Ο Συνασπισμός βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη κρίση της –μετά το 1991– ιστορίας του. Η σημερινή ντε φάκτο διάσπαση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, με την κάθοδο δύο ανταγωνιστικών συνδυασμών στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας δείχνει μια εξέλιξη –μη αναστρέψιμη– με βάση τα σημερινά δεδομένα, ωστόσο και εδώ ισχύει το «ποτέ μη λες ποτέ». Ο Αλέκος Αλαβάνος ανακοίνωσε την Πέμπτη την αυτόνομη κάθοδο του «Μετώπου Ανατροπής και Αλληλεγγύης» (στο οποίο συμμετέχουν οι ΚΟΕ, ΔΕΑ, ΚΕΔΑ, ΑΠΟ και ανένταχτοι) στην Περιφέρεια Αττικής, σε συνεργασία με δυνάμεις που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΙΑΝΤΖΗΣ
Η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΝ μια μέρα πριν υπερψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία την πρόταση της ηγεσίας του κόμματος για «συνάντηση με το σοσιαλιστικό χώρο» στο πρόσωπο του στελέχους του ΠΑΣΟΚ, Αλέξη Μητρόπουλου.
Το μεγαλύτερο πλήγμα για τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ –που ωστόσο έχει αρνητικό αντίκτυπο στην εικόνα και το κύρος του συνόλου της Αριστεράς– δεν είναι η διάσπαση, αλλά ο τρόπος που διεξήχθη η κομματική αντιπαράθεση τους τελευταίους μήνες και ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες. Αυτή θύμιζε στην καλύτερη περίπτωση τις περιβόητες βυζαντινές μηχανορραφίες και στη χειρότερη λατινοαμερικάνικη σαπουνόπερα: μακιαβελικά παιχνίδια εξουσίας, αδυσώπητος πόλεμος μηχανισμών, καμία συμμετοχή της βάσης, παρέλαση ονομάτων, καμία ουσιαστική πολιτική συζήτηση, υποτιμητική και προσχηματική χρήση αγωνιστών ως αναχωματικά τραπουλόχαρτα. Υπάρχουν οπωσδήποτε και «αστεία στοιχεία» σε αυτή την υπόθεση, παρατήρησε ο Αλ. Αλαβάνος στην εκπομπή «Πρώτη Γραμμή».
Όπως σημειώνει το Ξεκίνημα, συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ που δεν στηρίζει καμία από τις δύο υποψηφιότητες, «σε όλη την αντιπαράθεση, ποτέ, σε κανένα σημείο και καμιά στιγμή η διαμάχη δεν πήρε πολιτικά χαρακτηριστικά. Ήταν μια σύγκρουση μηχανισμών και μια προσπάθεια επιβολής απέναντι σε εσωτερικούς αντιπάλους, η οποία δεν είχε καμία σχέση με πολιτικές αρχές και αξίες».
Ο Αλέκος Αλαβάνος στη συνέντευξή του στην τηλεόραση του Σκάι υποστήριξε ότι δεν υπάρχει διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς κανείς δεν αποχώρησε και δήλωσε χαρακτηριστικά ότι: «Αν η προσπάθεια μας έχει αποτελέσματα, τότε οι καρποί θα πάνε κατευθείαν πάνω στο τραπέζι του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να τους αξιοποιήσει». Με τον τρόπο αυτό ο υποψήφιος Αττικής μετατρέπει το μήνυμα της περιφέρειας και σε ένα άτυπο «εσωκομματικό δημοψήφισμα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέκος Αλαβάνος την Πέμπτη, από την αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, έθεσε πολύ ψηλά τον εκλογικό πήχη, βάζοντας στόχο την κατάκτηση της πλειοψηφίας στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας. Πέρα από την καταδίκη του μνημονίου «και των κομμάτων που μας οδήγησαν σε αυτό», έριξε το βάρος στην παρουσίαση μιας εναλλακτικής λύσης. Η «ρεαλιστική λύση» του Α. Αλαβάνου θα υλοποιηθεί μέσα από μια προοδευτική ελληνική κυβέρνηση και ουσιαστικά αποτελεί μια παραλλαγή της παλιότερης «κυβερνητικής πρότασης» του ΣΥΡΙΖΑ, επικαιροποιημένη με συνθήματα όπως «λαϊκή κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία» που στην εποχή του ΔΝΤ έχουν αναβαθμιστεί. Η κυβερνητική λογική ωστόσο καλλιεργεί αυταπάτες και προσκόλληση στον κοινοβουλευτικό δρόμο.
Σημαντικό σημείο της πρότασής του αποτελεί η αναδιάρθρωση του διεθνούς χρέους και η διαγραφή μέρους του, χωρίς να θέτει ωστόσο ζήτημα μονομερούς άρνησης αποπληρωμής του. Ενώ παράλληλα θέτει θέμα διαπραγμάτευσης με την ΕΕ για «τους ελάχιστους όρους που κάνουν ανεκτή την παραμονή στο ευρώ».
Για την αντικαπιταλιστική Αριστερά οι διαφορές με την πρόταση του Αλ. Αλαβάνου δεν αποτελούν ζήτημα επαναστατικής πλειοδοσίας ή σεχταριστικών αγκυλώσεων, αλλά διαφορετικής πολιτικής προσέγγισης με σημαντικότερο το ρόλο ενός ταξικά ανασυγκροτημένου πολιτικού μαζικού εργατικού κινήματος στις πολιτικές εξελίξεις.
Μια από τις λίγες αναφορές του Αλέκου Αλαβάνου στο κίνημα ήταν αυτή στην «ενωμένη Αριστερά» των ημερών του άρθρου 16, που «είχε ανοίξει τα φτερά της και είχε αναδειχθεί ελπίδα της κοινωνίας και φίλος της νέας γενιάς». ¨Όπως δήλωσε στην ίδια τηλεοπτική εμφάνισή του, «τότε ήμασταν "η" αντιπολίτευση». Χωρίς κανείς να παραγνωρίζει τη θετική στάση και στήριξη του Αλέκου Αλαβάνου στον αγώνα των φοιτητών, τέτοιες δηλώσεις υποβαθμίζουν τον πρωταρχικό και αυτόνομο ρόλο του φοιτητικού –και κατ’επέκταση του εργατικού- κινήματος.
Στο Μέτωπο Α -Α εκφράζονται αυθεντικές –με όλες τις αντιφάσεις τους- ριζοσπαστικές διαθέσεις. Οι διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις δεν μπορούν να μπαίνουν εμπόδιο στο διάλογο και στην κοινή δράση στο κίνημα. Για την αντικαπιταλιστική Αριστερά η «ρεαλιστική απάντηση στην κρίση» δεν μπορεί παρά να υπάρξει με την ανατροπή της ουσίας της στρατηγικής του μνημονίου, με την ανατροπή της στρατηγικής του κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει ανατροπή του αστικού μπλοκ εξουσίας, μείωση των κερδών και αύξηση των μισθών, παύση πληρωμών του χρέους, αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από το ευρώ και την ΕΕ κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την καθοριστική παρέμβαση ενός ανασυγκροτημένου μαζικού εργατικού κινήματος και όχι με προσωποκεντρικές ή θεσμικές λύσεις.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου