντας ένα τεράστιο μηχανισμό επαγγελματικών συνδικαλιστικών στελεχών μαζί με τα αντίστοιχα κονδύλια επιχορήγησης και τα συνδικαλιστικά προνόμια; Γιατί, ακόμα και σε ομοσπονδίες ή εργατικά κέντρα που πλειοψηφεί, περιφρονεί την αγωνιστική ταξική ενότητα της βάσης με τον ίδιο γραφειοκρατικό τρόπο, υποτιμά την οργάνωση συνελεύσεων και την εκλογή ανακλητών αντιπροσώπων από αυτές, δεν συμβάλει στη συγκρότηση πλατιών ταξικών μετώπων, επιτροπών αγώνα, απεργιακών συσπειρώσεων κατά των εργοδοτών και της τρόικα; Γιατί αρνήθηκε κατ’ επανάληψη το συντονισμό και την κοινή δράση που του πρότειναν ταξικά σωματεία και συνδικαλιστές ακόμα και για την προετοιμασία κλαδικών ή γενικών απεργιών που δεν συμμετείχε ή/και κατήγγειλε η ΓΣΕΕ και η γραφειοκρατία (απεργία 17/12/2009 και 12/6/2010, προτάσεις κοινής δράσης στην Υγεία και την εκπαίδευση, στο ΕΚ Ιωαννίνων και Πρέβεζας, στο νεολαιίστικο κίνημα κ.λπ.). Γιατί αρνείται, ακόμα και σε περιπτώσεις που έχει καταφανή ηγεμονία στη δράση και την οργάνωση των αγώνων, τη στοιχειώδη συνεννόηση με άλλες ταξικές δυνάμεις και αγωνιστές; Γιατί δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις για αυτοτελή ανάπτυξη αγώνων πέρα από το αγωνιστικό σχέδιο …αποκλιμάκωσης και κυβερνητικού συνδικαλισμού της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ; Την κοινή δράση των πρωτοβάθμιων σωματείων στο μέτωπο των ΣΣΕ και αλλού; Ή μήπως κάνουμε λάθος;
Πού λοιπόν μετριέται η αντι-ΓΣΕΕ δράση; Ποια ταξική, περισσότερο δε ποια επαναστατική γραμμή και αντίληψη στην ιστορία των κινημάτων, θέτει ως προϋπόθεση της μετωπικής δράσης της εργατικής τάξης το… βιογραφικό σε μια παράταξη του κινήματος; Βοηθάει αυτό στον απεγκλωβισμό δυνάμεων από την υποταγή και την ηττοπάθεια;
Το ΚΚΕ ακόμα μπροστά και στις σημερινές ιστορικές εξελίξεις για τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους ενδιαφέρεται μόνο για τη δική του προβολή και τη συγκρότηση των δυνάμεών του και όχι για το κίνημα και την ανάπτυξή του. Παραπέμπει την πολιτική αντικαπιταλιστική πάλη σε μια φαντασιακή λαϊκή εξουσία, που θα έρθει μάλιστα χωρίς την επαναστατική ανατροπή του συστήματος (πώς άραγε;). Αυτή είναι η βάση της κοινοβουλευτικοποίησης της ταξικής πάλης (εκλογές, συσχετισμοί στα ΔΣ, κομματική προβολή και αγώνες όχι για τη νίκη, αλλά για να δείξουμε ότι μόνο εμείς είμαστε αγωνιστές και οι άλλοι με το ζόρι φιλο-ΓΣΕΕ και πουλημένοι). Έτσι αναπαράγεται ο πραγματικός ρεφορμισμός μέσα στο κίνημα. Δεν νικιέται έτσι η ΓΣΕΕ, το ΠΑΣΟΚ, ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός και η σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα, σύντροφοι. Η κοινή ανατρεπτική ταξική δράση, με όρους κινήματος και αναγκαίου αντι-ΕΕ και αντικαπιταλιστικού περιεχομένου είναι μονόδρομος στη σημερινή περίοδο. Σε αυτό το προσκλητήριο δηλώνουμε πάντα «παρών» και η πρόσκληση και προς το ΠΑΜΕ και προς κάθε δύναμη της Αριστεράς και των αγώνων που θέλει να κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση είναι πάντα ανοικτή.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου